Movies Ltd

Ego(yan) Issues

του gaRis (@takisgaris)

Ήμουν έφηβος, εκείθε στο μεταίχμιο 80s-90s, cineπαρμένος με το καναδέζικο κινηματογραφικό υβρίδιο που κόβει βαθιά, εξορύσσοντας φόβους, τραύματα και ένοχη απελπισία. Ο σωματικά εκπεφρασμένος ψυχολογικός τρόμος του David Cronenberg να χορεύει αγκαλιά με την ημισκότεινη αλυτρωτική απώλεια του Egoyan. Μεσουράνησα και πλέον αγκυροβόλησα στον Καναδά, εδώ που όπου νάναι, κλείνω την πρώτη 10ετία. Ζω στο πετσί μου καθημερινά τα πως και τα γιατί δαύτης της ιδιαίτερης ματιάς, της κουλτούρας ενός πολυσχιδούς μωσαϊκού εθνοτήτων, οργανωμένου σε μια περιχαρακωμένη ανθρωπιά. Μαζικότητες με ευγενείς σκοπούς αλλά και μπόλικη εσωστρέφεια, ανομολόγητα κρίματα και αγκίστρωση στην κοινωνική ετικέτα. Κι αν η γραμμή αυτή δε βγάνει ξεκάθαρο νόημα, δοξάζω τον Ύψιστο γιατί ο εικοσάρης, αρμενο-αιγυπτιακής ρίζας, απόφοιτος του UofT, Atom, φκιάνει την EGOFilms και δηλώνει auteur μεσούσης της δεκαετίας του 80, για να φωτίσει στο φακό του μια πλειάδα έργων που θα τον σπρώξουν μεμιάς στον αφρό της παγκόσμιας φεστιβαλικής κινηματογραφίας.

Το Άτομ-ο πριν πατήσει τα σαράντα του στο τέλος του περασμένου αιώνα έχει ήδη γυρίσει τα Family Viewing (1987), The Adjuster (1991) και τα αριστουργηματικά Exotica (1994) και The Sweet Hereafter (1997, με οσκαρικές υποψηφιότητες για Σενάριο και Σκηνοθεσία). Και κάπου εκεί, παθαίνει μια Shyamalan-ίτιδα και αρχίζει η κατρακύλα. Έχοντας κοντέψει μισόν αιώνα, έχω αποκρυσταλλώσει το αίτιο της παρακμής. Είναι το σημείο όπου ο σεναριογράφος κατισχύει επί του σκηνοθέτη, έχοντας ερωτευτεί αλόγιστα την πρωτότυπη ιδέα εις βάρος της φιλμικής ουσίας που δεν είναι άλλη από την αρμονία του συνολικού αποτελέσματος. Το Guest Of Honour είναι ακόμη μια απόδειξη για το αληθές της παραδοχής πως ο Εγκογιάν cineχίζει να γυρίζει άνισα φιλμς, με κακοχτενισμένη δομή και αφηγηματικά πασαλείμματα.

Ο Jim (David Thewlis), δις χήρος, πρώην αποτυχημένος ρεστορατέρ αλλά δεινός επιθεωρητής υγείας στον ίδιο χώρο πεθαίνει, καθώς παρακολουθούμε τη μονάκριβη θυγατέρα του Veronica (Laysla De Oliveira), διευθύντρια σχολικής ορχήστρας να κανονίζει τα της κηδείας με τον Father Greg (Luke Wilson). Με απανωτά φλασμπάκς και κατακερματισμένη δομή αναβιώνουμε τη λατρευτική μεν, δυσχερή δε σχέση πατέρα-κόρης. Ανατρεπτικές αλήθειες που παρεξηγήθηκαν, τραγικά γεγονότα που τραυμάτισαν την οικογένεια και μέσα σε όλα αυτά ντεμέκ αποπλάνηση μαθητών, κομμένα λαγοπόδαρα και τηγανητά αυτιά (επίσης λαγών) αλλά και...κακάκια (πάντα λαγών), μπροστά στη θέα των οποίων ο Cuaron με τα σκυλίσια περιττώματα στο Roma παγαίνει απλά περίπατο. Είναι φανερό πως ο auteur εδώ κοιλοπονάει, αλλά διαφορετικό πράμα η σεναριακή ευκολία και έτερο η ευκοίλια.

Κι όμως ο συνήθης Paul Sarossy πίσω από την κάμερα χρωματίζει εύστοχα την ατμόσφαιρα παγερού μυστηρίου ενώ ο μοναδικός Mychael Danna μελωδεί τις άβολες αλήθειες των χαρακτήρων με αέρα από τα παλιά γνώριμα χιτς του Ατόμ. Υπάρχει η σεκάνς στο Αρμένικο εστιατόριο (η αειθαλής σύζυγος Arsinée Khanjian ευπρόσδεκτη στο ρόλο της ιδιοκτήτριας) όπου ο Thewlis δίνει κορύφωση σε μια μοναδική ευκαιρία καριέρας πρωταγωνιστή για τον ίδιο. Το δυστύχημα όμως παραμένει και είναι έκδηλο, τουλάχιστον σε όσους γνωρίσαμε τον Egoyan μειράκιο και τώρα τον παρακολουθούμε στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας: Το ταλέντο πάντα υπάρχει, θαμμένο κάτω όμως από γκρεμίδια ανοικονόμητης γραφής και του χαμένου σκηνοθετικά παιγνίου αναπαραγωγής ενός παρελθόντος που θρυμματίσθηκε ανεπιστρεπτί. Επιστροφή στην απλότητα, την επόμενη φορά ίσως;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Αυγούστου 2020 από την Weird Wave!