The Tax Collector
του David Ayer. Με τους Bobby Soto, Cinthya Carmona, George Lopez, Shia LaBeouf.
Από Εισπράκτωρ, Τιμωρός
του zerVo (@moviesltd) 
Μετά την έξαρση που παρατηρήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '90, με συνεχείς κυκλοφορίες ταινιών που καθόρισαν το είδος, κινούμενες στο ίδιο ακριβώς περιβάλλον του Νοτιοκεντρικού LA, οι ταινίες ου ασχολούνται πλέον με τις συμμορίες που μαστίζουν την αμερικάνικη μεγαλούπολη είναι ελάχιστες. Που είναι εκείνες οι εποχές των Blood In Blood Out, Boyz n The Hood, 187, Mi Vida Loca και South Central? Ξηρασία. Ευτυχώς για όλους τους φανατικούς του genre, υπάρχει ακόμη ένας κινηματογραφιστής που επιμένει να επενδύει πάνω του. Και αφού γνωρίζει καλά την τεχνική του, προφέρει και αξιοπρεπείς, το λιγότερο, δημιουργίες.
Στην δούλεψη του άφαντου βαρόνου του λατίνου υποκόσμου, κυρίαρχου σε όλο το εύρος των σάουθ σέντραλ συνοικιών της Πόλης των Αγγέλων, Γουίζαρντ, ανήκει ο Ντέιβιντ. Νοικοκύρης, ηθικός οικογενειάρχης, με μια πανέμορφη σύζυγο και δυο υπέροχα παιδιά, θρήσκος στο έπακρο, αφού ξεκινάει και τελειώνει την ημέρα του με προσευχές, από την στιγμή που θα ξεκινήσει την ημερήσια εργασία του, αλλάζει πρόσωπο ολοκληρωτικά. Αφού καθήκον του είναι, να μαζεύει για λογαριασμό της συμμορίας, το ημερήσιο κόμιστρο προστασίας, τον φόρο, από όλες τις επιχειρήσεις της περιοχής. Είτε με τον καλό, είτε με τον άσχημο τρόπο, έχοντας πάντα στο πλευρό του, το δεξί του χέρι, τον ανέκφραστο και συνήθως σαδιστικών μεθόδων, Κρίπερ.
Μια διαδικασία ρουτίνας, πια, για εκείνον, αφού κανείς επαγγελματίας δεν θα επιθυμούσε ποτέ να χάσει το μαγαζί του, ερχόμενος σε ρήξη με το συνδικάτο, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά θα ανατραπεί αναπάντεχα. Η παρουσία στην πόλη ενός παλιού (και ριγμένου) συνεργάτη του αφεντικού, του διαβόητου και σκληροτράχηλου Κονέχο, μετά από χρόνια εξαφάνισης στο Μεξικό, θα προκαλέσει αναταραχή στην ιεραρχία της ισπανόφωνης μαφίας, καθώς από την μεριά του θα διεκδικήσει την κεφαλή της. Κι έχοντας στο πλευρό του έναν ολόκληρο πάνοπλο στρατό, θα την αποσπάσει.
Συναγερμός λοιπόν στις τάξεις των τσικάνων, που θα νιώσουν πως το παλαιό καθεστώς έχει υποχωρήσει και ένα καινούργιο, ακόμη πιο βάναυσο και αυστηρό στις ενέργειες του μόλις βασίλεψε. Και κυρίως για τον Ντέιβιντ, το πρωτοπαλίκαρο, που έδειχνε σύνεση στις σχέσεις με τις άλλες φατρίες, αλλά και ανεκτικότητα σε κάποιες καθυστερήσεις πληρωμών, τα πάντα έχουν ξεπεράσει το κόκκινο, καθώς δεν απειλείται μόνο η δική του η ζωή, αλλά και η υπόσταση της ίδιας του της φαμίλιας.
Παρότι κάποτε λοιπόν τέτοιου είδους μυθοπλασίες βρίσκονταν μόνιμα σε ημερήσια διάταξη, τον τελευταίο καιρό έχει ελαχιστοποιηθεί η παρουσία τους σημαντικά, κυρίως για τον λόγο του ότι έχουν πάρει μεταγραφή οι περισσότερες από το μεγάλο εκράν στα σίριαλς της μικρής οθόνης. Θιασώτης του είδους, ο David Ayer, έχει ασχοληθεί με το ζήτημα όσο ελάχιστοι, από τον καιρό που συνέγραψε το σενάριο του Οσκαρικού Training Day και του εισαγωγικού στον θρύλο Fast And Furious. Και χάρη στην 15ετή εμπειρία που έχει αποκτήσει σκηνοθετώντας άγριες ιστορίες των δρόμων του Λος Άντζελες, από το Harsh Times, τους Street Kings και το Sabotage, μέχρι το End Of The Watch και το εκκεντρικό Bright, δεν θα ήταν εύκολο να αποτύχει εδώ πέρα.
Μόνο που αν κάτι είναι ηλίου φαεινότερο στην περίπτωση του The Tax Collector είναι η πλήρης απουσία του ισχυρού στούντιο που θα έδινε μια άλλη διάσταση, στην προώθηση κατά κύριο λόγο του πονήματος. Το οποίο πανδημίας παρούσης, αφέθηκε να σκουριάζει στα αζήτητα, με τελικό αποτέλεσμα να φτάσει να κυκλοφορήσει απευθείας στα ντράιβ ιν και στις δευτερεύουσες πλατφόρμες, ελλείψει του κατάλληλου μάρκετινγκ. Και συνεπώς να εκτιμηθεί αποξαρχής ως παρακατιανό. Κάτι που επ ουδενί είναι.
Ο Ayer τηρεί πιστά τους κανόνες που τον έφεραν μέχρι και να επιλεγεί για το πόστο του ντιρέκτορα πανάκριβων πρότζεκτ σαν του Suicide Squad. Καταρχήν κτίζει τους χαρακτήρες του κατά τον επιθετικό τρόπο που εκείνος γουστάρει, κομικένιους σαν ζωγραφιστούς, με σημαντική δέση στις παραδόσεις της εθνότητας. Ξοδεύοντας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του συμμαζεμένου, πάντως, χρονικά έργου του, στο πως θα τους απεικονίσει όσο το δυνατόν πιο παλπ στο πανί. Ειδικά με την περίπτωση του Κρίπερ, εκεί κι αν ξεφεύγει, καθώς στον σχεδιάζει ως τον μοναδικό λευκό σε έναν κόσμο όλων των απέναντι φυλών, ως τον απόλυτο διάβολο, χωρίς ποτέ να τον προβάλλει σαν δαιμόνιο, ως τον ντυμένο στην πένα, αναλώσιμο σούπερ σταρ της πλοκής (όπως είναι άλλωστε και ο επιστρέψας από την κολεγιά του Fury, Shia LaBeouf) απλά και μόνο για να κάνει το κέφι του.
Η δράση, μετά από το πρώτο μισό που αναλώνεται στα κάθε λογής κακόφημα λημέρια αποπληρωμής προστασίας, παίρνει μια προβλέψιμη τροπή στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο με μεχικάνικες ρίζες αμερικάνος, σαν άλλος Τιμωρός, θα κηρύξει τον πόλεμο στον νεοεισελθόντα πατρόν και όποιον πάρει ο χάρος. Είναι η ώρα που οι καινοτομίες πηγαίνουν περίπατο, θέση στην εικόνα υπάρχει μόνο για τα εκρηκτικά κλισέ που θα δημιουργήσουν την μορφή του εκδικητή, με τους φανς του genre να τρίβουν τα χέρια τους, για τον πολλών μυριάδων σφαιρών επίλογο του Κολλέκτορα, που εδώ τον υποδύεται μια φρέσκια φιγούρα, ο ελπιδοφόρος Bobby Soto.
Που τουλάχιστον εκείνους δεν θα τους αφήσει ούτε στο ελάχιστο παραπονούμενους. Κινούμενος όπως ακριβώς θα καρτερούσαν ο...Εισπράκτωρ, με μοντάζ κοφτό, ακαριαίο, με εκατοντάδες φάτσες βγαλμένες κυριολεκτικά από το βούρκο, με μελαψές θεογκόμενες στο φόντο (όπως η σεξοβόμβα Cynthia Carmona) να μετρούν λεφτά ή και να συμμετέχουν και οι ίδιες στις επιχειρήσεις, με σκηνικό που φτιάχνει μονομιάς το ζητούμενο κλίμα πολέμου των γκανγκς, είναι μια χαρά περιπέτεια, που επιστρέφει και με το παραπάνω πίσω τα λεφτά της.
Μια διαδικασία ρουτίνας, πια, για εκείνον, αφού κανείς επαγγελματίας δεν θα επιθυμούσε ποτέ να χάσει το μαγαζί του, ερχόμενος σε ρήξη με το συνδικάτο, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά θα ανατραπεί αναπάντεχα. Η παρουσία στην πόλη ενός παλιού (και ριγμένου) συνεργάτη του αφεντικού, του διαβόητου και σκληροτράχηλου Κονέχο, μετά από χρόνια εξαφάνισης στο Μεξικό, θα προκαλέσει αναταραχή στην ιεραρχία της ισπανόφωνης μαφίας, καθώς από την μεριά του θα διεκδικήσει την κεφαλή της. Κι έχοντας στο πλευρό του έναν ολόκληρο πάνοπλο στρατό, θα την αποσπάσει.
Συναγερμός λοιπόν στις τάξεις των τσικάνων, που θα νιώσουν πως το παλαιό καθεστώς έχει υποχωρήσει και ένα καινούργιο, ακόμη πιο βάναυσο και αυστηρό στις ενέργειες του μόλις βασίλεψε. Και κυρίως για τον Ντέιβιντ, το πρωτοπαλίκαρο, που έδειχνε σύνεση στις σχέσεις με τις άλλες φατρίες, αλλά και ανεκτικότητα σε κάποιες καθυστερήσεις πληρωμών, τα πάντα έχουν ξεπεράσει το κόκκινο, καθώς δεν απειλείται μόνο η δική του η ζωή, αλλά και η υπόσταση της ίδιας του της φαμίλιας.
Παρότι κάποτε λοιπόν τέτοιου είδους μυθοπλασίες βρίσκονταν μόνιμα σε ημερήσια διάταξη, τον τελευταίο καιρό έχει ελαχιστοποιηθεί η παρουσία τους σημαντικά, κυρίως για τον λόγο του ότι έχουν πάρει μεταγραφή οι περισσότερες από το μεγάλο εκράν στα σίριαλς της μικρής οθόνης. Θιασώτης του είδους, ο David Ayer, έχει ασχοληθεί με το ζήτημα όσο ελάχιστοι, από τον καιρό που συνέγραψε το σενάριο του Οσκαρικού Training Day και του εισαγωγικού στον θρύλο Fast And Furious. Και χάρη στην 15ετή εμπειρία που έχει αποκτήσει σκηνοθετώντας άγριες ιστορίες των δρόμων του Λος Άντζελες, από το Harsh Times, τους Street Kings και το Sabotage, μέχρι το End Of The Watch και το εκκεντρικό Bright, δεν θα ήταν εύκολο να αποτύχει εδώ πέρα.
Μόνο που αν κάτι είναι ηλίου φαεινότερο στην περίπτωση του The Tax Collector είναι η πλήρης απουσία του ισχυρού στούντιο που θα έδινε μια άλλη διάσταση, στην προώθηση κατά κύριο λόγο του πονήματος. Το οποίο πανδημίας παρούσης, αφέθηκε να σκουριάζει στα αζήτητα, με τελικό αποτέλεσμα να φτάσει να κυκλοφορήσει απευθείας στα ντράιβ ιν και στις δευτερεύουσες πλατφόρμες, ελλείψει του κατάλληλου μάρκετινγκ. Και συνεπώς να εκτιμηθεί αποξαρχής ως παρακατιανό. Κάτι που επ ουδενί είναι.
Ο Ayer τηρεί πιστά τους κανόνες που τον έφεραν μέχρι και να επιλεγεί για το πόστο του ντιρέκτορα πανάκριβων πρότζεκτ σαν του Suicide Squad. Καταρχήν κτίζει τους χαρακτήρες του κατά τον επιθετικό τρόπο που εκείνος γουστάρει, κομικένιους σαν ζωγραφιστούς, με σημαντική δέση στις παραδόσεις της εθνότητας. Ξοδεύοντας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του συμμαζεμένου, πάντως, χρονικά έργου του, στο πως θα τους απεικονίσει όσο το δυνατόν πιο παλπ στο πανί. Ειδικά με την περίπτωση του Κρίπερ, εκεί κι αν ξεφεύγει, καθώς στον σχεδιάζει ως τον μοναδικό λευκό σε έναν κόσμο όλων των απέναντι φυλών, ως τον απόλυτο διάβολο, χωρίς ποτέ να τον προβάλλει σαν δαιμόνιο, ως τον ντυμένο στην πένα, αναλώσιμο σούπερ σταρ της πλοκής (όπως είναι άλλωστε και ο επιστρέψας από την κολεγιά του Fury, Shia LaBeouf) απλά και μόνο για να κάνει το κέφι του.
Η δράση, μετά από το πρώτο μισό που αναλώνεται στα κάθε λογής κακόφημα λημέρια αποπληρωμής προστασίας, παίρνει μια προβλέψιμη τροπή στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο με μεχικάνικες ρίζες αμερικάνος, σαν άλλος Τιμωρός, θα κηρύξει τον πόλεμο στον νεοεισελθόντα πατρόν και όποιον πάρει ο χάρος. Είναι η ώρα που οι καινοτομίες πηγαίνουν περίπατο, θέση στην εικόνα υπάρχει μόνο για τα εκρηκτικά κλισέ που θα δημιουργήσουν την μορφή του εκδικητή, με τους φανς του genre να τρίβουν τα χέρια τους, για τον πολλών μυριάδων σφαιρών επίλογο του Κολλέκτορα, που εδώ τον υποδύεται μια φρέσκια φιγούρα, ο ελπιδοφόρος Bobby Soto.
Που τουλάχιστον εκείνους δεν θα τους αφήσει ούτε στο ελάχιστο παραπονούμενους. Κινούμενος όπως ακριβώς θα καρτερούσαν ο...Εισπράκτωρ, με μοντάζ κοφτό, ακαριαίο, με εκατοντάδες φάτσες βγαλμένες κυριολεκτικά από το βούρκο, με μελαψές θεογκόμενες στο φόντο (όπως η σεξοβόμβα Cynthia Carmona) να μετρούν λεφτά ή και να συμμετέχουν και οι ίδιες στις επιχειρήσεις, με σκηνικό που φτιάχνει μονομιάς το ζητούμενο κλίμα πολέμου των γκανγκς, είναι μια χαρά περιπέτεια, που επιστρέφει και με το παραπάνω πίσω τα λεφτά της.
Στις δικές μας αίθουσες? Πιθανότατα ποτέ!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική