Movies Ltd

Εκεί στο Φάρο, είδα το Χάρο

του gaRis (@takisgaris)

Αλήθεια θα πω: Στο κατόπι του σημαντικού (ανεξαρτήτως genre) The Witch, πίσω στα 2015, το όνομα του Robert Eggers φιγουράρησε τη χρονιά που πέρασε στην κορυφή των υπεραναμενομένων μου σκηνοθετών. Δεύτερη προσπάθεια το The Lighthouse, πέρασε μανιασμένος αέρας από τις Κάννες, γεμίζοντάς με αισιοδοξία, στο βαθμό που έφτασα να προσδοκώ την ταινία της χρονιάς. Θεωρώ το horror και μάλιστα τούτο το παλιακό, το New England τύπου 1890 παρά κάτι, είδος γόνιμο για σινεμά εκτός τόπου και χρόνου, συμβολιστικό και ανατριχιαστικά παράλογο όσο και ελκυστικά ενδιαφέρον, από καθαρά ανθρωπολογικής άποψης. Θρύλοι και παραδοξολογίες, φαντάσματα και αλληγορικά στοιχειά που ωθούν το φακό στη σκιαγράφηση χαρακτήρων παραδομένων στα πάθια και την αναμέτρησή τους με το Κακό που μπορεί απλά να είναι η Φύση, τόσο σαν τοπίο αλλά κυρίαρχα ως απειλή επιβίωσής των.

Σχεδόν στο μαρτύρησα το Lighthouse, άλλο τόσο (και ακόμη περισσότερο) θα υποφέρεις κι εσύ μοχθώντας την αποκωδικοποίηση ενός θαλασσινού θρύλου κοπής 1801, που προσάρμοσε o Robert με το αδέρφι του Max. Ο γοτθικός τρόμος γυρίζεται σε 35mm ασπρόμαυρο Double-X 5222 film, σε πειραγμένη Panavision Millennium XL2 κάμερα με vintage Baltar φακούς εποχής 1918 - 1938. Aspect ratio στο 1.19:1, κάτι σε τετράγωνο δηλαδή με διαλόγους - παραληρήματα, γδύνοντας τσιτάτα από Shakespeare, Milton, Melville και Stevenson. Νόβα Σκόσια - καναδέζικη αρμύρα το λοκέισον, σε βράχο δαρμένο από λυσσασμένα κύματα με τη βρόχα να μαστιγώνει βάναυσα πνεύμα και συνείδηση ενός ντουέτου φαροφυλάκων που εντέλλεται να κάτσει για μερικές εβδομάδες-αιώνες ωσότου πιουν τα σωθικά τους, χορέψουν, παλέψουν και τα κλάσουν (κυριολεκτικά) μέχρι τελικής πτώσεως.

Γοργόνες και γλαρόνια, οπτασίες και οράματα, δολοφονίες και συνεχόμενοι αυνανισμοί. Η μοναξιά γεννά την αναμέτρηση με τη λογική και τις ενοχές του παρελθόντος. Ο αρχετυπικά απόκοσμος καπετάν Willem Dafoe (που αντί να κερδίσει επιτέλους το άγαλμα φέτος βρέθηκε εκτός πεντάδας ώστε να βρεθεί ο Brad Pitt αντιμέτωπος με 4 ιερά τέρατα, μα ήδη βραβευθέντες) κανιβαλίζει τον δύσμοιρο πρώην ξυλοκόπο Rob Pattinson, που αμίλητος και υποτακτικός, γίνεται βορά, έρμαιο και σκουπίδι χάνοντας την αξιοπρέπεια, τα μυαλά και τα συκώτια του σε ένα κάδρο αφιλόξενο, μπερδεμένος σε ένα λαβύρινθο μεθυσμένων όσο και απωθημένων επιθυμιών. Ο Patti πήρε μυρωδιά στο Cosmopolis του Cronenberg, έγινε ηθοποιός στο Good Time των Safdie και εδώ τα δίνει όλα αποδεικνύοντας πως ένα μέτριο ταλέντο μπορεί να δείξει πολλά με την κατάλληλη καθοδήγηση και τον ανάλογο οίστρο, υποβοηθούμενος από τον Νταφό που δείχνει γεννημένος για αυτόν τον ρόλο.

Μετά από τα πρώτα 40 λεπτά αρχίζει η φαγούρα παρακολουθώντας το The Lighthouse: Ο ποιητής εδώ δείχνει αδυσώπητος. Δεν εξηγεί τίποτα - δεν απαντά τίποτα - δεν ενδιαφέρεται για κάθαρση ηρώων και επίλυση μυστηρίων. Στο δε ούλτιμο δεκάλεπτο χάνεται η μπαλίτσα, μαζί με την υπομονή (στοιχηματίζω) των περισσοτέρων θεατών. Οσκαρική (άξια υποψηφιότητα) φωτογραφία και απαράμιλλη σκηνογραφική διεύθυνση με ήχο πνιγηρά θανατερό, όμως και άσκηση ύφους χωρίς ουσιαστική κατεύθυνση και έκβαση. Οι φεστιβαλικοί θα αλαλάξουν με χαρά οι δε λοιποί θα ξύσουν κεφαλή μέχρι γδαρσίματος. Σε παράλληλη τροχιά με το άστρο του Ari Aster o οποίος τόλμησε προσφάτως εξίσου με το Midsommar, ο Robert Eggers μοιράζει αφειδώς υποσχετικές για περισσότερες ομορφιές, ελπίζω μοναχά πιότερο νοηματούχες νεξτ τάιμ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Tulip Ent.!