Γυναικεία Υπόθεση
του Peter Cattaneo. Με τους Kristin Scott Thomas, Sharon Horgan, Jason Flemyng, Greg Wise, Emma Lowndes, Gaby French, Lara Rossi.
Stronger Together!
του zerVo (@moviesltd) 
Κάτω από την επονομασία Operation Herrick, επίλεκτα στελέχη του στρατού του Ηνωμένου Βασιλείου, ακολούθησαν τις προσταγές της φιλο-Γερακίσιας Κυβέρνησης και μετέβησαν στα εδάφη του Αφγανιστάν, παίρνοντας μέρος στην πιο πρόσφατη εμπόλεμη ρήξη στην Μέση Ανατολή. Συνολικά, υπό την διοίκηση τριών διαφορετικών PMs (Blair / Brown / Cameron) στο κυνήγι των Μπεν Λάντεν ρίχτηκαν περισσότεροι από έξι χιλιάδες Βρετανοί πεζοναύτες. Πίσω στο Νησί δεν επέστρεψαν 454, σημαίνοντας ίσο αριθμό χήρων συζύγων, ορφανών παιδιών και χαροκαμένων μητέρων. Χαρά στο κουράγιο όσων έμειναν πίσω, που είχαν σθένος (και νου) για να το ρίξουν στο τραγούδι.
Η ζωή στην στρατιωτική βάση του Φλιτκροφτ Γκάρισον θα αλλάξει μονομιάς από την στιγμή που η διμοιρία της θα λάβει φύλλο πορείας για το Αφγανιστάν, προκειμένου να λάβει μέρος σε μια αποστολή υψηλού ρίσκο και κινδύνου. Για την Κέιτ, σύζυγο του Συνταγματάρχη Διοικητή της ομάδας, αυτή θα είναι η πέμπτη φορά που θα τον αποχαιρετήσει ελπίζοντας στην γρήγορη επιστροφή του, σώου και αβλαβή στο σπίτι. Και προκειμένου αυτό το χρονικό διάστημα να κυλίσει όσο το δυνατόν λιγότερο αγωνιώδες, τόσο για εκείνη, όσο και για τις υπόλοιπες συζύγους των κομάντο, θα πάρει την απόφαση να οργανώσει τις καθημερινές συναντήσεις τους στην εστία φιλίας.
Ρίχνοντας αρχικά κάποιες, όχι και τόσο προοδευτικές, ιδέες για το πως πρέπει εκείνες να δρουν κατά την περίοδο της μοναξιάς τους, ελπίζοντας να τις αποτρέψει από το συνήθειο της μέχρι τελικής πτώσης οινοποσίας. Πλέξιμο, χειροτεχνίες, μαγειρική. Η έμπνευση μιας από τις κοπέλες, να σχηματιστεί χορωδία, θα βρει άπασες τις μονάχες γυναίκες σύμφωνες, με την μόνη διαφορά πως σύντομα οι ηγετικές μορφές της ομήγυρης θα έλθουν σε ρήξη. Καθώς η Κέιτ, συντηρητική μέχρι κόκαλο, θα υποστηρίξει το κλασικό ρεπερτόριο, αντιθέτως με την πολύ πιο προοδευτική, αλλά και αγαπητή της συντροφιάς, Λίζα, που προτιμά, όπως και οι περισσότερες, τραγούδια ποπ, αγαπημένα, που έχουν γράψει την δική τους ιστορία.
Όπερ σημαίνει πως αντί για τα συνήθη χορωδιακά Λαλαλά, τα μοναχοκόριτσα στο πρόγραμμα τους θα βάλουν σούπερ χιτς των Yazoo, της Cindy Lauper, των Tears For Fears και των Human League, προκαλώντας κάπως την θυμηδία της τύποις αρχηγού τους. Από την στιγμή πάντως που το πράγμα θα σοβαρέψει και στο ωδείο θα εισέλθουν και τα μουσικά όργανα, δεν θα αργήσει η φήμη της choir να φτάσει στα αφτιά του Στρατηγού. Που από την μεριά του μονομιάς θα τις προτείνει για να λάβουν μέρος στον διακρατικό διαγωνισμό, που και βέβαια θα λάβει χώρα στο υπερπολυτελές Ρόγιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου, εκεί που θα κληθούν να ανταγωνιστούν μουσικές ομάδες από ολάκερη την Αλβιώνα.
Βεβαίως τα μαντάτα από την έρημο δεν θα είναι πάντα τα καλύτερα, γεγονός που θα αυξομειώσει την πυγμή των Κυριών, ενδεχόμενα και θα τις οδηγήσει στην παραίτηση, αφού κάποιες εξ αυτών θα μαυροφορεθούν, κάτι που δεν συνάδει με το γενικότερο χομπίστικο κόλπο. Ευτυχώς, που εκτός από το τρικ του φεστιβάλ, το σενάριο κρατά έναν ακόμη έναν άσσο στο μανίκι, προκειμένου να μην διαφύγει το ενδιαφέρον παντελώς από το εκράν.
Άλλωστε το στόρι που αφηγείται το Military Wives, βασίζεται στην πραγματική υπόθεση της πρώτης ομάδας γυναικών στρατιωτικών που έστησαν χορωδία, δίνοντας το παράδειγμα σε ακόμη 75 να ακολουθήσουν, δίνοντας διέξοδο σε περισσότερα από δυόμισι χιλιάδες μέλη τους να ξεφύγουν από τον πόνο του φόβου και της αγωνίας, για το που μπορεί να βρίσκεται ο καλός τους. Η μέθοδος που ακολουθεί στην αφήγηση του ο Peter Cattaneo, ακολουθεί πιστά τον ειρμό των Full Monty. Η κάμερα δηλαδή παρακολουθεί επιμέρους χαρακτήρες και προσωπικές ιστορίες των κυριών, με τις συνάξεις να ορίζουν ρυθμικά γεφυράκια πριν την εξέλιξη τους, κατά κύριο λόγο όμως δραματικού ύφους, έως και ελαφρά γλαφυρού.
Κι έτσι παρακολουθούμε τι συμβαίνει στο σπιτικό της καθεμιάς χορωδού, της αδύναμης φρεσκοπαντρεμένης, της μπερδεμένης συνεσταλμένης, της πανικόβλητης φοβισμένης, της δυναμικής υπαρχηγού, της άτεγκτης με το περιβραχιόνιο στο ώμο ηγέτιδας. Που φέρει την μορφή της υπέροχης για ακόμη μια φορά, έστω και σε πολύ εύκολη αποστολή, Kristin Scott Thomas, που αποδίδει με έντεχνη αχαροσύνη την κονσερβαρισμένη κυρά, σε αντιδιαστολή με την πολύ πιο ροκ, Ιρλανδέζα γαρ, Sharon Horgan, με την οποία συνθέτει ένα όμορφο κόντρα ντουέτο.
Θα περίμενα πάντως από τον σκηνοθέτη που καυτηρίασε μέσω της σάτιρας, όσο κανείς άλλος, ένα κοινωνικό ζήτημα όπως η ανεργία, να έδειχνε το ίδιο σθένος και εδώ, ρίχνοντας μομφές στον παραλογισμό της ένοπλης επέμβασης, χιλιάδες μίλια μακρυά από την (κάθε) πατρίδα. Αντιθέτως κάτι τέτοιο απουσιάζει, ίσως και να τονίζει κατάτι το πατριωτικό αίσθημα, με αναφορές του τύπου "παιδιά, της Βρετανίας παιδιά". Ευτυχώς στην αισιόδοξη, τύπου Ρόκι, έξοδο του, η προσεγμένη Γυναικεία Υπόθεση, με το σύνθημα till we laugh again, αφήνει να διαφανεί μια μομφή κατά του πολέμου και των ανούσιων εχθροπραξιών, που ποτέ τους δεν έχουν νικητές, παρά μόνο ηττημένους.
Ρίχνοντας αρχικά κάποιες, όχι και τόσο προοδευτικές, ιδέες για το πως πρέπει εκείνες να δρουν κατά την περίοδο της μοναξιάς τους, ελπίζοντας να τις αποτρέψει από το συνήθειο της μέχρι τελικής πτώσης οινοποσίας. Πλέξιμο, χειροτεχνίες, μαγειρική. Η έμπνευση μιας από τις κοπέλες, να σχηματιστεί χορωδία, θα βρει άπασες τις μονάχες γυναίκες σύμφωνες, με την μόνη διαφορά πως σύντομα οι ηγετικές μορφές της ομήγυρης θα έλθουν σε ρήξη. Καθώς η Κέιτ, συντηρητική μέχρι κόκαλο, θα υποστηρίξει το κλασικό ρεπερτόριο, αντιθέτως με την πολύ πιο προοδευτική, αλλά και αγαπητή της συντροφιάς, Λίζα, που προτιμά, όπως και οι περισσότερες, τραγούδια ποπ, αγαπημένα, που έχουν γράψει την δική τους ιστορία.
Όπερ σημαίνει πως αντί για τα συνήθη χορωδιακά Λαλαλά, τα μοναχοκόριτσα στο πρόγραμμα τους θα βάλουν σούπερ χιτς των Yazoo, της Cindy Lauper, των Tears For Fears και των Human League, προκαλώντας κάπως την θυμηδία της τύποις αρχηγού τους. Από την στιγμή πάντως που το πράγμα θα σοβαρέψει και στο ωδείο θα εισέλθουν και τα μουσικά όργανα, δεν θα αργήσει η φήμη της choir να φτάσει στα αφτιά του Στρατηγού. Που από την μεριά του μονομιάς θα τις προτείνει για να λάβουν μέρος στον διακρατικό διαγωνισμό, που και βέβαια θα λάβει χώρα στο υπερπολυτελές Ρόγιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου, εκεί που θα κληθούν να ανταγωνιστούν μουσικές ομάδες από ολάκερη την Αλβιώνα.
Βεβαίως τα μαντάτα από την έρημο δεν θα είναι πάντα τα καλύτερα, γεγονός που θα αυξομειώσει την πυγμή των Κυριών, ενδεχόμενα και θα τις οδηγήσει στην παραίτηση, αφού κάποιες εξ αυτών θα μαυροφορεθούν, κάτι που δεν συνάδει με το γενικότερο χομπίστικο κόλπο. Ευτυχώς, που εκτός από το τρικ του φεστιβάλ, το σενάριο κρατά έναν ακόμη έναν άσσο στο μανίκι, προκειμένου να μην διαφύγει το ενδιαφέρον παντελώς από το εκράν.
Άλλωστε το στόρι που αφηγείται το Military Wives, βασίζεται στην πραγματική υπόθεση της πρώτης ομάδας γυναικών στρατιωτικών που έστησαν χορωδία, δίνοντας το παράδειγμα σε ακόμη 75 να ακολουθήσουν, δίνοντας διέξοδο σε περισσότερα από δυόμισι χιλιάδες μέλη τους να ξεφύγουν από τον πόνο του φόβου και της αγωνίας, για το που μπορεί να βρίσκεται ο καλός τους. Η μέθοδος που ακολουθεί στην αφήγηση του ο Peter Cattaneo, ακολουθεί πιστά τον ειρμό των Full Monty. Η κάμερα δηλαδή παρακολουθεί επιμέρους χαρακτήρες και προσωπικές ιστορίες των κυριών, με τις συνάξεις να ορίζουν ρυθμικά γεφυράκια πριν την εξέλιξη τους, κατά κύριο λόγο όμως δραματικού ύφους, έως και ελαφρά γλαφυρού.
Κι έτσι παρακολουθούμε τι συμβαίνει στο σπιτικό της καθεμιάς χορωδού, της αδύναμης φρεσκοπαντρεμένης, της μπερδεμένης συνεσταλμένης, της πανικόβλητης φοβισμένης, της δυναμικής υπαρχηγού, της άτεγκτης με το περιβραχιόνιο στο ώμο ηγέτιδας. Που φέρει την μορφή της υπέροχης για ακόμη μια φορά, έστω και σε πολύ εύκολη αποστολή, Kristin Scott Thomas, που αποδίδει με έντεχνη αχαροσύνη την κονσερβαρισμένη κυρά, σε αντιδιαστολή με την πολύ πιο ροκ, Ιρλανδέζα γαρ, Sharon Horgan, με την οποία συνθέτει ένα όμορφο κόντρα ντουέτο.
Θα περίμενα πάντως από τον σκηνοθέτη που καυτηρίασε μέσω της σάτιρας, όσο κανείς άλλος, ένα κοινωνικό ζήτημα όπως η ανεργία, να έδειχνε το ίδιο σθένος και εδώ, ρίχνοντας μομφές στον παραλογισμό της ένοπλης επέμβασης, χιλιάδες μίλια μακρυά από την (κάθε) πατρίδα. Αντιθέτως κάτι τέτοιο απουσιάζει, ίσως και να τονίζει κατάτι το πατριωτικό αίσθημα, με αναφορές του τύπου "παιδιά, της Βρετανίας παιδιά". Ευτυχώς στην αισιόδοξη, τύπου Ρόκι, έξοδο του, η προσεγμένη Γυναικεία Υπόθεση, με το σύνθημα till we laugh again, αφήνει να διαφανεί μια μομφή κατά του πολέμου και των ανούσιων εχθροπραξιών, που ποτέ τους δεν έχουν νικητές, παρά μόνο ηττημένους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2020 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική