Κάνε Παιδιά να Δεις Καλό
του Giuseppe Bonito. Με τους Valerio Mastandrea, Paola Cortellesi, Stefano Fresi, Giorgio Barchiesi, Andrea Sartoretti, Fabio Traversa, Paolo Calabresi.
Κοιμήσου ρε σκασμένο!
του zerVo (@moviesltd) 
Φυσικά και δεν κάνω υπόδειξη, ούτε σχολιάζω το αν και πότε κανείς παίρνει την απόφαση να τεκνοποιήσει. Βάσει προσωπικής πείρας, οφείλω να ομολογήσω πως η φύση είχε ξανά δίκαιο. Τα παιδιά πρέπει να τα κάνεις, βία, μέχρι τα 30. Και όχι γιατί δεν μπορείς τεχνικά, άλλωστε η πρόοδος της επιστήμης έχει αναδείξει αμέτρητους Αβραάμ και Σάρες στον καιρό μας. Μα διότι δεν αντέχεις, κυρίως σωματικά, να φέρεις εις πέρας τις απαιτήσεις ενός βρέφους. Αντάμα, εννοείται, με όλο τον συρφετό των λοιπών υποχρεώσεων. Το κατανόησα καλά αυτό, όταν ο πελαργός μας έστειλε το δεύτερο παιδάκι στα 33. Έξι χρόνια κατόπιν του πρώτου. Όπως ακριβώς και στην ταινία Figli. Που, οκ, δανείζεται φωτογραφίες από την πραγματικότητα, αλλά κάπου υπερβάλλει υπέρ το δέον.
Ο Νικόλα και η Σάρα είναι ένα πραγματικά ευτυχισμένο κι ερωτευμένο ανδρόγυνο. Παντρεμένοι για παραπάνω από μια δεκαετία, απολαμβάνουν την συμβίωση τους στο ευρύχωρο διαμέρισμα της Ρώμης και χαίρονται με όλη τους την ψυχή, το εξάχρονο αγγελάκι τους, την Άννα, επιστέγασμα της πολυετούς τους παθιασμένης αγάπης. Έχοντας περάσει από καιρό το κατώφλι της μέσης ηλικίας, πολύ θα επιθυμούσαν να παραμείνουν μέχρι πρωίας στα θορυβώδη πάρτι που διοργανώνουν οι αδέσμευτοι κολλητοί, αλλά, κάτι το παιδί, κάτι οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις - εκείνος εργαζόμενος σε ντελικατέσεν, εκείνη υπεύθυνη του υγειονομικού - δεν τους αφήνουν και πολλά περιθώρια για ξενύχτια. Χαλάλι. Όλα παν καλά! Όλα?
Το μαντάτο και μόνο, πως η Σάρα, στα 45 της, έχει μείνει έγκυος, θα αναστατώσει την γαλήνη του ζευγαριού. Αμφότεροι θα δείξουν, φαινομενικά, ενθουσιώδεις που ένα νέο μωράκι θα μπει στο σπιτικό, όπως όμως και θα τρομάξουν μέσα τους στην ιδέα του πάμε πάλι από την αρχή. Νανουρίσματα, Πάμπερς, Αλμιρόν 2, καρότσια, φρουτόκρεμες. Και πραγματικά, με την έλευση του μικρούλη Πιέτρο, από την πρώτη κιόλας βραδιά αγρύπνιας, το μέχρι πρότινος ευχαριστημένο στην ισορροπία ζωής του δίδυμο, θα καταλάβει πως τα πολύ ζόρικα ήλθαν. Και άντε τώρα να βάλεις τάξη ως μεγαλογονιός, σε μια ηλικία που κανονικά θα έπρεπε να προετοιμάζεσαι για παππούς...
Εντάξει, ούτε για καμιά σούπερ σπέσιαλ πρωτότυπη θεματική ιδέα μιλάμε, ούτε για κάτι που δεν απαντά κανείς στον γειτονικό του περίγυρο με μια και μόνο ματιά. Άλλωστε στον καιρό μας, ο μέσος όρος των ετών που ο κόσμος αποκτά την ταυτότητα του γονιού, έχει μεγαλώσει σημαντικά, ακόμη και από εκείνον της δικής μας εποχής, στα μέσα των 90s. Θέλεις ο τρόπος ζωής, το προαίσθημα της πιθανής σκλαβιάς, οι πλάγιες απαιτήσεις σε δουλειά και καθημερινότητα, αναβάλλουν διαρκώς το να ακουστεί το ουά, από μια κούνια σιμά στο κρεβάτι. Αν όμως το καλό ζυγώσει, οφείλεις να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος για το υποδεχθείς. Ακόμη κι αν σέρνει μαζί του ένα σωρό συνέπειες.
Τις οποίες το φιλμάκι, κομεντί δηλώνοντας, τις αποτυπώνει μία προς μία, δίχως να ξεχάσει την παραμικρή στο ράφι, καθώς ο νεογέννητος διαβολάκος θα μετατρέψει την ημέρα (και κυρίως την νύχτα) των γονιών του σε πραγματική κόλαση. Στην πραγματικότητα όμως ή στην προσωπική τους νιώση? Μιας και η φυσιολογική κόπωση του μισού αιώνα ζωής, το πιότερο στρες, οι εκτοξευμένες στα ύψη ανασφάλειες και οι τρόμοι, του μην τυχόν και διαλυθεί το έως χθες κομψό φαμιλιάρικο οικοδόμημα, είναι προφανές πως δεν επιτρέπουν στο ζευγάρι να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Είναι και ο οικογενειακός περίγυρος που λειτουργεί εκνευριστικά, όχι απλά μη βοηθώντας τους, αλλά μπερδεύοντας τους ακόμη παραπάνω, οπότε μάλλον προς το ναυάγιο οδηγείται το πράγμα.
Ο ιταλιάνικος κινηματογράφος, τουλάχιστον αυτός που βολτάρει προς τα μέρη μας σε πρώτη προβολή, σε πολύ μεγάλο ποσοστό ασχολείται με τα θέματα της φαμίλιας και του μεγαλώματος των παιδιών. Καθώς φαίνεται και από το πόνημα του, με αρκετές δημιουργικές ιδέες, Giuseppe Bonito, αυτό ορίζει ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά ζητήματα της ατζούρας γειτονιάς μας. Και η εξιστόρηση όπως την επιχειρεί ο ρετζίστας, θεατρικού πιο πολύ ύφους και εκτέλεσης, παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον, τόσο στην σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση, όσο και σε κάποιες εμβόλιμες εμπνεύσεις, όπως ας πούμε στην μετάλλαξη του κλάματος του νεογνού, σε ανατριχιαστική σονάτα του Μπετόβεν.
Την πέμπτη, έκτη επαναληπτική φορά όμως, που τα πλήκτρα βαρούν σαν κανόνια του Ναβαρόνε ή που ο Valerio Mastandrea και η πάντα γοητευτική, αν και την προτιμώ στο πιο διασκεδαστικό της, Paola Cortelessi, πηδούν από το μπαλκόνι μπας και σωθούν από την γκρίνα του μωρού, αντιλαμβάνεσαι πως το έργο δεν έχει κάτι νέο να προσθέσει και απλώς οδηγεί τον εκνευρισμό στα άκρα, αναίτια πιστεύω. Είναι η ώρα που το πειραγμένα κωμικό, δίνει την σκυτάλη στην μελαγχολία και τον φόβο και αυτό το στυλ εξ ορισμού, δεν ταιριάζει στην οποιαδήποτε μόστρα του γονιού. Τα παιδιά, ιδίως τα νεόφερτα, είναι μόνο ευτυχία και όχι βατήρας διενέξεων και πιθανού κατοπινού χωρισμού. Κι αν προβληματίζεται κάποιος μπαμπάς, που ξυπνά μέσα στην νύχτα για να χτυπήσει την πλατούλα του βρέφους, μέχρι αυτό να κάνει γκρου, τι πρέπει να πούμε για τον ίδιο, δυο, τρεις δεκαετίες μετά, που δεν κοιμάται καθόλου, αντιλαμβανόμενος πως το βλαστάρι του, που με τόσους κόπους και θυσίες μεγάλωσε, ανάθρεψε και σπούδασε, σε αυτό τον κόσμο των ελάχιστων ευκαιριών, δεν βρίσκει τον τρόπο να ανοίξει και τα δικά του φτερά?
Το μαντάτο και μόνο, πως η Σάρα, στα 45 της, έχει μείνει έγκυος, θα αναστατώσει την γαλήνη του ζευγαριού. Αμφότεροι θα δείξουν, φαινομενικά, ενθουσιώδεις που ένα νέο μωράκι θα μπει στο σπιτικό, όπως όμως και θα τρομάξουν μέσα τους στην ιδέα του πάμε πάλι από την αρχή. Νανουρίσματα, Πάμπερς, Αλμιρόν 2, καρότσια, φρουτόκρεμες. Και πραγματικά, με την έλευση του μικρούλη Πιέτρο, από την πρώτη κιόλας βραδιά αγρύπνιας, το μέχρι πρότινος ευχαριστημένο στην ισορροπία ζωής του δίδυμο, θα καταλάβει πως τα πολύ ζόρικα ήλθαν. Και άντε τώρα να βάλεις τάξη ως μεγαλογονιός, σε μια ηλικία που κανονικά θα έπρεπε να προετοιμάζεσαι για παππούς...
Εντάξει, ούτε για καμιά σούπερ σπέσιαλ πρωτότυπη θεματική ιδέα μιλάμε, ούτε για κάτι που δεν απαντά κανείς στον γειτονικό του περίγυρο με μια και μόνο ματιά. Άλλωστε στον καιρό μας, ο μέσος όρος των ετών που ο κόσμος αποκτά την ταυτότητα του γονιού, έχει μεγαλώσει σημαντικά, ακόμη και από εκείνον της δικής μας εποχής, στα μέσα των 90s. Θέλεις ο τρόπος ζωής, το προαίσθημα της πιθανής σκλαβιάς, οι πλάγιες απαιτήσεις σε δουλειά και καθημερινότητα, αναβάλλουν διαρκώς το να ακουστεί το ουά, από μια κούνια σιμά στο κρεβάτι. Αν όμως το καλό ζυγώσει, οφείλεις να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος για το υποδεχθείς. Ακόμη κι αν σέρνει μαζί του ένα σωρό συνέπειες.
Τις οποίες το φιλμάκι, κομεντί δηλώνοντας, τις αποτυπώνει μία προς μία, δίχως να ξεχάσει την παραμικρή στο ράφι, καθώς ο νεογέννητος διαβολάκος θα μετατρέψει την ημέρα (και κυρίως την νύχτα) των γονιών του σε πραγματική κόλαση. Στην πραγματικότητα όμως ή στην προσωπική τους νιώση? Μιας και η φυσιολογική κόπωση του μισού αιώνα ζωής, το πιότερο στρες, οι εκτοξευμένες στα ύψη ανασφάλειες και οι τρόμοι, του μην τυχόν και διαλυθεί το έως χθες κομψό φαμιλιάρικο οικοδόμημα, είναι προφανές πως δεν επιτρέπουν στο ζευγάρι να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Είναι και ο οικογενειακός περίγυρος που λειτουργεί εκνευριστικά, όχι απλά μη βοηθώντας τους, αλλά μπερδεύοντας τους ακόμη παραπάνω, οπότε μάλλον προς το ναυάγιο οδηγείται το πράγμα.
Ο ιταλιάνικος κινηματογράφος, τουλάχιστον αυτός που βολτάρει προς τα μέρη μας σε πρώτη προβολή, σε πολύ μεγάλο ποσοστό ασχολείται με τα θέματα της φαμίλιας και του μεγαλώματος των παιδιών. Καθώς φαίνεται και από το πόνημα του, με αρκετές δημιουργικές ιδέες, Giuseppe Bonito, αυτό ορίζει ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά ζητήματα της ατζούρας γειτονιάς μας. Και η εξιστόρηση όπως την επιχειρεί ο ρετζίστας, θεατρικού πιο πολύ ύφους και εκτέλεσης, παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον, τόσο στην σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση, όσο και σε κάποιες εμβόλιμες εμπνεύσεις, όπως ας πούμε στην μετάλλαξη του κλάματος του νεογνού, σε ανατριχιαστική σονάτα του Μπετόβεν.
Την πέμπτη, έκτη επαναληπτική φορά όμως, που τα πλήκτρα βαρούν σαν κανόνια του Ναβαρόνε ή που ο Valerio Mastandrea και η πάντα γοητευτική, αν και την προτιμώ στο πιο διασκεδαστικό της, Paola Cortelessi, πηδούν από το μπαλκόνι μπας και σωθούν από την γκρίνα του μωρού, αντιλαμβάνεσαι πως το έργο δεν έχει κάτι νέο να προσθέσει και απλώς οδηγεί τον εκνευρισμό στα άκρα, αναίτια πιστεύω. Είναι η ώρα που το πειραγμένα κωμικό, δίνει την σκυτάλη στην μελαγχολία και τον φόβο και αυτό το στυλ εξ ορισμού, δεν ταιριάζει στην οποιαδήποτε μόστρα του γονιού. Τα παιδιά, ιδίως τα νεόφερτα, είναι μόνο ευτυχία και όχι βατήρας διενέξεων και πιθανού κατοπινού χωρισμού. Κι αν προβληματίζεται κάποιος μπαμπάς, που ξυπνά μέσα στην νύχτα για να χτυπήσει την πλατούλα του βρέφους, μέχρι αυτό να κάνει γκρου, τι πρέπει να πούμε για τον ίδιο, δυο, τρεις δεκαετίες μετά, που δεν κοιμάται καθόλου, αντιλαμβανόμενος πως το βλαστάρι του, που με τόσους κόπους και θυσίες μεγάλωσε, ανάθρεψε και σπούδασε, σε αυτό τον κόσμο των ελάχιστων ευκαιριών, δεν βρίσκει τον τρόπο να ανοίξει και τα δικά του φτερά?
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Rosebud.21!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική