Miss Απειθαρχία
της Philippa Lowthorpe. Με τους Keira Knightley, Gugu Mbatha-Raw, Jessie Buckley, Keeley Hawes, Phyllis Logan, Lesley Manville, Rhys Ifans, Greg Kinnear.
Χαδάκια στην Πατριαρχία
του gaRis (@takisgaris) 
Είχαμε πού’χαμε τα φραντσέζικα φιλμάκια να μας ταλαιπωρούν το τελευταίο δίμηνο, ενέσκηψε και η Αλβιών, δια του BFI (British Film Institute) να μας ταΐσει σανουδάκι, ντεμέκ κατά της πατριαρχίας τούτη τη βολά, κάμνοντας το 2/2 για την ανερχόμενη Jessie Buckley, περί ης τάγραψα προσφάτως στο Wild Rose. Κι ενώ ο κορωναϊός θερίζει συστηματικά στον εργασιακό τομέα τις γυναίκες, καθώς ο πλανήτης ανταριάζεται από το κίνημα Black Lives Matters, έρχεται η δις εστεμμένη (BAFTAs) σκηνοθέτις Philippa Lowthorpe (Three Girls, Call the Midwife) να καταστρέψει ένα σχεδόν άχαστο στοίχημα: Να αφηγηθεί την πραγματική ιστορία του διαγωνισμού καλλονής «Μις Κόσμος 1970» που διεξάγη στο Λονδίνο (Royal Albert Hall), με παρουσιαστή τον διαβόητο Bob Hope στις εσχατιές της κονφερασιέ περσόνας του.
Ο διαγωνισμός- έμβλημα της φαλλοκρατικής κοινωνίας της εποχής δημιούργησε ρίγη αντιπάθειας στο φρεσκαδούρικο Women’s Liberation Front το οποίο, επιζητώντας να κάνει ηχηρή παρέμβαση οργάνωσε μια γερή μπούκα με έξαλλες φεμινίστριες να ρίπτουν αλευρόβομβες (sic) τον Χόουπ επί σκηνής απειλώντας συνάμα με γεμάτα... νεροπίστολα! Πασιονάριες της παρέμβασης η μαγκιόρα (έγκυος 3 μηνών σε τέκνο αγνώστου πατρός) Jo Robinson (κάτω των προσδοκιών η Jessie Buckley) και η πιο καθωσπρέπει, οικογενειάρχισσα ακαδημαϊκής καριέρας Sally Alexander (η Keira Knightley της μιας «προβληματισμένης» γκριμάτσας).
Από την πλευρά των φιναλίστ, ξεχωρίζει η νικήτρια Μις Γρανάδα (Gugu Mbatha-Raw), που έμπασε την μαύρη φυλή στις πρωτιές των καλλιστείων (ο πρωθυπουργός της Γρανάδας παρών στην κριτική επιτροπή βεβαίως - βεβαίως). Αξιόμαχοι δευτεραγωνιστές όπως ο Rhys Ifans (διοργανωτής) και Greg Kinnear (εντελώς εκτός ρόλου ως σεξιστής Bob Hope) καταποντίζονται εξαιτίας του στόρυ δια χειρός Rebecca Frayn, με σωσίβια λέμβο την καρακλασσάτη Leslie Manville (Phantom Thread) ως κυρία Ντολόρες Χόουπ.
Τι κι αν το φεμινιστικό έπος του London’70 έσκουζε θεματολογικά για μια βιμπράτη, ιδεολογικά ξεκάθαρη αντιμετώπιση μιας κομβικής για τα γυναικεία (αλλά και τα φυλετικά) ζητήματα νίκης. Το Misbehaviour δεν είναι παρά μόνο ένα χαστουκάκι στον καρπό της πατριαρχίας, ένα πλάγιο χαδάκι μοναχάνες, αφού ρίχνει το φως του στις διαγωνιζόμενες με λαγνεία και υποστηρίζει στην ουσία το θεσμό ως μια-κάποια-διέξοδο για καταπιεσμένες θηλυκές υπάρξεις. Η δε σκιαγράφηση των φεμινιστριών είναι τουλάχιστον ατυχής ως ύπουλα επιλήψιμη.
Δε λέω, BFIπαραγωγή, κοστουμάτο, στρωτό ως ημι-υποφερτά τηλεοπτικίζον κι εννοώ την παλαιού τύπου τηλεοπτική ταινία κι όχι φυσικά τα νέα στρημάδια, μπροστά στα οποία το Misbehaviour το μόνο που δικαιούται είναι να κρατά ευλαβικά το κεράκι του θαυμασμού. Στην εποχή του #MeToo (δεν το συζητώ καν ότι στην Αμερική η ταινία δε θα είχε καμιά τύχη) αυτό το υποτίθεται inspirational feel-good εργάκι μοιάζει με παραφωνία ή ακόμη και συγχωροχάρτι στα αντίστοιχα έργα και τις ημέρες (ως το 2015) του Τράμπ ως ιδιοκτήτη του Miss Universe εκεί στα αμαρτωλά 90s.
Από την πλευρά των φιναλίστ, ξεχωρίζει η νικήτρια Μις Γρανάδα (Gugu Mbatha-Raw), που έμπασε την μαύρη φυλή στις πρωτιές των καλλιστείων (ο πρωθυπουργός της Γρανάδας παρών στην κριτική επιτροπή βεβαίως - βεβαίως). Αξιόμαχοι δευτεραγωνιστές όπως ο Rhys Ifans (διοργανωτής) και Greg Kinnear (εντελώς εκτός ρόλου ως σεξιστής Bob Hope) καταποντίζονται εξαιτίας του στόρυ δια χειρός Rebecca Frayn, με σωσίβια λέμβο την καρακλασσάτη Leslie Manville (Phantom Thread) ως κυρία Ντολόρες Χόουπ.
Τι κι αν το φεμινιστικό έπος του London’70 έσκουζε θεματολογικά για μια βιμπράτη, ιδεολογικά ξεκάθαρη αντιμετώπιση μιας κομβικής για τα γυναικεία (αλλά και τα φυλετικά) ζητήματα νίκης. Το Misbehaviour δεν είναι παρά μόνο ένα χαστουκάκι στον καρπό της πατριαρχίας, ένα πλάγιο χαδάκι μοναχάνες, αφού ρίχνει το φως του στις διαγωνιζόμενες με λαγνεία και υποστηρίζει στην ουσία το θεσμό ως μια-κάποια-διέξοδο για καταπιεσμένες θηλυκές υπάρξεις. Η δε σκιαγράφηση των φεμινιστριών είναι τουλάχιστον ατυχής ως ύπουλα επιλήψιμη.
Δε λέω, BFIπαραγωγή, κοστουμάτο, στρωτό ως ημι-υποφερτά τηλεοπτικίζον κι εννοώ την παλαιού τύπου τηλεοπτική ταινία κι όχι φυσικά τα νέα στρημάδια, μπροστά στα οποία το Misbehaviour το μόνο που δικαιούται είναι να κρατά ευλαβικά το κεράκι του θαυμασμού. Στην εποχή του #MeToo (δεν το συζητώ καν ότι στην Αμερική η ταινία δε θα είχε καμιά τύχη) αυτό το υποτίθεται inspirational feel-good εργάκι μοιάζει με παραφωνία ή ακόμη και συγχωροχάρτι στα αντίστοιχα έργα και τις ημέρες (ως το 2015) του Τράμπ ως ιδιοκτήτη του Miss Universe εκεί στα αμαρτωλά 90s.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική