Πινόκιο
του Matteo Garrone. Με τους Roberto Benigni, Federico Ielapi, Rocco Papaleo, Massimo Ceccherini, Marine Vacth, Gigi Proietti, Alessio di Domenicantonio, Maria Pia Timo, Maurizio Lombardi, Davide Marotta.
Όσο λέω ψέματα η μύτη μεγαλώνει / ΜΓΔ
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Παραμύθι χωρίς δράκους...
Αυτή είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, του γεννημένου στις 15 Οκτωβρίου του 1968 στη Ρώμη, Ιταλού σκηνοθέτη Matteo Garrone. Και είναι μόλις η πέμπτη του ταινία που βλέπουμε εμπορικά στις αίθουσες της Ελλάδας μετά τις «Πρώτος έρωτας» (Primo amore, 2004), «Γόμορρα» (Gomorra, 2008), Το παραμύθι των παραμυθιών (Il racconto dei racconti - Tale of Tales, 2015) και Dogman (2018).
Η ταινία Πινόκιο (Pinocchio) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στην Ιταλία στις 19 Δεκεμβρίου του 2019 και έλαβε μέρος στην περασμένη Berlinale, ως μέρος του προγράμματος Berlinale Special Gala. Ήταν υποψήφια για 15 (!!!) βραβεία David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ) – εννοείται ανάμεσά τους κι εκείνα καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας – εντέλει όμως κέρδισε μόνο πέντε ήσσονος σημασίας από αυτά, ήτοι καλύτερης καλλιτεχνικής διεύθυνσης, κοστουμιών, μέικ-απ, hair design (!!!) και οπτικών εφέ – στα τελευταία ο ένας από τους δύο νικητές είναι ο ελληνικής καταγωγής Theo Demiris...
Η υπόθεση: Ο Πινόκιο, μια μαριονέτα, αρχίζει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος. Ο δημιουργός του, ο Τζεπέτο, τον έχει σαν γιο του. Όταν ο Πινόκιο περιπλανηθεί και χάσει το δρόμο του, θα του τύχουν έναν σωρό μπελάδες. Στο ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού του θα έχει για μοναδικό του σύμμαχο μια νεράιδα. Η επιθυμία του Πινόκιο, όμως, να μοιάσει στα υπόλοιπα αγόρια παραμένει...
Η άποψή μας: Για κάθε έναν από εμάς που βλέπουμε ταινίες – κριτικούς αλλά και απλούς θεατές – υπάρχουν κάποιες, τις οποίες τις συναντάμε και... δεν τις αντέχουμε! Όχι επειδή δεν... βλέπονται per se αλλά για λόγους που – κάποιες φορές – παραμένουν έως και εντελώς ανεξήγητοι. Καιρό είχε να μου συμβεί (νομίζω), ήρθε όμως και με βάρεσε δυνατά στην περίπτωση τούτης της ταινίας του Garrone. Ενός σκηνοθέτη αξιολογότατου μεν, εντελώς άνισου δε, ικανού για το καλύτερο (η ταινία του που με άγγιξε περισσότερο είναι το «Dogman» κι όχι το «Γόμορρα», αδιαμφισβήτητα πολύ δυνατές ταινίες και οι δύο) αλλά και για το χειρότερο.
Νομίζω πως αυτό που με έκανε να κλωτσήσω σε τούτη την ταινία ήταν αυτό που με «χάλασε» και στο «Παραμύθι των παραμυθιών»: η προσπάθειά του να μεταφέρει με ρεαλιστικό τρόπο παραμύθια είναι ενδιαφέρουσα στο χαρτί, στη μεγάλη οθόνη, όμως, έχει θέμα. Εξ ορισμού, το παραμύθι είναι... παραμυθένιο. Γιατί να το ευνουχίσεις από το στοιχείο εκείνο που του δίνει όλη του τη γοητεία; Θέλω να πω, όλοι γνωρίζουμε τον Πινόκιο. Και η συντριπτική πλειοψηφία όσων γνωρίζουν τον ήρωα του Κολόντι, τον αγαπάνε. Άλλο ένα σημείο διαφοροποίησής μου: αυτό έτσι κι αλλιώς δεν είναι από τα αγαπημένα μου παραμύθια. Μια μαριονέτα που θέλει να γίνει αληθινό αγόρι: who gives a fuck – pardon my french.
Δεν με γοητεύει ο Πινόκιο ως χαρακτήρας, ως σύμβολο, ως κατάσταση. Μια ταινία για τον Τζεπέτο: χμ, ναι, αυτό θα είχε ενδιαφέρον για μένα. Ιδίως με τον τρόπο που τον παρουσιάζει ο Garrone. Χρησιμοποιώντας τον κάποτε πολύ αγαπημένο Roberto Benigni (ο οποίος κατά τη γνώμη μου εγκλωβίστηκε σε κάτι που ο ίδιος δημιούργησε, από το οποίο δεν δείχνει ικανός να καταφέρει να ξεφύγει) ως φτωχοδιάβολο ξυλουργό, τραβάει τα βλέμματα – παρά την έως και εκνευριστική μανιέρα του ηθοποιού. Όσο υπάρχει ο Τζεπέτο στα τεκταινόμενα, η ταινία έχει σφυγμό. Όσο κυριαρχεί ο Πινόκιο όμως, Παναγία μου.
Καταρχάς, το μέικ απ που χρησιμοποιείται για να δίνεται η εντύπωση ενός παιδιού - μαριονέτας, είναι τρομακτικό! Όποτε εμφανιζόταν ο πιτσιρίκος αυτόματα προσπαθούσα να επικεντρώσω το βλέμμα μου αλλού. Με αυτόν σκιάχτηκα και με τον τόνο (το ψάρι) που μιλάει. Τα χρειάστηκα μιλάμε. Τα πράγματα είναι τόσο λάθος που δεν σώζονται ούτε και με την παρουσία της πανέμορφης (μα τόσο ψυχρής) Marine Vacth στο ρόλο της Νεράιδας, τι να λέμε τώρα. Αντικειμενικά μιλώντας, η καλλιτεχνική διεύθυνση έχει κάνει πραγματικά παπάδες! Αλλά το πως θα συνδιαλλαχτείς με μια ταινία είναι θέμα εξόχως υποκειμενικό.
Θεωρητικά, αυτή είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια. Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη της κόρης μου μετά τη θέασή της, να μου πει πως θα της φανεί εκείνης. Αλλά εμένα, δεν. Δεν μου αρέσει το παραμύθι, δεν μου άρεσε η κλασική ταινία κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ, δεν μου άρεσε η ταινία που σκηνοθέτησε ο Benigni με τον ίδιο στο ρόλο του Πινόκιο (μάλλον χειρότερη και από τούτην εδώ ήταν εκείνη), δεν μου άρεσε το «A.I.» του Spielberg, που βασίζεται στο συγκεκριμένο παραμύθι, λίγο έβρισκα ενδιαφέρουσα ως πιτσιρίκος τα αρχαία χρόνια, μια τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων με ήρωα τον Πινόκιο. Είμαι προκατειλημμένος, τι να πω! Ίσως φταίει το γεγονός ότι έχω μεγάλη μύτη από φυσικού μου και δεν χρειάζεται όταν λέω ψέματα να μεγαλώνει κι άλλο! Ουφ, ορίστε, το είπα και αμαρτίαν ουκ έχω.
Η υπόθεση: Ο Πινόκιο, μια μαριονέτα, αρχίζει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος. Ο δημιουργός του, ο Τζεπέτο, τον έχει σαν γιο του. Όταν ο Πινόκιο περιπλανηθεί και χάσει το δρόμο του, θα του τύχουν έναν σωρό μπελάδες. Στο ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού του θα έχει για μοναδικό του σύμμαχο μια νεράιδα. Η επιθυμία του Πινόκιο, όμως, να μοιάσει στα υπόλοιπα αγόρια παραμένει...
Η άποψή μας: Για κάθε έναν από εμάς που βλέπουμε ταινίες – κριτικούς αλλά και απλούς θεατές – υπάρχουν κάποιες, τις οποίες τις συναντάμε και... δεν τις αντέχουμε! Όχι επειδή δεν... βλέπονται per se αλλά για λόγους που – κάποιες φορές – παραμένουν έως και εντελώς ανεξήγητοι. Καιρό είχε να μου συμβεί (νομίζω), ήρθε όμως και με βάρεσε δυνατά στην περίπτωση τούτης της ταινίας του Garrone. Ενός σκηνοθέτη αξιολογότατου μεν, εντελώς άνισου δε, ικανού για το καλύτερο (η ταινία του που με άγγιξε περισσότερο είναι το «Dogman» κι όχι το «Γόμορρα», αδιαμφισβήτητα πολύ δυνατές ταινίες και οι δύο) αλλά και για το χειρότερο.
Νομίζω πως αυτό που με έκανε να κλωτσήσω σε τούτη την ταινία ήταν αυτό που με «χάλασε» και στο «Παραμύθι των παραμυθιών»: η προσπάθειά του να μεταφέρει με ρεαλιστικό τρόπο παραμύθια είναι ενδιαφέρουσα στο χαρτί, στη μεγάλη οθόνη, όμως, έχει θέμα. Εξ ορισμού, το παραμύθι είναι... παραμυθένιο. Γιατί να το ευνουχίσεις από το στοιχείο εκείνο που του δίνει όλη του τη γοητεία; Θέλω να πω, όλοι γνωρίζουμε τον Πινόκιο. Και η συντριπτική πλειοψηφία όσων γνωρίζουν τον ήρωα του Κολόντι, τον αγαπάνε. Άλλο ένα σημείο διαφοροποίησής μου: αυτό έτσι κι αλλιώς δεν είναι από τα αγαπημένα μου παραμύθια. Μια μαριονέτα που θέλει να γίνει αληθινό αγόρι: who gives a fuck – pardon my french.
Δεν με γοητεύει ο Πινόκιο ως χαρακτήρας, ως σύμβολο, ως κατάσταση. Μια ταινία για τον Τζεπέτο: χμ, ναι, αυτό θα είχε ενδιαφέρον για μένα. Ιδίως με τον τρόπο που τον παρουσιάζει ο Garrone. Χρησιμοποιώντας τον κάποτε πολύ αγαπημένο Roberto Benigni (ο οποίος κατά τη γνώμη μου εγκλωβίστηκε σε κάτι που ο ίδιος δημιούργησε, από το οποίο δεν δείχνει ικανός να καταφέρει να ξεφύγει) ως φτωχοδιάβολο ξυλουργό, τραβάει τα βλέμματα – παρά την έως και εκνευριστική μανιέρα του ηθοποιού. Όσο υπάρχει ο Τζεπέτο στα τεκταινόμενα, η ταινία έχει σφυγμό. Όσο κυριαρχεί ο Πινόκιο όμως, Παναγία μου.
Καταρχάς, το μέικ απ που χρησιμοποιείται για να δίνεται η εντύπωση ενός παιδιού - μαριονέτας, είναι τρομακτικό! Όποτε εμφανιζόταν ο πιτσιρίκος αυτόματα προσπαθούσα να επικεντρώσω το βλέμμα μου αλλού. Με αυτόν σκιάχτηκα και με τον τόνο (το ψάρι) που μιλάει. Τα χρειάστηκα μιλάμε. Τα πράγματα είναι τόσο λάθος που δεν σώζονται ούτε και με την παρουσία της πανέμορφης (μα τόσο ψυχρής) Marine Vacth στο ρόλο της Νεράιδας, τι να λέμε τώρα. Αντικειμενικά μιλώντας, η καλλιτεχνική διεύθυνση έχει κάνει πραγματικά παπάδες! Αλλά το πως θα συνδιαλλαχτείς με μια ταινία είναι θέμα εξόχως υποκειμενικό.
Θεωρητικά, αυτή είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια. Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη της κόρης μου μετά τη θέασή της, να μου πει πως θα της φανεί εκείνης. Αλλά εμένα, δεν. Δεν μου αρέσει το παραμύθι, δεν μου άρεσε η κλασική ταινία κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ, δεν μου άρεσε η ταινία που σκηνοθέτησε ο Benigni με τον ίδιο στο ρόλο του Πινόκιο (μάλλον χειρότερη και από τούτην εδώ ήταν εκείνη), δεν μου άρεσε το «A.I.» του Spielberg, που βασίζεται στο συγκεκριμένο παραμύθι, λίγο έβρισκα ενδιαφέρουσα ως πιτσιρίκος τα αρχαία χρόνια, μια τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων με ήρωα τον Πινόκιο. Είμαι προκατειλημμένος, τι να πω! Ίσως φταίει το γεγονός ότι έχω μεγάλη μύτη από φυσικού μου και δεν χρειάζεται όταν λέω ψέματα να μεγαλώνει κι άλλο! Ουφ, ορίστε, το είπα και αμαρτίαν ουκ έχω.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2020 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική