Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga
του David Dobkin. Με τους Will Ferrell, Rachel McAdams, Pierce Brosnan, Dan Stevens, Melissanthi Mahut, Demi Lovato, Mikael Persbrandt, Ólafur Darri Ólafsson.
Βατερλώ!
του zerVo (@moviesltd) 
Ποια ιδανικότερη συγκυρία ε? Την χρονιά που ο δημοφιλέστατος μουσικός διαγωνισμός, για τους γνωστούς λόγους ασφαλείας, έχασε στροφή από τον ετήσιο κύκλο του, να εμφανιστεί ένα φιλμικό γενόσημο αφιέρωμα σε εκείνον, ας πούμε να παίξει τον ρόλο του υποκατάστατου. Και δεν χρειαζόταν τίποτα σημαντικά υλικά. Έναν διεκπεραιωτή στην καρέκλα, μια ιστορία ενός γκρουπ που από αουτσάιντερ πήγε all the way μέχρι την στέψη, πέντε έξι γκεστ από το θρυλικό παρελθόν και ορίστε φανατάκια μου το δίωρο που φέτο τόσο σας έλειψε. Πως πήγε και ταίριαξε η παραγωγή, τον άνθρωπο που έχει αναγάγει την σαχλαμάρα σε τέχνη, ως σεναριογράφο (και φυσικά πρωταγωνιστή, αφού δεν απουσιάζει ποτέ από της ηλιθιότητες που σκαρφίζεται) αυτό είναι κάτι που με ξεπερνά.
Χούσαβικ, Ισλανδία. Παιδικό όνειρο, από τον καιρό που παρακολουθούσε τους ABBA να σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους, αποτελεί για τον μεσήλικα δημοτικό υπάλληλο Λαρς Έρικσονγκ, όχι απλά η συμμετοχή, αλλά η νίκη στον λαμπερό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Έχοντας στήσει το ντουέτο του, αντάμα με την δασκαλίτσα Σίγκριτ Ερικσντότιρ, τους Fire Saga, η φήμη των οποίων δεν έχει καταφέρει να δραπετεύσει ακόμη από το μικρό ψαροχώρι, οραματίζεται την ώρα και την στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στο στέιτζ και από κάτω θα κουνιούνται στον σκοπό του, μυριάδες σημαιάκια από όλες τις χώρες της Γηραιάς. Και παρότι ο χήρος και ηλικιωμένος πατέρας του, νιώθει ντροπή για τις επιλογές του, εκείνος αφού το αποφάσισε, θα στείλει συμμετοχή στα προκριματικά της πατρίδας του.
Και το θαύμα θα επιτευχθεί, μιας και θεοί και δαίμονες θα βάλουν το χέρι τους και το Double Trouble των Fire Saga θα εκπροσωπήσει τιμητικά την απομακρυσμένη νήσο στο κόντεστ που θα λάβει χώρα στο πανέμορφο Εδιμβούργο. Εκεί που το δίδυμο θα ταξιδέψει φέροντας την μαρκίζα του τελευταίου σε πιθανότητες, σύμφωνα με τα προγνωστικά, από όλους τους συμμετέχοντες, ακόμη και για να μπει στον μεγάλο τελικό. Και σκοπό του θα έχει να τους αποστομώσει όλους, με μια εμφάνιση που όλοι θα μιλούν για πολλές δεκαετίες!
Αρχίζω, πρώτον, με το αναμφισβήτητο γεγονός πως ο συντάκτης του πονήματος είναι είτε αγεωγράφητος, είτε άσχετος με τους κανόνες του παιχνιδιού, αφού η πραγματικά υπέροχη σε θωριά πόλη, ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και φυσικά για να αναλάβει την αμφιτρυωνία, επιβάλλεται πέρσι να έχει πάρει την πρώτη θέση. Όταν λοιπόν μοιράζοντας πόνο και φλέγμα στις ατάκες του, αναφέρεται στους μηδενικούς βαθμούς που θα πάρει ΠΑΛΙ η Ρογιάμ Ινί - όπως και στα αλήθεια δηλαδή - πως μπορεί να εξηγήσει τον τόπο διεξαγωγής του μυστηρίου? Έλα μου ντε. Οκ, το προσπερνάμε το τρυπάκι, πάμε για τα υπόλοιπα.
Πριν μάθω πως ΤΟΝ κυρίαρχο ρόλο στο πρότζεκτ κατείχε ο Βασιλιάς του Μπουρδιστάν, είχα την εντύπωση πως για 120 λεπτά θα δούμε ένα ομάζ στο πανηγυράκι που άπαντες το κοροιδεύουν κάθε φορά, αλλά ουδείς δεν ξεκολλάει από τους τηλεοπτικούς δέκτες του, όταν παίζουν τα κομμάτια και κυρίως όταν ακολουθεί η βαθμολόγηση. Σφάλμα, που διορθώθηκε στην θωριά του Will Ferrell, που φυσικά ότι πιάνει στα χέρια του, καζαντάει στάχτη. Ο τύπος, παρότι η κανονική συμβία του έχει συμμετάσχει στην Ευρωβιζιόν και την έχει κατακτήσει μάλιστα, δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται. Και γι αυτό τον λόγο αποφάσισε να ντυθεί ξανά μανά την στολή του Κατσουλίνου, προκειμένου να διακωμωδήσει το προϊόν. Για να πράξεις όμως σάτιρα, απαιτείται και έμπνευση και ως γνωστόν ο άρχων της κρυάδας, όχι απλά δεν την διαθέτει, μα είναι και αποκρουστικός εντελώς σε κάθε του μόστρα στο εκράν.
Το τι κατέβασε η κούτρα του εδωνά, ούτε καν μπορεί να συλληφθεί από τον απλοϊκό νου. Από μαζική τρομοκρατική επίθεση που θα εξαφανίσει όλους τους Ισλανδούς υποψηφίους ίσαμε ανθρωποκτονίες, που δεν θα επιτρέψουν στην απόμακρη νήσο να διοργανώσει ποτέ την γιορτή, ελλείψει ρευστού. Ήμαρτον! Τέτοιο ηλίθιο αιμοσταγές παρατράβηγμα να φέρει πάνω του τον τίτλο Eurovision. Το αντίθετο από το πραγματικό υπεργκείζον τζέρτζελο δηλαδή: Μπουλούκες Ισραηλινές να το παίζουν μπέμπες λολίτες, μουσάτους Αυστριακούς με αρμανίσιες τουαλέτες να σηκώνουν το μπαιράκι του (τάχαμου) διαφορετικού και καραφλούς με καλώδια στο κεφάλι να χοροπηδάνε ζίμπεν - ζίμπεν.
Αυτή είναι η πλάκα από μόνη της, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Και ο μπούρδας τι δεν έκανε για να προκαλέσει αποτροπή ακόμη και στους πιο φανατικούς του κοντέστ. Ευτυχώς, υπάρχουν και ελάχιστες χρονικές στιγμές που ο Ferrell απουσιάζει από το επίκεντρο και κάπως το πράγμα τσουλάει χωρίς εκείνον πιο ευχάριστα, σε ένα, δυο, τρία πλανάκια που επικρατεί κάπως το πνεύμα της Γιουροβίζιον. Ειδάλλως...
Σε αυτές τις εξαιρέσεις, διακρίνεται ο φουκαράς Dan Stevens, να παλεύει ως εκκεντρικός Ρώσος αστέρας και μεγάλο φαβορί για την νίκη, να κρατήσει κατά κάποιο τρόπο τα προσχήματα, παρέα με την, μάλλον δίχως εναπομείνασες σταρικές ευκαιρίες, Rachel McAdams, που ορίζει το άλλο μισό του σάχλα στο γκρουπάκι. Σε αυτό το σημείο, βάζοντας κάτω την απλή μαθηματική σκέψη, μετρώντας πως τα έτη της Καναδέζας (που το τρώει όπως δείχνει, όλο το φαΐ της) είναι μόλις σαράντα, φαντάζει κομματάκι αδύνατον να δικαιολογήσει κανείς, πως μπορεί την εποχή του Waterloo (1974) να ήταν έστω πεντάχρονη, όπως μας την παρουσιάζει το νοσταλγικό ίντρο.
Εντέλει από την μια τρυπάρα στην άλλη και από την μια κουταμάρα στην επόμενη βαδίσαμε παρακολουθώντας το φιλόδοξο ετούτο πόνημα να καταλήγει σε Βατερλώ. Το οποίο περιέργως έχει ξεσηκώσει θύελλα θαυμασμού στην αντίπερα άκρη του Ατλαντικού. Εκεί δηλαδή που με ότι βλακεία τους σερβίρει ο Ferrell, ξεκαρδίζονται μάλλον. Ας τον κρατήσουν εκεί τότες και ας μην τον αφήνουν λυτό παραέξω, τον αχωνευτίδη, για να μην χάνουμε κι εμείς τον χρόνο μας, βλέποντας τις ανοησίες του.
Και το θαύμα θα επιτευχθεί, μιας και θεοί και δαίμονες θα βάλουν το χέρι τους και το Double Trouble των Fire Saga θα εκπροσωπήσει τιμητικά την απομακρυσμένη νήσο στο κόντεστ που θα λάβει χώρα στο πανέμορφο Εδιμβούργο. Εκεί που το δίδυμο θα ταξιδέψει φέροντας την μαρκίζα του τελευταίου σε πιθανότητες, σύμφωνα με τα προγνωστικά, από όλους τους συμμετέχοντες, ακόμη και για να μπει στον μεγάλο τελικό. Και σκοπό του θα έχει να τους αποστομώσει όλους, με μια εμφάνιση που όλοι θα μιλούν για πολλές δεκαετίες!
Αρχίζω, πρώτον, με το αναμφισβήτητο γεγονός πως ο συντάκτης του πονήματος είναι είτε αγεωγράφητος, είτε άσχετος με τους κανόνες του παιχνιδιού, αφού η πραγματικά υπέροχη σε θωριά πόλη, ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και φυσικά για να αναλάβει την αμφιτρυωνία, επιβάλλεται πέρσι να έχει πάρει την πρώτη θέση. Όταν λοιπόν μοιράζοντας πόνο και φλέγμα στις ατάκες του, αναφέρεται στους μηδενικούς βαθμούς που θα πάρει ΠΑΛΙ η Ρογιάμ Ινί - όπως και στα αλήθεια δηλαδή - πως μπορεί να εξηγήσει τον τόπο διεξαγωγής του μυστηρίου? Έλα μου ντε. Οκ, το προσπερνάμε το τρυπάκι, πάμε για τα υπόλοιπα.
Πριν μάθω πως ΤΟΝ κυρίαρχο ρόλο στο πρότζεκτ κατείχε ο Βασιλιάς του Μπουρδιστάν, είχα την εντύπωση πως για 120 λεπτά θα δούμε ένα ομάζ στο πανηγυράκι που άπαντες το κοροιδεύουν κάθε φορά, αλλά ουδείς δεν ξεκολλάει από τους τηλεοπτικούς δέκτες του, όταν παίζουν τα κομμάτια και κυρίως όταν ακολουθεί η βαθμολόγηση. Σφάλμα, που διορθώθηκε στην θωριά του Will Ferrell, που φυσικά ότι πιάνει στα χέρια του, καζαντάει στάχτη. Ο τύπος, παρότι η κανονική συμβία του έχει συμμετάσχει στην Ευρωβιζιόν και την έχει κατακτήσει μάλιστα, δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται. Και γι αυτό τον λόγο αποφάσισε να ντυθεί ξανά μανά την στολή του Κατσουλίνου, προκειμένου να διακωμωδήσει το προϊόν. Για να πράξεις όμως σάτιρα, απαιτείται και έμπνευση και ως γνωστόν ο άρχων της κρυάδας, όχι απλά δεν την διαθέτει, μα είναι και αποκρουστικός εντελώς σε κάθε του μόστρα στο εκράν.
Το τι κατέβασε η κούτρα του εδωνά, ούτε καν μπορεί να συλληφθεί από τον απλοϊκό νου. Από μαζική τρομοκρατική επίθεση που θα εξαφανίσει όλους τους Ισλανδούς υποψηφίους ίσαμε ανθρωποκτονίες, που δεν θα επιτρέψουν στην απόμακρη νήσο να διοργανώσει ποτέ την γιορτή, ελλείψει ρευστού. Ήμαρτον! Τέτοιο ηλίθιο αιμοσταγές παρατράβηγμα να φέρει πάνω του τον τίτλο Eurovision. Το αντίθετο από το πραγματικό υπεργκείζον τζέρτζελο δηλαδή: Μπουλούκες Ισραηλινές να το παίζουν μπέμπες λολίτες, μουσάτους Αυστριακούς με αρμανίσιες τουαλέτες να σηκώνουν το μπαιράκι του (τάχαμου) διαφορετικού και καραφλούς με καλώδια στο κεφάλι να χοροπηδάνε ζίμπεν - ζίμπεν.
Αυτή είναι η πλάκα από μόνη της, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Και ο μπούρδας τι δεν έκανε για να προκαλέσει αποτροπή ακόμη και στους πιο φανατικούς του κοντέστ. Ευτυχώς, υπάρχουν και ελάχιστες χρονικές στιγμές που ο Ferrell απουσιάζει από το επίκεντρο και κάπως το πράγμα τσουλάει χωρίς εκείνον πιο ευχάριστα, σε ένα, δυο, τρία πλανάκια που επικρατεί κάπως το πνεύμα της Γιουροβίζιον. Ειδάλλως...
Σε αυτές τις εξαιρέσεις, διακρίνεται ο φουκαράς Dan Stevens, να παλεύει ως εκκεντρικός Ρώσος αστέρας και μεγάλο φαβορί για την νίκη, να κρατήσει κατά κάποιο τρόπο τα προσχήματα, παρέα με την, μάλλον δίχως εναπομείνασες σταρικές ευκαιρίες, Rachel McAdams, που ορίζει το άλλο μισό του σάχλα στο γκρουπάκι. Σε αυτό το σημείο, βάζοντας κάτω την απλή μαθηματική σκέψη, μετρώντας πως τα έτη της Καναδέζας (που το τρώει όπως δείχνει, όλο το φαΐ της) είναι μόλις σαράντα, φαντάζει κομματάκι αδύνατον να δικαιολογήσει κανείς, πως μπορεί την εποχή του Waterloo (1974) να ήταν έστω πεντάχρονη, όπως μας την παρουσιάζει το νοσταλγικό ίντρο.
Εντέλει από την μια τρυπάρα στην άλλη και από την μια κουταμάρα στην επόμενη βαδίσαμε παρακολουθώντας το φιλόδοξο ετούτο πόνημα να καταλήγει σε Βατερλώ. Το οποίο περιέργως έχει ξεσηκώσει θύελλα θαυμασμού στην αντίπερα άκρη του Ατλαντικού. Εκεί δηλαδή που με ότι βλακεία τους σερβίρει ο Ferrell, ξεκαρδίζονται μάλλον. Ας τον κρατήσουν εκεί τότες και ας μην τον αφήνουν λυτό παραέξω, τον αχωνευτίδη, για να μην χάνουμε κι εμείς τον χρόνο μας, βλέποντας τις ανοησίες του.
Στις δικές μας αίθουσες? Ποτέ!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική