Η Καλοσύνη των Ξένων
της Lone Scherfig. Με τους Zoe Kazan, Andrea Riseborough, Tahar Rahim, Caleb Landry Jones, Jay Baruchel, Bill Nighy.
Η Δική μου Καλοσύνη Εξαντλήθηκε Νωρίς
του gaRis (@takisgaris) 
Ζούμε την εποχή όπου η τηλοψία ή πιότερο, η στρημοψία βαράει λιμιτάπια. Τώρα δα με τον κορωναϊό οι αίθουσες άρχισαν εντελώς αναμενόμενα να βαρούν μπιέλα. Αλλού κίνησα να το πάω, αλλού με πήγε μόνο του. Το ζητούμενο ένα και το αυτό: Έχει θέση το The Kindness of Strangers στους ούτως ή άλλιώς κατατρεγμένους σινεμάδες; Και έτι παραπέρα: Εάν ήσουνες Netflix, πόσο θα ποντάριζες στο έσχατο δαύτο πόνημα της Lone Scherfig που άνοιξε την περσινή Berlinale, όταν μια εύκολη ματιά πιάνει τόνους προβλέψιμης δραματουργικής διαπλοκής, μιας πλειάδας χαρακτήρων, που υποτίθεται διατρανώνουν της αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης, με έναν τρόπο αμήχανα, τάχαμου ρεαλιστικό και συναισθηματικά γληγορομπούχτιστο;
Νέα Υόρκη, Μανχάταν, μουντό και βροχερό, πρώτη χαμένη ευκαιρία για μαγικό ρεαλισμό, μη φανταστείς μεγάλα πράματα, ασούμε κάτι-σαν Garry Marshall ή Richard Curtis ξερω γώ ensemble cast να διασταυρώνει πορείες σε πολυσύχναστο αστικό τοπίο. Ούτε καν. Εδώ υπάρχει PG δράμα με ενοχλητικό score που παραπέμπει σε όσους (όχι εντελώς δικαιολογημένα) εμίσησαν με πάθος το Extremely Loud & Incredibly Close. Μια δυσπίστευτη geekιά λουζεράδων που ψάχνουν συγχώρεση - λύτρωση - επιβεβαίωση.
Η μάνα με τα δυο αγόρια (Zoe Kazan) που τρέχει από το Buffalo στο Big Apple χωρίς φράγκο για να κρυφτεί από τον abuser μπάτσο - σύζυγο. O φυλακόβιος (Tahar Rahim) που τρέχει με τον μπάκουρα δικαιόρο του (Jay Baruchel) σε support meetings όπου αρχηγεύει ταλαίπωρη νοσοκόμα επειγόντων (Andrea Riseborough) χωρίς προσωπική ζωή. Ο παρακμιακός ρωσικής καταγωγής εστιάτορας (Bill Nighy) που προσλαμβάνει τον φυλακόβιο μπας και του αναστήσει το μαγαζί. Ο απροσάρμοστος αφελούλης νεαρός (Caleb Landry Jones) που χάνει τη μια δουλειά πίσω από την άλλη.
Η μόλις 60άρα Scherfig, η οποία μοίρασε υπόσχεσες με το Dogme 95 Italian for Beginners (2000) για να τις πραγματοποιήσει με το οσκαρικότατο An Education (2009), έφθασε μεν μέχρι το 2016 ικανοποιητικά με το female empowerment εποχής Their Finest, όμως εδώ τσαλαβουτάει στα αβαθή ύδατα όλων δαύτων των χειμωνιάτικων ταινιών που διδάσκουν ψυχολογία για dummies. Τουλάχιστον φαίνεται ενθαρρυντικό πως αυτή δωνά τη γλύτωσε από τον ατζέντη του Will Smith. Το ρωσικό αξάν του (επίσης συμπαραγωγού) Bill Nighy συναγωνίζεται τη φλατ ερμηνεία του Rahim σε προχειρότητα ενώ η περσόνα που υποδύεται ο Landry Jones γκελάρει άσχημα με το δραματικό υπόστρωμα που παράσχουν οι προσωπικές ιστορίες των δυο γυναικών.
Η Zoe Kazan (The Big Sick) βγάζει συμπόνοια και εφηβική αποφασιστικότητα, με την Andrea Riseborough (τη θυμάσαι πόσο έξοχα έπαιξε στο Birdman;) να βγάζει τη σωστή δόση συμπιεσμένου ψυχισμού που ευλόγως συναντάται στις βλοσυρές μεγαλουπόλεις όπου εγκαταβιώνουμε ναούμ. Δεν είναι κακή η Lone Scherfig όταν διασκευάζει σενάρια. Με το δικό της όμως αν με ρωτήσεις πως τα πάει, όχι και τόσο καλά. Η Καλοσύνη των Ξένων έχει τις αναμενόμενα πιασάρικες ευγενείς (wink) προθέσεις αλλά δυστυχώς η δική μου εξαντλήθηκε νωρίς.
Η μάνα με τα δυο αγόρια (Zoe Kazan) που τρέχει από το Buffalo στο Big Apple χωρίς φράγκο για να κρυφτεί από τον abuser μπάτσο - σύζυγο. O φυλακόβιος (Tahar Rahim) που τρέχει με τον μπάκουρα δικαιόρο του (Jay Baruchel) σε support meetings όπου αρχηγεύει ταλαίπωρη νοσοκόμα επειγόντων (Andrea Riseborough) χωρίς προσωπική ζωή. Ο παρακμιακός ρωσικής καταγωγής εστιάτορας (Bill Nighy) που προσλαμβάνει τον φυλακόβιο μπας και του αναστήσει το μαγαζί. Ο απροσάρμοστος αφελούλης νεαρός (Caleb Landry Jones) που χάνει τη μια δουλειά πίσω από την άλλη.
Η μόλις 60άρα Scherfig, η οποία μοίρασε υπόσχεσες με το Dogme 95 Italian for Beginners (2000) για να τις πραγματοποιήσει με το οσκαρικότατο An Education (2009), έφθασε μεν μέχρι το 2016 ικανοποιητικά με το female empowerment εποχής Their Finest, όμως εδώ τσαλαβουτάει στα αβαθή ύδατα όλων δαύτων των χειμωνιάτικων ταινιών που διδάσκουν ψυχολογία για dummies. Τουλάχιστον φαίνεται ενθαρρυντικό πως αυτή δωνά τη γλύτωσε από τον ατζέντη του Will Smith. Το ρωσικό αξάν του (επίσης συμπαραγωγού) Bill Nighy συναγωνίζεται τη φλατ ερμηνεία του Rahim σε προχειρότητα ενώ η περσόνα που υποδύεται ο Landry Jones γκελάρει άσχημα με το δραματικό υπόστρωμα που παράσχουν οι προσωπικές ιστορίες των δυο γυναικών.
Η Zoe Kazan (The Big Sick) βγάζει συμπόνοια και εφηβική αποφασιστικότητα, με την Andrea Riseborough (τη θυμάσαι πόσο έξοχα έπαιξε στο Birdman;) να βγάζει τη σωστή δόση συμπιεσμένου ψυχισμού που ευλόγως συναντάται στις βλοσυρές μεγαλουπόλεις όπου εγκαταβιώνουμε ναούμ. Δεν είναι κακή η Lone Scherfig όταν διασκευάζει σενάρια. Με το δικό της όμως αν με ρωτήσεις πως τα πάει, όχι και τόσο καλά. Η Καλοσύνη των Ξένων έχει τις αναμενόμενα πιασάρικες ευγενείς (wink) προθέσεις αλλά δυστυχώς η δική μου εξαντλήθηκε νωρίς.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2020 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική