Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Η αλήθεια είναι πως η περιέργεια με έσπρωξε να αναζητήσω την πραγματική διεύθυνση στην σπανιόλικη πρωτεύουσα, μέσω της δυνατότητας που δίνει η τεχνολογία των google maps. Τζίφος! Ούτε καν περίπτωση μαϊμού, τύπου Στουρνάρα 288 ή Εγνατία 406 δεν εντοπίστηκε στους κανονικούς χάρτες. Η μοναδική πληροφόρηση που πήραμε, εμείς που έχουμε γυρίσει πάνω κάτω την Βαρκελώνη χίλιες φορές, αλλά την Καστίγια ούτε καν την πλησιάζουμε, από την ονλάιν εγκυκλοπαίδεια, είναι πως η Μαλασάνια, είναι μια θορυβώδης γειτονιά του κέντρου, με αναρίθμητα καφέ και μπαράκια, που συχνάζουν κατά κύριο λόγο οι σπουδαστές του τοπικού Πανεπιστημίου. Κι εγώ που καρτερούσα να είναι κτίριο, που στεγάζεται το Centro de Experiencias Paranormales...

Μαδρίτη, 1978. Αφού πούλησε όλα της τα υπάρχοντα στην επαρχία και δανείστηκε, με όχι και τόσο προνομιούχους όρους από την τράπεζα, ένα ποσό ικανό να την βοηθήσει στο καινούργιο της ξεκίνημα, η φαμίλια Ολμέδο θα επενδύσει σε ένα παλιό μεν, αρκετά ευρύχωρο δε, διαμέρισμα στον δεύτερο όροφο του κτιρίου της οδού Μανουέλα Μαλασάνια, αριθμός 32. Δευτεροπαντρεμένοι οι γονείς, ο εργατικός Μανόλο που θα πιάσει δουλειά σε εργοτάξιο και η συνεσταλμένη Καντέλα που θα προσληφθεί σε πολυκατάστημα, έχουν υποσχεθεί να κάνουν τα πάντα για τα τρία, συνολικά, ανήλικα παιδιά τους. Την μεγάλη, 17χρονη Αμπάρο που εγκατέλειψε ακούσια τον έρωτα της ζωής της, τον μεσαίο, με εμφανή δυσλεκτικά ζόρια, Πέπε και τον πολύ μικρούλη Ράφα.

Μαζί τους θα βρεθεί στην πρωτεύουσα και ο υπερήλικας παππούς Φερμίν, με τα αμέτρητα προβλήματα υγείας, ο οποίος ποτέ του δεν ξεμύτισε από το χωριό και από την πρώτη στιγμή έχει δείξει την έντονη αντίδραση του στην οικογενειακή μετακόμιση. Όπως και όλοι άλλωστε, εκτός των δύο γονιών, που φιλοδοξούν στην μεγαλούπολη να πραγματοποιήσουν όσα όνειρα δεν θα κατάφερναν ποτέ τους στην περιφέρεια. Μόνο που από την πρώτη κιόλας νύχτα στο νέο τους σπιτικό, θα αντιληφθούν πως κάτι μυστηριώδες κρύβεται πίσω από τους βαριά επιπλωμένους τοίχους του.

Την ιστορία που περιγράφει η σύνοψη, μπορεί και να την έχω ματαγράψει με μικροδιαφορές ίσα με πενήντα φορές. Όσες, δηλαδή, έχω κληθεί να σχολιάσω ταινία τρόμου που αφορά σε σπίτι που έχει κυριευτεί από στοιχειά και δαιμόνια. Στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχει όμως μια σημαντική διαφοροποίηση. Παρότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία εκείνοι που την κάνουν, αφήνουν πίσω τους την αβάσταχτη βουή του άστεως για την παρθένα καθημερινότητα της εξοχής, εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η στενοχώρια της μικρής κοινωνίας και οι μηδενικές δυνατότητες ανάπτυξης που δίνει στους κατοίκους της, είναι τα στοιχεία που θα ωθήσουν τους καταχρεωμένους στην μπάνκα Ολμέδο, να μεταπηδήσουν στην Χάλα Μαδρίδ.

Η χρονική περίοδος εξέλιξης του στόρι είναι σημαδιακή. Η 36ετής χούντα του Φράνκο μόλις έχει τερματιστεί και η χώρα βρίσκεται σε φάση αναδιάρθρωσης και εκδημοκρατισμού. Περίοδος που όλοι πιστεύουν πως το αύριο θα βρεθεί αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πρωτευούσης, δίχως να προβλέπουν πως αυτή ακριβώς η αδηφάγα μητρόπολη, πρόκειται σταδιακά να τους κατασπαράξει. Ετούτη είναι η βασική προσπάθεια που κάνει ο όχι και τόσο πεπειραμένος ντιρέκτορας Albert Pintó, στο να αναδείξει μέσα από τα πλάνα του το εχθρικό και αφιλόξενο πρόσωπο της αχανούς ρετζόνας. Της Μαδρίτης εν προκειμένω, που θα κάνει τα πάντα για να πνίξει τις προσδοκίες των αφελών και αγαθών χωριατών της ιστορίας.

Μέσα από την ιδιαίτερη χρήση απλούστατων συστατικών (ένα τηλεοπτικό καρτούν, μια ζβούρα, μια γκαζά, ένα χαλασμένο τηλέφωνο, ένας φωσφορίζων σταυρός, το σύρμα του απλώματος) που καταφέρνουν την ικανή αναπαράσταση της περιόδου, το προαναφερόμενο κοινωνικό δράμα στήνεται μεθοδικά από τον προσεχτικό σε αυτό το κομμάτι Ισπανό. Όπως και δημιουργείται το απαιτούμενο κλίμα, για να δομηθεί το σχετικό horror. Αμ, δε όμως! Δεν υπάρχει ούτε μισό κλισέ που να μην εισβάλλει στις εικόνες του φιλμ, από όλες τις αντίστοιχες αμερικάνικης κοπής δημιουργίες της Blum και της στενής της συνεργάτιδας Warner Bros. Που διόλου συμπτωματικά αποτελεί τον βασικό χρηματοδότη του παρόντος.

Κι αν υποθέσουμε πως χάρη στο αξιοπρεπές production design και τις αξιόλογες παρουσίες των πρωταγωνιστών, ιδιαίτερα της συμπαθεστάτης κι εκφραστικής πιτσιρίκας Begoña Vargas, με το λαμπρό προβλέπω μέλλον, ο τρόμος σιγοβράζει, έστω και στην μαρμίτα με τις κοινοτυπίες, η μπερδεμένα κοπιαριστή poltergeist έξοδος, τσακίζει την οποιαδήποτε θετική αντίδραση μέχρι εκείνη την ώρα. Ούτε αλληγορίες μετράνε πια, ούτε μεταφορές, ούτε αναγωγές στην σύγχρονη ή χθεσινή κοινωνική πραγματικότητα. Με συνέπεια η Σπανιόλα Malasana, παρόλες τις υψηλές προσδοκίες μου, να πάρει κι αυτή την θέση που της αναλογεί, στο γεμάτο όμοια εργάκια πανέρι, όχι της απόρριψης, αλλά της μετριότητας.