Movies Ltd

Στα όρη και στα λαγκάδια

του gaRis (@takisgaris)

Τώρα θα στεναχωρέψω μερικούς. Τολάχιστο όμως είμαι ειλικρινής γιατί υπάρχουν στιγμές που ορισμένα ονόματα προκαλούν στο απλό άκουσμά τους ετερόκλητα cineσθήματα. Το HiddenLife, τελευταία εικονολατρική περιδίνηση του ακριβόφαντου Terrence Malick σε όρη και λαγκάδια μου διέφυγε στο TIFF19, παρότι οι κριτικές υπήρξαν περισσότερο από ενθαρρυντικές και ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ δίχως προκατάληψη να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι. Που το πηγαίνω λάου-λάου; Στο ότι γιαταμέ ο αισίως 76χρονος χριστιανοφιλόσοφος χωρίζεται, μισό αιώνα μετά από την έναρξη δραστηριοποίησής του στο χώρο, σε τρεις (3) διακριτές περιόδους:

Badlands (1973) και Days of Heaven (1978) όπου επανατοποθέτησε τη φιλμική Αμερικάνα και θεμελίωσε το Indy cinema ως όρο και βαθιά επιρροή στους επιγόνους του. Σα να λέμε πως υπήρξε ο γόνος ακριβώς πριν τα γεννητούρια του SundanceFilmFestival(1978). Κατόπι (20) είκοσι χρόνια απομόνωση και επιστροφή με Thin Red Line (1998), The New World (2005) και (την 3η καλύτερη ταινία του μετά το εκθαμβωτικό ξεκίνημα) The Tree of Life (2011). Η ωρίμανση ως διαπλάτυνση της ιδεολογικής σήμανσης μιας κοσμοθεωρίας που γύρισε από φυσιολατρική σε αποθέωση της Δημιουργίας ως Πλάση.

Αντέχεις; (γιατί έχω κι άλλο). Η Τρίτη και φαρμακερή για τις υπομονές μας περίοδος  φτάνει ως τα σήμερα με κατά χρονολογική σειρά: To The Wonder (2011), Knight of Cups (2012), Voyage of Time: Life’s Journey (doc, 2016), Song to Song (2017), όπου η στροβιλίζουσα περιπλάνηση σε αφηρημένα ιδεώδη έχει βγει εντελώς οφσάιντ άμα λάχει ναούμ. Μισείστε, μισείστε με, ξέρω ότι στο βάθος με αγαπάτε, Malickfans. Δε ρωτάτε όμως μια πλειάδα πρωτοκλασάτων θεσπιέων να σας αποκριθούν καταλλήλως ως προς τη βάση του ισχυρισμού δαύτου. Όπου η θεότης Terry τραβά αδιάκοπα πλάνα με ουράνια και ρουμάνια με τους ήρωές του σε ρόλους πασπαλίσματος σε ακουαρέλες δίχως νόημα και διαυγή ειρμό.

Οσαύτως με το A Hidden Life (2019), όπου θεωρητικά πραγματεύεται μια γραμμική, πραγματική ιστορία WWII αυστριακού αντιρρησία συνείδησης (Franz Jagerstatter, τον οποίο στωικά υποδύεται ο August Diehl) που αφήνει τη βουκολική του ζωή για να καταγαγεί αναγκαστικά στο χιτλερικό στρατό όπου θα αρνηθεί όρκο υποταγής στον Φύρερ με τις ανάλογες συνέπειες για τον ίδιο, τη σύζυγο (η αισθαντική Valarie Pachner) και τα ξανθομαλούσικα κορίτσια του. Κύκνειο άσμα του μέγα BrunoGanz (ως δικαστής Luebenπου προσπαθεί να τον πείσει για το μάταιο της ιδεολογίας του) και συμμετοχή του Matthias Schoenaerts (ως Captain Herder) ο οποίος έχει ήδη κλείσει (καλά κρασά) για το επόμενο Μαλικιανό πρότζεκτ: Last Planet, μια διαφορετική οπτική σε διάφορες διηγήσεις από τη ζωή του Χριστού(sic).

Έχεις από τη μια το Hacksaw Ridge (2016) του Mel Gibson, όπου ο τρελάρας (και φυσικά δημιουργός του αριστουργήματος The Passion of The Christ) βγάζει χριστιανική πίστη ατόφια και ακραιφνώς θυσιαστική μέσα στη φρίκη του πεδίου της μάχης με μια αλησμόνητη ερμηνεία αντιρρησία συνείδησης από τον Andrew Garfield. Και έχεις εδώ ναζισμό, χωρίς Εβραίους, χωρίς Ολοκαύτωμα, χωρίς πόλεμο, χωρίς τον όλεθρο, χωρίς δράμι απαιτούμενης δραματικής έντασης σε διαλόγους και καταστάσεις. Δώστου βουνοπλαγιές, στάχυα, κυλίσματα στα γρασίδια, πουλάκια να κελαηδάνε και ροβόλα-τα, ροβόλα-τα, τα γίδια και τα πρόβα-τα.

Φοβερή φωτογραφία (Jorg Widmer) αλλά τράβηξα τον ατέλειωτο βρε παιδάκι μου. Τρεις (3) γεμάτες ώρες να ανακυκλώνουν ασφυκτικά τα ίδια cineσθήματα, την ίδια αλαφροπατούσα πολιτική κριτική, με μια τελική σκηνή να με μισοξυπνά από το λήθαργο αναρωτώμενο: Rehman Nizar Ali, Joe Gleason και Sebastian Jones, είχατε μόνο μια δουλειά να κάνετε. Τι μοντάρατε επιτέλους;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!