Όχι Άλλο Καλοκαίρι
του Max Barbakow. Με τους Andy Samberg, Cristin Milioti, J.K. Simmons, Meredith Hagner, Camila Mendes, Tyler Hoechlin, Chris Pang, Jacqueline Obradors, Dale Dickey, Peter Gallagher.
«Ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο». Χα!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Εσείς τι θα κάνατε αν ζούσατε στην ίδια μέρα, ξανά και ξανά;
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Max Barbakow, μετά από μια σειρά από πολυβραβευμένες μικρού μήκους ταινίες. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς. Κι έγινε η ταινία για την οποία δαπανήθηκε το μεγαλύτερο ποσό ever για την αγορά των δικαιωμάτων της στην ιστορία του συγκεκριμένου φεστιβάλ: συγκεκριμένα, αγοράστηκε από το συνδρομητικό κανάλι Hulu με 17.500.000,69 δολάρια. 69 σεντς περισσότερα δηλαδή από όσα δαπάνησε το 2016 η Fox Searchlight για να αγοράσει τα δικαιώματα της ταινίας The Birth of a Nation!
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας κι ένας από τους παραγωγούς της, ο Andy Samberg αποκάλυψε πως γράφτηκαν αρκετά διαφορετικά φινάλε – κάποια μάλιστα γυρίστηκαν κιόλας. Μέσω προβολών σε συγγενείς και φίλους έγινε ένα είδος σφυγμομέτρησης για να επιλεγεί η πιο δημοφιλής λύση. Για το φινάλε που τελικά επιλέχθηκε, ο Samberg δήλωσε «Εντάξει, μπορεί να μην είναι το καλύτερο φινάλε, πάντως άρεσε στους πάντες».
Η υπόθεση: 9 Νοεμβρίου. Ο Νάιλς ξυπνάει ενόσω η κοπελιά του, η Μίστι, ετοιμάζεται για τον γάμο στον οποίο είναι καλεσμένοι, αυτόν της φίλης της Τάλα και του Έιμπ. Στη δεξίωση μετά τον γάμο, ο Νάιλς βγάζει έναν πολύ μεστό λόγο, σώζοντας ουσιαστικά την μεθυσμένη αδελφή της νύφης, την Σάρα, από την άβολη υποχρέωση να βγάλει λόγο χωρίς να είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Ο Νάιλς και η Σάρα συναντιούνται, μιλάνε, φλερτάρουν, η Σάρα φαίνεται να γοητεύεται από τον κυνισμό του, αλλά στο τσακ πριν προχωρήσουν στα περαιτέρω, ένας τύπος ρίχνει... βέλη στον Νάιλς.
Για να σωθεί, ο Νάιλς σέρνεται προς μια σπηλιά, προειδοποιώντας την Σάρα να μην τον ακολουθήσει. Εκείνη, για να τον βοηθήσει, δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις του. Και... ρουφιέται στην σπηλιά. Αυτό που θα ακολουθήσει δεν μπορούσε ποτέ της να το φανταστεί. Ούτε ο Νάιλς το είχε φανταστεί όταν είχε μπει στην λού(μ)πα...
Η άποψή μας: Λοιπόν, επειδή είμαι μέγας σποϊλεράς, δηλώνω σε όλους τους τόνους πως αυτή είναι μια γαμάτη ταινία, την οποία πρέπει να δουν οι πάντες! Και ακολουθούν τα άπειρα σπόιλερς, τα οποία απέφυγα επιμελώς ως τώρα, ακόμα και στην υπόθεση, καθώς στη συγκεκριμένη ταινία είναι και η διαδικασία της ανακάλυψης που είναι σημαντική και απολαυστική. Αυτό που έχουμε εδώ λοιπόν είναι μια εκδοχή της λατρεμένης ταινίας «Η μέρα της μαρμότας», που κατορθώνει κάτι σπάνιο: να μασκάρει την μελαγχολία και τις βαθιές φιλοσοφικές – υπαρξιακές αναζητήσεις της με ένα ποπ περιτύλιγμα.
Έχει το βάθος ενός Ταρκόφσκι, ενός Μπέργκμαν, ενός Αντονιόνι (μην γελάτε παρακαλώ) ενώ λειτουργεί απόλυτα στην... απόλυτη επιφάνεια ενός μουσικού βιντεοκλίπ. Να εκθειάσουμε εδώ το καραγαμάτο σάουντρακ της ταινίας, ένα από τα πολλά, πολλά, πολλά καλούδια που έχει να προσφέρει στον θεατή της. Ε, ναι, μια ταινία που ξεκινάει με το... «Forever and Ever» του Ντέμη Ρούσου και διαθέτει σε κρίσιμες στιγμές σε ρόλο σχολιαστή ουσιαστικά τραγούδια όπως το «Cloudbusting» της Κέιτ Μπους, το «When the morning comes» των Ντάριλ Χολ και Τζον Όουτς και το «Brazilian» των Genesis, δεν μπορείς παρά να την λατρέψεις.
Πάμε στις ερμηνείες. Τον Andy Samberg δεν τον πολυγουστάρω. Τον θεωρώ κρύο. Και το «Brooklyn Nine-Nine» πχ, στο οποίο πρωταγωνιστεί επίσης, δεν είναι και για να κόβεις φλέβες. Αλλά ως μέλος των The Lonely Island έχει κάνει ενδιαφέροντα πράγματα, όπως και στο Saturday Night Live. Εδώ, είναι απίθανος! Πετυχαίνει στην εντέλεια να αποδώσει τον άνθρωπο εκείνο, που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια λούπα επί 40 και βάλε χρόνια (το έχει δηλώσει αυτό ο σεναριογράφος της ταινίας), να ζει και να ξαναζεί την ίδια ακριβώς ημέρα επί τόσα χρόνια, να τα έχει δει όλα κυριολεκτικά και να το έχει αποδεχτεί αυτό, να έχει συμβιβαστεί, να είναι ήρεμος, να μην προσπαθεί πια να ξεφύγει, δεν υπάρχει διαφυγή, ποτέ δεν υπήρχε, ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης και εδώ είναι οι αναλογίες με τις ζωές που ζούμε όλοι μας, αυτές τις ζωές όπου κάθε μέρα κάτι συμβαίνει αλλά τίποτα δεν γίνεται γιατί όλα είναι μάταια, γιατί δεν υπάρχει διαφυγή και το μόνο λυτρωτικό, το μόνο επαναστατικό, το μόνο που δίνει ελπίδα, το μόνο που σε σώζει είναι ο έρωτας, ναι ρε φίλε, ο έρωτας, τα φτερά του έρωτα, ο έρωτας, ο ανίκητος στη μάχη, στην κάθε μάχη, μάθε μπαλίτσα από τον έρωτα ρε μαν.
Του παίρνει 40 χρόνια καθημερινότητας (μουάχαχαχαχα) του Νάιλς για να ερωτευτεί, να ερωτευτεί βαθιά και να βρει και το κουράγιο να το ομολογήσει όταν πια εκτός από τον ίδιο στην σπηλιά, τη σπηλιά της γνώσης, μπαίνει κι εκείνη, η Σάρα, η γυναίκα, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Την Σάρα υποδύεται η Cristin Milioti (όχι, δεν έχει ελληνική καταγωγή η κοπέλα, έχει όμως ιταλική). Και η Milioti είναι καλύτερη από τον Samberg, Εκείνη τα βλέπει τα πράγματα αλλιώς. Εκείνη δεν συμβιβάζεται. Εκείνη δεν αποδέχεται. Θα προσπαθήσει να ξεφύγει. Θα φάει τα μούτρα της. Αλλά θα προσπαθήσει ξανά. Κανένας θεός (σημείωση: απίστευτο το πόσο ά-θεη είναι η ταινία, απ' όπου κι αν την πιάσεις) δεν θα την σταματήσει να προσπαθεί. Καμία λούπα.
Σε μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή, είναι Εκείνος που δίνει το Απαγορευμένο Μήλο της Γνώσης (έστω, της Επανάληψης) σε Εκείνη, για να εκδιωχθούν από τον Παράδεισο (ε, χμ), αλλά εκείνη δεν κωλώνει: θα επιστρέψει, ο κόσμος να χαλάσει! Η χημεία ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς είναι εξαιρετική και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που πετυχαίνει η ταινία σε τόσο πολλά επίπεδα. Η σκηνοθεσία είναι η κατάλληλη: δεν αφήνει το πράγμα να ξεφύγει, δεν εξοκείλει στο καμπ (δεν θα ταίριαζε καθόλου ως ύφος εδώ), δεν προσπαθεί να καπελώσει την ουσία, αλλά την αναδεικνύει. Και αφήνει να λάμψει το αδιαπραγμάτευτο υπερατού της ταινίας, που δεν είναι άλλο από το σενάριό της. Που καταφέρνει να έχει μια εσάνς από σενάρια παλιότερων και καλύτερων εποχών. Που σε κάνει να γελάς ωσάν να παρακολουθείς μια πάρα πολύ αστεία κωμωδία αλλά ταυτόχρονα δεν σε αναγκάζει να βάλεις το μυαλό σου σε safe mode. Ίσα ίσα, στο γαργαλάει με κάθε πιθανό τρόπο.
Υπάρχουν οι ατάκες: «Δεν έχουμε άλλο τρόπο παρά να μάθουμε να υποφέρουμε την ύπαρξη» (στα αγγλικά το καταλαβαίνεις καλύτερα: «We have no choice but to learn how to suffer existence». Γουάου. Κι όταν η ύπαρξη είναι ένα σισύφειο βασανιστήριο όπου δεν έχεις την επιλογή απλά να... πεθάνεις και να το σταματήσεις, τι κάνεις; Η Σάρα στην αρχή, το... διασκεδάζει μέσα στην απελπισία της: αφού μπορούμε να ζήσουμε την ίδια μέρα, κάθε μέρα, από την αρχή, γιατί δεν κάνουμε κακό στους άλλους, γιατί δεν τους εκμεταλλευόμαστε, γιατί δεν τους κοροϊδεύουμε, αφού την επόμενη – ίδια – μέρα, δεν θα θυμούνται τίποτε; «Θα το θυμάσαι εσύ» της λέει ο Νάιλς, σε μια από τις λίγες φορές που δείχνει κάπως πιο έξυπνος σε σχέση με εκείνη «κι αυτό δεν θα κάνει την ύπαρξή σου καλύτερη». Τέτοια.
Κι έχεις και τον σούπερ J.K. Simmons σε έναν μικρό ρόλο, να λέει για τα... καλά της κατάστασης, στο τελευταίο τρίτο της ταινίας, σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές. Ναι, αυτός είναι ο τρίτος της παρέας που έχει κολλήσει στην ίδια μέρα. Μπήκε κι αυτός στην σπηλιά. Και κατηγορεί τον Νάιλς γι' αυτό. Είναι εκείνος που του ρίχνει τα βέλη. Τι εύκολο είναι να κατηγορούμε τους άλλους, έτσι; Όταν το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να μην μπούμε στην σπηλιά. Και να πάθουμε το κακό. Ε; Σούπερ, σούπερ ταινία και είναι κρίμα που δεν θα την απολαύσουμε στη μεγάλη οθόνη παρά μόνον στη μικρή. Ας είναι.
Η υπόθεση: 9 Νοεμβρίου. Ο Νάιλς ξυπνάει ενόσω η κοπελιά του, η Μίστι, ετοιμάζεται για τον γάμο στον οποίο είναι καλεσμένοι, αυτόν της φίλης της Τάλα και του Έιμπ. Στη δεξίωση μετά τον γάμο, ο Νάιλς βγάζει έναν πολύ μεστό λόγο, σώζοντας ουσιαστικά την μεθυσμένη αδελφή της νύφης, την Σάρα, από την άβολη υποχρέωση να βγάλει λόγο χωρίς να είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Ο Νάιλς και η Σάρα συναντιούνται, μιλάνε, φλερτάρουν, η Σάρα φαίνεται να γοητεύεται από τον κυνισμό του, αλλά στο τσακ πριν προχωρήσουν στα περαιτέρω, ένας τύπος ρίχνει... βέλη στον Νάιλς.
Για να σωθεί, ο Νάιλς σέρνεται προς μια σπηλιά, προειδοποιώντας την Σάρα να μην τον ακολουθήσει. Εκείνη, για να τον βοηθήσει, δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις του. Και... ρουφιέται στην σπηλιά. Αυτό που θα ακολουθήσει δεν μπορούσε ποτέ της να το φανταστεί. Ούτε ο Νάιλς το είχε φανταστεί όταν είχε μπει στην λού(μ)πα...
Η άποψή μας: Λοιπόν, επειδή είμαι μέγας σποϊλεράς, δηλώνω σε όλους τους τόνους πως αυτή είναι μια γαμάτη ταινία, την οποία πρέπει να δουν οι πάντες! Και ακολουθούν τα άπειρα σπόιλερς, τα οποία απέφυγα επιμελώς ως τώρα, ακόμα και στην υπόθεση, καθώς στη συγκεκριμένη ταινία είναι και η διαδικασία της ανακάλυψης που είναι σημαντική και απολαυστική. Αυτό που έχουμε εδώ λοιπόν είναι μια εκδοχή της λατρεμένης ταινίας «Η μέρα της μαρμότας», που κατορθώνει κάτι σπάνιο: να μασκάρει την μελαγχολία και τις βαθιές φιλοσοφικές – υπαρξιακές αναζητήσεις της με ένα ποπ περιτύλιγμα.
Έχει το βάθος ενός Ταρκόφσκι, ενός Μπέργκμαν, ενός Αντονιόνι (μην γελάτε παρακαλώ) ενώ λειτουργεί απόλυτα στην... απόλυτη επιφάνεια ενός μουσικού βιντεοκλίπ. Να εκθειάσουμε εδώ το καραγαμάτο σάουντρακ της ταινίας, ένα από τα πολλά, πολλά, πολλά καλούδια που έχει να προσφέρει στον θεατή της. Ε, ναι, μια ταινία που ξεκινάει με το... «Forever and Ever» του Ντέμη Ρούσου και διαθέτει σε κρίσιμες στιγμές σε ρόλο σχολιαστή ουσιαστικά τραγούδια όπως το «Cloudbusting» της Κέιτ Μπους, το «When the morning comes» των Ντάριλ Χολ και Τζον Όουτς και το «Brazilian» των Genesis, δεν μπορείς παρά να την λατρέψεις.
Πάμε στις ερμηνείες. Τον Andy Samberg δεν τον πολυγουστάρω. Τον θεωρώ κρύο. Και το «Brooklyn Nine-Nine» πχ, στο οποίο πρωταγωνιστεί επίσης, δεν είναι και για να κόβεις φλέβες. Αλλά ως μέλος των The Lonely Island έχει κάνει ενδιαφέροντα πράγματα, όπως και στο Saturday Night Live. Εδώ, είναι απίθανος! Πετυχαίνει στην εντέλεια να αποδώσει τον άνθρωπο εκείνο, που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια λούπα επί 40 και βάλε χρόνια (το έχει δηλώσει αυτό ο σεναριογράφος της ταινίας), να ζει και να ξαναζεί την ίδια ακριβώς ημέρα επί τόσα χρόνια, να τα έχει δει όλα κυριολεκτικά και να το έχει αποδεχτεί αυτό, να έχει συμβιβαστεί, να είναι ήρεμος, να μην προσπαθεί πια να ξεφύγει, δεν υπάρχει διαφυγή, ποτέ δεν υπήρχε, ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης και εδώ είναι οι αναλογίες με τις ζωές που ζούμε όλοι μας, αυτές τις ζωές όπου κάθε μέρα κάτι συμβαίνει αλλά τίποτα δεν γίνεται γιατί όλα είναι μάταια, γιατί δεν υπάρχει διαφυγή και το μόνο λυτρωτικό, το μόνο επαναστατικό, το μόνο που δίνει ελπίδα, το μόνο που σε σώζει είναι ο έρωτας, ναι ρε φίλε, ο έρωτας, τα φτερά του έρωτα, ο έρωτας, ο ανίκητος στη μάχη, στην κάθε μάχη, μάθε μπαλίτσα από τον έρωτα ρε μαν.
Του παίρνει 40 χρόνια καθημερινότητας (μουάχαχαχαχα) του Νάιλς για να ερωτευτεί, να ερωτευτεί βαθιά και να βρει και το κουράγιο να το ομολογήσει όταν πια εκτός από τον ίδιο στην σπηλιά, τη σπηλιά της γνώσης, μπαίνει κι εκείνη, η Σάρα, η γυναίκα, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Την Σάρα υποδύεται η Cristin Milioti (όχι, δεν έχει ελληνική καταγωγή η κοπέλα, έχει όμως ιταλική). Και η Milioti είναι καλύτερη από τον Samberg, Εκείνη τα βλέπει τα πράγματα αλλιώς. Εκείνη δεν συμβιβάζεται. Εκείνη δεν αποδέχεται. Θα προσπαθήσει να ξεφύγει. Θα φάει τα μούτρα της. Αλλά θα προσπαθήσει ξανά. Κανένας θεός (σημείωση: απίστευτο το πόσο ά-θεη είναι η ταινία, απ' όπου κι αν την πιάσεις) δεν θα την σταματήσει να προσπαθεί. Καμία λούπα.
Σε μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή, είναι Εκείνος που δίνει το Απαγορευμένο Μήλο της Γνώσης (έστω, της Επανάληψης) σε Εκείνη, για να εκδιωχθούν από τον Παράδεισο (ε, χμ), αλλά εκείνη δεν κωλώνει: θα επιστρέψει, ο κόσμος να χαλάσει! Η χημεία ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς είναι εξαιρετική και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που πετυχαίνει η ταινία σε τόσο πολλά επίπεδα. Η σκηνοθεσία είναι η κατάλληλη: δεν αφήνει το πράγμα να ξεφύγει, δεν εξοκείλει στο καμπ (δεν θα ταίριαζε καθόλου ως ύφος εδώ), δεν προσπαθεί να καπελώσει την ουσία, αλλά την αναδεικνύει. Και αφήνει να λάμψει το αδιαπραγμάτευτο υπερατού της ταινίας, που δεν είναι άλλο από το σενάριό της. Που καταφέρνει να έχει μια εσάνς από σενάρια παλιότερων και καλύτερων εποχών. Που σε κάνει να γελάς ωσάν να παρακολουθείς μια πάρα πολύ αστεία κωμωδία αλλά ταυτόχρονα δεν σε αναγκάζει να βάλεις το μυαλό σου σε safe mode. Ίσα ίσα, στο γαργαλάει με κάθε πιθανό τρόπο.
Υπάρχουν οι ατάκες: «Δεν έχουμε άλλο τρόπο παρά να μάθουμε να υποφέρουμε την ύπαρξη» (στα αγγλικά το καταλαβαίνεις καλύτερα: «We have no choice but to learn how to suffer existence». Γουάου. Κι όταν η ύπαρξη είναι ένα σισύφειο βασανιστήριο όπου δεν έχεις την επιλογή απλά να... πεθάνεις και να το σταματήσεις, τι κάνεις; Η Σάρα στην αρχή, το... διασκεδάζει μέσα στην απελπισία της: αφού μπορούμε να ζήσουμε την ίδια μέρα, κάθε μέρα, από την αρχή, γιατί δεν κάνουμε κακό στους άλλους, γιατί δεν τους εκμεταλλευόμαστε, γιατί δεν τους κοροϊδεύουμε, αφού την επόμενη – ίδια – μέρα, δεν θα θυμούνται τίποτε; «Θα το θυμάσαι εσύ» της λέει ο Νάιλς, σε μια από τις λίγες φορές που δείχνει κάπως πιο έξυπνος σε σχέση με εκείνη «κι αυτό δεν θα κάνει την ύπαρξή σου καλύτερη». Τέτοια.
Κι έχεις και τον σούπερ J.K. Simmons σε έναν μικρό ρόλο, να λέει για τα... καλά της κατάστασης, στο τελευταίο τρίτο της ταινίας, σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές. Ναι, αυτός είναι ο τρίτος της παρέας που έχει κολλήσει στην ίδια μέρα. Μπήκε κι αυτός στην σπηλιά. Και κατηγορεί τον Νάιλς γι' αυτό. Είναι εκείνος που του ρίχνει τα βέλη. Τι εύκολο είναι να κατηγορούμε τους άλλους, έτσι; Όταν το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να μην μπούμε στην σπηλιά. Και να πάθουμε το κακό. Ε; Σούπερ, σούπερ ταινία και είναι κρίμα που δεν θα την απολαύσουμε στη μεγάλη οθόνη παρά μόνον στη μικρή. Ας είναι.
Στις δικές μας αίθουσες? Ποτέ! Μόνο στο δίκτυο του Hulu!
