του Jeff Fowler. Με τους Ben Schwartz, Jim Carrey, James Marsden, Tika Sumpter, Lee Majdoub, Natasha Rothwell, Adam Pally, Neal McDonough, Frank C. Turner.
Hey Ho, Let's Go!
του zerVo (@moviesltd) 
Έχουν περάσει τριάντα ακριβώς χρόνια από την ημέρα που η κραταιά μπράντα των βίντεο παιχνιδιών Sega, έριξε στην αγορά την μορφή του αέρινου Sonic The Hedgehog, προκειμένου να προωθήσει την πιο πρόσφατη μηχανή της, το φημισμένο Megadrive και να ανταγωνιστεί το αντίπαλον δέος της Nintendo. Ο τίτλος αποτελεί το πιο επιτυχημένο δημιούργημα της φίρμας, με περισσότερες από 90 εκατομμύρια πωλήσεις, σε όλη του την εμπορική διαδρομή, γεγονός που δεν άφησε αδιάφορη την Paramount, στο να χρηματοδοτήσει την κινηματογραφική του μεταφορά, βγάζοντας από τα ταμεία της για την παραγωγή και την προώθηση του συνδυαστικού animation με live action φιλμ, περίπου ένα κατοστάρικο (σε εκ. δολάρια).
Ερχόμενος μέσω μιας αστροπύλης, από τον μακρινό γαλαξία στην Γη, ο ολομπλέ, ταχύτατος σαν αστραπή, σκαντζόχοιρος Σόνικ, θα βρει σε μια επαρχιακή κωμόπολη της Μοντάνα την ασφάλεια και την ηρεμία που ζητούσε. Δίχως κανείς να έχει αντιληφθεί την παρουσία του, καθώς την γρηγοράδα του δεν πιάνει ανθρώπου μάτι, μπορεί να περιπλανιέται ανάμεσα στους κατοίκους του Γκριν Χιλ και να παρακολουθεί τις ζωές τους από κοντά, κάτι που για τον μικρόσωμο άλιεν, αποτελεί και την μοναδική του διασκέδαση. Ολομόναχος άλλωστε, σε έναν ξένο τόπο, χωρίς φίλους και συντροφιά, πως μπορεί κανείς να περάσει την ώρα του?
Την γαλήνη του μοναχικού, πλην χαριτωμένου, άλιεν, θα αναστατώσει η άποψη της κυβέρνησης πως κάτι παράξενο τρέχει στα περίχωρα της πολιτείας και απόφαση της να στείλει ερευνητές να διαλευκάνουν το φαινόμενο, κάτω από την καθοδήγηση του εκκεντρικού καθηγητή Δρ Ρομπότνικ. Που με τις διαβολικές του μεθόδους θα εγκλωβίσει τον φουκαρά Σόνικ κατά τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνος να αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια του ντόπιου ρέιντζερ Τομ Γουατσόφσκι. Αστυνομικός που θα τον πάρει υπό την προστασία του, υποσχόμενος να τον οδηγήσει στο να εντοπίσει - στο Σαν Φρανσίσκο - τα χαμένα μαγικά δαχτυλίδια, που θα του δώσουν την δυνατότητα να αποδράσει.
Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει ένα μακρύ road trip από τα παγωμένα βόρεια σύνορα της χώρας, μέχρι την ηλιόλουστη Καλιφόρνια, διαδρομή που θα φέρει πολύ κοντά το ετερόκλητο ντουέτο, καλύπτοντας σε σημαντικό βαθμό, την μοναδική απαίτηση της μπάκετ λιστ του Σόνικ, που δεν έχει ακόμη τσεκαριστεί: Να αποκτήσει έναν πραγματικό φίλο! Όσο για τις υπόλοιπες? Εκείνες θα ορίσουν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι, ίσως, της πορεία του διδύμου, αφού δεν είναι και λίγα τα θέλω του μπλε σκαντζόχοιρου, από το να παίξει μια παρτίδα νταρτς, μέχρι και να κάνει ένα ολόκληρο σαλούν λαμπόγυαλο.
Διόλου τυχαία λοιπόν, το μυαλό των περισσότερων - σιτεμένων σε ηλικία - σινεφίλ, γυρίζει κάμποσες δεκαετίες πίσω, όταν το Who Framed Roger Rabbit, αποτελούσε ορόσημο, ορίζοντας την έννοια του συνδυασμού animation και live action στα ίδια καρέ. Η απόσταση που χωρίζει τα δύο, πολύ κοντινής θεματικής φιλμς, δεν είναι μόνο χρονική, αλλά και ποιοτική, καθώς η τεχνολογική εξέλιξη δεν βοηθά και ιδιαίτερα το πόνημα του πρωτάρη στην σκηνοθετική καρέκλα, μέχρι πρότινος άσου των ειδικών εφέ, Jeff Fowler. Κι αυτό γιατί τα προβλήματα στην αφήγηση είναι σημαντικά, ειδικά όσες φορές η κάμερα απομακρύνεται από τις γκάφες που πέφτει το παρεάκι.
Η παρουσία του Jim Carrey, του πιο γνήσιου ίσως υποκριτικού ταλέντου, που πήγε τόσο ανεκμετάλλευτο την πρόσφατη τριακονταετία, που δίνει την μορφή του στον ορκισμένο διώκτη του Σόνικ, στην ουσία μας ταξιδεύει πολύ, πολύ καιρό πριν, σκαλίζοντας θύμησες από τις ταινίες της επιτυχημένης περιόδου του κωμικού. Αφού στην πραγματικότητα δεν βλέπουμε παρά μια επανάληψη των γκριματσικών του ικανοτήτων και της πλαστικότητας του προσώπου του, που τον έκαναν διάσημο, όχι όμως και πάντα διασκεδαστικό. Ενίοτε θα έλεγα μέχρι και ενοχλητικό. Ως ο βιλέν της πλοκής, δεν ανταποκρίνεται με μεγάλη επιτυχία, σε αντίθεση με την χημεία που παρατηρείται ανάμεσα στον ζορισμένο από τα πάμπολλα οικογενειακά προβλήματα σερίφη James Marsden και τον σκιτσαρισμένο στα CGI ταχύτατο εξωγήινο.
Ας είμαστε όμως ρεαλιστές, όλες αυτές οι αδυναμίες ελάχιστα θα νοιάξουν το κοινό των νεαρής ηλικίας πιτσιρικάδων, που θα σπεύσουν να απολαύσουν τα ατελείωτα τρεχαλητά του Sonic The Hedgehog και πιστεύω θα περάσουν ένα απολαυστικό δίωρο. Η βγαλμένη από την κονσόλα αγαπησιάρικη μουτσούνα του ήρωα, ταιριάζει απόλυτα με τα αγαθά θέλω της, σε συντριπτικό ποσοστό, ανήλικης πλατείας, ειδικά όταν με τόσο κέφι και πλάκα αντιγράφει με απόλυτη ακρίβεια, τις σκηνές αργής κίνησης, που πρωτοείδαμε στους X-Men, με πρωταγωνιστή τον επίσης αέρινο Κουικσίλβερ. Και τουλάχιστον σε εκείνο το παλιό, game, πρωτότυπο, η ταινία στέκεται με σεβασμό, δημιουργώντας στο μυαλό τις ανάλογες νοσταλγικές τάσεις. Και την σχετική προτροπή που ταιριάζει μια χαρά στο όλο κόλπο: Run Sonic, Run!
Την γαλήνη του μοναχικού, πλην χαριτωμένου, άλιεν, θα αναστατώσει η άποψη της κυβέρνησης πως κάτι παράξενο τρέχει στα περίχωρα της πολιτείας και απόφαση της να στείλει ερευνητές να διαλευκάνουν το φαινόμενο, κάτω από την καθοδήγηση του εκκεντρικού καθηγητή Δρ Ρομπότνικ. Που με τις διαβολικές του μεθόδους θα εγκλωβίσει τον φουκαρά Σόνικ κατά τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνος να αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια του ντόπιου ρέιντζερ Τομ Γουατσόφσκι. Αστυνομικός που θα τον πάρει υπό την προστασία του, υποσχόμενος να τον οδηγήσει στο να εντοπίσει - στο Σαν Φρανσίσκο - τα χαμένα μαγικά δαχτυλίδια, που θα του δώσουν την δυνατότητα να αποδράσει.
Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει ένα μακρύ road trip από τα παγωμένα βόρεια σύνορα της χώρας, μέχρι την ηλιόλουστη Καλιφόρνια, διαδρομή που θα φέρει πολύ κοντά το ετερόκλητο ντουέτο, καλύπτοντας σε σημαντικό βαθμό, την μοναδική απαίτηση της μπάκετ λιστ του Σόνικ, που δεν έχει ακόμη τσεκαριστεί: Να αποκτήσει έναν πραγματικό φίλο! Όσο για τις υπόλοιπες? Εκείνες θα ορίσουν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι, ίσως, της πορεία του διδύμου, αφού δεν είναι και λίγα τα θέλω του μπλε σκαντζόχοιρου, από το να παίξει μια παρτίδα νταρτς, μέχρι και να κάνει ένα ολόκληρο σαλούν λαμπόγυαλο.
Διόλου τυχαία λοιπόν, το μυαλό των περισσότερων - σιτεμένων σε ηλικία - σινεφίλ, γυρίζει κάμποσες δεκαετίες πίσω, όταν το Who Framed Roger Rabbit, αποτελούσε ορόσημο, ορίζοντας την έννοια του συνδυασμού animation και live action στα ίδια καρέ. Η απόσταση που χωρίζει τα δύο, πολύ κοντινής θεματικής φιλμς, δεν είναι μόνο χρονική, αλλά και ποιοτική, καθώς η τεχνολογική εξέλιξη δεν βοηθά και ιδιαίτερα το πόνημα του πρωτάρη στην σκηνοθετική καρέκλα, μέχρι πρότινος άσου των ειδικών εφέ, Jeff Fowler. Κι αυτό γιατί τα προβλήματα στην αφήγηση είναι σημαντικά, ειδικά όσες φορές η κάμερα απομακρύνεται από τις γκάφες που πέφτει το παρεάκι.
Η παρουσία του Jim Carrey, του πιο γνήσιου ίσως υποκριτικού ταλέντου, που πήγε τόσο ανεκμετάλλευτο την πρόσφατη τριακονταετία, που δίνει την μορφή του στον ορκισμένο διώκτη του Σόνικ, στην ουσία μας ταξιδεύει πολύ, πολύ καιρό πριν, σκαλίζοντας θύμησες από τις ταινίες της επιτυχημένης περιόδου του κωμικού. Αφού στην πραγματικότητα δεν βλέπουμε παρά μια επανάληψη των γκριματσικών του ικανοτήτων και της πλαστικότητας του προσώπου του, που τον έκαναν διάσημο, όχι όμως και πάντα διασκεδαστικό. Ενίοτε θα έλεγα μέχρι και ενοχλητικό. Ως ο βιλέν της πλοκής, δεν ανταποκρίνεται με μεγάλη επιτυχία, σε αντίθεση με την χημεία που παρατηρείται ανάμεσα στον ζορισμένο από τα πάμπολλα οικογενειακά προβλήματα σερίφη James Marsden και τον σκιτσαρισμένο στα CGI ταχύτατο εξωγήινο.
Ας είμαστε όμως ρεαλιστές, όλες αυτές οι αδυναμίες ελάχιστα θα νοιάξουν το κοινό των νεαρής ηλικίας πιτσιρικάδων, που θα σπεύσουν να απολαύσουν τα ατελείωτα τρεχαλητά του Sonic The Hedgehog και πιστεύω θα περάσουν ένα απολαυστικό δίωρο. Η βγαλμένη από την κονσόλα αγαπησιάρικη μουτσούνα του ήρωα, ταιριάζει απόλυτα με τα αγαθά θέλω της, σε συντριπτικό ποσοστό, ανήλικης πλατείας, ειδικά όταν με τόσο κέφι και πλάκα αντιγράφει με απόλυτη ακρίβεια, τις σκηνές αργής κίνησης, που πρωτοείδαμε στους X-Men, με πρωταγωνιστή τον επίσης αέρινο Κουικσίλβερ. Και τουλάχιστον σε εκείνο το παλιό, game, πρωτότυπο, η ταινία στέκεται με σεβασμό, δημιουργώντας στο μυαλό τις ανάλογες νοσταλγικές τάσεις. Και την σχετική προτροπή που ταιριάζει μια χαρά στο όλο κόλπο: Run Sonic, Run!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική