Εμείς οι Δύο
του Filippo Meneghetti. Με τους Barbara Sukowa, Martine Chevallier, Léa Drucker, Muriel Benazeraf, Jérôme Varanfrain.
Se verrai con me...
του zerVo (@moviesltd) 
Να πω τι με έχει πειράξει. Θεωρώ πως είναι άδικο για καλλιτεχνικά πονήματα όπως ετούτο, η χρήση τους ως παντιέρα από ακτιβιστικές ή έτερης κοινωνικής μάχης κοινότητες. Οι ταινίες, τα ποιήματα, οι ζωγραφιές, ειδικά όταν είναι ενός αξιόλογου ποιοτικού επιπέδου και πάνω, θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως ευρύτερες έννοιες και όχι να τους αποδίδεται μια (καλοπροαίρετη, δεν λέω) στάμπα, όπως εν προκειμένω "ένα λεσβιακό, ερωτικό δράμα". Δηλαδή τι θα άλλαζε στην ιστορία μας αν οι γυναίκες ήσαν άντρες ή αν ήσαν αντρόγυνο με εκείνον Ισραηλινό κι εκείνη Παλαιστίνια ή αν ο ένας ήταν έγχρωμος στην Λουιζιάνα κι η άλλη εύπορη μεγαλοκτηματίας? Ο έρωτας που δεν δύναται να δημοσιοποιηθεί, σε οποιαδήποτε μορφή του, ορίζει την την υπέρτατη μορφή συναισθηματικής ασφυξίας.
Για περισσότερες από δύο δεκαετίες κρατούν το πάθος τους μυστικό από τα μάτια του κόσμου. Με άλλοθι πως κατοικούν στα απέναντι διαμερίσματα της ίδιας παριζιάνικης πολυκατοικίας, η ηλικιωμένη πια Μαντό και η ελάχιστα νεότερη της, Νίνα, χαρίζουν η μία στην άλλη λόγο ύπαρξης, βασισμένο πάνω στην απέραντη αγάπη που τις δένει. Έχοντας δώσει όρκο ζωής, να επιστρέψουν κάποια στιγμή για όσο υπόλοιπο τους απομένει, στην Ρώμη, εκεί που μια φορά κι έναν συναντήθηκαν. Μια γνωριμία που έμελλε να δημιουργήσει έναν φλογισμένα αγνό, πλην εγκλωβισμένο αποκλειστικά και μόνο στις ψυχές τους, έρωτα.
Τα χρήματα για το ονειρεμένο ταξίδι, αναμένεται να προκύψουν από την πώληση της οικίας της Μαντό, κληροδότημα ενός συζύγου που ποτέ του δεν την αγάπησε. Η αδυναμία ντροπής να αποκαλύψει τα σχέδια της στα δύο της παιδιά, εκτός από την ρήξη που θα επιφέρει στην σχέση της με την Νίνα, θα επιβαρύνει την υγεία της, με καταστροφικές συνέπειες. Το αναπάντεχο εγκεφαλικό επεισόδιο που θα υποστεί, θα ανατρέψει μονομιάς την τρυφερή, όσο και ελεύθερη πολιορκημένη καθημερινότητα των δύο μοναχικών, μα τόσο ευτυχισμένων γυναικών.
Και τώρα? Μήπως ήλθε επιτέλους η στιγμή να διαρρεύσει η αλήθεια? Και αν ναι, από ποιον? Όταν ο μοναδικός του ζευγαριού που δύναται να εκφραστεί, είναι η Γερμανίδα που εγκατέλειψε για πάντα τον τόπο της για να ζήσει στο πλευρό της αγαπημένης της, που πια, βρίσκεται σε κατάσταση άνοιας. Και αν πραγματικά η Μαντλέν αυτό επιθυμούσε, δεν θα το είχε πράξει τόσο καιρό, μιλώντας στα τέκνα που πιστεύουν πως ως χήρα, παρέμεινε μόνη της, δείχνοντας πίστη στον μοναδικό άντρα που γνώρισε, τον πατέρα τους? Ποιος μπορεί να ξεσκεπάσει το ειδύλλιο και να πικράνει όλους όσους νομίζουν πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική?
Αλλά και από την άλλη, πως μπορεί πλέον η Νίνα να ζήσει μονάχη, ούτε δέκα μέτρα μακρυά από το άλλο της μισό που χαροπαλεύει. Είναι η στιγμή που το δράμα μετεξελίσσεται σε θρίλερ, καθώς το φυτίλι της βόμβας έχει ανάψει και όπου νάναι εκείνη θα σκάσει προκαλώντας θεόρατες συνέπειες. Κι όμως για τουλάχιστον ολόκληρη την μεσιανή πράξη του φιλμ, τα πάντα κινούνται πάνω σε έναν ιστό ισορροπίας, που ναι μεν διατηρούν την ελπίδα της διατήρησης της αγάπης ζωντανής, οδηγούν όμως και τις σασπένς αισθήσεις του θεατή στα άκρα. Πρέπει? Δεν πρέπει? Αν γνωρίζαμε πόσο μικρή, ελάχιστη, είναι η ζωή, αυτή την λέξη θα την είχαμε διαγράψει οριστικά από το γλωσσάρι...
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ιταλιάνου Filippo Meneghetti είναι το λιγότερο εντυπωσιακό. Χρησιμοποιώντας στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του έργου του για ντεκόρ τα δύο απέναντι διαμερίσματα και τον διάδρομο τους, στην ουσία αλυσοδένει τα βλέμματα της πλατείας σε αυτά τα 20, 30 τετραγωνικά και τα δεσμεύει κατά τρόπο τέτοιο, που να μην μπορούν να αποδράσουν. Στην πλοκή προστίθενται οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, που σταδιακά θα παίξουν κι εκείνοι τον ρόλο τους, ενόσω οι δύο βασικοί μεταλλάσσονται πλήρως κατόπιν του τραγικού συμβάντος.
Η μία, η γηραιότερη, ακινητοποιημένη κούκλα, ανέκφραστη, άλαλη, σαν να μην πονά, αν και η βουρκωμένη ματιά άλλα προδίδει. Τρομαγμένη θαρρείς που ο θάνατος ζυγώνει, αλλά τόσο ευτυχισμένη μιας και βίωσε τέτοιο έρωτα που ελάχιστοι έχουν καταφέρει. Ταξιδεύει, ήδη. Για Αιώνια Πόλη μεριά. Και δεν είναι μόνη. Απεναντίας το ταίρι της, έχει χάσει την γη κάτω από τα πόδια. Και η απαγόρευση ακόμη και να την αντικρίσει θα την οδηγήσει σε αντιδράσεις ακραίες και έξαλλες, τύπου fatal attraction, δίχως να φαίνεται πως την μέλλει η έκρηξη τι φθορές θα προκαλέσει.
Εξαιρετικό ζύγισμα από τον δημιουργό, χάρη σε ένα σενάριο σωστά δομημένο και μελετημένο, όχι δίχως ατέλειες, αλλά προσεγμένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αντιλαμβάνεται κανείς από το πρώτο δευτερόλεπτο, πως δεν μιλάμε για δύο περιθωριοποιημένες ψυχές, αλλά για οντότητα μία, που βιώνει την νιρβάνα της, έστω και φυλακισμένη. Οι ερμηνείες των κυριών συγκλονίζουν, λειτουργώντας αψόγως συμπληρωματικά. Η τραγική εικόνα της Μαντό, όπως την εκφράζει η Martine Chevallier της comedie francaise, με εκείνη την σε ψυχική διάλυση αγαπημένης, καθώς την αποδίδει η αφοπλιστικά πειστική Barbara Sukowa. Καταλύτης των καταστάσεων η μεγαλοκόρη (εγκαταλελειμμένη κι αυτή, single parent, φανταστική η Lea Drucker) καθορίζει την περσόνα που θα οδηγήσει την αφήγηση στην έξοδο της, όπως ακριβώς της πρέπει. Όχι φραντσέζικα ουδέτερα και ότι νάναι, μα ιταλικά ονειρεμένα συγκινητικά, με δάκρυα. Και με ένα αγκάθι στην καρδιά, την ευθύβολη χροιά φωνής της Betty Curtis. Για μας πάντα θα υπάρχει η Ρώμη...
Τα χρήματα για το ονειρεμένο ταξίδι, αναμένεται να προκύψουν από την πώληση της οικίας της Μαντό, κληροδότημα ενός συζύγου που ποτέ του δεν την αγάπησε. Η αδυναμία ντροπής να αποκαλύψει τα σχέδια της στα δύο της παιδιά, εκτός από την ρήξη που θα επιφέρει στην σχέση της με την Νίνα, θα επιβαρύνει την υγεία της, με καταστροφικές συνέπειες. Το αναπάντεχο εγκεφαλικό επεισόδιο που θα υποστεί, θα ανατρέψει μονομιάς την τρυφερή, όσο και ελεύθερη πολιορκημένη καθημερινότητα των δύο μοναχικών, μα τόσο ευτυχισμένων γυναικών.
Και τώρα? Μήπως ήλθε επιτέλους η στιγμή να διαρρεύσει η αλήθεια? Και αν ναι, από ποιον? Όταν ο μοναδικός του ζευγαριού που δύναται να εκφραστεί, είναι η Γερμανίδα που εγκατέλειψε για πάντα τον τόπο της για να ζήσει στο πλευρό της αγαπημένης της, που πια, βρίσκεται σε κατάσταση άνοιας. Και αν πραγματικά η Μαντλέν αυτό επιθυμούσε, δεν θα το είχε πράξει τόσο καιρό, μιλώντας στα τέκνα που πιστεύουν πως ως χήρα, παρέμεινε μόνη της, δείχνοντας πίστη στον μοναδικό άντρα που γνώρισε, τον πατέρα τους? Ποιος μπορεί να ξεσκεπάσει το ειδύλλιο και να πικράνει όλους όσους νομίζουν πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική?
Αλλά και από την άλλη, πως μπορεί πλέον η Νίνα να ζήσει μονάχη, ούτε δέκα μέτρα μακρυά από το άλλο της μισό που χαροπαλεύει. Είναι η στιγμή που το δράμα μετεξελίσσεται σε θρίλερ, καθώς το φυτίλι της βόμβας έχει ανάψει και όπου νάναι εκείνη θα σκάσει προκαλώντας θεόρατες συνέπειες. Κι όμως για τουλάχιστον ολόκληρη την μεσιανή πράξη του φιλμ, τα πάντα κινούνται πάνω σε έναν ιστό ισορροπίας, που ναι μεν διατηρούν την ελπίδα της διατήρησης της αγάπης ζωντανής, οδηγούν όμως και τις σασπένς αισθήσεις του θεατή στα άκρα. Πρέπει? Δεν πρέπει? Αν γνωρίζαμε πόσο μικρή, ελάχιστη, είναι η ζωή, αυτή την λέξη θα την είχαμε διαγράψει οριστικά από το γλωσσάρι...
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ιταλιάνου Filippo Meneghetti είναι το λιγότερο εντυπωσιακό. Χρησιμοποιώντας στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του έργου του για ντεκόρ τα δύο απέναντι διαμερίσματα και τον διάδρομο τους, στην ουσία αλυσοδένει τα βλέμματα της πλατείας σε αυτά τα 20, 30 τετραγωνικά και τα δεσμεύει κατά τρόπο τέτοιο, που να μην μπορούν να αποδράσουν. Στην πλοκή προστίθενται οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, που σταδιακά θα παίξουν κι εκείνοι τον ρόλο τους, ενόσω οι δύο βασικοί μεταλλάσσονται πλήρως κατόπιν του τραγικού συμβάντος.
Η μία, η γηραιότερη, ακινητοποιημένη κούκλα, ανέκφραστη, άλαλη, σαν να μην πονά, αν και η βουρκωμένη ματιά άλλα προδίδει. Τρομαγμένη θαρρείς που ο θάνατος ζυγώνει, αλλά τόσο ευτυχισμένη μιας και βίωσε τέτοιο έρωτα που ελάχιστοι έχουν καταφέρει. Ταξιδεύει, ήδη. Για Αιώνια Πόλη μεριά. Και δεν είναι μόνη. Απεναντίας το ταίρι της, έχει χάσει την γη κάτω από τα πόδια. Και η απαγόρευση ακόμη και να την αντικρίσει θα την οδηγήσει σε αντιδράσεις ακραίες και έξαλλες, τύπου fatal attraction, δίχως να φαίνεται πως την μέλλει η έκρηξη τι φθορές θα προκαλέσει.
Εξαιρετικό ζύγισμα από τον δημιουργό, χάρη σε ένα σενάριο σωστά δομημένο και μελετημένο, όχι δίχως ατέλειες, αλλά προσεγμένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αντιλαμβάνεται κανείς από το πρώτο δευτερόλεπτο, πως δεν μιλάμε για δύο περιθωριοποιημένες ψυχές, αλλά για οντότητα μία, που βιώνει την νιρβάνα της, έστω και φυλακισμένη. Οι ερμηνείες των κυριών συγκλονίζουν, λειτουργώντας αψόγως συμπληρωματικά. Η τραγική εικόνα της Μαντό, όπως την εκφράζει η Martine Chevallier της comedie francaise, με εκείνη την σε ψυχική διάλυση αγαπημένης, καθώς την αποδίδει η αφοπλιστικά πειστική Barbara Sukowa. Καταλύτης των καταστάσεων η μεγαλοκόρη (εγκαταλελειμμένη κι αυτή, single parent, φανταστική η Lea Drucker) καθορίζει την περσόνα που θα οδηγήσει την αφήγηση στην έξοδο της, όπως ακριβώς της πρέπει. Όχι φραντσέζικα ουδέτερα και ότι νάναι, μα ιταλικά ονειρεμένα συγκινητικά, με δάκρυα. Και με ένα αγκάθι στην καρδιά, την ευθύβολη χροιά φωνής της Betty Curtis. Για μας πάντα θα υπάρχει η Ρώμη...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Αυγούστου 2020 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική