Cineχίζοντας το σερί των απραγματοποίητων επιθυμιών (μετά τα The Father και Ammonite όμως κάποιος να με σταματήσει να το επαναλαμβάνω παρακαλώ), καθότι ανακάλυψα ότι το Bruised της σκηνοθέτου Halle Berry είναι όνειρο απατηλό. Προβλήθηκε στο τσάκα-τσάκα για κοινό και industry insiders ως work-in-progress και προτού αλέκτωρ λαλήσει μοσχοπουλήθηκε στη Netflix για $20Μ. Αυτά κι άλλα γλυκά κι όμορφα έμαθα από τη συμπαθεστάτη Χάλι σε ένα In Conversations With: Halle Berry, στα πλαίσια της ενότητας #ShareHerJourney, δηλαδή της προσπάθειας του TIFF45 (διόλου ευκαταφρόνητο το ρεκόρ του 45% ταινιών γυρισμένων από γυναίκες εφέτος) να προωθήσει τη γυναικεία συμμετοχή στην κινηματογραφική βιομηχανία. Η κα Μπέρι ξεκίνησε από το διαγωνισμό Μις Υφήλιος στα 1986 ως αναπληρωματική Μις USA για να διαγράψει μια υπέρλαμπρη τροχιά στο Χόλιγουντ με κολοφώνα την πρωτιά μαύρης νικήτριας ως Lead Actress στα όσκαρς 2001 για το Monsters Ball. Μπράβο σου κοριτσάρα μας.
Τρις υποψήφιος ως Lead Actor ο φανταστικός κος Viggo Mortensen (2008, 2017 και 2019 για το Green Book), με ευρεία καλλιτεχνική δραστηριότητα και αναπόφευκτη κατάληξη την τωρινή κατάληξη πίσω από την κάμερα με το Falling. Η δύσκολη σχέση του John, gay πιλότου (πολύ πειθαρχημένος στον ρόλο ο ίδιος ο Viggo), παντρεμένου με κινεζικής καταγωγής νοσοκόμο (Terry Chen) και θετού πατέρα ισπανόφωνης κορούλας με τον σκατίγερα, ρατσίσταρο, ομοφοβικό του κερατούκλη και πατριαρχικό πατέρα στα τελευταία του. Βάλε και ολίγη από ντεμένσια εντός και παίρνεις ένα σκληρό μελόδραμα με ρεσιτάλ του αρχιβετεράνου ρολίστα Lance Henriksen (που άρχισε την καριέρα του στα 1975 με το Dog Day Afternoon). Η κλασσική Laura Linney σε ένα ακόμη β’ ρόλο κρατά τα μπόσικα του Mortensen που χτυπά πολύ ηχηρά το καρφί ως σεναρίστας αλλά βρίσκει το πέταλο ως σκηνοθέτης.
Σε πάω πίσω μια 5ετία όταν ο Ούγγρος Kornél Mundruczó γύρισε το πολύ δυνατό White Dog, ένα κατά κυριολεξία σκυλόδραμα που επουδενί δεν πρέπει να χάσεις, ιδιαίτερα την επική τελική σεκάνς που σε κάνει να βαρέσεις προσοχή. Με το Pieces of a Woman μπαίνουμε σε Κασσαβετιανά μονοπάτια, με νατουραλισμό να χτυπά κόκκινο, ειδικότερα στο πρώτο ημίωρο, όπου παρακολουθούμε στωικά τον επώδυνο -και φευ- μοιραίο, κατ’οίκον τοκετό της Vanessa Kirby που χάνει εξαιτίας της μαμής (;) το νεογνό της λεπτά αργότερα, προξενώντας σπαραγμό στη λεχώνα καριέρας γραφείου και τον εργάτη σύντροφό της Shia La Beouf υπό το αυστηρό βλέμμα της 88χρονης μάνας Ellen Burstyn (όσκαρ - τόνυ - έμμυ αλέρτ). Θαυμαστές ερμηνείες, ιδιαίτερα από την τελευταία, η θέση που παίρνει το σενάριο της Kata Wéber (συζύγου Mundruczó) είναι τολμηρή και ξεκάθαρα φεμινιστική, βασισμένη στην προσωπική τους τραγωδία. Υψηλοί στόχοι και δεξιοτεχνία δεν κρύβονται, όμως το ήθελα λιγότερο αμερικανιά tbh.
The New Corporation: The Unfortunately Necessary Sequel των Jennifer Abbot – Joel Bakan είναι το αχρείαστο, παρά τις διαβεβαιώσεις sequel του πασίγνωστου The Corporation (2003) το οποίο είχε αποσπάσει το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την επόμενη χρονιά. Ευπρόσδεκτο το update, αλλά ο χρόνος έχει πέσει βαρύς και με τα ιντερνέτια να έχουν πάρει φωτιά εδώ και μια 10ετία τουλάχιστον, οι κινούμενες κεφαλές και τα σχεδιάκια είναι αρκούντως ντεμοντέ. Υπάρχει προσθήκη υλικού περί black lives matter - COVID-19 – fake news αλλά η όλη προσπάθεια κλωθογυρνάει γύρω από το μοτίβο «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» το οποίο, ε, τέσπα.
Θέλω να πω δυο λογάκια θετικά για το εδώδιμο (καναδέζικο) Violation του δημιουργικού διδύμου Dusty Mancinelli και Madeleine Sims - Fewer. Μικρομηκούδες και ταλαντούχες, εδώ στην πρώτη μεγαλομήκη θριλεριά. Η τραγική ιστορία δυο αδερφών που ξανασμίγουν σε εξοχικό για να εκδικηθεί η μια την προδοσία της άλλης (και τον... μπατζανάκη). Αγέρωχη γυναικεία ματιά, παραισθησιογόνες εικόνες- σπουδή στα 70sκαι μπόλικη τόλμη λιγουλάκι εις βάρος της σεναριακής νομοτέλειας. Midnight Madness η ενότητα εδώ, αξίζει ένα βλέφαρο, υποψήφιο για καλύτερη καναδέζικη ταινία στο φετινό φεστιβάλ.
Ψάχτηκα για ανιμέισο καθότι φέτο λίγος ο καρπός και σκόνταψα στο Kill It and Leave This Town του Πολωνού Mariusz Wilczynski. Πρωτοεμφανιζόμενος, απόλυτα ιδιοσυγκρασιακός, μουτζαλώνει τα σχεδόν γραμμικά του σκιτσογραφήματα λαδωμένα με θυμό, ανάμνησες, αυτο-αναφορικότητα, ένα παίγνιο μνήμης και διαλογισμού με το φανταστικό παράπλευρο παρόν και τη διάψευση της αιώνιας νεότητας που νεκρώνει τα φαντάσματα του παρελθόντος του. Οτινανισμός επιπέδου «από την πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις ψάρια και μου πετάς έναν κεφτέ, ευχαριστώ δεν καπνίζω». Διαβάζω διθυράμβους από μεγαλοκριτικούς αλλά παίρνω απόστα. Μεγάλη.
Άφηκα για το τέλος την μίνι τηλεοπτική σειρά (έξι επεισόδια) The Third Day (HBO). Δυο ενότητες των τριών επεισοδίων “Summer” – “Winter”. Σχεδόν με ενθουσίασε η καλοκαιρινή εκδοχή με Jude Law να ψάχνει τον μπούσουλα σε ένα απομονωμένο νησί στη βρετανική ακτογραμμή, αναμεσό διαφόρων περιέργων κατοίκων που αρέσκονται σε έθιμα τρομαχτικά και αιμοβόρα. Ατμόσφαιρα με το καντάρι, σασπάνς και ωραιότατες ντρήμ σεκάνς. Το έτερο, χειμωνιάτικο ημίσεο με Naomi Harris πιο κοινωνικούλι το βρήκα, όχι ιδιαίτερα αγωνιώδες και ψιλοτετριμενιά.
Σε αφήνω να χωνέψεις ωσότου σου σερβίρω ένα ακόμη λουκούλλειο πριχού το φινάλε του TIFF45. Πάμε Γερά!
Σε πάω πίσω μια 5ετία όταν ο Ούγγρος Kornél Mundruczó γύρισε το πολύ δυνατό White Dog, ένα κατά κυριολεξία σκυλόδραμα που επουδενί δεν πρέπει να χάσεις, ιδιαίτερα την επική τελική σεκάνς που σε κάνει να βαρέσεις προσοχή. Με το Pieces of a Woman μπαίνουμε σε Κασσαβετιανά μονοπάτια, με νατουραλισμό να χτυπά κόκκινο, ειδικότερα στο πρώτο ημίωρο, όπου παρακολουθούμε στωικά τον επώδυνο -και φευ- μοιραίο, κατ’οίκον τοκετό της Vanessa Kirby που χάνει εξαιτίας της μαμής (;) το νεογνό της λεπτά αργότερα, προξενώντας σπαραγμό στη λεχώνα καριέρας γραφείου και τον εργάτη σύντροφό της Shia La Beouf υπό το αυστηρό βλέμμα της 88χρονης μάνας Ellen Burstyn (όσκαρ - τόνυ - έμμυ αλέρτ). Θαυμαστές ερμηνείες, ιδιαίτερα από την τελευταία, η θέση που παίρνει το σενάριο της Kata Wéber (συζύγου Mundruczó) είναι τολμηρή και ξεκάθαρα φεμινιστική, βασισμένη στην προσωπική τους τραγωδία. Υψηλοί στόχοι και δεξιοτεχνία δεν κρύβονται, όμως το ήθελα λιγότερο αμερικανιά tbh.
The New Corporation: The Unfortunately Necessary Sequel των Jennifer Abbot – Joel Bakan είναι το αχρείαστο, παρά τις διαβεβαιώσεις sequel του πασίγνωστου The Corporation (2003) το οποίο είχε αποσπάσει το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την επόμενη χρονιά. Ευπρόσδεκτο το update, αλλά ο χρόνος έχει πέσει βαρύς και με τα ιντερνέτια να έχουν πάρει φωτιά εδώ και μια 10ετία τουλάχιστον, οι κινούμενες κεφαλές και τα σχεδιάκια είναι αρκούντως ντεμοντέ. Υπάρχει προσθήκη υλικού περί black lives matter - COVID-19 – fake news αλλά η όλη προσπάθεια κλωθογυρνάει γύρω από το μοτίβο «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» το οποίο, ε, τέσπα.
Θέλω να πω δυο λογάκια θετικά για το εδώδιμο (καναδέζικο) Violation του δημιουργικού διδύμου Dusty Mancinelli και Madeleine Sims - Fewer. Μικρομηκούδες και ταλαντούχες, εδώ στην πρώτη μεγαλομήκη θριλεριά. Η τραγική ιστορία δυο αδερφών που ξανασμίγουν σε εξοχικό για να εκδικηθεί η μια την προδοσία της άλλης (και τον... μπατζανάκη). Αγέρωχη γυναικεία ματιά, παραισθησιογόνες εικόνες- σπουδή στα 70sκαι μπόλικη τόλμη λιγουλάκι εις βάρος της σεναριακής νομοτέλειας. Midnight Madness η ενότητα εδώ, αξίζει ένα βλέφαρο, υποψήφιο για καλύτερη καναδέζικη ταινία στο φετινό φεστιβάλ.
Ψάχτηκα για ανιμέισο καθότι φέτο λίγος ο καρπός και σκόνταψα στο Kill It and Leave This Town του Πολωνού Mariusz Wilczynski. Πρωτοεμφανιζόμενος, απόλυτα ιδιοσυγκρασιακός, μουτζαλώνει τα σχεδόν γραμμικά του σκιτσογραφήματα λαδωμένα με θυμό, ανάμνησες, αυτο-αναφορικότητα, ένα παίγνιο μνήμης και διαλογισμού με το φανταστικό παράπλευρο παρόν και τη διάψευση της αιώνιας νεότητας που νεκρώνει τα φαντάσματα του παρελθόντος του. Οτινανισμός επιπέδου «από την πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις ψάρια και μου πετάς έναν κεφτέ, ευχαριστώ δεν καπνίζω». Διαβάζω διθυράμβους από μεγαλοκριτικούς αλλά παίρνω απόστα. Μεγάλη.
Άφηκα για το τέλος την μίνι τηλεοπτική σειρά (έξι επεισόδια) The Third Day (HBO). Δυο ενότητες των τριών επεισοδίων “Summer” – “Winter”. Σχεδόν με ενθουσίασε η καλοκαιρινή εκδοχή με Jude Law να ψάχνει τον μπούσουλα σε ένα απομονωμένο νησί στη βρετανική ακτογραμμή, αναμεσό διαφόρων περιέργων κατοίκων που αρέσκονται σε έθιμα τρομαχτικά και αιμοβόρα. Ατμόσφαιρα με το καντάρι, σασπάνς και ωραιότατες ντρήμ σεκάνς. Το έτερο, χειμωνιάτικο ημίσεο με Naomi Harris πιο κοινωνικούλι το βρήκα, όχι ιδιαίτερα αγωνιώδες και ψιλοτετριμενιά.
Σε αφήνω να χωνέψεις ωσότου σου σερβίρω ένα ακόμη λουκούλλειο πριχού το φινάλε του TIFF45. Πάμε Γερά!
gaRis
