Ο Αόρατος Άνθρωπος
του Leigh Whannell. Με τους Elisabeth Moss, Aldis Hodge, Storm Reid, Harriet Dyer, Michael Dorman, Oliver Jackson-Cohen.
(Δεν) Σε Βλέπω!
του zerVo (@moviesltd) 
Γεννημένη στην φαντασία του σπουδαίου Βρετανού συγγραφέα Herbert George Wells (The Time Machine, The Island Of Doctor Moreau, The War Of The Worlds) η νουβέλα The Invisible Man, κυκλοφόρησε τρία μόλις έτη πριν την εκπνοή του 19ου αιώνα, ορίζοντας ένα από τα πιο σημαντικά, όσο και πρωτοπόρα στην ματιά τους, έργα της εποχής. Μια πιασάρικη ιστορία, που στα πρώτα χρόνια του ομιλούντος σινεμά, την καπάρωσε η Universal, διανθίζοντας το μπουκέτο του κινηματογραφικού της τρόμου, αποτελούμενου επίσης από σημαντικούς ήρωες της λογοτεχνίας, όπως ο Φρανκενστάιν και η Μούμια. Με τις τεχνολογικές συνθήκες να ευνοούν σημαντικά πια, προς τελειοποίηση της μεταφοράς των περιπετειών, από το βιβλίο στο εκράν, την απαρχή στην υπόθεση ριμπούτ από το στούντιο, έκανε, παταγωδώς αποτυχημένα, το The Mummy με τον σούπερ αστέρα Tom Cruise, πριν από μια τριετία. Ευτυχώς για όλους μας, οι κινήσεις αναγέννησης του Αόρατου Ανθρώπου από την παραγωγή, αυτή την φορά, ήσαν σημαντικά πιο προσεχτικές.
Απογοητευμένη από την άσχημη τροπή που έχει πάρει η προσωπική της ζωή, η ζορισμένη ψυχικά Σεσίλια Κας, θα στήσει ολόκληρο πλάνο απαγκίστρωσης από τον εύπορο πλην καταπιεστικό μνηστήρα της, επιτυχημένο επιστήμονα, Άντριαν Γκρίφιν. Σχέδιο που κατόπιν πολλών βασάνων θα έχει αίσια έκβαση για την ίδια, καθώς θα καταφέρει να αποδράσει από το πανάκριβο κάστρο που την κρατούσε σχεδόν αιχμάλωτη, για να βρει απάγκιο και θαλπωρή στην στέγη του παιδικού της φίλου και αστυνομικού, Τζέιμς.
Η τροπή όμως για τον διακεκριμένο ερευνητή θα είναι αρνητική, καθώς ελλείψει εκείνης, θα πάρει την μοιραία απόφαση, να θέσει τέλος στην ζωή του, αφήνοντας στην ίδια μια τεράστια κληρονομιά, ύψους πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Μαντάτο που μπέρδεψε ακόμη περισσότερο τα συναισθήματα της ήδη ανακατεμένης Σεσίλια, ειδικά από την στιγμή που γύρω της θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνιση τους μυστηριώδη φαινόμενα, που θα την πείσουν πως ο Άντριαν όχι απλά είναι ζωντανός, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο, έχει καταφέρει να τριγυρίζει άφαντος σιμά της και να την ελέγχει, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι πρότινος.
Σχιζοφρένεια αποκαλείται στην γλώσσα της ψυχιατρικής η πάθηση κατά την οποία ο ασθενής νιώθει να απειλείται από οτιδήποτε τον τριγυρίζει. Πόσο μάλλον, όταν στην προσπάθεια της να εξηγήσει τον φόβο της, η πιεσμένη γυναίκα, στο τραπέζι θα ρίξει και την αντίληψη μιας αόρατης δύναμης, που κατά πάσα βεβαιότητα της, δεν κρύβει κανένα άλλο παρά τον εκδικητικό, εγκαταλελειμμένο αρραβωνιάρη. Έναν ζουρλομανδύα και γρήγορα θα πουν ακόμη και οι πιο στενοί της ανθρώποι, αφού όλα αυτά τα πρωτοφανή και ασυνάρτητα που εκστομίζει, δεν είναι εφικτό να εξηγηθούν με κανέναν λογικό τρόπο.
Κι αν το κορίτσι έχει δίκαιο και όλα όσα την στοιχειώνουν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, όσο φαιδρή και απίστευτη κι αν μοιάζει? Ακριβώς πάνω σε αυτή την λεπτή γραμμή ισορροπίας, ανάμεσα στην παράνοια και την sci fi πραγματικότητα, βαδίζει ετούτη η φρέσκια εκδοχή της πασίγνωστης ιστορίας του αφανούς εχθρού. Τρελή θα είναι ότι θέλει νομίζει φωνάζει το περιβάλλον, την ίδια στιγμή που όλοι εμείς έχουμε διαφορετική άποψη, γνωρίζοντας πως δεν είναι έτσι. Ή μάλλον δεν είναι ακριβώς έτσι, από την στιγμή που διάφορες ψυχοτρόπες ουσίες παίζουν στο κάδρο, δημιουργώντας και την απαραίτητη συνθήκη αμφιβολίας.
Το πιο σημαντικό ατού στο κτίσιμο του ψυχολογικού θρίλερ, που παίρνει με ακριβή ρυθμό την σκυτάλη από την προ εικοσαετίας διασκευή του Verhoeven, είναι ο κλειστοφοβικός του χαρακτήρας, που πετυχαίνει να εισάγει τον θεατή του σε ένα περιβάλλον πνιγηρό, ελάχιστου οξυγόνου, με περιορισμένες δυνατότητες διαφυγής. Δυνατό χαρτί που ο σκηνοθέτης Leigh Whannell, έμπειρος πια στο είδος χάρη στα τόσα Saw που έχει υποστηρίξει από πάμπολλα πόστα και μετά από δύο αξιόλογες δημιουργικές στιγμές (Insidious: Chapter 3 και Upgrade) χειρίζεται επιδέξια, προκειμένου να ανεβάσει σταδιακά την ένταση, προτού φτάσουμε στις καλοστημένες σεκάνς δράσης, αλλά και στην εξιλεωτική έξοδο.
Φυσικά και μια τέτοια υπόθεση δεν μπορεί παρά να κρύβει κενά στην εξέλιξη της. Που περιέργως δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ευκολία που (δεν) επεξηγείται η ύπαρξη ενός ανθρώπου που κατάφερε να ξεγελάσει τους κανόνες της οπτικής και να μην γίνεται ορατός από κανέναν. Όσο με την θεμελιώδη ιδέα του στόρι, που αν κανείς δεν έχει αναγνώσει την σύνοψη, μπορεί και να μην αντιληφθεί πολλά. Τουλάχιστον στην εισαγωγή, ποτέ δεν διασαφηνίζεται το παρανοϊκό εγώ του "κύρη" με συνέπεια στο σκάσιμο της καλής μας από την πολυτελή του έπαυλη, να μοιάζει σχετικά ξεκρέμαστο.
Εκεί ακριβώς είναι που καταφτάνει το γιατρικό των πάντων, η πολυεπίπεδη εκφραστικότητα της πρωταγωνίστριας Elizabeth Moss, που λειτουργεί σαν πατς για κάθε σεναριακό λακκουβάκι. Μετά από κοντά δυο δεκαετίες στο υποκριτικό μετερίζι, ήρθε η ώρα και για την Καλιφορνέζα να πάρει τις πρωταγωνιστικές της ευκαιρίες. Και η αλήθεια είναι πως μέσα από το φοβισμένο της γαλαζοπράσινο βλέμμα, αναδύεται πολύ περισσότερο κι από την ίδια την πλοκή, η φόρμα εκείνης που έχει υποστεί τα πάνδεινα και αγωνίζεται για να τα υπερκεράσει. Δεν κρύβω πως περιμένω να την ματαδώ, στο ίδιο και υψηλότερο λέβελ έκφρασης, σε πόνημα πιο δυνατής καλλιτεχνικής σοβαρότητας, από ότι στο γκανγκστερικό The Kitchen που ξεχώρισε ή το παρόν The Invisible Man, που όλα καλά και ωραία του είναι γινομένα, μα δεν πρόκειται για κάτι παραπάνω από ένα προσεγμένο φιλμ φανταστικού χόρορ.
Η τροπή όμως για τον διακεκριμένο ερευνητή θα είναι αρνητική, καθώς ελλείψει εκείνης, θα πάρει την μοιραία απόφαση, να θέσει τέλος στην ζωή του, αφήνοντας στην ίδια μια τεράστια κληρονομιά, ύψους πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Μαντάτο που μπέρδεψε ακόμη περισσότερο τα συναισθήματα της ήδη ανακατεμένης Σεσίλια, ειδικά από την στιγμή που γύρω της θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνιση τους μυστηριώδη φαινόμενα, που θα την πείσουν πως ο Άντριαν όχι απλά είναι ζωντανός, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο, έχει καταφέρει να τριγυρίζει άφαντος σιμά της και να την ελέγχει, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι πρότινος.
Σχιζοφρένεια αποκαλείται στην γλώσσα της ψυχιατρικής η πάθηση κατά την οποία ο ασθενής νιώθει να απειλείται από οτιδήποτε τον τριγυρίζει. Πόσο μάλλον, όταν στην προσπάθεια της να εξηγήσει τον φόβο της, η πιεσμένη γυναίκα, στο τραπέζι θα ρίξει και την αντίληψη μιας αόρατης δύναμης, που κατά πάσα βεβαιότητα της, δεν κρύβει κανένα άλλο παρά τον εκδικητικό, εγκαταλελειμμένο αρραβωνιάρη. Έναν ζουρλομανδύα και γρήγορα θα πουν ακόμη και οι πιο στενοί της ανθρώποι, αφού όλα αυτά τα πρωτοφανή και ασυνάρτητα που εκστομίζει, δεν είναι εφικτό να εξηγηθούν με κανέναν λογικό τρόπο.
Κι αν το κορίτσι έχει δίκαιο και όλα όσα την στοιχειώνουν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, όσο φαιδρή και απίστευτη κι αν μοιάζει? Ακριβώς πάνω σε αυτή την λεπτή γραμμή ισορροπίας, ανάμεσα στην παράνοια και την sci fi πραγματικότητα, βαδίζει ετούτη η φρέσκια εκδοχή της πασίγνωστης ιστορίας του αφανούς εχθρού. Τρελή θα είναι ότι θέλει νομίζει φωνάζει το περιβάλλον, την ίδια στιγμή που όλοι εμείς έχουμε διαφορετική άποψη, γνωρίζοντας πως δεν είναι έτσι. Ή μάλλον δεν είναι ακριβώς έτσι, από την στιγμή που διάφορες ψυχοτρόπες ουσίες παίζουν στο κάδρο, δημιουργώντας και την απαραίτητη συνθήκη αμφιβολίας.
Το πιο σημαντικό ατού στο κτίσιμο του ψυχολογικού θρίλερ, που παίρνει με ακριβή ρυθμό την σκυτάλη από την προ εικοσαετίας διασκευή του Verhoeven, είναι ο κλειστοφοβικός του χαρακτήρας, που πετυχαίνει να εισάγει τον θεατή του σε ένα περιβάλλον πνιγηρό, ελάχιστου οξυγόνου, με περιορισμένες δυνατότητες διαφυγής. Δυνατό χαρτί που ο σκηνοθέτης Leigh Whannell, έμπειρος πια στο είδος χάρη στα τόσα Saw που έχει υποστηρίξει από πάμπολλα πόστα και μετά από δύο αξιόλογες δημιουργικές στιγμές (Insidious: Chapter 3 και Upgrade) χειρίζεται επιδέξια, προκειμένου να ανεβάσει σταδιακά την ένταση, προτού φτάσουμε στις καλοστημένες σεκάνς δράσης, αλλά και στην εξιλεωτική έξοδο.
Φυσικά και μια τέτοια υπόθεση δεν μπορεί παρά να κρύβει κενά στην εξέλιξη της. Που περιέργως δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ευκολία που (δεν) επεξηγείται η ύπαρξη ενός ανθρώπου που κατάφερε να ξεγελάσει τους κανόνες της οπτικής και να μην γίνεται ορατός από κανέναν. Όσο με την θεμελιώδη ιδέα του στόρι, που αν κανείς δεν έχει αναγνώσει την σύνοψη, μπορεί και να μην αντιληφθεί πολλά. Τουλάχιστον στην εισαγωγή, ποτέ δεν διασαφηνίζεται το παρανοϊκό εγώ του "κύρη" με συνέπεια στο σκάσιμο της καλής μας από την πολυτελή του έπαυλη, να μοιάζει σχετικά ξεκρέμαστο.
Εκεί ακριβώς είναι που καταφτάνει το γιατρικό των πάντων, η πολυεπίπεδη εκφραστικότητα της πρωταγωνίστριας Elizabeth Moss, που λειτουργεί σαν πατς για κάθε σεναριακό λακκουβάκι. Μετά από κοντά δυο δεκαετίες στο υποκριτικό μετερίζι, ήρθε η ώρα και για την Καλιφορνέζα να πάρει τις πρωταγωνιστικές της ευκαιρίες. Και η αλήθεια είναι πως μέσα από το φοβισμένο της γαλαζοπράσινο βλέμμα, αναδύεται πολύ περισσότερο κι από την ίδια την πλοκή, η φόρμα εκείνης που έχει υποστεί τα πάνδεινα και αγωνίζεται για να τα υπερκεράσει. Δεν κρύβω πως περιμένω να την ματαδώ, στο ίδιο και υψηλότερο λέβελ έκφρασης, σε πόνημα πιο δυνατής καλλιτεχνικής σοβαρότητας, από ότι στο γκανγκστερικό The Kitchen που ξεχώρισε ή το παρόν The Invisible Man, που όλα καλά και ωραία του είναι γινομένα, μα δεν πρόκειται για κάτι παραπάνω από ένα προσεγμένο φιλμ φανταστικού χόρορ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Tulip Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική