Babyteeth
της Shannon Murphy. Με τους Eliza Scanlen, Toby Wallace, Essie Davis, Ben Mendelsohn, Emily Barclay, Eugene Gilfedder, Andrea Demetriades, Arka Das.
Πώς είναι να αγαπάς σαν να μην έχεις τίποτα να χάσεις;
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Από το Dogtooth στο Babyteeth, ένα τσιγάρο δρόμος
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Shannon Murphy. Έχει γυρίσει αρκετές ταινίες μικρού μήκους και μπόλικα επεισόδια σε τηλεοπτικές σειρές. Μάλιστα, μετά το πέρας των γυρισμάτων της ταινίας της, γύρισε και δύο επεισόδια για την πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Killing Eve» (για την τρίτη σεζόν της συγκεκριμένα). Το σενάριο της ταινίας υπογράφει η Rita Kalnejais, βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό της έργο. Το θεατρικό παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2012 σε μια sold-out σεζόν στο «Belvoir Street Theatre» του Σίδνεϊ.
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα. Κέρδισε μια σειρά από βραβεία, το πιο σημαντικό από τα οποία ήταν εκείνο για την ερμηνεία του Toby Wallace, ο οποίος κέρδισε το βραβείο Marcello Mastroianni για καλύτερο νέο ή νέα ηθοποιό.
Η υπόθεση: Η Μίλα είναι μια έφηβη που, φαινομενικά, δεν διαφέρει σε τίποτε από κάθε άλλη έφηβη, οπουδήποτε στον δυτικό κόσμο. Όταν συναντά τον Μόζες, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς την αρνητική στάση των γονιών της απέναντι στην προοπτική μιας σχέσης μεταξύ τους. Τόσο ο ψυχίατρος πατέρας της, Χένρι όσο και η ταλαντούχα (πρώην) πιανίστρια μητέρα της, Άννα, θέλουν κάτι πολύ καλύτερο για το παιδί τους. Άλλωστε, ο Μόζες στα μάτια τους αλλά και στα μάτια των πάντων στην μικροκοινωνία των περιχώρων του Σίδνεϊ όπου ζει, είναι απλά ένα πρεζόνι - βαποράκι, που μάλιστα έχει εκδιωχθεί από την οικογένειά του: τι άλλο εκτός από πάρα πολύ κακή επιρροή θα μπορούσε να είναι για την Μίλα;
Στα μάτια της Μίλα, όμως, είναι αλλιώς. Είναι διαφορετικός. Είναι ατρόμητος. Είναι ελεύθερος. Και τον θέλει στη ζωή της. Όση της έχει απομείνει δηλαδή: η Μίλα είναι σοβαρά άρρωστη καθώς πάσχει από επιθετικότατο καρκίνο. Η γνωριμία της με τον Μόζες θα την αναστατώσει. Θα τον ερωτευθεί. Θα δυναμώσει μέσα της τη σπίθα για ζωή. Και θα καταλάβει πως δεν έχει τίποτε να χάσει. Μόνο να διεκδικήσει με φόρα όσα βίαια της απαγορεύει η επάρατος. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να παρασύρει όλους τους ανθρώπους γύρω της στη δίνη της. Κι όπου βγάλει...
Η άποψή μας: Τρομερή ταινία. Υπέροχη ταινία. Πανέξυπνη ταινία. Και αστεία και λυπητερή. Να σκας στα γέλια και να σε πιάνουν τα ζουμιά. Πατάει πάνω σε κάτι που έχουμε συναντήσει εκατομμύρια φορές – στο σινεμά, στη λογοτεχνία, στην πραγματική ζωή – και το παρουσιάζει τόσο φρέσκο, τόσο διαφορετικό, τόσο ενδιαφέρον. Καθόλου δεν φαίνεται ότι το σενάριο βασίζεται πάνω σε θεατρικό: το όλον είναι εντελώς κινηματογραφικό. Καθόλου δεν φαίνεται πως αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η δημιουργός της: δείχνει τόσο σίγουρη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, που ακόμα και μερικά μικρά σφαλματάκια, της τα συγχωρούμε.
Στα χέρια κάποιου άλλου, που θα είχε ως στόχο την συναισθηματική ποδηγέτηση του κοινού του, θα είχαμε υλικό για ένα ξεφτιλισμένο και εξευτελιστικό μελόδραμα. Όχι εδώ, όμως. Εδώ υπάρχει χώρος για χιούμορ (η σκηνή της ληστείας είναι απολαυστική). Εδώ υπάρχει χώρος για ενσυναίσθηση. Εδώ υπάρχει χώρος για σπαραγμό (η σκηνή στην παραλία). Εδώ υπάρχει χώρος για... μαγικό ρεαλισμό: κάποια πράγματα δεν στέκουν, δεν εξηγούνται, κι όμως τα αποδεχόμαστε (πχ, ο πιτσιρίκος βιολιστής). Εδώ υπάρχει χώρος για πειραματισμό. Για ανθρωπιά. Για μια μοντέρνα γραφή, που καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα εντελώς σύγχρονη αλλά και μυστηριωδώς άχρονη.
Εδώ υπάρχει χώρος για σπάσιμο των κλισέ: δεν νομίζω να έχουμε ξαναδεί δράμα με καρκίνο χωρίς μία σκηνή σε νοσοκομείο ή με γιατρούς. Εδώ υπάρχει χώρος για εξαιρετικές ερμηνείες. Συνηθίζουμε να το λέμε συχνά αυτό για τις ερμηνείες, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, πραγματικά, θα πάθετε πλάκα! Το βασικό κουαρτέτο κεντάει. Η 20χρονη Eliza Scanlen είναι αποκάλυψη και θα μας απασχολήσει τα μάλα στο μέλλον. Ίσως να την προσέξατε ήδη στις Μικρές Κυρίες, στο ρόλο της μικρής αδελφής – κι εκεί με αγάπη για τη μουσική, κι εκεί με μοίρα κακιά. Έπαιζε και στα τηλεοπτικά «Αιχμηρά αντικείμενα» - κι εκεί ήταν σπουδαία ως το φρικιό – αδελφή της Amy Adams με... θεματάκια με τα δόντια! Με παρουσιαστικό που μοιάζει πολύ με εκείνο της Alison Pill (θα μπορούσαν να παίξουν τις αδελφές – γνώμη μου) είναι και ατρόμητη και σαγηνευτική και θαρραλέα και εύθραυστη και όταν σπάει τον τέταρτο τοίχο και μας μιλάει με τα μάτια, μας μιλάει, τέλος.
Ο Toby Wallace, που παίζει τον Μόζες, είναι χαρισματικός. Υπέροχος, φοράει με άνεση και χωρίς επιτήδευση τη φόρμα του παρεξηγημένου κωλόπαιδου με την τρυφερή καρδιά, την αμπαρωμένη κάτω από τόνους ντεμέκ κυνισμού και αδιαφορίας. Είναι ο καταλύτης. Και οι ηθοποιοί που παίζουν τους γονείς της Μίλα είναι τρο-με-ροί! Τόσο ο πάντα σπουδαίος Ben Mendelsohn όσο και η Essie Davis, που για μένα είναι απλά μια από τις καλύτερες ηθοποιούς στον κόσμο αυτήν τη στιγμή: έχουν σκηνές που είναι συγκλονιστικοί. Από την αρχή, με το άχαρο ζευγάρωμά τους, μέχρι το συνταρακτικό φινάλε. Τους έλαχε να διαχειριστούν τον χειρότερο εφιάλτη για κάθε γονέα και δεν ξέρουν τι να κάνουν, τι να πουν, πώς να προστατέψουν την λατρεμένη τους κόρη, ανήμποροι, μπερδεμένοι, πανικοβλημένοι, χαπακωμένοι.
Ακόμα και οι βινιέτες που μπαίνουν είναι σούπερ, ακόμα και το μεταλλαγμένο «Golden Brown» που ακούγεται είναι σούπερ, το φινάλε δε, άστα: κλάμα (κυριολεκτικά). Η ταινία έχει ρυθμό, η διεύθυνση φωτογραφίας είναι παράξενα ποπ, το σάουντρακ θα το ερωτευθείτε. Κατά μία έννοια, μιλάμε για το μεγαλύτερο, πιο ώριμο, πιο μεστό, πιο ουσιαστικό αδελφάκι του «Me and Earl and the dying girl»... Η Μίλα βιώνει ό,τι πιο όμορφο μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος – τον πρώτο της έρωτα – που όμως μέλλει να είναι και ο τελευταίος της. Είναι 16 χρονών, ωριμάζει απότομα, μα είναι ακόμα παιδί: απόδειξη, ο νεογιλός της, που – πράμα παράξενο – ακόμα βρίσκεται στο στόμα της, παρά την ηλικία της.
Δεν θα χρειαστεί να καταφύγει σε κάτι βίαιο, όπως η Αγγελική Παπούλια στον «Κυνόδοντα», προκειμένου να διεκδικήσει το διαβατήριο για την ελευθερία της. Κι όμως, ο εγκλωβισμός θα παραμείνει: το πορτ μπαγκάζ μπορεί να είναι ένα μεταμοντέρνο φέρετρο, σωστά; Αυτό στο οποίο διαφοροποιείται είναι στο πως η Μίλα έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει κάποιον άλλο: τον Μόζες. Καθώς ο Μόζες μπατάρει ανάμεσα στην ελπίδα για κάτι καλύτερο και την απελπισία της πραγματικότητάς του, η Μίλα του δείχνει πως μπορεί να επιλέξει με σιγουριά. Σίγουρα μία από τις ταινίες που θα σημαδέψουν την τόσο παράξενη εφετινή κινηματογραφική σεζόν.
Η υπόθεση: Η Μίλα είναι μια έφηβη που, φαινομενικά, δεν διαφέρει σε τίποτε από κάθε άλλη έφηβη, οπουδήποτε στον δυτικό κόσμο. Όταν συναντά τον Μόζες, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς την αρνητική στάση των γονιών της απέναντι στην προοπτική μιας σχέσης μεταξύ τους. Τόσο ο ψυχίατρος πατέρας της, Χένρι όσο και η ταλαντούχα (πρώην) πιανίστρια μητέρα της, Άννα, θέλουν κάτι πολύ καλύτερο για το παιδί τους. Άλλωστε, ο Μόζες στα μάτια τους αλλά και στα μάτια των πάντων στην μικροκοινωνία των περιχώρων του Σίδνεϊ όπου ζει, είναι απλά ένα πρεζόνι - βαποράκι, που μάλιστα έχει εκδιωχθεί από την οικογένειά του: τι άλλο εκτός από πάρα πολύ κακή επιρροή θα μπορούσε να είναι για την Μίλα;
Στα μάτια της Μίλα, όμως, είναι αλλιώς. Είναι διαφορετικός. Είναι ατρόμητος. Είναι ελεύθερος. Και τον θέλει στη ζωή της. Όση της έχει απομείνει δηλαδή: η Μίλα είναι σοβαρά άρρωστη καθώς πάσχει από επιθετικότατο καρκίνο. Η γνωριμία της με τον Μόζες θα την αναστατώσει. Θα τον ερωτευθεί. Θα δυναμώσει μέσα της τη σπίθα για ζωή. Και θα καταλάβει πως δεν έχει τίποτε να χάσει. Μόνο να διεκδικήσει με φόρα όσα βίαια της απαγορεύει η επάρατος. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να παρασύρει όλους τους ανθρώπους γύρω της στη δίνη της. Κι όπου βγάλει...
Η άποψή μας: Τρομερή ταινία. Υπέροχη ταινία. Πανέξυπνη ταινία. Και αστεία και λυπητερή. Να σκας στα γέλια και να σε πιάνουν τα ζουμιά. Πατάει πάνω σε κάτι που έχουμε συναντήσει εκατομμύρια φορές – στο σινεμά, στη λογοτεχνία, στην πραγματική ζωή – και το παρουσιάζει τόσο φρέσκο, τόσο διαφορετικό, τόσο ενδιαφέρον. Καθόλου δεν φαίνεται ότι το σενάριο βασίζεται πάνω σε θεατρικό: το όλον είναι εντελώς κινηματογραφικό. Καθόλου δεν φαίνεται πως αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η δημιουργός της: δείχνει τόσο σίγουρη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, που ακόμα και μερικά μικρά σφαλματάκια, της τα συγχωρούμε.
Στα χέρια κάποιου άλλου, που θα είχε ως στόχο την συναισθηματική ποδηγέτηση του κοινού του, θα είχαμε υλικό για ένα ξεφτιλισμένο και εξευτελιστικό μελόδραμα. Όχι εδώ, όμως. Εδώ υπάρχει χώρος για χιούμορ (η σκηνή της ληστείας είναι απολαυστική). Εδώ υπάρχει χώρος για ενσυναίσθηση. Εδώ υπάρχει χώρος για σπαραγμό (η σκηνή στην παραλία). Εδώ υπάρχει χώρος για... μαγικό ρεαλισμό: κάποια πράγματα δεν στέκουν, δεν εξηγούνται, κι όμως τα αποδεχόμαστε (πχ, ο πιτσιρίκος βιολιστής). Εδώ υπάρχει χώρος για πειραματισμό. Για ανθρωπιά. Για μια μοντέρνα γραφή, που καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα εντελώς σύγχρονη αλλά και μυστηριωδώς άχρονη.
Εδώ υπάρχει χώρος για σπάσιμο των κλισέ: δεν νομίζω να έχουμε ξαναδεί δράμα με καρκίνο χωρίς μία σκηνή σε νοσοκομείο ή με γιατρούς. Εδώ υπάρχει χώρος για εξαιρετικές ερμηνείες. Συνηθίζουμε να το λέμε συχνά αυτό για τις ερμηνείες, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, πραγματικά, θα πάθετε πλάκα! Το βασικό κουαρτέτο κεντάει. Η 20χρονη Eliza Scanlen είναι αποκάλυψη και θα μας απασχολήσει τα μάλα στο μέλλον. Ίσως να την προσέξατε ήδη στις Μικρές Κυρίες, στο ρόλο της μικρής αδελφής – κι εκεί με αγάπη για τη μουσική, κι εκεί με μοίρα κακιά. Έπαιζε και στα τηλεοπτικά «Αιχμηρά αντικείμενα» - κι εκεί ήταν σπουδαία ως το φρικιό – αδελφή της Amy Adams με... θεματάκια με τα δόντια! Με παρουσιαστικό που μοιάζει πολύ με εκείνο της Alison Pill (θα μπορούσαν να παίξουν τις αδελφές – γνώμη μου) είναι και ατρόμητη και σαγηνευτική και θαρραλέα και εύθραυστη και όταν σπάει τον τέταρτο τοίχο και μας μιλάει με τα μάτια, μας μιλάει, τέλος.
Ο Toby Wallace, που παίζει τον Μόζες, είναι χαρισματικός. Υπέροχος, φοράει με άνεση και χωρίς επιτήδευση τη φόρμα του παρεξηγημένου κωλόπαιδου με την τρυφερή καρδιά, την αμπαρωμένη κάτω από τόνους ντεμέκ κυνισμού και αδιαφορίας. Είναι ο καταλύτης. Και οι ηθοποιοί που παίζουν τους γονείς της Μίλα είναι τρο-με-ροί! Τόσο ο πάντα σπουδαίος Ben Mendelsohn όσο και η Essie Davis, που για μένα είναι απλά μια από τις καλύτερες ηθοποιούς στον κόσμο αυτήν τη στιγμή: έχουν σκηνές που είναι συγκλονιστικοί. Από την αρχή, με το άχαρο ζευγάρωμά τους, μέχρι το συνταρακτικό φινάλε. Τους έλαχε να διαχειριστούν τον χειρότερο εφιάλτη για κάθε γονέα και δεν ξέρουν τι να κάνουν, τι να πουν, πώς να προστατέψουν την λατρεμένη τους κόρη, ανήμποροι, μπερδεμένοι, πανικοβλημένοι, χαπακωμένοι.
Ακόμα και οι βινιέτες που μπαίνουν είναι σούπερ, ακόμα και το μεταλλαγμένο «Golden Brown» που ακούγεται είναι σούπερ, το φινάλε δε, άστα: κλάμα (κυριολεκτικά). Η ταινία έχει ρυθμό, η διεύθυνση φωτογραφίας είναι παράξενα ποπ, το σάουντρακ θα το ερωτευθείτε. Κατά μία έννοια, μιλάμε για το μεγαλύτερο, πιο ώριμο, πιο μεστό, πιο ουσιαστικό αδελφάκι του «Me and Earl and the dying girl»... Η Μίλα βιώνει ό,τι πιο όμορφο μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος – τον πρώτο της έρωτα – που όμως μέλλει να είναι και ο τελευταίος της. Είναι 16 χρονών, ωριμάζει απότομα, μα είναι ακόμα παιδί: απόδειξη, ο νεογιλός της, που – πράμα παράξενο – ακόμα βρίσκεται στο στόμα της, παρά την ηλικία της.
Δεν θα χρειαστεί να καταφύγει σε κάτι βίαιο, όπως η Αγγελική Παπούλια στον «Κυνόδοντα», προκειμένου να διεκδικήσει το διαβατήριο για την ελευθερία της. Κι όμως, ο εγκλωβισμός θα παραμείνει: το πορτ μπαγκάζ μπορεί να είναι ένα μεταμοντέρνο φέρετρο, σωστά; Αυτό στο οποίο διαφοροποιείται είναι στο πως η Μίλα έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει κάποιον άλλο: τον Μόζες. Καθώς ο Μόζες μπατάρει ανάμεσα στην ελπίδα για κάτι καλύτερο και την απελπισία της πραγματικότητάς του, η Μίλα του δείχνει πως μπορεί να επιλέξει με σιγουριά. Σίγουρα μία από τις ταινίες που θα σημαδέψουν την τόσο παράξενη εφετινή κινηματογραφική σεζόν.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2020 από την Cinobo!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική