Οι Μεταφραστές
του Régis Roinsard. Με τους Lambert Wilson, Olga Kurylenko, Riccardo Scamarcio, Sidse Babett Knudsen, Eduardo Noriega, Alex Lawther, Anna-Maria Sturm, Frédéric Chau, Maria Leite, Μανώλη Μαυροματάκη.
Δαίδαλος!
του zerVo (@moviesltd) 
Η χρονιά είναι το 2013 και ελάχιστες εβδομάδες πριν φτάσει στα ράφια το Inferno του Dan Brown, οι διαχειριστές της αμύθητης λογοτεχνικής περιουσίας που οσονούπω θα διαβαστεί από δισεκατομμύρια αναγνώστες, θα καλέσουν μια ντουζίνα translators για να αποδώσουν το θρίλερ στην δική τους γλώσσα. Σαν αιχμάλωτοι πολέμου, έναντι αδράς αμοιβής, οι μετεγγραφείς θα εσωκλειστούν σε ένα καταφύγιο του Μιλάνο, δίχως να έχουν την παραμικρή επικοινωνία με τον έξω κόσμο, τους δικούς τους ανθρώπους, τις οικογένειες τους. Ο εγκλεισμός τους είχε διάρκεια δύο μηνών και στο τέλος τα πάντα πήγαν περίφημα, δίχως να έχει ξεφύγει από την τεχνητή φυλακή ούτε λέξη. Τι θα συνέβαινε όμως, αν από αυτό το αποστειρωμένο περιβάλλον, το έσκαγε όχι απλά μια παράγραφος, μια σελίδα ή ένα κεφάλαιο, αλλά ολόκληρο το πολυδιαφημισμένο έργο?
Η ημερομηνία της επίσημης εξόδου στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, για το τελευταίο και πολυαναμενόμενο μέρος της τριλογίας των Μπεστ Σέλλερς Δαίδαλος, που υπογράφει ο εκκεντρικός, ως αφανής στο κοινό, συγγραφέας Όσκαρ Μπραχ, πλησιάζει. Και ο υπεύθυνος για την κυκλοφορία του έργου, εκδοτικός οίκος που διοικεί με σιδηρά πυγμή ο αυταρχικός Έρικ Άνγκστρομ, προετοιμάζεται, κάτω από άκρα μυστικότητα, για την ταυτόχρονη μετάφραση του τόμου σε όλες τις γνωστές λαλιές της γης.
Για τον σκοπό αυτό, θα συναχθούν εννέα επαγγελματίες μεταφραστές, σε τόπο καλά φυλασσόμενο και χωρίς καμία πρόσβαση στον έξω κόσμο, που θα μετατρέψουν το πρωτότυπο γαλλόφωνο πόνημα, στις δικές τους διαλέκτους. Μια διαδικασία που κυλά σαν ρουτίνα, κάτω από τον αυστηρό έλεγχο των οπλισμένων φυλάκων, μέχρι την στιγμή που θα γίνει αντιληπτό πως δέκα σελίδες κειμένου, έχουν φτάσει στα χέρια ενός στυγνού χάκερ. Που θα ζητήσει από τον μεγαλοεκδότη ένα υπέρογκο ποσόν, προτού βγάλει στο ίντερνετ ολόκληρο το βιβλίο που αποδεδειγμένα έχει, χωρίς κανείς να γνωρίζει το πως, στην κατοχή του.
Ποιος είναι ο φταίχτης της διαρροής από την ετερόκλητη αυτή ομάδα? Και πως στην ευχή κατάφερε να φτάσει στο καθ ολοκληρία του έργο και συνάμα να το αποδράσει από ένα καταφύγιο, που κανείς δεν μπορεί να κινηθεί, χωρίς να τον αντιληφθούν οι μπρατσαράδες δεσμοφύλακες? Και το κυριότερο, ποιος εγγυάται πως αν πληρωθούν τα λύτρα, το Daedalus δεν θα υπάρχει την επόμενη ημέρα ονλάιν προς δωρεάν τέρψη των πάντων? Στην ουσία τα ερωτηματικά που τίθενται από την στιγμή που το μπλακμέιλ θα κτυπήσει στο κινητό του κυνικού βορειοευρωπαίου μπον βιβέρ, δεν είναι λίγα, για όποιον διαθέτει μέσα του ενισχυμένο το αστυνομικό δαιμόνιο.
Και που δεν πρόκειται να ξεμπλέξει εύκολα αυτό τον λαβυρινθώδη γρίφο που ξετυλίγεται μπρος του, η αλήθεια είναι με έναν κάπως μπερδευτικό τρόπο, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τις σημαιοφόρες προσωπικότητες που έχουν καθίσει στον ατομικό τους ηλεκτρονικό δακτυλογράφο, για να μεταφράσουν το βέβαιο μπεστ σέλλερ. Ένας ανακατεμένος Κινέζος, μια ζορισμένη ψυχικά Σκανδιναβή, μια τάχαμου δυναμική Πορτογαλέζα, ένας φοβιτσάρης Σπανιόλος, ένας αγριεμένος Ιταλιάνος, μια εκθαμβωτική Ρωσίδα, μια αποφασιστική Γερμανίδα κι ένας free spirit Εγγλέζος. Κι ανάμεσα τους, ως η ήρεμη δύναμη, ως ο ψύχραιμος φιλόσοφος, αλλά και βάσει σεναρίου ο βασιλιάς της μάσας των χρημάτων της Ενώσεως, ένας Έλληνας, που τουλάχιστον στο φινάλε αποδεικνύεται ο λιγότερο λαμόγιο όλων (οποία τιμή για τον έξοχο ρολίστα Μανώλη Μαυροματάκη, από την γηπεδική λουκανικούμπα, να βρεθεί στο πλάι αυτού του αστραφτερού ιντερνάσιοναλ καστ).
Το Les Traducteurs που υπογράφει ο όχι και τόσο δραστήριος Régis Roinsard, μια οκταετία κοντά κατόπιν του ιλουστρασιόν ρομαντζαδίρ Χτυποκάρδια στο Γραφείο (Populaire), διαθέτει πάμπολλα θετικά, αλλά και αντίστοιχου νούμερου αρνητικά στοιχεία, ικανά για να το αποκαλέσει ο θεατής του ισορροπημένης δυναμικής ή άνισης αφήγησης, ανάλογα με την θετική για αρνητική ψυχική του διάθεση. Η θεματική ιδέα είναι υπέροχη, δεν είναι όμως αντίστοιχα σοβαρή η μέθοδος σύστασης του μεταφραστικού τιμ και η ένταξη του στην περιορισμένη κοινότητα. Οι ανατρεπτικοί σπινθήρες που κρατούν το ενδιαφέρον ψηλά είναι ευρηματικοί, αντιθέτως οι εμβόλιμες αργόσυρτες επεξηγηματικές σεκάνς τώρα, χθες ή αύριο χρονικά, χαλούν το όποιο σασπένς τέμπο παλεύει να σταθεροποιηθεί. Το κλειστοφοβικό χαμηλόφωτο κλίμα, που είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε φονικό, τσακίζεται από τις εξόδους του σκριπτ από την φωλιά, μέσω των (απαιτούμενων πάντως) φλασμπακς. Στους αλληγορικούς συμβολισμούς των διακρατικών συνασπισμών, αλλά και στις προδοσίες των εύθραυστων κολεγιών, δεν θα σταθώ καν, θεωρούμενες σαν μην υπαρκτές για μένα...
Οπότε ίσα βάρκα ίσα πανιά για το γαλλόφωνο φιλόδοξο εργάκι, που ξεκινά σαν αγωνιώδες whodunit, για να καταλήξει σε ταχύτατο heist movie, πολλών, πάρα πολλών τρυπών και ακροτήτων, που χρειάζονται πολλά λίτρα σόδας για να τις καταπιεί αμάσητες η πλατεία. Η διανομή των ρόλων είναι σπέσιαλ, με αστεράτους εκπροσώπους από όλων των λογιών τις φυλές, την Kurylenko, την Knudsen, τον Scamarcio, τον Chau, τον Noriega, φυσικά τον άτεγκτο ενορχηστρωτή Lambert Wilson κι αυτό από μόνο του είναι συν, για όποιον αρέσκεται στο να απολαμβάνει γνώριμες μουτσούνες ηθοποιών στο εκράν. Ζητούσε λίγη παραπάνω προσοχή από τον ντιρέκτορα, ο ρυθμός, ο διαμοιρασμός των hints που αποκαλύπτουν πολλά χωρίς να πρέπει και η τρίτη πράξη που περιλαμβάνει όλο το περιπετειώδες ζουμί, για να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη υπόθεση μοντέρνου τεχνολογικά φιλμ μυστηρίου.
Για τον σκοπό αυτό, θα συναχθούν εννέα επαγγελματίες μεταφραστές, σε τόπο καλά φυλασσόμενο και χωρίς καμία πρόσβαση στον έξω κόσμο, που θα μετατρέψουν το πρωτότυπο γαλλόφωνο πόνημα, στις δικές τους διαλέκτους. Μια διαδικασία που κυλά σαν ρουτίνα, κάτω από τον αυστηρό έλεγχο των οπλισμένων φυλάκων, μέχρι την στιγμή που θα γίνει αντιληπτό πως δέκα σελίδες κειμένου, έχουν φτάσει στα χέρια ενός στυγνού χάκερ. Που θα ζητήσει από τον μεγαλοεκδότη ένα υπέρογκο ποσόν, προτού βγάλει στο ίντερνετ ολόκληρο το βιβλίο που αποδεδειγμένα έχει, χωρίς κανείς να γνωρίζει το πως, στην κατοχή του.
Ποιος είναι ο φταίχτης της διαρροής από την ετερόκλητη αυτή ομάδα? Και πως στην ευχή κατάφερε να φτάσει στο καθ ολοκληρία του έργο και συνάμα να το αποδράσει από ένα καταφύγιο, που κανείς δεν μπορεί να κινηθεί, χωρίς να τον αντιληφθούν οι μπρατσαράδες δεσμοφύλακες? Και το κυριότερο, ποιος εγγυάται πως αν πληρωθούν τα λύτρα, το Daedalus δεν θα υπάρχει την επόμενη ημέρα ονλάιν προς δωρεάν τέρψη των πάντων? Στην ουσία τα ερωτηματικά που τίθενται από την στιγμή που το μπλακμέιλ θα κτυπήσει στο κινητό του κυνικού βορειοευρωπαίου μπον βιβέρ, δεν είναι λίγα, για όποιον διαθέτει μέσα του ενισχυμένο το αστυνομικό δαιμόνιο.
Και που δεν πρόκειται να ξεμπλέξει εύκολα αυτό τον λαβυρινθώδη γρίφο που ξετυλίγεται μπρος του, η αλήθεια είναι με έναν κάπως μπερδευτικό τρόπο, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τις σημαιοφόρες προσωπικότητες που έχουν καθίσει στον ατομικό τους ηλεκτρονικό δακτυλογράφο, για να μεταφράσουν το βέβαιο μπεστ σέλλερ. Ένας ανακατεμένος Κινέζος, μια ζορισμένη ψυχικά Σκανδιναβή, μια τάχαμου δυναμική Πορτογαλέζα, ένας φοβιτσάρης Σπανιόλος, ένας αγριεμένος Ιταλιάνος, μια εκθαμβωτική Ρωσίδα, μια αποφασιστική Γερμανίδα κι ένας free spirit Εγγλέζος. Κι ανάμεσα τους, ως η ήρεμη δύναμη, ως ο ψύχραιμος φιλόσοφος, αλλά και βάσει σεναρίου ο βασιλιάς της μάσας των χρημάτων της Ενώσεως, ένας Έλληνας, που τουλάχιστον στο φινάλε αποδεικνύεται ο λιγότερο λαμόγιο όλων (οποία τιμή για τον έξοχο ρολίστα Μανώλη Μαυροματάκη, από την γηπεδική λουκανικούμπα, να βρεθεί στο πλάι αυτού του αστραφτερού ιντερνάσιοναλ καστ).
Το Les Traducteurs που υπογράφει ο όχι και τόσο δραστήριος Régis Roinsard, μια οκταετία κοντά κατόπιν του ιλουστρασιόν ρομαντζαδίρ Χτυποκάρδια στο Γραφείο (Populaire), διαθέτει πάμπολλα θετικά, αλλά και αντίστοιχου νούμερου αρνητικά στοιχεία, ικανά για να το αποκαλέσει ο θεατής του ισορροπημένης δυναμικής ή άνισης αφήγησης, ανάλογα με την θετική για αρνητική ψυχική του διάθεση. Η θεματική ιδέα είναι υπέροχη, δεν είναι όμως αντίστοιχα σοβαρή η μέθοδος σύστασης του μεταφραστικού τιμ και η ένταξη του στην περιορισμένη κοινότητα. Οι ανατρεπτικοί σπινθήρες που κρατούν το ενδιαφέρον ψηλά είναι ευρηματικοί, αντιθέτως οι εμβόλιμες αργόσυρτες επεξηγηματικές σεκάνς τώρα, χθες ή αύριο χρονικά, χαλούν το όποιο σασπένς τέμπο παλεύει να σταθεροποιηθεί. Το κλειστοφοβικό χαμηλόφωτο κλίμα, που είναι βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε φονικό, τσακίζεται από τις εξόδους του σκριπτ από την φωλιά, μέσω των (απαιτούμενων πάντως) φλασμπακς. Στους αλληγορικούς συμβολισμούς των διακρατικών συνασπισμών, αλλά και στις προδοσίες των εύθραυστων κολεγιών, δεν θα σταθώ καν, θεωρούμενες σαν μην υπαρκτές για μένα...
Οπότε ίσα βάρκα ίσα πανιά για το γαλλόφωνο φιλόδοξο εργάκι, που ξεκινά σαν αγωνιώδες whodunit, για να καταλήξει σε ταχύτατο heist movie, πολλών, πάρα πολλών τρυπών και ακροτήτων, που χρειάζονται πολλά λίτρα σόδας για να τις καταπιεί αμάσητες η πλατεία. Η διανομή των ρόλων είναι σπέσιαλ, με αστεράτους εκπροσώπους από όλων των λογιών τις φυλές, την Kurylenko, την Knudsen, τον Scamarcio, τον Chau, τον Noriega, φυσικά τον άτεγκτο ενορχηστρωτή Lambert Wilson κι αυτό από μόνο του είναι συν, για όποιον αρέσκεται στο να απολαμβάνει γνώριμες μουτσούνες ηθοποιών στο εκράν. Ζητούσε λίγη παραπάνω προσοχή από τον ντιρέκτορα, ο ρυθμός, ο διαμοιρασμός των hints που αποκαλύπτουν πολλά χωρίς να πρέπει και η τρίτη πράξη που περιλαμβάνει όλο το περιπετειώδες ζουμί, για να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη υπόθεση μοντέρνου τεχνολογικά φιλμ μυστηρίου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2020 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική