Το Κόλπο του Αιώνα
του Ariel Winograd. Με τους Diego Peretti, Guillermo Francella, Pablo Rago, Luis Luque, Rafael Ferro, Mariano Argento.
Φφφτ! Καπνός!
του zerVo (@moviesltd) 
Παρασκευή και 13 Γενάρη του σωτήριου έτους 2006 ήταν, όταν ο χρόνος σταμάτησε να κυλά στην Αργεντίνικη πρωτεύουσα. Ένα καλοκαιρινό πρωινό που τα μάτια όλων στράφηκαν στους τηλεοπτικούς δέκτες, προκειμένου να γίνουν μάρτυρες των όσων συνέβαιναν σε πραγματικό χρόνο, μέσα στο υποκατάστημα της μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας, στο εύπορο προάστιο του Σαν Ισίντορο. Με τις μνήμες νωπές ακόμη από το αστυνομικό φιάσκο, της προ εξαετίας παρόμοιας περίπτωσης ένοπλης ληστείας του Ραμάγιο - από τα πυρά έπεσαν νεκροί ένας ληστής και ένας όμηρος, σε ζωντανή μάλιστα μετάδοση - άπαντες καρτερούσαν με έκδηλη αγωνία την έκβαση και αυτού του heist αληθινού επεισοδίου. Κατά το οποίο, τρεις ώρες μετά την τελευταία επικοινωνία με τον φρόντμαν της συμμορίας, οι αρχές επιχείρησαν έφοδο στο κτίριο, για να αντικρίσουν, μόνο τους 23 ανυποψίαστους πολίτες ξαπλωμένους στο πάτωμα και τα αδειανά από λεφτά και χρυσάφια ράφια! Οι ληστές? Φφφτ! Καπνός!
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αργοκυλά η καθημερινότητα για τον μποέμ, ιδεολόγο, δάσκαλο πολεμικών τεχνών Φερνάντο Αραούχο. Νηνεμία που θα τσακίσει μονομιάς από την στιγμή που στο μυαλό του θα καρφωθεί ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Το άδειασμα του χρηματοκιβωτίου, αλλά και των θυρίδων του γειτονικού υποκαταστήματος του κολοσσού της Rio, ενός από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του Μπουένος Άιρες. Πλάνο, που μέρα με την ημέρα, μέσα από τα μελετημένα του σκίτσα θα τελειοποιεί διαρκώς, έχοντας μονάχα μια εκκρεμότητα να επιλύσει. Να βρει τον κατάλληλο χρηματοδότη, αλλά και τον άνθρωπο που θα στηρίξει με την λωποδυτική εμπειρία του το μεγάλο κόλπο.
Και αυτός δεν θα είναι άλλος από τον Λουίς Μάριο Βιτέτε Σεγιάνες, ουρουγουανικής καταγωγής small time crook, που από το...υστέρημα του θα βάλει μπροστά τις μηχανές του μοτίβου και θα βγει μπροστάρης στην εκτέλεση. Εκείνος θα είναι άλλωστε αυτός, που κατόπιν της πάνοπλης εισβολής στην τράπεζα, θα έλθει σε επαφή με τον διαπραγματευτή της αστυνομίας, πείθοντας τον πως το στρατηγικό τρικ της συμμορίας έχει ναυαγήσει και απλώς οι κομπανιέροι έχουν εγκλωβιστεί σαν τους ποντικούς στην φάκα. Και το μόνο που τους απομένει είναι να κερδίσουν λίγο χρόνο, προτού παραδοθούν μια και καλή στις μπατσικές διμοιρίες που έχουν αποκλείσει ολάκερη την περιοχή...
Που βασίζεται όλη η μεγαλοφυΐα της οργάνωσης της μεγαλοκλεψιάς? Στο διπλό θεώρημα πως οι τράπεζες είναι άριστα οργανωμένες τόσο για να αντιμετωπίσουν μια ενδεχόμενη επίθεση συμμοριτών στην ντάλα του μεσημεριού, όσο και άρτια προετοιμασμένες για να αποφύγουν ένα ενδεχόμενο ριφιφί. Το σίγουρο είναι πως σε καμία περίπτωση δεν θα είναι έτοιμες να κοντράρουν και τα δύο ενδεχόμενα ταυτόχρονα. Όπερ και εγένετο δηλαδή, αν κρίνουμε από το ρεζίλεμα της πολιτσία στο φινάλε της ντροπής.
Το δεύτερο στοιχείο δράσης, δεν ήθελε και πολύ κόπο να μαγειρευτεί από τους κλέφτες των κλεμμένων. Των χρημάτων δηλαδή του κοσμάκη, που εν μια νυκτί του 2001, βάσει του νομότυπου τρικ του Κοραλίτο, οι μπάνκες τα καρπώθηκαν ετσιθελικά, δίνοντας την εντύπωση στην αργεντίνικη κοινωνία, πως ο εφιάλτης της χούντας είναι ακόμη ζωντανός και ανά πάσα στιγμή θα επιστρέψει ακόμη πιο ισχυρός. Και με το προκάλυμμα της δημοκρατίας για μουτσούνα, έτσι για να γίνει η κρατική / διατραπεζική μπάζα πιο χαριτωμένη στο κοινό που ανήμπορο παρακολουθεί.
Άρα με όλη αυτή την συναισθηματικά φορτισμένη προϊστορία, δεν υπήρξε καμία έκπληξη στο γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία του λαουτζίκου είδε τους Ρομπέρους σαν Ρομπέν, που εμφανίστηκαν από το πουθενά, για να γελοιοποιήσουν ολάκερο το σύστημα. Το ιδιόγραφο σημείωμα του ριζοσπαστικών πεποιθήσεων και ολιγαρκή εμπνευστή Αραούχο, είναι και εκείνο που δίνει το μήνυμα απαρχής της μάχης: "Στην γειτονιά των πλουσίων, χωρίς όπλα ή μνησικακίες, απλά είναι χρήματα, όχι αγάπη."
Το χρονικό της πιο εμπνευσμένης ληστείας που έχω παρακολουθήσει στο εκράν (είναι σίγουρο πως το μούσι Παπέλ δανείστηκε αμέτρητα στοιχεία από ετούτη την αλήθεια), σερβίρεται έτσι όπως θα το περίμενε ακόμη και ο πιο φανατικός οπαδός του heist κινηματογραφικού είδους. Με ρυθμό που τσακίζει κόκαλα, σασπένς που σε οδηγεί να τσιτώνεσαι στις άκριες του καθίσματος και ανατροπές που αν δεν γνωρίζεις την έκβαση της ιστορίας, θα σε κάνει να χτυπηθείς στην καρέκλα του τύπου "όχι ρε πούστη μου, πάλι σύρθηκε το καράβι!". Το συστατικό που διαφοροποιεί αυτή την φιλμική λωποδυσιά από τις άλλες, είναι η (υπερβολική είναι η αλήθεια) ευθυμία που χαρακτηρίζει κάθε πλάνο, ακόμη και το πιο αγωνιώδες, αφήνοντας μια τάση γλαφυρής χαλαρότητας να χαρακτηρίσει το κάθε βήμα των ληστών.
Στοιχείο πιότερα που πηγάζει μέσα από το δυναμικό, ευθύβολο και τονισμένο όμορφα χάρη σε ένα επιλεγμένο άριστα σάουντρακ σενάριο (έχει βάλει το χεράκι του και ο Αραούχο) παρά από την διασκεδαστικού στυλ σκηνοθεσία του Ariel Winograd, ντιρέκτορα μέχρι ώρας ανάλαφρου οικογενειακού ύφους εμπορικών κομεντί, επιπέδου Mamá se fue de viaje και Sin Hijos. Το El Robo Del Siglo, με την τόσο ισχυρή πλοκή, που σε ελάχιστα σημεία της ξεφεύγει χάρη της δραματουργίας από την πραγματικότητα, μοιάζει με ένα φιλότιμο ξαδελφάκι του Nueve Reinas, χωρίς ποτέ να το φτάνει σε έμπνευση και ευρηματικότητα.
Μην λησμονούμε πως μιλάμε για Αργεντίνικο σινεμά όμως. Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά για το πόσο θετικά έχει διεισδύσει στην άποψη του ντόπιου σινεφίλ. Έχοντας ανεβάσει και στα μέρη μας την δημοφιλία των πρωταγωνιστικών αστέρων της πάμπας και πολύ πιο πέρα από τον αγαπημένο Darin. Που εδώ δίνει την ερμηνευτική σκυτάλη σε ένα απίθανο σερνικό ντουέτο, τον εκφραστικό μυτόνγκα Diego Peretti (Wakolda) και τον αφάνταστα γοητευτικό εξηντάπεντάρη Guillermo Fracella (Los Que Aman Odian, Animal, Mi Obra Maestra, El Clan) που συνθέτουν το ιδιόμορφα κατανεμημένου χρόνου δίδυμο της επιτυχίας. Του παρτιζάνου σχεδιαστή και του μπον βιβέρ εκτελεστή. Χημεία περφέτα!
Και αυτός δεν θα είναι άλλος από τον Λουίς Μάριο Βιτέτε Σεγιάνες, ουρουγουανικής καταγωγής small time crook, που από το...υστέρημα του θα βάλει μπροστά τις μηχανές του μοτίβου και θα βγει μπροστάρης στην εκτέλεση. Εκείνος θα είναι άλλωστε αυτός, που κατόπιν της πάνοπλης εισβολής στην τράπεζα, θα έλθει σε επαφή με τον διαπραγματευτή της αστυνομίας, πείθοντας τον πως το στρατηγικό τρικ της συμμορίας έχει ναυαγήσει και απλώς οι κομπανιέροι έχουν εγκλωβιστεί σαν τους ποντικούς στην φάκα. Και το μόνο που τους απομένει είναι να κερδίσουν λίγο χρόνο, προτού παραδοθούν μια και καλή στις μπατσικές διμοιρίες που έχουν αποκλείσει ολάκερη την περιοχή...
Που βασίζεται όλη η μεγαλοφυΐα της οργάνωσης της μεγαλοκλεψιάς? Στο διπλό θεώρημα πως οι τράπεζες είναι άριστα οργανωμένες τόσο για να αντιμετωπίσουν μια ενδεχόμενη επίθεση συμμοριτών στην ντάλα του μεσημεριού, όσο και άρτια προετοιμασμένες για να αποφύγουν ένα ενδεχόμενο ριφιφί. Το σίγουρο είναι πως σε καμία περίπτωση δεν θα είναι έτοιμες να κοντράρουν και τα δύο ενδεχόμενα ταυτόχρονα. Όπερ και εγένετο δηλαδή, αν κρίνουμε από το ρεζίλεμα της πολιτσία στο φινάλε της ντροπής.
Το δεύτερο στοιχείο δράσης, δεν ήθελε και πολύ κόπο να μαγειρευτεί από τους κλέφτες των κλεμμένων. Των χρημάτων δηλαδή του κοσμάκη, που εν μια νυκτί του 2001, βάσει του νομότυπου τρικ του Κοραλίτο, οι μπάνκες τα καρπώθηκαν ετσιθελικά, δίνοντας την εντύπωση στην αργεντίνικη κοινωνία, πως ο εφιάλτης της χούντας είναι ακόμη ζωντανός και ανά πάσα στιγμή θα επιστρέψει ακόμη πιο ισχυρός. Και με το προκάλυμμα της δημοκρατίας για μουτσούνα, έτσι για να γίνει η κρατική / διατραπεζική μπάζα πιο χαριτωμένη στο κοινό που ανήμπορο παρακολουθεί.
Άρα με όλη αυτή την συναισθηματικά φορτισμένη προϊστορία, δεν υπήρξε καμία έκπληξη στο γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία του λαουτζίκου είδε τους Ρομπέρους σαν Ρομπέν, που εμφανίστηκαν από το πουθενά, για να γελοιοποιήσουν ολάκερο το σύστημα. Το ιδιόγραφο σημείωμα του ριζοσπαστικών πεποιθήσεων και ολιγαρκή εμπνευστή Αραούχο, είναι και εκείνο που δίνει το μήνυμα απαρχής της μάχης: "Στην γειτονιά των πλουσίων, χωρίς όπλα ή μνησικακίες, απλά είναι χρήματα, όχι αγάπη."
Το χρονικό της πιο εμπνευσμένης ληστείας που έχω παρακολουθήσει στο εκράν (είναι σίγουρο πως το μούσι Παπέλ δανείστηκε αμέτρητα στοιχεία από ετούτη την αλήθεια), σερβίρεται έτσι όπως θα το περίμενε ακόμη και ο πιο φανατικός οπαδός του heist κινηματογραφικού είδους. Με ρυθμό που τσακίζει κόκαλα, σασπένς που σε οδηγεί να τσιτώνεσαι στις άκριες του καθίσματος και ανατροπές που αν δεν γνωρίζεις την έκβαση της ιστορίας, θα σε κάνει να χτυπηθείς στην καρέκλα του τύπου "όχι ρε πούστη μου, πάλι σύρθηκε το καράβι!". Το συστατικό που διαφοροποιεί αυτή την φιλμική λωποδυσιά από τις άλλες, είναι η (υπερβολική είναι η αλήθεια) ευθυμία που χαρακτηρίζει κάθε πλάνο, ακόμη και το πιο αγωνιώδες, αφήνοντας μια τάση γλαφυρής χαλαρότητας να χαρακτηρίσει το κάθε βήμα των ληστών.
Στοιχείο πιότερα που πηγάζει μέσα από το δυναμικό, ευθύβολο και τονισμένο όμορφα χάρη σε ένα επιλεγμένο άριστα σάουντρακ σενάριο (έχει βάλει το χεράκι του και ο Αραούχο) παρά από την διασκεδαστικού στυλ σκηνοθεσία του Ariel Winograd, ντιρέκτορα μέχρι ώρας ανάλαφρου οικογενειακού ύφους εμπορικών κομεντί, επιπέδου Mamá se fue de viaje και Sin Hijos. Το El Robo Del Siglo, με την τόσο ισχυρή πλοκή, που σε ελάχιστα σημεία της ξεφεύγει χάρη της δραματουργίας από την πραγματικότητα, μοιάζει με ένα φιλότιμο ξαδελφάκι του Nueve Reinas, χωρίς ποτέ να το φτάνει σε έμπνευση και ευρηματικότητα.
Μην λησμονούμε πως μιλάμε για Αργεντίνικο σινεμά όμως. Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά για το πόσο θετικά έχει διεισδύσει στην άποψη του ντόπιου σινεφίλ. Έχοντας ανεβάσει και στα μέρη μας την δημοφιλία των πρωταγωνιστικών αστέρων της πάμπας και πολύ πιο πέρα από τον αγαπημένο Darin. Που εδώ δίνει την ερμηνευτική σκυτάλη σε ένα απίθανο σερνικό ντουέτο, τον εκφραστικό μυτόνγκα Diego Peretti (Wakolda) και τον αφάνταστα γοητευτικό εξηντάπεντάρη Guillermo Fracella (Los Que Aman Odian, Animal, Mi Obra Maestra, El Clan) που συνθέτουν το ιδιόμορφα κατανεμημένου χρόνου δίδυμο της επιτυχίας. Του παρτιζάνου σχεδιαστή και του μπον βιβέρ εκτελεστή. Χημεία περφέτα!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Rosebud 21!
1 σχόλια:
Η ταινία είναι υπέροχη. Θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει περισσότερο χρόνο για να χτίσει τους χαρακτήρες της ,αλλά και πάλι , είναι το Ocean's Eleven με ανθρώπους από την διπλανή πόρτα. Αν δεν είσαι κολλημένος με το Αμερικάνικο στυλ ,σίγουρα θα γουστάρεις.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική