Da 5 Bloods
του Spike Lee. Με τους Delroy Lindo, Jonathan Majors, Clarke Peters, Norm Lewis, Isiah Whitlock Jr., Mélanie Thierry, Paul Walter Hauser, Jasper Pääkkönen, Jean Reno, Chadwick Boseman.
Spike’s Joint Matters
του gaRis (@takisgaris) 
Έχω τη μεγάλη ικανοποίηση να αναφέρω ότι επιτέλους έχουμε την πρώτη δυνατή ταινία της εποχής του κορονοϊού, εντός του 2020, με τα Όσκαρς να κάνουν ταυτόχρονα την απονενοημένη κίνηση να πάνε 2 μήνες πίσω, μήπως και κάνουνε σεφτέ. Ο Spike Lee, φουριόζος μετά την τελευταία θριαμβευτική επιστροφή του (BlacKkKlansman) και τη δικαίωση με το χρωστούμενο όσκαρ σεναρίου (από το ακόμη αξεπέραστο Do the Right Thing), έρχεται ξανά, ως άλλος Michael Moore της μυθοπλασίας, για να ζητήσει τα χρωστούμενα από τις λευκεπίλευκες αμερικανικές κυβερνήσεις και τον συστημικό τους ρατσισμό, από τον πόλεμο του Βιετνάμ ως τις εσχατιές του Black Lives Matters, όπως ζωντανά παρακολουθούμε καθημερινά μετά την ανθρωποκτονία του George Floyd, 25 Μαΐου στη Μινεάπολις. Κι αν ο Dave Chappelle (black comedian βραβευμένος με Mark Twain Award) στο 8.46 (όσα και τα λεπτά που το γόνατο του δολοφόνου αστυνομικού βυθιζόταν στο λαιμό του Floyd μέχρι να τον στείλει στο θάνατο) stand up special του περιγράφει την οργή διαφυλετικής αντίδρασης που ξεχύθηκε στους δρόμους παγκοσμίως, Ο Spike φκιάνει ένα ακόμη jointπου χτυπά κόκκαλο, υπογράφοντας μια ταινία που βρίσκεται κοντά στον Tarantino όσο ποτέ άλλοτε.
Το Da 5 Bloods είναι η επιστροφή των τεσσάρων επιζώντων, βετεράνων του ‘Νάμ, στον τόπο των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, τον χαμένο πόλεμο, τον αχρείαστο πόλεμο-όνειδος για την αστερόεσσα. Οι Paul (Delroy Lindo), Eddie (Norm Lewis), Mel (Isiah Whitlock Jr.) και Otis (Clarke Peters) αναζητούν το λείψανο του ήρωα - αρχηγού - πνευματικού καθοδηγητή Stormin’ Norman (Chadwick Boseman, ορθά κασταρισμένος αν και η έλλεψη de-aging αποπροσανατολίζει στα φλάσμπακς) και συνάμα τις κλεμμένες από τον αμερικανικό στρατό ράβδους χρυσού. Μια πανέξυπνη, κλέψας - του - κλέψαντος παραβολή που συνεχώς αναπαράγει εδώ ο διοπτροφόρος μάγιστρος του πολίτικαλ μπλαξπλοϊτέσιον: Οι μαύροι στρατιώτες, 11% μόλις επί του συνολικού πληθυσμού, αποτελούν το 32% του εκστρατευτικού σώματος, με ελάχιστους μικρο-αξιωματικούς και πάντα την πρώτη γραμμή του ολέθρου. Οι καταδυναστευόμενοι εντός Αμερικής, βορά των Βιετκόνγκ, υπερασπιζόμενοι μια επιδρομή με ναπάλμ και εκατομμύρια ντόπιους αμάχους νεκρούς. Μισό αιώνα αργότερα, οι επιζήσαντες, σε φουλ PTSD κατάστα, συνομιλώντας αγκαλιά με τα φαντάσματα του πολέμου, επιστρέφουν να αρπάξουν χρυσάφι-δικαίωσης-αποκατάστασης.
Όμως τα πράγματα θα περιπλεχθούν έτι πιότερο, με το γιο του Paul, David (Jonathan Majors) να προστίθεται στο κάδρο διεκδικώντας μερτικό, κυρίως από την αγάπη του μαστιζόμενου από ενοχές και πίκρα, υποστηρικτή του Trump, πατέρα του και μια παρέα λευκών ΜΚΟάδων που εξειδικεύονται στην ναρκαλίευση, ιδιότητα που θα αποδειχθεί χρήσιμο εργαλείο στην οδύσσεια της παρέας μέσα στην αφιλόξενη ζούγκλα. Ο Θησαυρός της Σιέρρα Μάντρε, αναφορές από την Αποκάλυψη Τώρα ως το Ράμπο, ευθυτενής αναπαραγωγή της γουέστερν αφήγησης και με σπαρταριστούς διαλόγους βγαλμένους από το ταραντινικό σύμπαν, ένα κοκτέιλ περίπου 2 ½ ωρών για το στρημάδι-γίγαντα του Netflix, που ξεχειλώνει φορές για να αποζημιώσει με μια ερμηνεία τύπου βασιλιά Lear, στα χνάρια του D.D. Lewis στο There Will Be Blood από τον μονιμά θεσπιέα (για τέταρτη φορά σε joint του Lee) Delroy Lindo. O άρχοντας καθηλώνει, σπαράζει, σε μαγκώνει θυμίζοντάς σου πως η τέλεια Samuel L. Jackson ερμηνεία θα μπορούσε να είναι, αν αγκυροβολούσε δυο παλάμες πιο κάτω από το ύψος του προσώπου, εκεί όπου αγκομαχά μια καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη. Το ensemble έξοχο, τα Marvin Gaye μουσικά περάσματα εύστοχα, όπως και μερικά απολαυστικά τράκιν σότς.
Δεν περιμένεις αντικειμενικότητα και αποφυγή κηρύγματος από τον Spike, κορόιδο δεν πιάνεσαι εσύ. Η Αμερική τρώει τις σάρκες της, εν μέσω πανδημικού λοιμού και ρατσιστικών ανομημάτων που καταδεικνύουν πως θα έχουμε μια ακόμη αξέχαστη προεδρική εκλογή το φθινόπωρο. Το Da 5 Bloods είναι μια κραυγή αγωνίας για την εμπειρία του να ζεις ως μαύρος σε μια υπερδύναμη που σου συμπεριφέρεται ως εκ προοιμίου δυνάμει εγκληματία. Αν τα όσκαρ αποδίδονταν με βάσει το βαθμό στον οποίο το καλλιτεχνικό έργο βρίσκεται σε πλήρη σύνδεση και ταύτιση με τα κοινωνικά δρώμενα ΤΩΡΑ, ο Lee (παρά τις αφηγηματικές του περικοκλάδες) θα έπρεπε να στεφθεί τροπαιούχος άνευ αγώνος. Και η κινηματογραφική χρονιά κατουσίαν μόλις άνοιξε αυλαία.
Όμως τα πράγματα θα περιπλεχθούν έτι πιότερο, με το γιο του Paul, David (Jonathan Majors) να προστίθεται στο κάδρο διεκδικώντας μερτικό, κυρίως από την αγάπη του μαστιζόμενου από ενοχές και πίκρα, υποστηρικτή του Trump, πατέρα του και μια παρέα λευκών ΜΚΟάδων που εξειδικεύονται στην ναρκαλίευση, ιδιότητα που θα αποδειχθεί χρήσιμο εργαλείο στην οδύσσεια της παρέας μέσα στην αφιλόξενη ζούγκλα. Ο Θησαυρός της Σιέρρα Μάντρε, αναφορές από την Αποκάλυψη Τώρα ως το Ράμπο, ευθυτενής αναπαραγωγή της γουέστερν αφήγησης και με σπαρταριστούς διαλόγους βγαλμένους από το ταραντινικό σύμπαν, ένα κοκτέιλ περίπου 2 ½ ωρών για το στρημάδι-γίγαντα του Netflix, που ξεχειλώνει φορές για να αποζημιώσει με μια ερμηνεία τύπου βασιλιά Lear, στα χνάρια του D.D. Lewis στο There Will Be Blood από τον μονιμά θεσπιέα (για τέταρτη φορά σε joint του Lee) Delroy Lindo. O άρχοντας καθηλώνει, σπαράζει, σε μαγκώνει θυμίζοντάς σου πως η τέλεια Samuel L. Jackson ερμηνεία θα μπορούσε να είναι, αν αγκυροβολούσε δυο παλάμες πιο κάτω από το ύψος του προσώπου, εκεί όπου αγκομαχά μια καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη. Το ensemble έξοχο, τα Marvin Gaye μουσικά περάσματα εύστοχα, όπως και μερικά απολαυστικά τράκιν σότς.
Δεν περιμένεις αντικειμενικότητα και αποφυγή κηρύγματος από τον Spike, κορόιδο δεν πιάνεσαι εσύ. Η Αμερική τρώει τις σάρκες της, εν μέσω πανδημικού λοιμού και ρατσιστικών ανομημάτων που καταδεικνύουν πως θα έχουμε μια ακόμη αξέχαστη προεδρική εκλογή το φθινόπωρο. Το Da 5 Bloods είναι μια κραυγή αγωνίας για την εμπειρία του να ζεις ως μαύρος σε μια υπερδύναμη που σου συμπεριφέρεται ως εκ προοιμίου δυνάμει εγκληματία. Αν τα όσκαρ αποδίδονταν με βάσει το βαθμό στον οποίο το καλλιτεχνικό έργο βρίσκεται σε πλήρη σύνδεση και ταύτιση με τα κοινωνικά δρώμενα ΤΩΡΑ, ο Lee (παρά τις αφηγηματικές του περικοκλάδες) θα έπρεπε να στεφθεί τροπαιούχος άνευ αγώνος. Και η κινηματογραφική χρονιά κατουσίαν μόλις άνοιξε αυλαία.
Στις δικές μας αίθουσες? Netflix και ξερό ψωμί!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική