Μάντεψε Ποιος Ήρθε για τα Γενέθλια σου
του Cédric Kahn. Με τους Catherine Deneuve, Emmanuelle Bercot, Vincent Macaigne, Cédric Kahn, Laetitia Colombani, Luàna Bajrami, Isabel Aimé Gonzalez-Sola.
Σύναξη Παλαβών
του zerVo (@moviesltd) 
Πως γίνεται στα μέρη μας: Από πολύ νωρίς όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς έχουν μαζευτεί στον ηλιόλουστο χώρο γιορτής, φορώντας το καλύτερο κεφάτο χαμόγελο τους. Γύρω από το κάτασπρου σεντονιού, τεράστιο σε σχήμα Π τραπέζι, που πάνω του έχουν ριχτεί άτσαλα τα μαχαιροπήρουνα, η Μία παρέα χωρίς ξέχωρα πηγαδάκια, κλακάρει, μέσα σε κακαριστά γέλια, τους μαστόρους που ψήνουν παΐδια στα κάρβουνα, την ώρα που οι κυρίες του σπιτιού πηγαινόρχονται, φέρνοντας σαλάτες και τζατζίκια. Ο οίνος ρέει άφθονος και τα στη διαπασών τραγούδια από το στέρεο, ανεβάζουν τόσο την διάθεση, ώστε τάχιστα θα στηθεί ο καλαματιανός. Κάποια στιγμή, ώρες μετά, που η κόπωση από τα Καγκέλια θα επέλθει, θα φτάσει και η τούρτα για να ακουστεί το ευχετήριο ποιηματάκι. Βασική προϋπόθεση: Οι παλαβοί μουργέλες, ακόμη και της στενότερης συγγενικής σχέσης, απουσιάζουν, ως επιδεικτικά ακάλεστοι και ανεπίδεκτοι της φιέστας.
Αλλού, γιορτή σημαίνει, διαγωνισμός για το ποιος θα αναδειχτεί ο πιο σχιζοφρενής!
Γενέθλια ημέρα για την Μάμα Αντρέα στην Γαλλική εξοχή και σύσσωμη η φαμίλια δηλώνει το παρόν για να της ευχηθεί το Joeyeux Anniversaire. Στην πραγματικότητα η μοναδική απουσία, εκείνη της κόρης της εορτάζουσας, της Κλερ που έχει εξαφανίσει τα ίχνη της εδώ και περίπου τρία χρόνια, δεν πολυφαίνεται. Μέχρι την στιγμή που το τηλέφωνο θα κτυπήσει και η μεγαλοκοπέλα θα ενημερώσει πως είναι ξανά κοντά σε όλους μετά από τόσο καιρό. Τα δάκρυα χαράς της μητέρας που θα ξαναδεί την θυγατέρα της, σύντομα θα σβήσει η καταρρακτώδης βροχή που θα αλλάξει τα σχέδια του υπαίθριου γιορτάσματος. Η έλευση δε της μανιοκαταθλιπτικής θυγατέρας, θα σβήσει και την παραμικρή υποψία διασκέδασης, στην σκέψη της ομήγυρης.
Κοντά μια ντουζίνα είναι στο σύνολο τους οι συγκεντρωμένοι, στο ριγιούνιον της Αντρέα. Εκτός του συνομήλικου αντρός της, στην βίλα βρίσκονται πια και τα τρία της παιδιά. Πέραν της άσωτης Κλερ, ο μελαγχολικός και αγέλαστος Βενσάν, που από την πρώτη στιγμή θα δείξει προβληματισμένος για τον αναπάντεχο ερχομό της και ο πολυλογάς ματαιόδοξος Ρομέν, μαζί με την εκρηκτική συμβία του, που νομίζει πως είναι μεγάλος και τρανός οπερατέρ. Το μοναδικό στοιχείο που θυμίζει πανηγύρι, είναι τα χάχανα και τα τρεχαλητά μιας τετράδας ντούρασελ πιτσιρίκων / εγγονών, που δεν έχουν βάλει δευτερόλεπτο κώλο στα στασίδια.
Κι εκεί που νομίζεις πως η γενέθλιος ημέρα θα κυλήσει, έστω και μέσω ελαφρών αναταραχών, ήρεμα και νήνεμα, η θεοπάλαβη πενηντάρα, θα κάνει ότι περνά από το χέρι της, για να τραβήξει πάνω της την προσοχή των πάντων. Ο ορισμός της παρανόιντ έτσι? Που θα τους κάνει όλους, όχι πως ήθελαν και πολύ δηλαδή, ανάστα ο Κύριος με την σχιζοειδή συμπεριφορά της. Φτάνοντας, στο αποκορύφωμα της παράκρουσης κι αφού έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια, να κτυπά μανιωδώς το κεφάλι της πάνω στην τάβλα. Μάλλον γιατί κάποιος άλλος εκείνη την ώρα της έκλεψε την δόξα. Ζουρλομανδύας άμεσος! Μαρκομιχελάκη και γεια σας!
Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, δεν κατανόησα ποτέ τι ήθελε να σχηματίσει σε εικόνα, με φόντο της γιορτή της μητέρας αφέντη, ο Cédric Kahn, που τουλάχιστον μια δραματική δημιουργική στιγμή της καριέρας του, μου είχε αρέσει κάποτε (Μια Καλύτερη Ζωή / Une Vie Mellieure). Στην ουσία το φιλμ ετούτο δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν, ούτε ως στήσιμο, απούσης εκείνης που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε επ ουδενί να βρίσκεται εκτός του ιδρύματος. Αντιλαμβάνομαι τα ψυχικά και ψυχολογικά ζόρια που ενδεχόμενα να αντιμετωπίζει - δυστυχώς - μια γυναίκα της μέσης ηλικίας της, μόνη, απομακρυσμένη, βυθισμένη σε άρρωστη κατάθλιψη. Αλλά ποιος ακριβώς είναι ο λόγος της αναπαραγωγής αυτού του ασθενούς παρόντος στην μεγάλη οθόνη? Απλά και μόνο η ανάδειξη της αλυσιδωτής αντίδρασης που θα επιφέρει ο αλλοπρόσαλλος ερχομός της?
Φυσικά και το Fête De Famille απέχει παρασάγγες από το κοντώνυμο προ δεκαετιών Δανέζικο, που αν θυμούμαι καλά, πέραν του τίτλου, πάλι με γενέθλια προσώπου είχε να κάνει. Και η αίσθηση που παίρνω είναι πως ποτέ δεν προσπαθεί το παρόν, να αποτινάξει από πάνω του τον συσχετισμό με τον Vintenberg, παρότι στην πορεία τους οι δύο Φέστες ελάχιστη σχέση έχουν. Συνεχές στρες, προβληματισμός θολούρας, δήθεν ποιητικές σκηνές σουρεαλισμού, με φόντο - μετά την μπόρα - ένα ηλιόλουστο πανώ, που μόνο αισιοδοξία και ανάταση δεν προκαλεί στον θεατή του.
Σύμφωνοι, η Μεγάλη Αικατερίνη, στα σιμά 80 της, με την εμπειρία της και μόνο, δίνει άλλο κύρος στο γενικό φιλμικό σύνολο. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό, καθώς ο ντιρέκτορας δείχνει μια άκρατη εμμονή στο φοκουσάρισμα των διαβαθμισμένων τρελών, που ο καθένας τους αποδίδεται υπερεκθετικά από τον αντίστοιχο ηθοποιό του. Προεξαρχούσης της ξανθιάς νταβραντισμένης Bercot, που από το καλημέρα νιώθεις πως θα τα κάνει όλα γης μαδιάμ. Η οποία συνεπικουρείται από τον τάχαμου σκηνοθεταρά μικρό της αδελφό, που τον αποδίδει ο πολυδιαφημισμένος Macaigne, πείθοντας με πως οι Φραντσέζοι έχουν ανακαλύψει τον δικό τους διάττοντα Γαλυφιανάκη. Πολυλογίες, σατιρικές στιγμές ξεχειλωμένες, εκκεντρικότητες ασαφείς, ένας πανζουρλισμός φωνακλάδικος, που παρακαλάς μέσα σου κάποια στιγμή να σιγάσει, μπας και τσιμπήσεις το κομματάκι γενέθλιου κέικ που σου αναλογεί και την κάνεις με ελαφριά...
Κοντά μια ντουζίνα είναι στο σύνολο τους οι συγκεντρωμένοι, στο ριγιούνιον της Αντρέα. Εκτός του συνομήλικου αντρός της, στην βίλα βρίσκονται πια και τα τρία της παιδιά. Πέραν της άσωτης Κλερ, ο μελαγχολικός και αγέλαστος Βενσάν, που από την πρώτη στιγμή θα δείξει προβληματισμένος για τον αναπάντεχο ερχομό της και ο πολυλογάς ματαιόδοξος Ρομέν, μαζί με την εκρηκτική συμβία του, που νομίζει πως είναι μεγάλος και τρανός οπερατέρ. Το μοναδικό στοιχείο που θυμίζει πανηγύρι, είναι τα χάχανα και τα τρεχαλητά μιας τετράδας ντούρασελ πιτσιρίκων / εγγονών, που δεν έχουν βάλει δευτερόλεπτο κώλο στα στασίδια.
Κι εκεί που νομίζεις πως η γενέθλιος ημέρα θα κυλήσει, έστω και μέσω ελαφρών αναταραχών, ήρεμα και νήνεμα, η θεοπάλαβη πενηντάρα, θα κάνει ότι περνά από το χέρι της, για να τραβήξει πάνω της την προσοχή των πάντων. Ο ορισμός της παρανόιντ έτσι? Που θα τους κάνει όλους, όχι πως ήθελαν και πολύ δηλαδή, ανάστα ο Κύριος με την σχιζοειδή συμπεριφορά της. Φτάνοντας, στο αποκορύφωμα της παράκρουσης κι αφού έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια, να κτυπά μανιωδώς το κεφάλι της πάνω στην τάβλα. Μάλλον γιατί κάποιος άλλος εκείνη την ώρα της έκλεψε την δόξα. Ζουρλομανδύας άμεσος! Μαρκομιχελάκη και γεια σας!
Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, δεν κατανόησα ποτέ τι ήθελε να σχηματίσει σε εικόνα, με φόντο της γιορτή της μητέρας αφέντη, ο Cédric Kahn, που τουλάχιστον μια δραματική δημιουργική στιγμή της καριέρας του, μου είχε αρέσει κάποτε (Μια Καλύτερη Ζωή / Une Vie Mellieure). Στην ουσία το φιλμ ετούτο δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν, ούτε ως στήσιμο, απούσης εκείνης που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε επ ουδενί να βρίσκεται εκτός του ιδρύματος. Αντιλαμβάνομαι τα ψυχικά και ψυχολογικά ζόρια που ενδεχόμενα να αντιμετωπίζει - δυστυχώς - μια γυναίκα της μέσης ηλικίας της, μόνη, απομακρυσμένη, βυθισμένη σε άρρωστη κατάθλιψη. Αλλά ποιος ακριβώς είναι ο λόγος της αναπαραγωγής αυτού του ασθενούς παρόντος στην μεγάλη οθόνη? Απλά και μόνο η ανάδειξη της αλυσιδωτής αντίδρασης που θα επιφέρει ο αλλοπρόσαλλος ερχομός της?
Φυσικά και το Fête De Famille απέχει παρασάγγες από το κοντώνυμο προ δεκαετιών Δανέζικο, που αν θυμούμαι καλά, πέραν του τίτλου, πάλι με γενέθλια προσώπου είχε να κάνει. Και η αίσθηση που παίρνω είναι πως ποτέ δεν προσπαθεί το παρόν, να αποτινάξει από πάνω του τον συσχετισμό με τον Vintenberg, παρότι στην πορεία τους οι δύο Φέστες ελάχιστη σχέση έχουν. Συνεχές στρες, προβληματισμός θολούρας, δήθεν ποιητικές σκηνές σουρεαλισμού, με φόντο - μετά την μπόρα - ένα ηλιόλουστο πανώ, που μόνο αισιοδοξία και ανάταση δεν προκαλεί στον θεατή του.
Σύμφωνοι, η Μεγάλη Αικατερίνη, στα σιμά 80 της, με την εμπειρία της και μόνο, δίνει άλλο κύρος στο γενικό φιλμικό σύνολο. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό, καθώς ο ντιρέκτορας δείχνει μια άκρατη εμμονή στο φοκουσάρισμα των διαβαθμισμένων τρελών, που ο καθένας τους αποδίδεται υπερεκθετικά από τον αντίστοιχο ηθοποιό του. Προεξαρχούσης της ξανθιάς νταβραντισμένης Bercot, που από το καλημέρα νιώθεις πως θα τα κάνει όλα γης μαδιάμ. Η οποία συνεπικουρείται από τον τάχαμου σκηνοθεταρά μικρό της αδελφό, που τον αποδίδει ο πολυδιαφημισμένος Macaigne, πείθοντας με πως οι Φραντσέζοι έχουν ανακαλύψει τον δικό τους διάττοντα Γαλυφιανάκη. Πολυλογίες, σατιρικές στιγμές ξεχειλωμένες, εκκεντρικότητες ασαφείς, ένας πανζουρλισμός φωνακλάδικος, που παρακαλάς μέσα σου κάποια στιγμή να σιγάσει, μπας και τσιμπήσεις το κομματάκι γενέθλιου κέικ που σου αναλογεί και την κάνεις με ελαφριά...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2020 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική