Παιχνίδια Φωτιάς
της Marie Monge. Με τους Tahar Rahim, Stacy Martin, Bruno Wolkowitch, Marie Denarnaud, Karim Leklou, Jean-Michel Correia.
Τζογαδόρα ψυχή
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Σ'τα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσο!
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Marie Monge. Έχει σκηνοθετήσει και δύο μικρού μήκους ταινίες, το «Les ombres bossues» (2009) και το «Marseille la nuit» (2012). Στα Παιχνίδια φωτιάς υπογράφει και το σενάριο. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Μάιο του 2018, λαμβάνοντας μέρος στο φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών».
Η Stacy Martin γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1990 στο Παρίσι. Ο κομμωτής πατέρας της είναι Γάλλος και η μητέρα της είναι Αγγλίδα. Στα 7 της χρόνια «μετακόμισε» μαζί με την οικογένειά της στο Τόκιο όπου έζησε μέχρι τα 13 της χρόνια. Μετά, επέστρεψε στο Παρίσι και αφού τελείωσε την υποχρεωτική εκπαίδευση μετακόμισε στο Λονδίνο όπου έκανε Media and Cultural Studies στο University of the Arts London's College of Communication ενώ παράλληλα εργαζόταν ως μοντέλο. Αυτή είναι η 11η μεγάλου μήκους ταινία στην οποία συμμετέχει. Το βάπτισμα του πυρός το πήρε κολυμπώντας κατευθείαν στα βαθιά: ο Lars Von Trier την επέλεξε για να υποδυθεί τη Charlotte Gainsbourg ως Joe σε νεαρή ηλικία, στην προβοκατόρικη ταινία «Nymphomaniac» (και στα δύο Vol) πίσω στο 2013. Προσεχώς, μεταξύ των άλλων, ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του Dario Argento (!!!) «Occhiali neri», η οποία αναμένεται να βγει στους κινηματογράφους τον Μάρτιο του 2021, εννέα ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη σκηνοθετική προσπάθεια του μαέστρου του giallo, o οποίος είναι πλέον 80 ετών!
Η υπόθεση: Η Έλα είναι μια νεαρή γυναίκα που ζει στο Παρίσι. Δουλεύει στο εστιατόριο του πατέρα της, ο οποίος τη βάφτισε έτσι προς τιμήν της Ella Fitzgerald, της διάσημης τραγουδίστριας της τζαζ. Η ζωή της είναι τακτοποιημένη, χωρίς ρίσκα. Ακολουθεί τη ρουτίνα της, είναι καλή στη δουλειά της, όλα καλά. Έως ότου στη ζωή της μπαίνει ως ανεμοστρόβιλος ο Αμπέλ. Αρχικά, σχεδόν επιβάλλει την παρουσία του στο μαγαζί. Εντέλει, αποκαλύπτεται πως βασική του επιδίωξη ήταν η πρόσβαση σε πηγή χρημάτων – και μάλιστα άμεσα. Είναι τζογαδόρος.
Θα μπάσει την Έλα στον κοσμοπολίτικο, υπόγειο κόσμο των παράνομων παιχνιδιών του Παρισιού, όπου η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και τα ποσά που παίζονται ξεπερνάνε κάθε φαντασία. Η Έλα ελκύεται από αυτόν τον κόσμο. Νιώθει να ελκύεται και από τον Αμπέλ. Δεν αργούν να γίνουν εραστές. Αγαπιούνται πραγματικά. Όμως, όσοι ασχολούνται με τον τζόγο δεν κερδίζουν ποτέ. Και το προδιαγεγραμμένο φινάλε καταφθάνει με ταχύτητα που σπάει τα φρένα...
Η άποψή μας: Κοίτα να δεις που ακόμα και σήμερα είναι χρήσιμες εκείνες οι... ανταποκρίσεις από τα φεστιβάλ όπου πηγαίναμε τα παλιά, καλά χρόνια, πριν δύο έτη δηλαδή, μουάχαχαχαχα. Είχα γράψει τότε, δύο χρόνια πριν: «Αυτή είναι μία ταινία από εκείνες που συμμετέχουν στο επίσημο πρόγραμμα του τμήματος ''Το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών''. Και επιβεβαιώνει ένα ξεκάθαρο πάτερν στο φετινό φεστιβάλ. Οι εμπορικών δυνατοτήτων ταινίες, όπως τούτη εδώ, δεν ξεπερνούν τη μετριότητα. Και οι καλλιτεχνικές ταινίες, είναι τόσο αυτιστικές που καταλήγουν να μην αφορούν κανέναν...».
Αυτή λοιπόν ήταν μία από τις σχετικά εμπορικές ταινίες που προβλήθηκαν στο φεστιβάλ των Καννών του 2018 σε κάποιο από τα επίσημα τμήματα κι όχι στο Marche, στην Αγορά δηλαδή, εκεί όπου προσπαθούν κάθε χρόνο να πουληθούν ταινίες κάθε είδους, μεγέθους, διαμετρήματος, χώρας και... ποιότητας. Το ζήτημα είναι το εξής: ok, αυτή είναι όντως μια ταινία που έχει προοπτικές να προσεγγίσει ένα μεγάλο κοινό. Τι έχει να προσφέρει; Η μαύρη αλήθεια είναι, όχι και πολλά. Το θέμα του τζόγου, το πόσο πολύ μπορεί να εξιτάρει όσους είναι εθισμένοι σε αυτόν, το πόσο πολύ σε γκαβλώνει η διαδικασία (όχι απαραίτητα τα κέρδη), το έχουμε δει πάμπολλες φορές στο σινεμά και σε πολλές και διαφορετικές εκδοχές.
Επίσης, έχουμε δει πόσο πολύ μπορεί να σε καταστρέψει. Ο τζόγος. Να σε οδηγήσει στη μοναξιά, στα χρέη που δεν μπορείς να αποπληρώσεις ποτέ, στην καταστροφή τελικά. Όλοι οι τζογαδόροι έχουν ιστορίες να διηγηθούν για εκείνη τη φορά που κέρδισαν ενώ όλα ήταν εναντίον τους. Όλοι τους έχουν κάποιο γούρι. Όλοι ακολουθούν κάποιους κανόνες. Κι όλοι τους, τους καταπατούν. Ε, αυτά πάνω κάτω μας λέει η ταινία, που διαθέτει δύο φωτογενείς πρωταγωνιστές, τον Tahar Rahim και τη Stacy Martin και μας πάει λίγο στον υπόγειο κόσμο του τζόγου, όχι τον επίσημο, όχι τα καζίνο, τις χαρτοπαικτικές λέσχες, το διαδικυακό στοίχημα κτλ, αλλά χώρους που τους ξέρουν λίγοι, μπαίνουν με κωδικούς και γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, με τα καλά και τα κακά του.
Δεν είναι λοιπόν ότι αυτή η ταινία είναι κακή. Κάθε άλλο. Και η σκηνοθέτιδα δείχνει πως κατέχει τον τρόπο για να στήσει τη σωστή ατμόσφαιρα ενώ και οι ερωτικές σκηνές έχουν γυριστεί καλόγουστα και αρκούντως ερεθιστικά, κάτι στο οποίο συμβάλλει η αδιαμφισβήτητη χημεία ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Το... κακό είναι πως απλά αυτή είναι μια ταινία που την έχουμε... ξαναδεί. Λίγο παραπάνω σινεμά να έχεις δει, ξέρεις τι θα γίνει στην ταινία σε κάθε της στιγμή, στο επόμενο πλάνο και στο μεθεπόμενο και τι θα γίνει στο φινάλε. Οπότε, το παιχνίδι είναι... στημένο. Και η ταινία δεν μπορεί να... κερδίσει. Κι ας διαθέτει πολλά ατού στα χέρια της. Κυρίως, επειδή δεν... τζογάρει!
ΥΓ: Φίλοι ΠΑΟΚτζήδες, ιδίως εσείς, αποφύγετε την ταινία, γιατί θα σας πάει ο νους σας στον δικό μας Αμπέλ, την προπονητάρα μας, και θα νευριάσετε ακόμα περισσότερο!
Η υπόθεση: Η Έλα είναι μια νεαρή γυναίκα που ζει στο Παρίσι. Δουλεύει στο εστιατόριο του πατέρα της, ο οποίος τη βάφτισε έτσι προς τιμήν της Ella Fitzgerald, της διάσημης τραγουδίστριας της τζαζ. Η ζωή της είναι τακτοποιημένη, χωρίς ρίσκα. Ακολουθεί τη ρουτίνα της, είναι καλή στη δουλειά της, όλα καλά. Έως ότου στη ζωή της μπαίνει ως ανεμοστρόβιλος ο Αμπέλ. Αρχικά, σχεδόν επιβάλλει την παρουσία του στο μαγαζί. Εντέλει, αποκαλύπτεται πως βασική του επιδίωξη ήταν η πρόσβαση σε πηγή χρημάτων – και μάλιστα άμεσα. Είναι τζογαδόρος.
Θα μπάσει την Έλα στον κοσμοπολίτικο, υπόγειο κόσμο των παράνομων παιχνιδιών του Παρισιού, όπου η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και τα ποσά που παίζονται ξεπερνάνε κάθε φαντασία. Η Έλα ελκύεται από αυτόν τον κόσμο. Νιώθει να ελκύεται και από τον Αμπέλ. Δεν αργούν να γίνουν εραστές. Αγαπιούνται πραγματικά. Όμως, όσοι ασχολούνται με τον τζόγο δεν κερδίζουν ποτέ. Και το προδιαγεγραμμένο φινάλε καταφθάνει με ταχύτητα που σπάει τα φρένα...
Η άποψή μας: Κοίτα να δεις που ακόμα και σήμερα είναι χρήσιμες εκείνες οι... ανταποκρίσεις από τα φεστιβάλ όπου πηγαίναμε τα παλιά, καλά χρόνια, πριν δύο έτη δηλαδή, μουάχαχαχαχα. Είχα γράψει τότε, δύο χρόνια πριν: «Αυτή είναι μία ταινία από εκείνες που συμμετέχουν στο επίσημο πρόγραμμα του τμήματος ''Το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών''. Και επιβεβαιώνει ένα ξεκάθαρο πάτερν στο φετινό φεστιβάλ. Οι εμπορικών δυνατοτήτων ταινίες, όπως τούτη εδώ, δεν ξεπερνούν τη μετριότητα. Και οι καλλιτεχνικές ταινίες, είναι τόσο αυτιστικές που καταλήγουν να μην αφορούν κανέναν...».
Αυτή λοιπόν ήταν μία από τις σχετικά εμπορικές ταινίες που προβλήθηκαν στο φεστιβάλ των Καννών του 2018 σε κάποιο από τα επίσημα τμήματα κι όχι στο Marche, στην Αγορά δηλαδή, εκεί όπου προσπαθούν κάθε χρόνο να πουληθούν ταινίες κάθε είδους, μεγέθους, διαμετρήματος, χώρας και... ποιότητας. Το ζήτημα είναι το εξής: ok, αυτή είναι όντως μια ταινία που έχει προοπτικές να προσεγγίσει ένα μεγάλο κοινό. Τι έχει να προσφέρει; Η μαύρη αλήθεια είναι, όχι και πολλά. Το θέμα του τζόγου, το πόσο πολύ μπορεί να εξιτάρει όσους είναι εθισμένοι σε αυτόν, το πόσο πολύ σε γκαβλώνει η διαδικασία (όχι απαραίτητα τα κέρδη), το έχουμε δει πάμπολλες φορές στο σινεμά και σε πολλές και διαφορετικές εκδοχές.
Επίσης, έχουμε δει πόσο πολύ μπορεί να σε καταστρέψει. Ο τζόγος. Να σε οδηγήσει στη μοναξιά, στα χρέη που δεν μπορείς να αποπληρώσεις ποτέ, στην καταστροφή τελικά. Όλοι οι τζογαδόροι έχουν ιστορίες να διηγηθούν για εκείνη τη φορά που κέρδισαν ενώ όλα ήταν εναντίον τους. Όλοι τους έχουν κάποιο γούρι. Όλοι ακολουθούν κάποιους κανόνες. Κι όλοι τους, τους καταπατούν. Ε, αυτά πάνω κάτω μας λέει η ταινία, που διαθέτει δύο φωτογενείς πρωταγωνιστές, τον Tahar Rahim και τη Stacy Martin και μας πάει λίγο στον υπόγειο κόσμο του τζόγου, όχι τον επίσημο, όχι τα καζίνο, τις χαρτοπαικτικές λέσχες, το διαδικυακό στοίχημα κτλ, αλλά χώρους που τους ξέρουν λίγοι, μπαίνουν με κωδικούς και γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, με τα καλά και τα κακά του.
Δεν είναι λοιπόν ότι αυτή η ταινία είναι κακή. Κάθε άλλο. Και η σκηνοθέτιδα δείχνει πως κατέχει τον τρόπο για να στήσει τη σωστή ατμόσφαιρα ενώ και οι ερωτικές σκηνές έχουν γυριστεί καλόγουστα και αρκούντως ερεθιστικά, κάτι στο οποίο συμβάλλει η αδιαμφισβήτητη χημεία ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Το... κακό είναι πως απλά αυτή είναι μια ταινία που την έχουμε... ξαναδεί. Λίγο παραπάνω σινεμά να έχεις δει, ξέρεις τι θα γίνει στην ταινία σε κάθε της στιγμή, στο επόμενο πλάνο και στο μεθεπόμενο και τι θα γίνει στο φινάλε. Οπότε, το παιχνίδι είναι... στημένο. Και η ταινία δεν μπορεί να... κερδίσει. Κι ας διαθέτει πολλά ατού στα χέρια της. Κυρίως, επειδή δεν... τζογάρει!
ΥΓ: Φίλοι ΠΑΟΚτζήδες, ιδίως εσείς, αποφύγετε την ταινία, γιατί θα σας πάει ο νους σας στον δικό μας Αμπέλ, την προπονητάρα μας, και θα νευριάσετε ακόμα περισσότερο!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική