Οι Αταίριαστοι
του Ludovic Colbeau-Justin. Με τους Dany Boon, Philippe Katerine, Samuel Jouy, Carole Brana, Anne Serra, Sophie Verbeeck, Nicolas Briançon.
Die Dumb
του zerVo (@moviesltd) 
Επειδή πολλοί πιστεύουν πως οι εξυπνάδες των εταιριών διανομής, να μην προβάλλουν δημοσιογραφικά, πριν την επίσημη έξοδο τους στις αίθουσες, προς αποφυγή θαφτηριού τους, ταινίες που είναι μεν φιλόδοξες εμπορικά, αλλά πιθανότατα κάποιο λάκκο έχει η φάβα της παραγωγικής τους εξέλιξης, είναι αμιγές ελληνικό φαινόμενο, να πω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην περίπτωση του Le Lion, που η οργάνωση του έριξε στο τραπέζι για να φτιαχτεί, ούτε λίγο, ούτε πολύ 14 εκατομμυριάκια, αυτή ακριβώς την μέθοδο ακολούθησε η φραντσέζα ντιστριμπιτέρ και το εργάκι κυκλοφόρησε χωρίς να γνωρίζει κανείς (υποψήφιος θεατής) το παραμικρό για το ποιόν του. Κι επειδή το από στόμα σε στόμα, είναι πάντοτε ο καλύτερος κριτής, η κωμωδιούλα πάτωσε, κυριολεκτικά, στα ταμεία, αποτελώντας μια από τις μεγαλύτερες τρικολόρ εισπρακτικές φλόπες, της έτσι κι αλλιώς, ιδιόμορφης χρονιάς, 2020.
Έχοντας εντοπιστεί σε πολύ άσχημη κατάσταση, στα δασώδη περίχωρα του Παρισιού, ο Λέο Μιλάν, αφού δεχτεί την ιατρική βοήθεια που θα του σώσει την ζωή, κατόπιν θα οδηγηθεί στο κελί της ψυχιατρικής κλινικής, προκειμένου να θεραπευτεί από τις εμμονές του μυαλού του, που τον οδηγούν σε παραληρήματα παλαβομάρας. Αφού δεν περνάει ούτε λεπτό που να μην υποστηρίξει πως δεν είναι κάποιος τυχαίος, αλλά ο φοβερός και τρομερός, μυστικός πράκτορας με την κωδική ονομασία Λιοντάρι, που έχει φέρει εις πέρας αμέτρητες, επικίνδυνες αποστολές, σε όλο τον κόσμο. Εννοείται πως κανείς στο νοσοκομείο δεν παίρνει τα λόγια του στα σοβαρά, αντιμετωπίζοντας κάθε παραμυθένια του αφήγηση με θυμηδία.
Εκτός, ίσως, από έναν, τον θεράποντα ιατρό του, Δόκτορα Ρομέν, που κρατά και μια πισινή, μην τυχόν και ο ασθενής του, δεν είναι τόσο παρανοϊκός, όσο φαίνεται. Και πραγματικά, όταν η αγαπημένη του σύντροφος, πέσει αναίτια, απροσδόκητα και ανεξήγητα, θύμα μυστηριώδους απαγωγής, η μοναδική του ελπίδα για να εντοπίσει τα ίχνη της, δεν είναι παρά να απευθυνθεί σε εκείνον που ενδεχόμενα θα την εντοπίσει. Τον πανίσχυρο υπερκατάσκοπο, που είναι κλεισμένος σαν το θηρίο στο κλουβί του, επιθυμώντας όσο τίποτα άλλο να ελευθερωθεί για να αποδείξει πως λέει αλήθειες.
Και θα το πράξει, πέραν του πρωτοκόλλου, ο Ντοτόρος! Θα τις ανοίξει τις πόρτες, για να τον βγάλει από το ίδρυμα τον φυλακισμένο και κάτω από την επήρεια φαρμάκων ντετέκτιβ, μπας και του δώσει ένα χεράκι, για να ανακαλύψει τι τρέχει με την καλή του. Δεν έχει άλλωστε και τίποτα να χάσει πια, συνεπώς, έφτασε η στιγμή να μάθει από πρώτο χέρι, αν όλα όσα ηρωικά, του έχει αφηγηθεί τόσο καιρό ο παρανόιντ, ανταποκρίνονται έστω και στο ελάχιστο στην πραγματικότητα.
Η βασική θεματική ιδέα δεν είναι κακή. Ούτε και πρωτότυπη βέβαια, αφού εκατοντάδες φορές στο παρελθόν, μια τέτοια ακρότητα έχει στηρίξει την βάση της δημιουργίας του ετερόκλητου ντουέτου των Αταίριαστων. Και για να το δούμε το περιτύλιγμα του πακετακίου ακόμη πιο σωστά, η εισαγωγική καταιγιστική σκηνή, παρμένη από τις καλύτερες σελίδες των Mission Impossible, παιγμένη στον κοσμοπολίτικο πύργο των Εμιράτων, ανοίγει την όρεξη, πως κάτι ανάλογο τύπου Johnny English μαγειρεύεται στο εκράν. Τζίφος! Με το που φεύγει ο ζουρλομανδύας πάνω από τον Λεό, νομίζεις πως έσβησαν τα φώτα της έμπνευσης, σε όποιον στρώθηκε να συγγράψει το σενάριο.
Κι έτσι κατόπιν του 15λεπτου πληροφοριακού ίντρο στην πλοκή, πέφτουμε στην παγίδα ενός προχειροφτιαγμένου buddy movie, που δεν έχει και πολλά να προσφέρει, ούτε σαν κωμωδία, ούτε σαν περιπέτεια. Με παντελώς ανακόλουθο και βίαιο τρόπο, στην ίντριγκα προστίθεται η μεγάλη ληστεία της Τραπέζης της Γαλλίας, όπως την έχει οργανώσει συμμορία κακών της συμφοράς και πλέον το θέμα βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα, ποια ακριβώς ρότα να τραβήξει. Του αγωνιώδους Die Hard ή του σατιρικού Dumb And Dumber? Και εκεί κάπου, χωρίς ίχνος σκηνοθετικής εμπειρίας από κάποιον Ludovic Colbeau-Justin, που αδέξια τζιφράρει το επεισόδιο, το πράγμα μπουρδουκλώνεται μεταξύ δράματος και σλάπστικ, με αποτέλεσμα να καταντά τάχιστα βαρετό και υπνωτικό.
Οι κεφάτες ιδέες έχουν πάει από νωρίς περίπατο, τα ανέκδοτα με τις τάχαμου αστείες κωλοτούμπες των ηρώων και το αμάξι που παρκάρει με κωλιά, επαναλαμβάνονται ανά πεντάλεπτο και άρα δεν νοιάζει και κανέναν εντέλει, να μάθει αν ο Λεό, είναι ή δεν είναι ο Τζέιμς Μποντ που διατείνεται. Κι αν θα σώσει βέβαια το κορίτσι του κατά συνθήκη φίλου του, από τα χέρια των στυγερών απαγωγέων.
Θα το δεχτούμε λοιπόν πως το ρίσκαρε ο πρωταγωνιστής και σούπερ αστέρας εντός των συνόρων της πατρίδας του, Dany Boon, να ξεφύγει κομματάκι από την κωμική μανιέρα, για να αποδώσει ρόλο, που απαιτεί κάπως περισσότερο ύφος, από το απλά διασκεδαστικό. Απέτυχε! Το σκριπτ δεν τον βοηθά ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε τον κομπανιέρο του τρελογιατρό και ιδανικό υποστηρικτικά στα χαρτιά (τσίμπησε πρόσφατα και Cesar για κάτι τέτοιο) Philippe Katerine, να στήσουν δίδυμο της προκοπής, που πάνω του θα ρολάρει το πειραγμένο action comedy. Το οποίο εντέλει πνίγεται στην ακριβή του ματαιοδοξία και καταλήγει σαν μεθυσμένο κακέκτυπο των παλιών, καλών ημερών του μετρ του είδους Francis Veber.
Εκτός, ίσως, από έναν, τον θεράποντα ιατρό του, Δόκτορα Ρομέν, που κρατά και μια πισινή, μην τυχόν και ο ασθενής του, δεν είναι τόσο παρανοϊκός, όσο φαίνεται. Και πραγματικά, όταν η αγαπημένη του σύντροφος, πέσει αναίτια, απροσδόκητα και ανεξήγητα, θύμα μυστηριώδους απαγωγής, η μοναδική του ελπίδα για να εντοπίσει τα ίχνη της, δεν είναι παρά να απευθυνθεί σε εκείνον που ενδεχόμενα θα την εντοπίσει. Τον πανίσχυρο υπερκατάσκοπο, που είναι κλεισμένος σαν το θηρίο στο κλουβί του, επιθυμώντας όσο τίποτα άλλο να ελευθερωθεί για να αποδείξει πως λέει αλήθειες.
Και θα το πράξει, πέραν του πρωτοκόλλου, ο Ντοτόρος! Θα τις ανοίξει τις πόρτες, για να τον βγάλει από το ίδρυμα τον φυλακισμένο και κάτω από την επήρεια φαρμάκων ντετέκτιβ, μπας και του δώσει ένα χεράκι, για να ανακαλύψει τι τρέχει με την καλή του. Δεν έχει άλλωστε και τίποτα να χάσει πια, συνεπώς, έφτασε η στιγμή να μάθει από πρώτο χέρι, αν όλα όσα ηρωικά, του έχει αφηγηθεί τόσο καιρό ο παρανόιντ, ανταποκρίνονται έστω και στο ελάχιστο στην πραγματικότητα.
Η βασική θεματική ιδέα δεν είναι κακή. Ούτε και πρωτότυπη βέβαια, αφού εκατοντάδες φορές στο παρελθόν, μια τέτοια ακρότητα έχει στηρίξει την βάση της δημιουργίας του ετερόκλητου ντουέτου των Αταίριαστων. Και για να το δούμε το περιτύλιγμα του πακετακίου ακόμη πιο σωστά, η εισαγωγική καταιγιστική σκηνή, παρμένη από τις καλύτερες σελίδες των Mission Impossible, παιγμένη στον κοσμοπολίτικο πύργο των Εμιράτων, ανοίγει την όρεξη, πως κάτι ανάλογο τύπου Johnny English μαγειρεύεται στο εκράν. Τζίφος! Με το που φεύγει ο ζουρλομανδύας πάνω από τον Λεό, νομίζεις πως έσβησαν τα φώτα της έμπνευσης, σε όποιον στρώθηκε να συγγράψει το σενάριο.
Κι έτσι κατόπιν του 15λεπτου πληροφοριακού ίντρο στην πλοκή, πέφτουμε στην παγίδα ενός προχειροφτιαγμένου buddy movie, που δεν έχει και πολλά να προσφέρει, ούτε σαν κωμωδία, ούτε σαν περιπέτεια. Με παντελώς ανακόλουθο και βίαιο τρόπο, στην ίντριγκα προστίθεται η μεγάλη ληστεία της Τραπέζης της Γαλλίας, όπως την έχει οργανώσει συμμορία κακών της συμφοράς και πλέον το θέμα βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα, ποια ακριβώς ρότα να τραβήξει. Του αγωνιώδους Die Hard ή του σατιρικού Dumb And Dumber? Και εκεί κάπου, χωρίς ίχνος σκηνοθετικής εμπειρίας από κάποιον Ludovic Colbeau-Justin, που αδέξια τζιφράρει το επεισόδιο, το πράγμα μπουρδουκλώνεται μεταξύ δράματος και σλάπστικ, με αποτέλεσμα να καταντά τάχιστα βαρετό και υπνωτικό.
Οι κεφάτες ιδέες έχουν πάει από νωρίς περίπατο, τα ανέκδοτα με τις τάχαμου αστείες κωλοτούμπες των ηρώων και το αμάξι που παρκάρει με κωλιά, επαναλαμβάνονται ανά πεντάλεπτο και άρα δεν νοιάζει και κανέναν εντέλει, να μάθει αν ο Λεό, είναι ή δεν είναι ο Τζέιμς Μποντ που διατείνεται. Κι αν θα σώσει βέβαια το κορίτσι του κατά συνθήκη φίλου του, από τα χέρια των στυγερών απαγωγέων.
Θα το δεχτούμε λοιπόν πως το ρίσκαρε ο πρωταγωνιστής και σούπερ αστέρας εντός των συνόρων της πατρίδας του, Dany Boon, να ξεφύγει κομματάκι από την κωμική μανιέρα, για να αποδώσει ρόλο, που απαιτεί κάπως περισσότερο ύφος, από το απλά διασκεδαστικό. Απέτυχε! Το σκριπτ δεν τον βοηθά ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε τον κομπανιέρο του τρελογιατρό και ιδανικό υποστηρικτικά στα χαρτιά (τσίμπησε πρόσφατα και Cesar για κάτι τέτοιο) Philippe Katerine, να στήσουν δίδυμο της προκοπής, που πάνω του θα ρολάρει το πειραγμένο action comedy. Το οποίο εντέλει πνίγεται στην ακριβή του ματαιοδοξία και καταλήγει σαν μεθυσμένο κακέκτυπο των παλιών, καλών ημερών του μετρ του είδους Francis Veber.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουνίου 2020 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική