Ciao Italia
του Γιώργου Παπαθεοδώρου. Με τους Ηλία Λογοθέτη, Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Τιτίκα Σαριγκούλη, Νίνα Έππα, Κυριακή Υψηλάντη, Εβίτα Φιτσαντωνάκη, Κατερίνα Χριστοδουλίδου, Στίλβη Ψιλοπούλου, Θοδωρή Ρωμανίδη, Μαρία Ζαχαρή, Γιώργο Λαμπάτο, Κώστα Δράκο, Αλέξη Μαρτζούκο, Γιάννη Παπαθύμιο, Θανάση Γεωργάκη, Γρηγόρη Αρναούτογλου.
Αβάντι ο Πόπολο #not
του zerVo (@moviesltd) 
Ανεβαίνοντας την Σπύρου Μερκούρη, στην διασταύρωση με την Ευτυχίδου βρίσκεται το Ciao Italia, ένα από τα πιο ιστορικά ρεστοράν της πρωτεύουσας, που χάρη στην εκλεκτή κουζίνα της γείτονος χώρας, είναι πάντα γεμάτο, πρωί, βράδυ. Το πιο χαρακτηριστικό είναι πως οδηγώντας κανείς προς τον Προφήτη Ηλία, αφού μετά βεβαιότητας τον πιάσει το φανάρι, αντικρίζοντας τα τεράστια πόστερ που έχει στήσει από την μεριά του πάρκου ο μαγαζάτορας, έχει την (ψευδ)αίσθηση πως βρίσκεται για λίγες στιγμές στην κούκλα Αιώνια Πόλη. Μέχρι να του κορνάρει ο από πίσω, πως άναψε το πράσινο, οπότε όνειρο φινάλε. Τι σχέση έχουν τώρα όλα αυτά τα γκουρμέ τουριστικά με την (συνονόματη της πιτσαρίας) ταινία που πρόκειται να παρακολουθήσουμε? Έ, όση και το συγκεκριμένο πόνημα με τον κινηματογράφο...
Πεντάδα πτυχιούχων, πλην άνεργων για τα καλά κοριτσόπουλων, ευρισκόμενη σε απόγνωση για την δεινή οικονομική της κατάσταση, κατόπιν ενός γερού μπάφου, θα πάρει μια δύσκολη απόφαση που πρόκειται να της αλλάξει το μέλλον: Αφού δουλειά δεν υπάρχει, άρα ούτε και φράγκο στην τσέπη, ο μοναδικός τρόπος να πιάσουν την καλή, θα είναι, οι ζορισμένες δεσποινίδες να ληστέψουν την γειτονική Γερμανογερμανική τράπεζα. Ρίσκο μεγάλο, που απαιτεί αποφασιστικότητα και οργάνωση, κάτι που μάλλον λείπει από τις όμορφες, πλην όχι και τόσο έτοιμες για το μεγάλο κόλπο, κοπελιές.
Για καλή τους τύχη, το σχέδιο τους, θα (κρυφ)ακούσει η ηλικιωμένη γειτόνισσα (και σπιτονοικοκυρά τους, που της οφείλουν μισή ντουζίνα ενοίκια) τους, βετεράνα του Γράμμου και του Βίτσι, που επιθυμώντας να εκδικηθεί για μια ακόμη, πιθανότατα ύστατη, φορά την εξουσία, θα θελήσει να τις βάλει σε τάξη, δείχνοντας τους την σωστή μέθοδο της κλοπής. Βεβαίως κάτι τέτοιο υπέχει ιδιαίτερου κινδύνου, ενόσω τριγύρω τους κυκλοφορούν αμέτρητοι οχτροί που μπορεί να τους καταλάβουν, σαν τον απόστρατο χουντικό ενωμοτάρχη της βασιλικής αστυνομίας, τον μπάτσο ανιψό του και τον περιπτερά χαφιέ, που γνωρίζει τα πάντα για τους πάντες.
Ενδιαφέρουσα η περίπτωση μιας heist movie made in Greece, είδους που γνωρίζει πιένες εσχάτως, κυρίως στην μικρή οθόνη, χάρη στην σαρωτική επιτυχία του Παπέλ. Σίριαλ ατελείωτο, που προφανώς έξαψε την περιέργεια των εδώ συντελεστών, ώστε να πραγματοποιήσουν, με πενιχρά μέσα είναι η αλήθεια, την δική τους εγχώρια βερσιόν, του μεγάλο αδειάσματος του χρηματοκιβωτίου της κραταιάς μπάνκας. Κι επειδή η ιδέα από μόνη της, ενδεχόμενα σε μια κόπια πάστη θα οδηγούσε κι αυτό δεν είναι αρκετό για να καλύψει την ματαιοδοξία μας, πήραμε μια απόφαση παραπάνω, όλο αυτό να το τυλίξουμε με μια καπαρντίνα κωμικού σουρεαλισμού (οκ) αλλά το χειρότερο με ένα μπαμπλ ραπ πολιτικού παρτιζανισμού (όχι οκ). Διότι ναι μεν το πρώτο σκέλος της παρωδίας, θα μπορούσε υπό συνθήκες να βγάλει μια άλφα πλάκα, το δεύτερο δεν το ακουμπάς - σύντροφε - ούτε για αστείο.
Εξόν και εκτιμάς, λανθασμένα, πως κουβέντες που περιέχουν μέσα τους συστατικά τύπου Βάρκιζα, Μελιγαλάς ή Σκόμπι, μπορούν ενδεχόμενα να αποτελέσουν την βάση ενός ωραίου φιλμικού ανεκδότου, πράγμα που αντικειμενικά δεν πρόκειται να συμβεί ούτε στην Δευτέρα Παρουσία, σε ετούτον εδώ τον σχισματικό τόπο. Συνεπώς δεν το τσιμπάς το σπυρί, ούτε αλατίζεις την πληγή, έτσι για το κέφι σου. Ούτε βέβαια υπολογίζεις, φάουλ επίσης, ύμνους σαν την Παντιέρα Ρόσα, σαν διασκεδαστικές ταραντέλες που τις χορεύουν στα πανηγύρια της Παναγίας, έτσι, επειδή έκατσε μια φορά στο γυαλί, σε κάτι πολύ πιο ακριβό, εμπνευσμένο, παγκόσμιας εμβέλειας και όχι τσίπικα ψωροκωστέικο, με το Μπέλα Τσάο.
Ακόμη κι έτσι η έμπνευση της πεπειραμένης αντάρτισσας, που λιγουλάκι τα έχει χαμένα, αλλά ξέρει πολύ καλά πως να τουμπάρει το κεφάλαιο (αποκλειστικά και μόνον ότι αξίζει εδώ πέρα είναι η Σαριγκούλη) θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις, να φτιάξει τα θεμέλια μιας αξιοπρεπούς κινηματογραφικής διάρρηξης. Τα πάντα πέραν αυτής όμως, είναι στημένα όχι απλά πρόχειρα, αλλά εντελώς στο πόδι, δίνοντας σου την εντύπωση, πως μαζεύτηκαν πέντε κολλητοί, έγραψαν ένα σενάριο στο γόνατο (στο γόνατο??? πιπέρι...), οι ίδιοι τοποθέτησαν τις κάμερες, αυτοί κράτησαν και τα μπουμ, έκαναν και το μοντάζ και πάρτο το εργάκι. Δεν είναι έτσι η αγάπη, εξόν και το φιλμ το γυρνάς για το γιουτούμπ, οπότε μιλάμε για αριστούργημα.
Πέραν των αμέτρητων τεχνικών βλαβών - ειλικρινά από τους διαλόγους δεν άκουσα ή κατάλαβα ούτε τους μισούς - η ταινία πάσχει τρομακτικά σε δομή και εξέλιξη, αφού τα πάντα τρέχουν τόσο απλοϊκά και φτηνά, ακόμη κι αν υποθέσω πως στριφογυρνάμε στο γαιτανάκι του υπερρεάλ. Οι χαρακτήρες της υπόθεσης, πέραν της τεμπελχανούς πεντάδας (που στην πορεία χωρίς εξήγηση έγινε τετράδα, ίσως γιατί η μία κοπελιά μπορεί να έδινε μάθημα εκείνη την ημέρα του γυρίσματος στην σχολή), άλλοι τόσοι μετρημένοι στα δάκτυλα, δεν είναι ικανοί να στήσουν στόρι της προκοπής. Πόσο μάλλον να βγάλουν γέλιο με τα πεπραγμένα τους επί της οθόνης, με ατάκες και γκριμάτσες μηδενικά χιουμοριστικές. Εξόν και ο θεατής είναι ο πρωτοπόρος της κιτς κακογουστιάς Ζερβός (όχι ο zerVo) οπότε έναν τουλάχιστον υποστηρικτή, φανατικό κιόλα, η αγωνιώδης κομεντί τον έχει και τον παραέχει.
Την μαρκίζα, φυσικά, δεν την κατανόησα, ούτε μετά την τελική σεκάνς ανατροπής (?) αναζητώντας για εκατό λεπτά περίπου, με απορία, τον συσχετισμό με την Μπέλα Ιτάλια. Σύμφωνοι, κινούμενοι στο μονοπάτι του "ότι νάναι", όλοι μας έχουμε την ικανότητα να αρπάξουμε μια ντίζιταλ καμκόρντερ, να φκιάσουμε εργάκι και κατοπινά να το απολαύσουμε με τους κομπανιέρους μας κατ οίκον, στο καθιστικό, να γουστάρουμε. Όχι σε κανονική διανομή. Εκεί, υπάρχουν απαιτήσεις. Και ετούτο το εργάκι δεν τις πλησιάζει ποτέ. Πλάνα ντενέτ, ήχος θόρυβος, μοντάζ κακιάς ώρες, τρία σετ όλα κι όλα, ερμηνείες άματερ. Βάλε και το αβάντι ο πόπολο στο μίξερ, οπότε αχταρμάς επί συνόλου. Όχι!
ps. Ο περιπτεράς, λέγεται περιπτεράς, γιατί εργάζεται μέσα σε περίπτερο, το μικρό μαγαζάκι εκείνο δλδ, που φαίνεται από όλες τις πτέρυγες του. Αν ο πωλητής τύπου, καπνού και καραμελών, βρίσκεται μέσα σε διαμερισμαστικό ισόγειο χώρο, λέγεται ψιλικατζής. Να ήταν αυτό το μόνο φέιλ...
Για καλή τους τύχη, το σχέδιο τους, θα (κρυφ)ακούσει η ηλικιωμένη γειτόνισσα (και σπιτονοικοκυρά τους, που της οφείλουν μισή ντουζίνα ενοίκια) τους, βετεράνα του Γράμμου και του Βίτσι, που επιθυμώντας να εκδικηθεί για μια ακόμη, πιθανότατα ύστατη, φορά την εξουσία, θα θελήσει να τις βάλει σε τάξη, δείχνοντας τους την σωστή μέθοδο της κλοπής. Βεβαίως κάτι τέτοιο υπέχει ιδιαίτερου κινδύνου, ενόσω τριγύρω τους κυκλοφορούν αμέτρητοι οχτροί που μπορεί να τους καταλάβουν, σαν τον απόστρατο χουντικό ενωμοτάρχη της βασιλικής αστυνομίας, τον μπάτσο ανιψό του και τον περιπτερά χαφιέ, που γνωρίζει τα πάντα για τους πάντες.
Ενδιαφέρουσα η περίπτωση μιας heist movie made in Greece, είδους που γνωρίζει πιένες εσχάτως, κυρίως στην μικρή οθόνη, χάρη στην σαρωτική επιτυχία του Παπέλ. Σίριαλ ατελείωτο, που προφανώς έξαψε την περιέργεια των εδώ συντελεστών, ώστε να πραγματοποιήσουν, με πενιχρά μέσα είναι η αλήθεια, την δική τους εγχώρια βερσιόν, του μεγάλο αδειάσματος του χρηματοκιβωτίου της κραταιάς μπάνκας. Κι επειδή η ιδέα από μόνη της, ενδεχόμενα σε μια κόπια πάστη θα οδηγούσε κι αυτό δεν είναι αρκετό για να καλύψει την ματαιοδοξία μας, πήραμε μια απόφαση παραπάνω, όλο αυτό να το τυλίξουμε με μια καπαρντίνα κωμικού σουρεαλισμού (οκ) αλλά το χειρότερο με ένα μπαμπλ ραπ πολιτικού παρτιζανισμού (όχι οκ). Διότι ναι μεν το πρώτο σκέλος της παρωδίας, θα μπορούσε υπό συνθήκες να βγάλει μια άλφα πλάκα, το δεύτερο δεν το ακουμπάς - σύντροφε - ούτε για αστείο.
Εξόν και εκτιμάς, λανθασμένα, πως κουβέντες που περιέχουν μέσα τους συστατικά τύπου Βάρκιζα, Μελιγαλάς ή Σκόμπι, μπορούν ενδεχόμενα να αποτελέσουν την βάση ενός ωραίου φιλμικού ανεκδότου, πράγμα που αντικειμενικά δεν πρόκειται να συμβεί ούτε στην Δευτέρα Παρουσία, σε ετούτον εδώ τον σχισματικό τόπο. Συνεπώς δεν το τσιμπάς το σπυρί, ούτε αλατίζεις την πληγή, έτσι για το κέφι σου. Ούτε βέβαια υπολογίζεις, φάουλ επίσης, ύμνους σαν την Παντιέρα Ρόσα, σαν διασκεδαστικές ταραντέλες που τις χορεύουν στα πανηγύρια της Παναγίας, έτσι, επειδή έκατσε μια φορά στο γυαλί, σε κάτι πολύ πιο ακριβό, εμπνευσμένο, παγκόσμιας εμβέλειας και όχι τσίπικα ψωροκωστέικο, με το Μπέλα Τσάο.
Ακόμη κι έτσι η έμπνευση της πεπειραμένης αντάρτισσας, που λιγουλάκι τα έχει χαμένα, αλλά ξέρει πολύ καλά πως να τουμπάρει το κεφάλαιο (αποκλειστικά και μόνον ότι αξίζει εδώ πέρα είναι η Σαριγκούλη) θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις, να φτιάξει τα θεμέλια μιας αξιοπρεπούς κινηματογραφικής διάρρηξης. Τα πάντα πέραν αυτής όμως, είναι στημένα όχι απλά πρόχειρα, αλλά εντελώς στο πόδι, δίνοντας σου την εντύπωση, πως μαζεύτηκαν πέντε κολλητοί, έγραψαν ένα σενάριο στο γόνατο (στο γόνατο??? πιπέρι...), οι ίδιοι τοποθέτησαν τις κάμερες, αυτοί κράτησαν και τα μπουμ, έκαναν και το μοντάζ και πάρτο το εργάκι. Δεν είναι έτσι η αγάπη, εξόν και το φιλμ το γυρνάς για το γιουτούμπ, οπότε μιλάμε για αριστούργημα.
Πέραν των αμέτρητων τεχνικών βλαβών - ειλικρινά από τους διαλόγους δεν άκουσα ή κατάλαβα ούτε τους μισούς - η ταινία πάσχει τρομακτικά σε δομή και εξέλιξη, αφού τα πάντα τρέχουν τόσο απλοϊκά και φτηνά, ακόμη κι αν υποθέσω πως στριφογυρνάμε στο γαιτανάκι του υπερρεάλ. Οι χαρακτήρες της υπόθεσης, πέραν της τεμπελχανούς πεντάδας (που στην πορεία χωρίς εξήγηση έγινε τετράδα, ίσως γιατί η μία κοπελιά μπορεί να έδινε μάθημα εκείνη την ημέρα του γυρίσματος στην σχολή), άλλοι τόσοι μετρημένοι στα δάκτυλα, δεν είναι ικανοί να στήσουν στόρι της προκοπής. Πόσο μάλλον να βγάλουν γέλιο με τα πεπραγμένα τους επί της οθόνης, με ατάκες και γκριμάτσες μηδενικά χιουμοριστικές. Εξόν και ο θεατής είναι ο πρωτοπόρος της κιτς κακογουστιάς Ζερβός (όχι ο zerVo) οπότε έναν τουλάχιστον υποστηρικτή, φανατικό κιόλα, η αγωνιώδης κομεντί τον έχει και τον παραέχει.
Την μαρκίζα, φυσικά, δεν την κατανόησα, ούτε μετά την τελική σεκάνς ανατροπής (?) αναζητώντας για εκατό λεπτά περίπου, με απορία, τον συσχετισμό με την Μπέλα Ιτάλια. Σύμφωνοι, κινούμενοι στο μονοπάτι του "ότι νάναι", όλοι μας έχουμε την ικανότητα να αρπάξουμε μια ντίζιταλ καμκόρντερ, να φκιάσουμε εργάκι και κατοπινά να το απολαύσουμε με τους κομπανιέρους μας κατ οίκον, στο καθιστικό, να γουστάρουμε. Όχι σε κανονική διανομή. Εκεί, υπάρχουν απαιτήσεις. Και ετούτο το εργάκι δεν τις πλησιάζει ποτέ. Πλάνα ντενέτ, ήχος θόρυβος, μοντάζ κακιάς ώρες, τρία σετ όλα κι όλα, ερμηνείες άματερ. Βάλε και το αβάντι ο πόπολο στο μίξερ, οπότε αχταρμάς επί συνόλου. Όχι!
ps. Ο περιπτεράς, λέγεται περιπτεράς, γιατί εργάζεται μέσα σε περίπτερο, το μικρό μαγαζάκι εκείνο δλδ, που φαίνεται από όλες τις πτέρυγες του. Αν ο πωλητής τύπου, καπνού και καραμελών, βρίσκεται μέσα σε διαμερισμαστικό ισόγειο χώρο, λέγεται ψιλικατζής. Να ήταν αυτό το μόνο φέιλ...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Audiovisual!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική