Το Απίθανο Ταξίδι ενός Φακίρη
του Ken Scott. Με τους Dhanush, Hearty Singh, Bérénice Bejo, Erin Moriarty, Barkhad Abdi, Gérard Jugnot, Ben Miller, Abel Jafri, Sarah-Jeanne Labrosse.
Lost In Google Translation
του zerVo (@moviesltd) 
Ας επικεντρωθούμε στα βασικά στοιχεία του μπολιγουντιανού σινεμά. Πάντοτε στην έκβαση της ιστορίας, όσο δραματική, συγκινητική, φορτισμένη, τραγική κι αν είναι, τα πάντα καταλήγουν σε πανηγυρικό χάπι έντ. Που ακόμη συνηθέστερα συνοδεύεται από ταρατατζούμ, πολύχρωμες και κάρι μυρωδάτες σεκάνς μουσικής, τραγουδιού και χορού, από εκείνον τον ομαδικό της ακρίβειας των κινήσεων. Το πιο βασικό στοιχείο, δεν έχει να κάνει με την υφή του φιλμ, αλλά με την εμπορική του πορεία, που σε συντριπτικό βαθμό είναι σαρωτική, μιας και όσο και να κοστίσει η παραγωγή, το ενάμισι δις πληθυσμού της χώρας προέλευσης του, εγγυάται πως τα λεφτά θα γυρίσουν πίσω και με το παραπάνω. Αν λοιπόν θέλαμε να εντάξουμε το Απίθανο Ταξίδι ενός Φακίρη, σε ένα από τα παρακλάδια του Ινδικού σινεμά, με τίποτα δεν θα μας κάλυπτε το τελευταίο συστατικό, μιας και το έργο αποτέλεσε φλόπα γιγαντιαίου βεληνεκούς, επιστρέφοντας μόνο τα 3 από τα 20 περίπου εκατομμύρια δολάρια που στοίχισε...
Μεγαλωμένος από μια μονάχη μάνα, πλύστρα στο επάγγελμα, στις φτωχικές γειτονιές της Μουμπάι, ο Ατζατασάτρου Λαβάς Πατέλ, δυο όνειρα έχει στην ζωή του: Να γίνει πλούσιος και κάποια στιγμή να καταφέρει να ταξιδέψει στο Παρίσι. Με τον θάνατο της λατρεμένης του μητέρας και προκειμένου να γλυτώσει το μπες βγες στις φυλακές για την παραβατική του συμπεριφορά ως λωποδυτάκος, ο Άτζα, μόνο με ένα πλαστό εκατόευρω στην τσέπη, θα επιχειρήσει το μεγάλο ταξίδι για την Πόλη του Φωτός. Εκεί που ναι μεν θα βρεθεί και θα γνωρίσει μάλιστα το ερωτικό σκίρτημα για τα όμορφα μάτια της αμερικάνας Μαρί, αδέκαρος όμως, αποφασίζοντας να περάσει την νύχτα του στους χώρους του Παριζιάνικου ΙΚΕΑ, δεν θα αντιληφθεί πως οι αποθηκάριοι τον έχουν φορτώσει σε καμιόνι που ταξιδεύει για τις αποθήκες της εταιρίας στο Λονδίνο...
Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, μέχρις του σημείου που ο ταλαίπωρος Ινδός, έπεσε για ύπνο μέσα στο κασόνι, εντός του σουηδικών συμφερόντων σούπερ μάρκετ επιπλάδικου, τίποτα δεν προμήνυε την τροπή που θα πάρει η πλοκή. Ένα τυπικό ρομαντζάκι ξεδιπλωνόταν μέχρι ώρας, εκεί σιμά στον Σηκουάνα, με το φτωχόπαιδο της ιστορίας μας, να παλεύει να κερδίσει την καρδούλα της γιάνκισας που την έκανε κι εκείνη από τον τόπο της, ελάχιστες στιγμές πριν φορέσει στεφάνι. Δυο ταπεινοί, ξενιτεμένοι, από διαφορετικούς κόσμους, ζωγραφίζουν λες, ένα Άρλεκιν, από δαύτα που πολλάκις έχουμε ματαδεί. Αμ δε! Όσα συμβαίνουν στο εξής δεν μπορεί να τα έχει φανταστεί λογικός νους, τουλάχιστον από εκείνους που δεν διαβάζουν ολημερίς τις περιπέτειες του Βαρόνου Μυνχάουζεν.
Γιατί με μια τέτοια περίπτωση μοιάζει το Φορτηγά, Αερόστατα κι Αεροπλάνα που μας σερβίρει ο Κεμπεκουά Ken Scott, που τσιμπά τον φουκαριάρη τον Άτζα και τον γυροφέρνει σε ολάκερο τον πλανήτη, από την αφιλόξενη Αλβιόνα στην ανεπίδεκτη Μπάρτσα και από την ηλιόλουστη Αιώνια Πόλη στο χοτ σποτ της Μπαρμπαριάς. Σε όλο αυτό το ασούμπαλο πέρα δώθε, πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μας διαγράφεται κατά κάποιο τρόπο η συμπάθεια για όλους όσους βιώνουν τον πόνο της προσφυγιάς, κατά πως προστάζει το βιαίως κατευθυντικό σενάριο, κάτι που δεν θα μου ήταν και απόλυτα αρνητικό, το αντίθετο μάλιστα, αν είχε φροντιστεί να διατηρηθεί ένας στοιχειώδης λογικός ειρμός στην αφήγηση του adventure.
Ένας παράξενος εγγλέζος συνοριοφύλακας που δεν αφήνει ούτε παράνομη σκνίπα να περάσει στο νησί, μια παρόμοιας συλλογιστικής καταλανή ρέιντζερ που στέλνει τους δίχως χαρτιά μετανάστες στο βρωμερό κοινόβιο, μια σούπερ σταρ του σινεμά που κάνει πλάκες σε ατζέντηδες και ιμπρεσάριους, ένας καπετάνιος σαπιοκάραβου που μεταφέρει λαθραία στην Μεσόγειο κι ένας παγαπόντης φραντσέζος ταξιτζής, μπορούν αλήθεια να συνυπάρξουν σε μια ιστορία με κεντρικό πρωταγωνιστή έναν μελαψό μπατίρη Ασιάτη, που έχει χτυπηθεί από τα βελάκια του φτερωτού θεού? Εντάξει, ούτε γι αστείο δεν στέκει η παραμικρή συνοχή από την μια ρουμπρίκα στην επόμενη, καρτερώντας υπομονετικά να διαβεί το 90λεπτο, όταν και τα πάντα να μπουν στην θέση τους με τον μαγικά αφελέστατο τρόπο, που μόνον το μπόλυ ξέρει να μπαλώνει.
Η πειραγμένη κομεντί είναι το λιγότερο μέτρια κι αυτό που την αδυνατίζει πιο πολύ είναι η φαιδρή μέθοδος που ακολουθεί, στο πάλεμα της να μοιάσει στον Slumdog Millionaire. Με την σουρεαλιστική της ματιά να χτυπάει κατακόκκινο, σε βαθμό βασανισμού, η αγωνιώδης περιφορά του συμπαθή Φακίρη - σούπερ αστέρα στα μέρη του Dhanush, ανά την υδρόγειο, μάλλον στο φινάλε δεν φαίνεται να νοιάζει κανέναν. Ρυθμός εξαντλητικός, παρεμβολές μιούζικαλ αναπάντεχες και άβολες, στιγμιότυπα κωμικοδραματικά που μονομιάς τσακίζονται από την πολυλογία του Άτζα, ένα παζλ χιλίων κομματιών, που ούτε δύο από δαύτα δεν κολλάνε μεταξύ τους. Αν την έφτιαχναν για την αγορά της Ινδίας θα ήταν εκατό φορές καλύτερη. Διάλεξαν για τάργκετ γκρουπ της την Γηραιά. Σφάλμα τους. Και το πληρώνουν ακόμα.
Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, μέχρις του σημείου που ο ταλαίπωρος Ινδός, έπεσε για ύπνο μέσα στο κασόνι, εντός του σουηδικών συμφερόντων σούπερ μάρκετ επιπλάδικου, τίποτα δεν προμήνυε την τροπή που θα πάρει η πλοκή. Ένα τυπικό ρομαντζάκι ξεδιπλωνόταν μέχρι ώρας, εκεί σιμά στον Σηκουάνα, με το φτωχόπαιδο της ιστορίας μας, να παλεύει να κερδίσει την καρδούλα της γιάνκισας που την έκανε κι εκείνη από τον τόπο της, ελάχιστες στιγμές πριν φορέσει στεφάνι. Δυο ταπεινοί, ξενιτεμένοι, από διαφορετικούς κόσμους, ζωγραφίζουν λες, ένα Άρλεκιν, από δαύτα που πολλάκις έχουμε ματαδεί. Αμ δε! Όσα συμβαίνουν στο εξής δεν μπορεί να τα έχει φανταστεί λογικός νους, τουλάχιστον από εκείνους που δεν διαβάζουν ολημερίς τις περιπέτειες του Βαρόνου Μυνχάουζεν.
Γιατί με μια τέτοια περίπτωση μοιάζει το Φορτηγά, Αερόστατα κι Αεροπλάνα που μας σερβίρει ο Κεμπεκουά Ken Scott, που τσιμπά τον φουκαριάρη τον Άτζα και τον γυροφέρνει σε ολάκερο τον πλανήτη, από την αφιλόξενη Αλβιόνα στην ανεπίδεκτη Μπάρτσα και από την ηλιόλουστη Αιώνια Πόλη στο χοτ σποτ της Μπαρμπαριάς. Σε όλο αυτό το ασούμπαλο πέρα δώθε, πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μας διαγράφεται κατά κάποιο τρόπο η συμπάθεια για όλους όσους βιώνουν τον πόνο της προσφυγιάς, κατά πως προστάζει το βιαίως κατευθυντικό σενάριο, κάτι που δεν θα μου ήταν και απόλυτα αρνητικό, το αντίθετο μάλιστα, αν είχε φροντιστεί να διατηρηθεί ένας στοιχειώδης λογικός ειρμός στην αφήγηση του adventure.
Ένας παράξενος εγγλέζος συνοριοφύλακας που δεν αφήνει ούτε παράνομη σκνίπα να περάσει στο νησί, μια παρόμοιας συλλογιστικής καταλανή ρέιντζερ που στέλνει τους δίχως χαρτιά μετανάστες στο βρωμερό κοινόβιο, μια σούπερ σταρ του σινεμά που κάνει πλάκες σε ατζέντηδες και ιμπρεσάριους, ένας καπετάνιος σαπιοκάραβου που μεταφέρει λαθραία στην Μεσόγειο κι ένας παγαπόντης φραντσέζος ταξιτζής, μπορούν αλήθεια να συνυπάρξουν σε μια ιστορία με κεντρικό πρωταγωνιστή έναν μελαψό μπατίρη Ασιάτη, που έχει χτυπηθεί από τα βελάκια του φτερωτού θεού? Εντάξει, ούτε γι αστείο δεν στέκει η παραμικρή συνοχή από την μια ρουμπρίκα στην επόμενη, καρτερώντας υπομονετικά να διαβεί το 90λεπτο, όταν και τα πάντα να μπουν στην θέση τους με τον μαγικά αφελέστατο τρόπο, που μόνον το μπόλυ ξέρει να μπαλώνει.
Η πειραγμένη κομεντί είναι το λιγότερο μέτρια κι αυτό που την αδυνατίζει πιο πολύ είναι η φαιδρή μέθοδος που ακολουθεί, στο πάλεμα της να μοιάσει στον Slumdog Millionaire. Με την σουρεαλιστική της ματιά να χτυπάει κατακόκκινο, σε βαθμό βασανισμού, η αγωνιώδης περιφορά του συμπαθή Φακίρη - σούπερ αστέρα στα μέρη του Dhanush, ανά την υδρόγειο, μάλλον στο φινάλε δεν φαίνεται να νοιάζει κανέναν. Ρυθμός εξαντλητικός, παρεμβολές μιούζικαλ αναπάντεχες και άβολες, στιγμιότυπα κωμικοδραματικά που μονομιάς τσακίζονται από την πολυλογία του Άτζα, ένα παζλ χιλίων κομματιών, που ούτε δύο από δαύτα δεν κολλάνε μεταξύ τους. Αν την έφτιαχναν για την αγορά της Ινδίας θα ήταν εκατό φορές καλύτερη. Διάλεξαν για τάργκετ γκρουπ της την Γηραιά. Σφάλμα τους. Και το πληρώνουν ακόμα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική