Οι άγνωστοι Αθηναίοι
της Αγγελικής Αντωνίου.
Σκυλίσια ζωή
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Αδέσποτες βόλτες γεμάτες εκπλήξεις στην καρδιά της πόλης
Αυτό είναι το δεύτερο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ που σκηνοθετεί η Αγγελική Αντωνίου, μετά το «Αιχμάλωτοι της θάλασσας» (1991). Έχει γυρίσει και τρεις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας στην έως τώρα καριέρα της: «Δονούσα» (1992), «Χαμένες νύχτες» (1997) και «Eduart» (2002). Η επόμενη ταινία της που θα δούμε στις αίθουσες έχει τίτλο «Πράσινη θάλασσα», πρωταγωνιστές τους Αγγελική Παπούλια και Γιάννη Τσορτέκη και το σενάριό της βασίζεται στο βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου «Για να δει τη θάλασσα».
Το ντοκιμαντέρ Οι άγνωστοι Αθηναίοι έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου – διαδικτυακού – φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου και έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της, διεκδικώντας τον Χρυσό Αλέξανδρο.
Η υπόθεση: Η ταινία της Αγγελικής Αντωνίου «Οι άγνωστοι Αθηναίοι» παρακολουθεί επί 6 χρόνια τη ζωή των σκύλων στο κέντρο Αθήνας και τη σχέση τους με τους ανθρώπους και τον χώρο γύρω τους. «Οι άγνωστοι Αθηναίοι» είναι ένα συγκινητικό ταξίδι στις διαδρομές ανθρώπων και ζώων και ταυτόχρονα ένα ολοζώντανο, απρόβλεπτο πορτραίτο που αποκαλύπτει την καρδιά της αυθεντικής Αθήνας, μιας Αθήνας που συνεχώς παίρνει νέα μορφή.
Η άποψή μας: «Θα μείνει η Αθήνα χωρίς σκυλιά και χωρίς γατιά όταν πεθάνω εγώ», δηλώνει ένας από τους πρωταγωνιστές αυτού του ντοκιμαντέρ. Σημείωση: ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι άστεγος. Αδέσποτος κατά μία έννοια. Όπως οι τετράποδοι σύντροφοί του. Και ιδίως η Φωτούλα. Η αγαπημένη του. Η ερωτιάρα. Που σαν ταξιδιάρα ψυχή «και αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω». Ναι, αμέ...
Το ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αντωνίου είναι μια ταινία γλυκιά και όμορφη, μικρή το δέμας και ταπεινή στις επιδιώξεις της. Πρωταγωνιστούν τα αδέσποτα σκυλιά που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας και μια χούφτα άνθρωποι. Η αντίστιξη με τους άστεγους - αδέσποτους ανθρώπους έχει νόημα και δίνει μια επιπλέον διάσταση στην ταινία, που έχει την ματιά της στα αδεσποτάκια, δεν παραβλέπει όμως και την κοινωνία. Είναι παρούσα στις διαδηλώσεις, στις διαμαρτυρίες, στα περαστικά χάδια, σε όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους με τους οποίους στεκόμαστε απέναντι ή δίπλα σε αυτά τα σκυλιά.
Και το σάουντρακ της ταινίας έχει ενδιαφέρον, οι κουβέντες, ο αυτοσχέδιος «Μπάμπης ο Φλου» και οι νότες από το Σέρπικο του Μίκη στη φυσαρμόνικα του φαρμακοποιού. Δεν είναι «Γάτες της Κωνσταντινούπολης» ιδίως από τεχνικής άποψης και από άποψη μπάτζετ, αλλά να χαρώ εγώ. Μια ταινία που γυρίστηκε για να αγαπηθεί, ιδίως από τους ζωόφιλους. Αλλά ρε γαμώτο και να μην σε νοιάζει αυτή η ιδιαιτερότητα όλων των χωριών και των πόλεων της πατρίδας μας – και της πρωτεύουσας λοιπόν – να διαθέτουμε δηλαδή αδέσποτους σκύλους (πουθενά στον δυτικό κόσμο δεν συμβαίνει αυτό), η Αντωνίου βρίσκει τον τρόπο να σε κάνει να νοιαστείς. Κι ας επαναλαμβάνεται κάποιες φορές. Ας είναι. Γαβ.
Η υπόθεση: Η ταινία της Αγγελικής Αντωνίου «Οι άγνωστοι Αθηναίοι» παρακολουθεί επί 6 χρόνια τη ζωή των σκύλων στο κέντρο Αθήνας και τη σχέση τους με τους ανθρώπους και τον χώρο γύρω τους. «Οι άγνωστοι Αθηναίοι» είναι ένα συγκινητικό ταξίδι στις διαδρομές ανθρώπων και ζώων και ταυτόχρονα ένα ολοζώντανο, απρόβλεπτο πορτραίτο που αποκαλύπτει την καρδιά της αυθεντικής Αθήνας, μιας Αθήνας που συνεχώς παίρνει νέα μορφή.
Η άποψή μας: «Θα μείνει η Αθήνα χωρίς σκυλιά και χωρίς γατιά όταν πεθάνω εγώ», δηλώνει ένας από τους πρωταγωνιστές αυτού του ντοκιμαντέρ. Σημείωση: ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι άστεγος. Αδέσποτος κατά μία έννοια. Όπως οι τετράποδοι σύντροφοί του. Και ιδίως η Φωτούλα. Η αγαπημένη του. Η ερωτιάρα. Που σαν ταξιδιάρα ψυχή «και αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω». Ναι, αμέ...
Το ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αντωνίου είναι μια ταινία γλυκιά και όμορφη, μικρή το δέμας και ταπεινή στις επιδιώξεις της. Πρωταγωνιστούν τα αδέσποτα σκυλιά που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας και μια χούφτα άνθρωποι. Η αντίστιξη με τους άστεγους - αδέσποτους ανθρώπους έχει νόημα και δίνει μια επιπλέον διάσταση στην ταινία, που έχει την ματιά της στα αδεσποτάκια, δεν παραβλέπει όμως και την κοινωνία. Είναι παρούσα στις διαδηλώσεις, στις διαμαρτυρίες, στα περαστικά χάδια, σε όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους με τους οποίους στεκόμαστε απέναντι ή δίπλα σε αυτά τα σκυλιά.
Και το σάουντρακ της ταινίας έχει ενδιαφέρον, οι κουβέντες, ο αυτοσχέδιος «Μπάμπης ο Φλου» και οι νότες από το Σέρπικο του Μίκη στη φυσαρμόνικα του φαρμακοποιού. Δεν είναι «Γάτες της Κωνσταντινούπολης» ιδίως από τεχνικής άποψης και από άποψη μπάτζετ, αλλά να χαρώ εγώ. Μια ταινία που γυρίστηκε για να αγαπηθεί, ιδίως από τους ζωόφιλους. Αλλά ρε γαμώτο και να μην σε νοιάζει αυτή η ιδιαιτερότητα όλων των χωριών και των πόλεων της πατρίδας μας – και της πρωτεύουσας λοιπόν – να διαθέτουμε δηλαδή αδέσποτους σκύλους (πουθενά στον δυτικό κόσμο δεν συμβαίνει αυτό), η Αντωνίου βρίσκει τον τρόπο να σε κάνει να νοιαστείς. Κι ας επαναλαμβάνεται κάποιες φορές. Ας είναι. Γαβ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Filmtrade!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική