Movies Ltd

Τα παιδιά σφάξανε τη γελάδα - στοπ.

του gaRis (@takisgaris)

Στα καραγκαγκάν έιτις υπήρχε το αλήστου μνήμης διαφημιστικό «Μόνος ή... Μάνος» για το πάλαι ποτε πρακτορείο ταξιδίων που έδωσε πάσα στο αθάνατο δια χειρός Γιάννη Κακουλίδη «Μόνος ή Πάνος; Μονόπανος! Το «Ρο» με δύο λάμβδα, όπως...αυγό». Αθάνατος Χάρρυ Κλυν. Οι έτι παλαιότεροι εμού θα μπορούσαν να αντιτείνουν το «πάρε το αυγό και κούρεφτο (και με το μαλλί...φτιάξε παξιμάδι, συμπληρώνω εγώ). Αυτό το αλαλούμ (γουίνκ) επικρατεί στο MONOS του μπραζιλέιρο Alejandro Landes (Porfirio, 2011 και του ντόκου Cocalero, 2007) σε σενάριο αυτού του ιδίου με συμμέτοχο τον αργεντίνο Alexis dos Santos (Glue, 2006). Μιλάμε για φεστιβαλικές δάφνες που εκκινούν από Sundance μεριά για να αδράξουν τον BFI κότινο Καλύτερης Ταινίας. Δεν αμφιβάλλω ολωσδιόλου. Μια ακόμη παραγωγή της Neon που σαρώνει βραβευτικά εφέτο με ναυαρχίδα το πολυ-σκαρικό Parasite (Κυριακή - κοντογιορτή), τη διπλή υποψηφιότητα του σκοπιανού ντόκου Honeyland και στην κατηγορία International Film, χωρίς να ξεχνώ το Portrait of a Lady on Fire και τουτονί το MONOS, υποψηφιότητα της Κολομβίας που δεν έπιασε εντέλει πεντάδα, όπου τα Παράσιτα έχουν σηκώσει κούπα από αποδυτήρια.

Ο ικανός Landes, παίρνει μια πλειάδα άμαθων μειρακίων και τα προσγειώνει σε υψόμετρο 4.000 μέτρων στην Chingaza, 4 ώρες οδήγι έξω από την Μπογκοτά. Τους δίνει αστεία προσωνύμια (Rambo, Smurf, Wolf, Dog και Bigfoot μεταξύ άλλων), βάζει έναν μικρό το δέμας πάνω στο άλογο να το παίζει ομαδάρχης που τους αφήνει μια γελάδα για άρμεγμα και μια ντοτορέσσα (Julianne Nicholson, με εμφανή κακοπάθεια από τα τύπου «ρεαλιστικά» γυρίσματα) ως ομηρέσσα. Τα παιδία παίζει και εκπαιδεύεται σε ρυθμούς BeauTravail της Claire Dennis, στρατευμένα κάτω από μέχρι τέλους αδιευκρίνιστες συνθήκες και απώτερο σκοπό. Εμπάσειδι περιπτώσειδι τα παιδία είναι άτακτα, κολυμπούν στην ορμόνη και τα non-binary σεξουαλικά πάθια. Στο αναμεταξύνε σφάζουν και τη γελάδα, με τρόπο που ο ικανός (τόπαμε) Landes αφήνει ανεξίτηλο στην κινηματογραφική μνήμη. Μπορεί άσχετο, όμως έχε υπόψιν ότι το MONOS έχει πλην του μονήρους κι άλλη μια μετάφραση ως monkeys, πιθηκάκια δηλαδή.

Διόλου τυχαίο το αγελαίον της κατάστασης, με δράση αντάρτικη και συλλογικό παροξυσμό που απροκάλυπτα προσκαλεί το κλασικό Lord of the Flies (1954) του νομπελίστα William Golding. Οι Καραμπινιέροι του Γκοντάρ συναντούν το Nocturama (2016) του Bonello, με τη διαφορά ότι εδώ, απουσία καθαρής ιδεολογικής σήμανσης, υπερισχύει η εξιμπισιονιστική κάμερα και το by Mica Levi (Jackie, Under the Skin) δυσοίωνα αφαιρετικό ακρόαμα για να δένει ατμόσφαιρα. Δε θα αποφύγω την ανάμνηση του Kids (2000) του Larry Clark που έβγαλε στον αφρό ζητήματα childexploitation στο πανί. Όσο πάντως και να θες να παραβλέψεις την ευκολία του Landes στο να παραμένει πλατσουρίζοντας στα αρχέγονα ένστικτα των μικρών ανταρτών, δε μπορείς να αποφύγεις τη σύγκριση με το ανώτατο Beasts of Nation (2015) του Cary Fukunaga που το μόνο ελάττωμα που είχε ήταν πως υπήρξε το έμπας του Netflix στην κινηματογραφική παραγωγή, για αυτό και βρέθηκε κάτω από τη μπότα της μεγαλοστουντιακής επικυριαρχίας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Filmtrade!