Επικίνδυνη Ομορφιά
του Tate Taylor. Με τους Jessica Chastain, John Malkovich, Common, Geena Davis, Colin Farrell, Ioan Gruffudd, Joan Chen.
Μηδένα προ του τέλους μακάριζε
του zerVo (@moviesltd) 
Σωτήριον έτος 1996. Έχοντας μόλις φαληρίσει το στούντιο της Carolco, χάρη στην μεγαλοπρεπή φλόπα του Cutthroat Island, ο διαθέτοντας στο πορτφόλιο του τους διθυράμβους από το τζακ ποτ του δεύτερου Die Hard, αλλά και τις θετικότατες αξιολογήσεις από μια απίστευτη Stallonική ταινιάρα σαν τον Cliffhanger, σκηνοθέτης Reni Harlin, αποφασίζει να επανέλθει στο είδος του action, ακολουθώντας πορεία, εντελώς αντίθετη της πεπατημένης. Θηλυκό assassin στο επίκεντρο της οποιασδήποτε φιλμικής υπόθεσης το Χόλιγουντ δεν είχε ξαναδεί - εκτός από κάτι δευτερότριτα φτωχά καλτ, άντε και το αγγλόφωνο ριμέικ της Γαλλικής Nikita, του πρώτου διδάξαντα παγκοσμίως, μαρσεγιέζου Genious. Κάπως έτσι ο Φινλανδός σκέφτηκε να αρματώσει με όλα τα πιστόλια του κόσμου ένα γυναικάκι (στην τελική προτίμηση του ρόλου το δικό του) και να το ρίξει στην κόντρα με κάθε λογής παράνομο απόβρασμα. Η σινεφίλ κοινότητα μειδιά στην θωριά του A Long Kiss Goodnight (Ένα Φιλί για Καληνύχτα), που σχετικά το παίρνει στην πλάκα και δεν του δίνει σοβαρή σημασία, γνωρίζοντας πως ήρωες στο πανί μπορεί να είναι μονάχα ο Sly, ο Schwartz άντε και κανένας Bruce Willis. Η συγκεκριμένη ταινία εντέλει, θα εμφανίσει θετικό πρόσημο στο εμπορικό της ισοζύγιο, αλλά η ιστορία που θα γράψει, θα είναι πολλαπλής σημασίας, μικρής σε σχέση με την εισπρακτική της καριέρα. Ως η πρώτη ακριβή made in USA παραγωγή, που όρισε ένα από τα πιο δυναμικά παρακλάδια του θορυβώδους genre. Θα απορήσεις τώρα και με το δίκιο σου, που πήγα και την θυμήθηκα τέτοια ώρα την Geena Davis και την Τσάρλυ της*...
Περισσότερα από σαράντα συμβόλαια θανάτου, έχει εκτελέσει ως η νούμερο ένα, καλοπληρωμένη φονιάς του συνδικάτου του εγκλήματος, Άβα. Μια πρώην αλήτισσα με εθισμούς στην πρέζα και το αλκοόλ, που εντέλει σώθηκε από τον μοιραίο δρόμο που είχε πάρει, όταν την περιμάζεψε από τον βούρκο ο μέντορας της Ντιουκ, για να την εκπαιδεύσει και να την εντάξει στην ομάδα των επαγγελματιών δολοφόνων του.
Λειτουργώντας παράτυπα του πρωτοκόλλου και βγάζοντας μια αντιφατική ανθρωπιά, ελάχιστες στιγμές πριν στείλει στον άλλο κόσμο τα θύματα της, ανοίγει μαζί τους διάλογο, αναζητώντας τα αίτια που προκάλεσαν την οργή εκείνου που πλήρωσε για να τους εξαφανίσει. Κάτι που δεν αρέσει καθόλου στον Βρετανό κάπτεν της οργάνωσης Σάιμον, που παρότι γνωρίζει καλά τις δυνατότητες της Άβα, θα της στήσει παγίδα φονική προκειμένου να την βγάλει από την μέση.
Ε, δεν θα χρειαστεί και πολύ εκείνη να το καταλάβει πως βρίσκεται στο στόχαστρο, μία φορά στο ανατολίτικο Ριγιάντ που τα πάντα πήγαν στραβά και γλύτωσε στο τσακ τον θάνατο και την δεύτερη στην Βοστόνη, όταν δέχτηκε επίθεση από μπρατσαρά συνάδελφο της. Ευρισκόμενη κατά κάποιο τρόπο σε διαθεσιμότητα, θα επιστρέψει μετά από μια ολόκληρη δεκαετία στο πατρικό της προκειμένου να συναντήσει την ηλικιωμένη και ασθενή μητέρα της και την νεότερη, αγαπημένη της αδελφή, που πλέον είναι ταίρι με τον πρώην αρραβωνιαστικό της.
Συνεπώς δεν είναι μονάχα το πολεμικό κομμάτι που έχει να αντιμετωπίσει ο κοκκινομάλλης δαίμονας, αλλά και το ψυχολογικό, αφού έχει πειστεί πως η ζωή της, όπως την γνώριζε κάποτε, έχει αλλάξει ολοσχερώς. Και αν είχε κάποια φορά την δυνατότητα της διεξόδου στο πιοτό, τώρα, εδώ και πολλά έτη απεξαρτημένη, παρότι το αποζητά, παλεύει με τα μέσα της για να μην ξαναπέσει στην κακή συνήθεια.
Μπερδεμένα και ανάκατα μας τα περιγράφει κάπως στην ακολουθία του το θρίλερ, που υπογράφει ο Tate Taylor. Ντιρέκτορας που μόνο μονοδιάστατο δεν τον αποκαλείς, αν φανταστείς πως έγινε γνωστός από το φτασμένο ως τα όσκαρς δράμα εποχής The Help, εδραιώθηκε με την τουλάχιστον αξιοπρεπή μουσική biopic του James Brown, Get On Up, για να το γυρίσει, χωρίς καμιά σπουδαία διάνα στο σασπένς του The Girl On The Train και στον σιγοβράζοντα τρόμο του Ma. Εδώ ο υπεκτιμημένος κατά πολλούς κινηματογραφιστής, στην ουσία κινείται εκ του ασφαλούς, πάνω σε ένα κομμένο και ραμμένο πολλάκις στο παρελθόν πατρόν, που στο μέσον του διαθέτει την μορφή μιας πολεμίστριας που όσο κι αν το θέλει κανείς, δεν γίνεται να την κάνει καλά παίζοντας το παιχνίδι της.
Περιέργως το αφηγηματικό τέμπο δεν είναι της καταιγίδας, αφού το κορίτσι δεν πολεμάει μόνο τους κακούς αλλά σκέφτεται κιόλας, πως θα ήταν δυνατόν να αποδράσει από αυτό το προσοδοφόρο μεν, επικίνδυνο όσο δεν παίρνει επάγγελμα. Εννοείται πως ο κανόνας που δεν αφήνει τον πιστολέρο να εγκαταλείψει, τουλάχιστον ζωντανός, αυτό τον τρόπο ζωής, ισχύει και εδώ στο έπακρο, όπως όμως ισχύουν και σύσσωμα, τα πάντα όλα κλισέ της οποιαδήποτε παρόμοιας ταινίας έχει υπάρξει στα χρονικά. Από την Colombiana, την Hanna και την Salt, ίσαμε τις κορυφαίες της κατηγορίας των θηλυκών χίτμαν Atomic Blonde και φυσικά Kill Bill. Παγίδες επί αντιξοοτήτων και αιματοβαμμένα γρονθοκοπήματα, σε φόντο συνήθως λουστραρισμένο και φυσικά ταξιδιάρη, σε πάμπολλες γωνιές της υδρογείου, ως είθισται.
Μην γελιόμαστε όμως. Ούτε η πλοκή, ούτε το στυλ, ούτε η όχι ασταμάτητη δράση τοποθετεί την Ava στις πιο υψηλές θέσεις του βάθρου της φιλμικής της φατρίας. Από μόνη της η εκθαμβωτικά σέξι θωριά της Jessica Chastain, που μάλλον τέτοιοι χαρακτήρες δεν της πηγαίνουν και καλά θα κάνει να παραμείνει στις φαμφαταλίστικες επιλογές τύπου Molly's Game, είναι αρκετή για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού ψηλά σε κάθε της μόστρα στο εκράν. Είναι καλή, πολύ καλή ηθοποιός όμως και αυτό της βγαίνει εκφραστικά, ακόμη κι αν πρόκειται για ρόλο αδρεναλινάτο. Σίγουρα περιστοιχίζεται εδώ από ένα καστ αστέρων στην υποστήριξη (Malkovich μισοαπόμαχος, Common που δεν έχει μεγάλη σχέση με την υποκριτική, Farrell με το μόνιμο πια μουστάκι του Αστακού, για να φέρνει στον Τσίμα, στοιχείο αρκετό από μόνο του για να τον αντιπαθήσεις) ακόμη πιο βέβαιο είναι πως δεν τους έχει καμία ανάγκη. Σόλο παίζει η ερυθρομαλλούσσα, σε ένα γήπεδο που η ίδια χρηματοδότησε, ατυχώς όμως λόγω της πανδημικής κατάρας, μάλλον πίσω δεν θα πάρει φράγκο, αφού η έξοδος του έργου αναβάλλεται διαρκώς στις ΗΠΑ. Μπορεί να επενδύσει στην συνέχεια του. Ποιος ξέρει?
*Την διάβασα στο καστ. Προφανώς ρόλος τιμής ένεκεν, δόξα της πρωτάρας ασσασίνας έβερ. Απέφυγα να διασταυρωθούν οι ματιές μας στο πανί, μιας κι εγώ φανταζόμουν θα αντικρίσω την Θέλμα. Γαμώ τον πανδαμάτορα χρόνο και τα γηρατειά που σπέρνει...
Λειτουργώντας παράτυπα του πρωτοκόλλου και βγάζοντας μια αντιφατική ανθρωπιά, ελάχιστες στιγμές πριν στείλει στον άλλο κόσμο τα θύματα της, ανοίγει μαζί τους διάλογο, αναζητώντας τα αίτια που προκάλεσαν την οργή εκείνου που πλήρωσε για να τους εξαφανίσει. Κάτι που δεν αρέσει καθόλου στον Βρετανό κάπτεν της οργάνωσης Σάιμον, που παρότι γνωρίζει καλά τις δυνατότητες της Άβα, θα της στήσει παγίδα φονική προκειμένου να την βγάλει από την μέση.
Ε, δεν θα χρειαστεί και πολύ εκείνη να το καταλάβει πως βρίσκεται στο στόχαστρο, μία φορά στο ανατολίτικο Ριγιάντ που τα πάντα πήγαν στραβά και γλύτωσε στο τσακ τον θάνατο και την δεύτερη στην Βοστόνη, όταν δέχτηκε επίθεση από μπρατσαρά συνάδελφο της. Ευρισκόμενη κατά κάποιο τρόπο σε διαθεσιμότητα, θα επιστρέψει μετά από μια ολόκληρη δεκαετία στο πατρικό της προκειμένου να συναντήσει την ηλικιωμένη και ασθενή μητέρα της και την νεότερη, αγαπημένη της αδελφή, που πλέον είναι ταίρι με τον πρώην αρραβωνιαστικό της.
Συνεπώς δεν είναι μονάχα το πολεμικό κομμάτι που έχει να αντιμετωπίσει ο κοκκινομάλλης δαίμονας, αλλά και το ψυχολογικό, αφού έχει πειστεί πως η ζωή της, όπως την γνώριζε κάποτε, έχει αλλάξει ολοσχερώς. Και αν είχε κάποια φορά την δυνατότητα της διεξόδου στο πιοτό, τώρα, εδώ και πολλά έτη απεξαρτημένη, παρότι το αποζητά, παλεύει με τα μέσα της για να μην ξαναπέσει στην κακή συνήθεια.
Μπερδεμένα και ανάκατα μας τα περιγράφει κάπως στην ακολουθία του το θρίλερ, που υπογράφει ο Tate Taylor. Ντιρέκτορας που μόνο μονοδιάστατο δεν τον αποκαλείς, αν φανταστείς πως έγινε γνωστός από το φτασμένο ως τα όσκαρς δράμα εποχής The Help, εδραιώθηκε με την τουλάχιστον αξιοπρεπή μουσική biopic του James Brown, Get On Up, για να το γυρίσει, χωρίς καμιά σπουδαία διάνα στο σασπένς του The Girl On The Train και στον σιγοβράζοντα τρόμο του Ma. Εδώ ο υπεκτιμημένος κατά πολλούς κινηματογραφιστής, στην ουσία κινείται εκ του ασφαλούς, πάνω σε ένα κομμένο και ραμμένο πολλάκις στο παρελθόν πατρόν, που στο μέσον του διαθέτει την μορφή μιας πολεμίστριας που όσο κι αν το θέλει κανείς, δεν γίνεται να την κάνει καλά παίζοντας το παιχνίδι της.
Περιέργως το αφηγηματικό τέμπο δεν είναι της καταιγίδας, αφού το κορίτσι δεν πολεμάει μόνο τους κακούς αλλά σκέφτεται κιόλας, πως θα ήταν δυνατόν να αποδράσει από αυτό το προσοδοφόρο μεν, επικίνδυνο όσο δεν παίρνει επάγγελμα. Εννοείται πως ο κανόνας που δεν αφήνει τον πιστολέρο να εγκαταλείψει, τουλάχιστον ζωντανός, αυτό τον τρόπο ζωής, ισχύει και εδώ στο έπακρο, όπως όμως ισχύουν και σύσσωμα, τα πάντα όλα κλισέ της οποιαδήποτε παρόμοιας ταινίας έχει υπάρξει στα χρονικά. Από την Colombiana, την Hanna και την Salt, ίσαμε τις κορυφαίες της κατηγορίας των θηλυκών χίτμαν Atomic Blonde και φυσικά Kill Bill. Παγίδες επί αντιξοοτήτων και αιματοβαμμένα γρονθοκοπήματα, σε φόντο συνήθως λουστραρισμένο και φυσικά ταξιδιάρη, σε πάμπολλες γωνιές της υδρογείου, ως είθισται.
Μην γελιόμαστε όμως. Ούτε η πλοκή, ούτε το στυλ, ούτε η όχι ασταμάτητη δράση τοποθετεί την Ava στις πιο υψηλές θέσεις του βάθρου της φιλμικής της φατρίας. Από μόνη της η εκθαμβωτικά σέξι θωριά της Jessica Chastain, που μάλλον τέτοιοι χαρακτήρες δεν της πηγαίνουν και καλά θα κάνει να παραμείνει στις φαμφαταλίστικες επιλογές τύπου Molly's Game, είναι αρκετή για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού ψηλά σε κάθε της μόστρα στο εκράν. Είναι καλή, πολύ καλή ηθοποιός όμως και αυτό της βγαίνει εκφραστικά, ακόμη κι αν πρόκειται για ρόλο αδρεναλινάτο. Σίγουρα περιστοιχίζεται εδώ από ένα καστ αστέρων στην υποστήριξη (Malkovich μισοαπόμαχος, Common που δεν έχει μεγάλη σχέση με την υποκριτική, Farrell με το μόνιμο πια μουστάκι του Αστακού, για να φέρνει στον Τσίμα, στοιχείο αρκετό από μόνο του για να τον αντιπαθήσεις) ακόμη πιο βέβαιο είναι πως δεν τους έχει καμία ανάγκη. Σόλο παίζει η ερυθρομαλλούσσα, σε ένα γήπεδο που η ίδια χρηματοδότησε, ατυχώς όμως λόγω της πανδημικής κατάρας, μάλλον πίσω δεν θα πάρει φράγκο, αφού η έξοδος του έργου αναβάλλεται διαρκώς στις ΗΠΑ. Μπορεί να επενδύσει στην συνέχεια του. Ποιος ξέρει?
*Την διάβασα στο καστ. Προφανώς ρόλος τιμής ένεκεν, δόξα της πρωτάρας ασσασίνας έβερ. Απέφυγα να διασταυρωθούν οι ματιές μας στο πανί, μιας κι εγώ φανταζόμουν θα αντικρίσω την Θέλμα. Γαμώ τον πανδαμάτορα χρόνο και τα γηρατειά που σπέρνει...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την Spentzos Films!
