Tenet
του Christopher Nolan. Με τους John David Washington, Robert Pattinson, Elizabeth Debicki, Dimple Kapadia, Michael Caine, Kenneth Branagh.
Εντροπίας Πράγματα!
του zerVo (@moviesltd) 
Το ημερολόγιο σημαδεύει το σωτήριον έτος 1984. Στους κινηματογράφους κάνει ντεμπούτο μια αρκούντως διαφημισμένη παραγωγή με τον τίτλο The Terminator, ενός παγκοίνως άγνωστου σκηνοθέτη, χωρίς σπουδαία προϊστορία και με πρωταγωνιστή έναν μπρατσαρά, πρώην μίστερ Υφήλιος, με σπαστή ξενική προφορά και παλμαρέ που καταγράφει μόλις δύο επικού χαρακτήρα περιπέτειες εποχής, με προβιές, σπαθιά και δαιμόνια. Τύπου γελάει ο κόσμος όλος, σε βαθμό που κάποτε μπορεί να εξελιχθούν και σε καλτ δηλαδή.
Πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα του φιλμ Ο Εξολοθρευτής, που στο επίκεντρο του έχει έναν άντρα ερχόμενο από το μέλλον, προκειμένου να προστατέψει την γυναίκα που θα φέρει στον κόσμο τον προσεχή ηγέτη των παρτιζάνων επαναστατών, από το φονικό σάιμποργκ, που έχει κάνει την ίδια οπισθοπορεία. Μόνο που κάηκε πολύ γρήγορα η έμπνευση, καθώς στην εξέλιξη της υπόθεσης, ο άπειρος δημιουργός, που δεν είχε φτιάξει και κανένα φανατικό κοινό, για να υποστηρίξει την όποια ακαταλαβίστικη μπαρούφα, αποφασίσει να κάνει εικόνα, έπεσε στην λακκούβα των τεχνικών και επιστημονικών επεξηγήσεων, προτού ξεκινήσει ο χαμός στο εκράν.
Και νάσου τα υπερκουάρκς και νάσου οι σχάσεις ποζιτρονίου και να από την άλλη ο κυματοσωματιδιακός δυισμός, ώστε να δικαιολογηθεί κατά κάποιο τρόπο το χρονικό πέρα δώθε, ο κοσμάκης βαρέθηκε νωρίς, σε σημείο που το ελπιδοφόρο πρότζεκτ, να καταλήξει ως μια από τις μεγαλύτερες φλόπες στα χρονικά του σινεμά. Ο σκηνοθέτης Cameron έπεσε σε δυσμένεια, που δεν πέτυχε ένα τέτοιο σπουδαίο εκ πρώτη όψης sci fi, να το κάμει ταινία της προκοπής και το όνομα του λησμονήθηκε τάχιστα από όλους, ομοίως και εκείνος ο ασούμπαλος Αυστριακός στάρινγκ, με το επώνυμο γλωσσοδέτη, που δεν τον μνημονεύει πια κανείς. Η χρηματοδότρια Orion, που ήλπιζε να κτίσει έναν τίτλο με αμέτρητα σίκουελς σχεδόν καταστράφηκε οικονομικά από το κάζο και έκτοτε οι action movies, που περιλαμβάνουν στην πλοκή τους χρονοτρύπες και αλματάκια στο χθεσημεραύριο, αποφασίστηκε στο Χόλιγουντ να είναι όσο το δυνατόν πιο απλοϊκές για τον κόσμο, μην του γαμάνε οι μπούρδες, τάχαμου καλλιτεχνικής σπουδαιότητας, το μυαλό. Και την βόλτα δηλαδή στον σινεμά, που, μεταξύ μας, λαϊκότατη διασκέδαση είναι πρώτα από όλα και όχι άσκηση κβαντομηχανικής τελειόφοιτων του ΜΙΤ...
Πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα του φιλμ Ο Εξολοθρευτής, που στο επίκεντρο του έχει έναν άντρα ερχόμενο από το μέλλον, προκειμένου να προστατέψει την γυναίκα που θα φέρει στον κόσμο τον προσεχή ηγέτη των παρτιζάνων επαναστατών, από το φονικό σάιμποργκ, που έχει κάνει την ίδια οπισθοπορεία. Μόνο που κάηκε πολύ γρήγορα η έμπνευση, καθώς στην εξέλιξη της υπόθεσης, ο άπειρος δημιουργός, που δεν είχε φτιάξει και κανένα φανατικό κοινό, για να υποστηρίξει την όποια ακαταλαβίστικη μπαρούφα, αποφασίσει να κάνει εικόνα, έπεσε στην λακκούβα των τεχνικών και επιστημονικών επεξηγήσεων, προτού ξεκινήσει ο χαμός στο εκράν.
Και νάσου τα υπερκουάρκς και νάσου οι σχάσεις ποζιτρονίου και να από την άλλη ο κυματοσωματιδιακός δυισμός, ώστε να δικαιολογηθεί κατά κάποιο τρόπο το χρονικό πέρα δώθε, ο κοσμάκης βαρέθηκε νωρίς, σε σημείο που το ελπιδοφόρο πρότζεκτ, να καταλήξει ως μια από τις μεγαλύτερες φλόπες στα χρονικά του σινεμά. Ο σκηνοθέτης Cameron έπεσε σε δυσμένεια, που δεν πέτυχε ένα τέτοιο σπουδαίο εκ πρώτη όψης sci fi, να το κάμει ταινία της προκοπής και το όνομα του λησμονήθηκε τάχιστα από όλους, ομοίως και εκείνος ο ασούμπαλος Αυστριακός στάρινγκ, με το επώνυμο γλωσσοδέτη, που δεν τον μνημονεύει πια κανείς. Η χρηματοδότρια Orion, που ήλπιζε να κτίσει έναν τίτλο με αμέτρητα σίκουελς σχεδόν καταστράφηκε οικονομικά από το κάζο και έκτοτε οι action movies, που περιλαμβάνουν στην πλοκή τους χρονοτρύπες και αλματάκια στο χθεσημεραύριο, αποφασίστηκε στο Χόλιγουντ να είναι όσο το δυνατόν πιο απλοϊκές για τον κόσμο, μην του γαμάνε οι μπούρδες, τάχαμου καλλιτεχνικής σπουδαιότητας, το μυαλό. Και την βόλτα δηλαδή στον σινεμά, που, μεταξύ μας, λαϊκότατη διασκέδαση είναι πρώτα από όλα και όχι άσκηση κβαντομηχανικής τελειόφοιτων του ΜΙΤ...
Έχοντας περάσει με θετικό βαθμό τις εξετάσεις, παρόλη την δεν την λες και θετική έκβαση της επικίνδυνης αποστολής στον χώρο της κατάμεστης όπερας του Κιέβου και αφού γλύτωσε στον πόντο τον θάνατο από τα χέρια των τρομοκρατών, ο κορυφαίος μυστικός πράκτορας της γης, δηλώνει πανέτοιμος να αναλάβει να σώσει την ανθρωπότητα από τον πυρηνικό όλεθρο.
Ο Σολίστας, έχοντας στο πλευρό του τον μεγαλοφυή βοηθό με το γυπίσιο βλέμμα, Νιλ, με αφετηρία του την εξωτική Βομβάη, θα εκκινήσει ένα άναρχο ταξίδι αναζήτησης, του Ρώσου γκάνγκστερ Αντρέι Σατόρ, που εκτός από παράνομος διακινητής τεράστιων όγκων πλουτωνίου, έχει ανακαλύψει και τον πολυδιάστατο τρόπο, να εισάγει πολεμοφόδια με επιστρεπτικές τάσεις, από το μακρινό μέλλον. Για να επιτύχει τον σκοπό του, επιβάλλεται να προσεγγίσει την, σχεδόν εν διαστάσει σύζυγο του μαφιόζου, Κατ, που μοιάζει σαν το μαγικό κλειδί που θα τον βοηθήσει να φέρει εις πέρας το ριψοκίνδυνο πλάνο!
Κι κάπως έτσι ξεκινά ένα μακρύ, μακρύ ταξίδι, για τον ούτε κατά διάνοια...εξυπνάκια υπερκατάσκοπο, από την αχανή Ινδία ίσαμε τις παγωνιές της Νορβηγίας και τις ακτές της Βαλτικής μέχρι τα ηλιόλουστα θέρετρα της Μεσογείου, για να ξεσκεπάσει με μεθοδικό τρόπο την ταυτότητα του νούμερο ένα κακίστρου του πλανήτη. Που αν κουνήσει και μόνο το παρανόιντ δακτυλάκι του, τα πάντα θα γίνουν σκόνη, θρύψαλα και ενθάδε κείται...
Μεθοδικό πάντως όχι με καμία τάση λογικής, σύνεσης, γραμμικότητας και συνοχής. Τάξης, αρχής, συνδετικότητας και ορθολογισμού. Βατότητας, μέτρου, ακρίβειας και αιτιατού. Το σύνθημα που έδωσε ο ένας και μοναδικός έχοντας το γενικό πρόσταγμα, είναι "Ανάστα ο Κύριος". Γνωρίζοντας από πριν, πως η μαρκίζα του είναι τόσο θεοποιημένη από το συνάφι, που οτιδήποτε, οτιδήποτε όμως και αν πράξει, όλοι θα το δουν ως έργο του φιλμικού Χιροχίτο. Και την μαγικής, ελέω Θεού, σκηνοθετικής του ματιάς.
Για να πω την αλήθεια την πρώτη ανάποδης κατεύθυνσης σφαίρα, την έλαβα την στιγμή που έσκασε η παρθένα φορά της λέξεως "εντροπία" στους υπότιτλους. Εντροπής πράγματα να φανώ αδιάβαστος κι αγράμματος, αφού δεν φοίτησα δυστυχώς για εμένα στα κορυφαία κλιμάκια του ΕΜΠ και να μην δύναμαι να επεξηγήσω όλα όσα αφηγούνται οι ήρωες στις σεκάνς, που αποκαλούνται εξπλικέ. Μέχρι να μελετήσω την συγκεκριμένη έννοια της θερμοδυναμικής (sic), στην βικιπίδια (μην τολμήσεις να το κάνεις!), το πράγμα είχε εκτραχυνθεί τόσο και με τέμπο καταιγιστικό ντομινάτο, ώστε έχασα από τα χέρια μου, καμιά εικοσπενταριά κομματάκια του παζλ, που μόλις είχε πέσει άστατο στο τραπέζι. Πέμπτο λεπτό όλα αυτά. Κι απομένουν ακόμη 145!!!
Βάσανο λες? Για τους ανήκοντες στις ορδές των τίμιων μέγκα φανς, που ακόμη και πειραματικό σινεμά να τους σέρβιρε ο Nolan εκείνοι θα έσκουζαν αλάλως, κάνοντας επικλήσεις στα γόνατα, μπροστά στο πόνημα του ενός και μοναδικού, ω μίο Ντίο, ούτε καν. Για τους κανονικούς ανθρώπους, που έξι ταλαιπωριακούς μήνες, δίχως μια καινούργια ταινία της προκοπής να έχει βγει στις αίθουσες, έχουν πει τον σινεμά, σινεμαδάκι, αναμφίβολα. Ο Christopher έπαιξε με την προσμονή - προτού προχωρήσει στην υπομονή - τους.
Παρόλα αυτά ως νορμάλ θεατής, πιθανόν και συγγενής του Ιώβ, μέχρι ενός σημείου το Tenet, φράση που πετιέται αορίστως μα τόσο...εμβληματικά, όπως καμιά πεντακοσαριά άλλες στον αέρα για την δημιουργία και μόνο κλίματος Αγίας Γραφής, το έβλεπα με μάτι θετικό, απλά και μόνο για να μην δείξω αντίδραση, πέφτοντας κι εγώ στην λούμπα της αυθυποβολής του Τρανού. Του μοναδικού Πρωταγωνιστή του πρότζεκτ. Που και βέβαια δεν είναι αυτός ο έγχρωμος κατσουλίνος χαρακτήρας, που τον έβαλαν να ντυθεί, σαν δεν ντρέπονται, το ακριβό κοστούμι του 007, για να πετάξει την μπούρδα του στο πανάκριβο ρεστοράν, υποτίθεται αεράτος και αφρώδης: "Βάλτε μου την παραγγελία σε πακέτο." Και σε αυτό το πλάνο, συμμετείχε και ο αιώνιος Βρετανός ήρωας μου, για ελάχιστα δεύτερα, τρομάρα του. Η σύνταξη, κάπως πρέπει να παρθεί. Στα 87...
Καλοπροαίρετος, ούτε και τότε δυσανασχέτησα, ούτε και όταν οι μπούλετς γύριζαν προς τα πίσω κατόπιν της "σαφέστατης" και "πληρέστατης" σαιεντίφικ πρεζεντέισον της κυρίας με την άσπρη ποδιά, ούτε καν την ώρα που στο πανί λάμβανε χώρα μια άνευ προηγουμένου μάχη τωρινών, παραπροχθεσινών και μεθαυριανών κομάντο, με περπατησιά μπροστά και πίσω, σαν να έπαιζε ένα ζευγάρι MKII, το ένα κανονικά και το άλλο ανάποδα, τον ίδιο δίσκο. Νο κομπρέντο! Νάδα!
Με ενόχλησε όμως η μεγαλομανία και η πομπή ενός ντιρέκτορα, που επειδή στο παρελθόν του έχει προσφέρει κάποια σπουδαία κινηματογραφικά κατορθώματα, εδώ την είδε υπεράνω. Υπεράνω της τέχνης, της ώριμης και σκεπτόμενης μυθοπλασίας και του υγιούς κοινωνικού προβληματισμού. Μέσα από αυτόν τον θορυβώδη συρφετό, ούτε καν πετυχαίνεις να οργανώσεις μισή δομημένη ιδέα, για το που ακριβώς το πηγαίνει ο ποιητής. Υπεράνω της ψυχής, που διάχυτη υπήρξε στο Memento, στην Insomnia, στο Interstellar, στην Dunkirk, σκορπώντας θύελλες θαυμασμού. Υπεράνω της φυσικής, όχι αυτής με τις εντροπίες και τις αμπελοφιλοσοφίες, αλλά εκείνης που είχε απόλυτη ανάγκη να επιστρέψει τον λαουτζίκο στα θέατρα και κρεμόταν από τα χείλη του Τενεκεδένετ, τόσο καιρό που κρατούσε το αλόγιστο προμόσιον. Υπεράνω δυστυχώς του ανθρώπου...
Τον οποίο ο Σνομπαρίας ισοπεδώνει ολοσχερώς. Είτε τον στέκει σιμά του, στις μούρες των ηρώων που μηδενίζει αξιολογικά, ισοπεδώνει ψυχικά, καταρρακώνει συναισθηματικά, είτε τον κρατά απέναντι, για να καμαρώσει το μεγαλούργημα Του. Εμένα δηλαδή. Που για να κατανοήσω την ασύνταχτη γραφή, τα παράλληλα σύμπαντα, τους forward / rewind περιπατητές, στρατιώτες, μητερούλες, επιστήμονες, βαρόνους, οφείλω να εισέλθω αυτοβούλως στο mindfuck (τι ηλίθια λέξη) παραμύθι που μου προτείνει. Και να το παρακολουθήσω, πληρώνοντας το αντίτιμο, σκλαβιάς πρωτίστως και όχι τσέπης, δυο τρεις εφτά φορές, μην και μου τύχει να ξεσκαλίσω κανά γρι από όλα όσα πομπωδώς και με την μύτη απάνω, επιδιώκει να μου περάσει.
Στρατηγική μαγκιάς αποκαλείται αυτή! Πήδηξε τους όλους διανοητικά σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νομίζουν δουλικά πως κάτι τεράστιο εκστομίζεις. Και αυτοί θα ξανακαθίσουν στην ίδια ηλεκτρική καρέκλα, μπας και λύσουν τους απροσδιόριστους γρίφους, εντοπίζοντας συσχετισμούς με πρίκουελ, σίκουελ, ριμπούτ, ντεζαβού και σπινοφ του Inception. Βούρτσα και μην πω! Τι σχέση έχει το φιλοσοφικό έπος με ετούτο το μπάπαμπουπ καρναβάλι? Τι δουλειά μπορεί να έχουν οι πλήρους ύφανσης περσόνες, με αυτούς τους ανιαρούς πολυλογάδικους τζερεμέδες? Τι κοινό ενδέχεται να υπάρχει ανάμεσα στην καθηλωτική θωριά του Leo, με τούτον τον πάμφτωχο κακομοίρη Washington? Ουδεμιά!
Συνεπώς τι απομένει στο επιμύθιο? Τουλάχιστον το δικό μου που δεν παραμυθιάζομαι από το κοφτότατο, ιλιγγιώδες μοντάζ ή την απόπειρα κτισίματος ενός ψυχροπολεμικού θρίλερ, που τα νοήματα του χάνονται στην λίμπο της καταστολής? Τίποτα περισσότερο από την κομπορρημοσύνη ενός αυτοαποκαλούμενου αρτιστίκ Μεσσία, που θαρρεί πως πάνω του κρέμεται η ελπίδα ετούτης της γης και μέσα από συμβολισμούς απείθαρχους και μουλτι νταιμενσιοναλ υψώνει το λάβαρο του επαρμένου Μωυσή! Σιγά μαν, κόψε κάτι, ο αμανές έχει ακουμπήσει στρατόσφαιρα.
Εκεί που νομίζω θα βρεθώ σε λιγάκι, εντροπιάζοντας, τριάντα έξι χρόνια πίσω, μπας και σώσω τον φίλο μου τον James από την καταστροφή, λέγοντας του τι να αποφύγει στον hasta la vista του. Που ξέρεις, μπορεί να γενεί τίποτα μεγάλος και τρανός στο κατόπιν, αν του αλλάξω την φάουλ κατευθυντήρια δημιουργική φορά και να γυρίσει κανά φιλμάκι ζόρικο.
Ο Σολίστας, έχοντας στο πλευρό του τον μεγαλοφυή βοηθό με το γυπίσιο βλέμμα, Νιλ, με αφετηρία του την εξωτική Βομβάη, θα εκκινήσει ένα άναρχο ταξίδι αναζήτησης, του Ρώσου γκάνγκστερ Αντρέι Σατόρ, που εκτός από παράνομος διακινητής τεράστιων όγκων πλουτωνίου, έχει ανακαλύψει και τον πολυδιάστατο τρόπο, να εισάγει πολεμοφόδια με επιστρεπτικές τάσεις, από το μακρινό μέλλον. Για να επιτύχει τον σκοπό του, επιβάλλεται να προσεγγίσει την, σχεδόν εν διαστάσει σύζυγο του μαφιόζου, Κατ, που μοιάζει σαν το μαγικό κλειδί που θα τον βοηθήσει να φέρει εις πέρας το ριψοκίνδυνο πλάνο!
Κι κάπως έτσι ξεκινά ένα μακρύ, μακρύ ταξίδι, για τον ούτε κατά διάνοια...εξυπνάκια υπερκατάσκοπο, από την αχανή Ινδία ίσαμε τις παγωνιές της Νορβηγίας και τις ακτές της Βαλτικής μέχρι τα ηλιόλουστα θέρετρα της Μεσογείου, για να ξεσκεπάσει με μεθοδικό τρόπο την ταυτότητα του νούμερο ένα κακίστρου του πλανήτη. Που αν κουνήσει και μόνο το παρανόιντ δακτυλάκι του, τα πάντα θα γίνουν σκόνη, θρύψαλα και ενθάδε κείται...
Μεθοδικό πάντως όχι με καμία τάση λογικής, σύνεσης, γραμμικότητας και συνοχής. Τάξης, αρχής, συνδετικότητας και ορθολογισμού. Βατότητας, μέτρου, ακρίβειας και αιτιατού. Το σύνθημα που έδωσε ο ένας και μοναδικός έχοντας το γενικό πρόσταγμα, είναι "Ανάστα ο Κύριος". Γνωρίζοντας από πριν, πως η μαρκίζα του είναι τόσο θεοποιημένη από το συνάφι, που οτιδήποτε, οτιδήποτε όμως και αν πράξει, όλοι θα το δουν ως έργο του φιλμικού Χιροχίτο. Και την μαγικής, ελέω Θεού, σκηνοθετικής του ματιάς.
Για να πω την αλήθεια την πρώτη ανάποδης κατεύθυνσης σφαίρα, την έλαβα την στιγμή που έσκασε η παρθένα φορά της λέξεως "εντροπία" στους υπότιτλους. Εντροπής πράγματα να φανώ αδιάβαστος κι αγράμματος, αφού δεν φοίτησα δυστυχώς για εμένα στα κορυφαία κλιμάκια του ΕΜΠ και να μην δύναμαι να επεξηγήσω όλα όσα αφηγούνται οι ήρωες στις σεκάνς, που αποκαλούνται εξπλικέ. Μέχρι να μελετήσω την συγκεκριμένη έννοια της θερμοδυναμικής (sic), στην βικιπίδια (μην τολμήσεις να το κάνεις!), το πράγμα είχε εκτραχυνθεί τόσο και με τέμπο καταιγιστικό ντομινάτο, ώστε έχασα από τα χέρια μου, καμιά εικοσπενταριά κομματάκια του παζλ, που μόλις είχε πέσει άστατο στο τραπέζι. Πέμπτο λεπτό όλα αυτά. Κι απομένουν ακόμη 145!!!
Βάσανο λες? Για τους ανήκοντες στις ορδές των τίμιων μέγκα φανς, που ακόμη και πειραματικό σινεμά να τους σέρβιρε ο Nolan εκείνοι θα έσκουζαν αλάλως, κάνοντας επικλήσεις στα γόνατα, μπροστά στο πόνημα του ενός και μοναδικού, ω μίο Ντίο, ούτε καν. Για τους κανονικούς ανθρώπους, που έξι ταλαιπωριακούς μήνες, δίχως μια καινούργια ταινία της προκοπής να έχει βγει στις αίθουσες, έχουν πει τον σινεμά, σινεμαδάκι, αναμφίβολα. Ο Christopher έπαιξε με την προσμονή - προτού προχωρήσει στην υπομονή - τους.
Παρόλα αυτά ως νορμάλ θεατής, πιθανόν και συγγενής του Ιώβ, μέχρι ενός σημείου το Tenet, φράση που πετιέται αορίστως μα τόσο...εμβληματικά, όπως καμιά πεντακοσαριά άλλες στον αέρα για την δημιουργία και μόνο κλίματος Αγίας Γραφής, το έβλεπα με μάτι θετικό, απλά και μόνο για να μην δείξω αντίδραση, πέφτοντας κι εγώ στην λούμπα της αυθυποβολής του Τρανού. Του μοναδικού Πρωταγωνιστή του πρότζεκτ. Που και βέβαια δεν είναι αυτός ο έγχρωμος κατσουλίνος χαρακτήρας, που τον έβαλαν να ντυθεί, σαν δεν ντρέπονται, το ακριβό κοστούμι του 007, για να πετάξει την μπούρδα του στο πανάκριβο ρεστοράν, υποτίθεται αεράτος και αφρώδης: "Βάλτε μου την παραγγελία σε πακέτο." Και σε αυτό το πλάνο, συμμετείχε και ο αιώνιος Βρετανός ήρωας μου, για ελάχιστα δεύτερα, τρομάρα του. Η σύνταξη, κάπως πρέπει να παρθεί. Στα 87...
Καλοπροαίρετος, ούτε και τότε δυσανασχέτησα, ούτε και όταν οι μπούλετς γύριζαν προς τα πίσω κατόπιν της "σαφέστατης" και "πληρέστατης" σαιεντίφικ πρεζεντέισον της κυρίας με την άσπρη ποδιά, ούτε καν την ώρα που στο πανί λάμβανε χώρα μια άνευ προηγουμένου μάχη τωρινών, παραπροχθεσινών και μεθαυριανών κομάντο, με περπατησιά μπροστά και πίσω, σαν να έπαιζε ένα ζευγάρι MKII, το ένα κανονικά και το άλλο ανάποδα, τον ίδιο δίσκο. Νο κομπρέντο! Νάδα!
Με ενόχλησε όμως η μεγαλομανία και η πομπή ενός ντιρέκτορα, που επειδή στο παρελθόν του έχει προσφέρει κάποια σπουδαία κινηματογραφικά κατορθώματα, εδώ την είδε υπεράνω. Υπεράνω της τέχνης, της ώριμης και σκεπτόμενης μυθοπλασίας και του υγιούς κοινωνικού προβληματισμού. Μέσα από αυτόν τον θορυβώδη συρφετό, ούτε καν πετυχαίνεις να οργανώσεις μισή δομημένη ιδέα, για το που ακριβώς το πηγαίνει ο ποιητής. Υπεράνω της ψυχής, που διάχυτη υπήρξε στο Memento, στην Insomnia, στο Interstellar, στην Dunkirk, σκορπώντας θύελλες θαυμασμού. Υπεράνω της φυσικής, όχι αυτής με τις εντροπίες και τις αμπελοφιλοσοφίες, αλλά εκείνης που είχε απόλυτη ανάγκη να επιστρέψει τον λαουτζίκο στα θέατρα και κρεμόταν από τα χείλη του Τενεκεδένετ, τόσο καιρό που κρατούσε το αλόγιστο προμόσιον. Υπεράνω δυστυχώς του ανθρώπου...
Τον οποίο ο Σνομπαρίας ισοπεδώνει ολοσχερώς. Είτε τον στέκει σιμά του, στις μούρες των ηρώων που μηδενίζει αξιολογικά, ισοπεδώνει ψυχικά, καταρρακώνει συναισθηματικά, είτε τον κρατά απέναντι, για να καμαρώσει το μεγαλούργημα Του. Εμένα δηλαδή. Που για να κατανοήσω την ασύνταχτη γραφή, τα παράλληλα σύμπαντα, τους forward / rewind περιπατητές, στρατιώτες, μητερούλες, επιστήμονες, βαρόνους, οφείλω να εισέλθω αυτοβούλως στο mindfuck (τι ηλίθια λέξη) παραμύθι που μου προτείνει. Και να το παρακολουθήσω, πληρώνοντας το αντίτιμο, σκλαβιάς πρωτίστως και όχι τσέπης, δυο τρεις εφτά φορές, μην και μου τύχει να ξεσκαλίσω κανά γρι από όλα όσα πομπωδώς και με την μύτη απάνω, επιδιώκει να μου περάσει.
Στρατηγική μαγκιάς αποκαλείται αυτή! Πήδηξε τους όλους διανοητικά σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νομίζουν δουλικά πως κάτι τεράστιο εκστομίζεις. Και αυτοί θα ξανακαθίσουν στην ίδια ηλεκτρική καρέκλα, μπας και λύσουν τους απροσδιόριστους γρίφους, εντοπίζοντας συσχετισμούς με πρίκουελ, σίκουελ, ριμπούτ, ντεζαβού και σπινοφ του Inception. Βούρτσα και μην πω! Τι σχέση έχει το φιλοσοφικό έπος με ετούτο το μπάπαμπουπ καρναβάλι? Τι δουλειά μπορεί να έχουν οι πλήρους ύφανσης περσόνες, με αυτούς τους ανιαρούς πολυλογάδικους τζερεμέδες? Τι κοινό ενδέχεται να υπάρχει ανάμεσα στην καθηλωτική θωριά του Leo, με τούτον τον πάμφτωχο κακομοίρη Washington? Ουδεμιά!
Συνεπώς τι απομένει στο επιμύθιο? Τουλάχιστον το δικό μου που δεν παραμυθιάζομαι από το κοφτότατο, ιλιγγιώδες μοντάζ ή την απόπειρα κτισίματος ενός ψυχροπολεμικού θρίλερ, που τα νοήματα του χάνονται στην λίμπο της καταστολής? Τίποτα περισσότερο από την κομπορρημοσύνη ενός αυτοαποκαλούμενου αρτιστίκ Μεσσία, που θαρρεί πως πάνω του κρέμεται η ελπίδα ετούτης της γης και μέσα από συμβολισμούς απείθαρχους και μουλτι νταιμενσιοναλ υψώνει το λάβαρο του επαρμένου Μωυσή! Σιγά μαν, κόψε κάτι, ο αμανές έχει ακουμπήσει στρατόσφαιρα.
Εκεί που νομίζω θα βρεθώ σε λιγάκι, εντροπιάζοντας, τριάντα έξι χρόνια πίσω, μπας και σώσω τον φίλο μου τον James από την καταστροφή, λέγοντας του τι να αποφύγει στον hasta la vista του. Που ξέρεις, μπορεί να γενεί τίποτα μεγάλος και τρανός στο κατόπιν, αν του αλλάξω την φάουλ κατευθυντήρια δημιουργική φορά και να γυρίσει κανά φιλμάκι ζόρικο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Αυγούστου 2020 από την Tanweer!
