Ντούλιτλ
του Stephen Gaghan. Με τους Robert Downey Jr., Antonio Banderas, Michael Sheen, Emma Thompson, Rami Malek, John Cena, Kumail Nanjiani, Octavia Spencer, Tom Holland, Craig Robinson, Ralph Fiennes, Selena Gomez, Marion Cotillard.
Doc Save The Queen!
του zerVo (@moviesltd) 
Η πρώτη φορά που η μόστρα του εκκεντρικού δόκτορα πέρασε από τις καλογραμμένες σελίδες των παιδικών έργων του Hugh Lofting στο εκράν, συνέβη στα 1967, με μια παραγωγή πανάκριβη για τα δεδομένα της εποχής, υπογεγραμμένη από έναν φημισμένο ντιρέκτορα όπως ο Attenborough και με τον πολύ Rex Harrison στον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο. Σε μια εναλλακτική μιούζικαλ φόρμα το φιλμ αποτέλεσε κραυγαλέα φλόπα, καθώς ποτέ δεν επέστρεψε πίσω στα ταμεία της Fox το αρχικό της κόστος. Σε αντίθεση με την πιο σύγχρονης εποχής, δεύτερη εμφάνιση του βετ στην μεγάλη οθόνη εκεί κοντά στο μιλένιουμ, στην περίοδο της μεγάλης ακμής του τρανού Eddie Murphy, όταν με το δίπτυχο του Ο Γιατρός τρελάθηκε, έπιασε ένα μικρό τζακ ποτ για την (ίδια) μπράντα που τον χρηματοδότησε. Δημιουργώντας έτσι προσδοκίες πανύψηλες στην Universal, ώστε να επαναφέρει την μορφή του σε μια ολοκαίνουργη περιπέτεια, δαπανώντας το ποσόν των 175 ολόκληρων εκατομμυρίων για την ολοκλήρωση του. Προσωπικά πολύ αμφιβάλω αν το τελικό ισοζύγιο του νέου Dolittle, εντέλει θα είναι θετικό...
Χάρη στην μοναδική ικανότητα του διακεκριμένου κτηνίατρου, Δόκτορα Ντούλιτλ, να συνομιλεί με οποιασδήποτε μορφής και ράτσας ζώο, η ίδια η βασίλισσα της Αγγλίας, έδωσε την εντολή να του χορηγηθεί μια τεράστια έκταση στην βρετανική περιφέρεια, προκειμένου ο ίδιος και τα ζωντανά του να διαβιώνουν σε μια κατάσταση απόλυτης γαλήνης. Ένας μικρός παράδεισος που θα διαλυθεί μονομιάς, στο άκουσμα του μαντάτου του θανάτου της λατρεμένης του συζύγου, Λίλυ, που χάθηκε εν μέσω καταιγίδας, ταξιδεύοντας με καράβι στους μακρινούς ωκεανούς. Τραγικό συμβάν, που έχει οδηγήσει τον ικανό γιατρό στην κατάθλιψη και την εσωστρέφεια, μη δίνοντας του τον παραμικρό λόγο για να συνεχίσει το επιστημονικό του έργο.
Την διαρκή απομόνωση του από τον πολιτισμό, θα διακόψει το μήνυμα που θα σταλεί από το παλάτι, πως η βασίλισσα είναι βαρύτατα ασθενής και αν δεν της χορηγηθεί άμεσα το γιατρικό, που μπορεί κανείς να το βρει μόνο σε ένα νησί που βρίσκεται εκεί που τελειώνει η θάλασσα. Έχοντας για βοηθούς τους αγαπημένους του συντρόφους, τον βυθισμένο στις φοβίες του γορίλα Τσι Τσι, τον μπερδεμένο παπαγάλο Πόλι, τον θηριώδη πολικό αρκούδο Γιόσι, τον πολυλογά στρουθοκάμηλο Πλίμπτον και το κουτάβι Τζιπ, αλλά και τον πιτσιρικά Τόμι Στάμπινς, που αναπάντεχα εμφανίστηκε στο κατώφλι του, επιθυμώντας να γίνει ο μαθητευόμενος του, ο Ντούλιτλ θα εκκινήσει ένα μακρύ ταξίδι εντοπισμού του φαρμάκου. Που θα σώσει τόσο την ηγεμόνα από το μοιραίο, όσο και τον ίδιο, αφού χωρίς εκείνη το κτήμα του θα χαθεί μονομιάς!
Σε αυτή του την αναζήτηση στο πέρας των οριζόντων ο Ντούλιτλ θα έχει ουκ ολίγα εμπόδια να ξεπεράσει, όπως θα του τα θέσουν ο κακίστρος κομπογιαννίτης αυλικός Μαντφλάι, αλλά και ο απομονωμένος μεγαλοσχήμονας Βασιλιάς Ρασούλ. Όταν όμως έχεις στο πλευρό σου ολάκερο το ζωοικό βασίλειο - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αφού πάντα κάποια άγρια θηρία θα πάνε με το μέρος του οχτρού - δεν είναι και τόσο εύκολο κανείς, όσο δυνατός κι αν είναι να σε βάλει πλάτη.
Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια τάξη, η νουβέλα φαντασίας που αποτελεί την βάση του σεναρίου (κατά βάση το τεύχος The Voyages Of Dr Dolittle από το 1922) γράφηκε αποκλειστικά και μόνο για να την διαβάσουν παιδικά, ανήλικα ματάκια. Σε αυτή ακριβώς την προσταγή, ανταποκρίνεται πλήρως και το κινηματογραφικό ετούτο πόνημα, που ενδεχόμενα θα ενθουσιάσει τους μπόμπιρες σινεφίλ, αφήνοντας τους άφωνους με όλα αυτά τα ζωάκια που μιλούν ανθρωπινά (και την Ελληνική), τα λαμπερά χρώματα στα φόντα και τις ενδιαφέρουσες ανατροπές, που σκάνε διαρκώς σαν σε ένα παραμύθι. Αυτό ακριβώς που είναι δηλαδή, ένα ακριβό και εφετζίδικο φέριτέιλ, που όμως ελάχιστα θα συγκινήσει όλους τους μπαμπάδες συνοδούς, αφού τα πάντα είναι προβλέψιμα για το πιο πεπειραμένο μάτι.
Δίχως να τσιγγουνευτεί σεντ το στούντιο, διάλεξε μερικούς από τους πιο ονομαστούς αστέρες για την διανομή, τόσο των live action προσώπων, όσο κι εκείνων που θα συμμετείχαν φωνητικά στο adventure. Καλώς ή κακώς, μετά την επιλογή του από την Marvel να ηγηθεί του ατελείωτου τιμ των Avengers ως Iron Man, ο Robert Downey έχει εκτοξεύσει την δημοτικότητα του σε άλλους γαλαξίες, συνεπώς και το μπάτζετ του, ακόμη κι αν εδώ πρόκειται για την πρώτη, μετά-κυματική του εμφάνιση, σε έναν ρόλο μάλιστα που δεν του πηγαίνει και τόσο γάντι. Απλούστατα διότι δεν είναι Εγγλέζος, άρα το άξεντ του, κατάτι μοιάζει επιτηδευμένο. Πάντως ο περίγυρος, από τον Banderas ίσαμε τον Sheen, στέκει αρκετά καλά στο ύψος του και βοηθά τον Σταρκ να μην νιώσει μοναξιά, παίζοντας μπροστά στο πράσινο σκηνικό του CGI, υποκρινόμενος πως όλη αυτή η πανίδα είναι πραγματικότητα. Ομοίως και ως φωνές, ο Malek, η Thompson, ο Cena, η Spencer δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, για να γίνουν τα αστειάκια μεταξύ των κολλητών του Δόκτορος, όσο το δυνατόν πιο πιστευτά.
Το παράξενο είναι πως το φιλμ υπογράφεται σκηνοθετικά από έναν αδόκιμο στο είδος του Ποντικομικρούλη και του Πάντιγκτον, τον (οσκαρούχο για το σενάριο του Traffic) Stephen Gaghan, που με την Syriana του, μια δεκαετία περίπου πριν, είχε τσακίσει κόκαλα. Συμμέτοχος και αυτός στο πολυδιαφημισμένο καστ εντ κρου εδώ, χωρίς να γίνεται διακριτή κάποια σπουδαία ντιρεκτορική του παρέμβαση. Υποσχέσεις μπόλικες, ψηλές όσο και το κόστος του Dolittle δηλαδή, που ουδέποτε έγιναν πράξη, προκειμένου να αποτελέσει κάτι το ξεχωριστό, χωρίς βέβαια και να το κατηγορούμε ως σκουπίδι. Έχει τις καλές και αγωνιώδεις του στιγμές, έχει χιούμορ - ανάλογο του τάργκετ γκρουπ του, διαθέτει γνώριμα πρόσωπα σε κάθε πόστο που φαίνεται ή ακούγεται, δεν είναι όμως εντυπωσιακό. Ούτε ξεχωριστό. Και συνήθως κάτι μέτριο, σε αυτό το χολιγουντιανό επίπεδο του εκρηκτικού ουάου, δεν είναι και καλός σύμβουλος για μια σοβαρή, εμπορική πορεία του.
Την διαρκή απομόνωση του από τον πολιτισμό, θα διακόψει το μήνυμα που θα σταλεί από το παλάτι, πως η βασίλισσα είναι βαρύτατα ασθενής και αν δεν της χορηγηθεί άμεσα το γιατρικό, που μπορεί κανείς να το βρει μόνο σε ένα νησί που βρίσκεται εκεί που τελειώνει η θάλασσα. Έχοντας για βοηθούς τους αγαπημένους του συντρόφους, τον βυθισμένο στις φοβίες του γορίλα Τσι Τσι, τον μπερδεμένο παπαγάλο Πόλι, τον θηριώδη πολικό αρκούδο Γιόσι, τον πολυλογά στρουθοκάμηλο Πλίμπτον και το κουτάβι Τζιπ, αλλά και τον πιτσιρικά Τόμι Στάμπινς, που αναπάντεχα εμφανίστηκε στο κατώφλι του, επιθυμώντας να γίνει ο μαθητευόμενος του, ο Ντούλιτλ θα εκκινήσει ένα μακρύ ταξίδι εντοπισμού του φαρμάκου. Που θα σώσει τόσο την ηγεμόνα από το μοιραίο, όσο και τον ίδιο, αφού χωρίς εκείνη το κτήμα του θα χαθεί μονομιάς!
Σε αυτή του την αναζήτηση στο πέρας των οριζόντων ο Ντούλιτλ θα έχει ουκ ολίγα εμπόδια να ξεπεράσει, όπως θα του τα θέσουν ο κακίστρος κομπογιαννίτης αυλικός Μαντφλάι, αλλά και ο απομονωμένος μεγαλοσχήμονας Βασιλιάς Ρασούλ. Όταν όμως έχεις στο πλευρό σου ολάκερο το ζωοικό βασίλειο - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αφού πάντα κάποια άγρια θηρία θα πάνε με το μέρος του οχτρού - δεν είναι και τόσο εύκολο κανείς, όσο δυνατός κι αν είναι να σε βάλει πλάτη.
Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια τάξη, η νουβέλα φαντασίας που αποτελεί την βάση του σεναρίου (κατά βάση το τεύχος The Voyages Of Dr Dolittle από το 1922) γράφηκε αποκλειστικά και μόνο για να την διαβάσουν παιδικά, ανήλικα ματάκια. Σε αυτή ακριβώς την προσταγή, ανταποκρίνεται πλήρως και το κινηματογραφικό ετούτο πόνημα, που ενδεχόμενα θα ενθουσιάσει τους μπόμπιρες σινεφίλ, αφήνοντας τους άφωνους με όλα αυτά τα ζωάκια που μιλούν ανθρωπινά (και την Ελληνική), τα λαμπερά χρώματα στα φόντα και τις ενδιαφέρουσες ανατροπές, που σκάνε διαρκώς σαν σε ένα παραμύθι. Αυτό ακριβώς που είναι δηλαδή, ένα ακριβό και εφετζίδικο φέριτέιλ, που όμως ελάχιστα θα συγκινήσει όλους τους μπαμπάδες συνοδούς, αφού τα πάντα είναι προβλέψιμα για το πιο πεπειραμένο μάτι.
Δίχως να τσιγγουνευτεί σεντ το στούντιο, διάλεξε μερικούς από τους πιο ονομαστούς αστέρες για την διανομή, τόσο των live action προσώπων, όσο κι εκείνων που θα συμμετείχαν φωνητικά στο adventure. Καλώς ή κακώς, μετά την επιλογή του από την Marvel να ηγηθεί του ατελείωτου τιμ των Avengers ως Iron Man, ο Robert Downey έχει εκτοξεύσει την δημοτικότητα του σε άλλους γαλαξίες, συνεπώς και το μπάτζετ του, ακόμη κι αν εδώ πρόκειται για την πρώτη, μετά-κυματική του εμφάνιση, σε έναν ρόλο μάλιστα που δεν του πηγαίνει και τόσο γάντι. Απλούστατα διότι δεν είναι Εγγλέζος, άρα το άξεντ του, κατάτι μοιάζει επιτηδευμένο. Πάντως ο περίγυρος, από τον Banderas ίσαμε τον Sheen, στέκει αρκετά καλά στο ύψος του και βοηθά τον Σταρκ να μην νιώσει μοναξιά, παίζοντας μπροστά στο πράσινο σκηνικό του CGI, υποκρινόμενος πως όλη αυτή η πανίδα είναι πραγματικότητα. Ομοίως και ως φωνές, ο Malek, η Thompson, ο Cena, η Spencer δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, για να γίνουν τα αστειάκια μεταξύ των κολλητών του Δόκτορος, όσο το δυνατόν πιο πιστευτά.
Το παράξενο είναι πως το φιλμ υπογράφεται σκηνοθετικά από έναν αδόκιμο στο είδος του Ποντικομικρούλη και του Πάντιγκτον, τον (οσκαρούχο για το σενάριο του Traffic) Stephen Gaghan, που με την Syriana του, μια δεκαετία περίπου πριν, είχε τσακίσει κόκαλα. Συμμέτοχος και αυτός στο πολυδιαφημισμένο καστ εντ κρου εδώ, χωρίς να γίνεται διακριτή κάποια σπουδαία ντιρεκτορική του παρέμβαση. Υποσχέσεις μπόλικες, ψηλές όσο και το κόστος του Dolittle δηλαδή, που ουδέποτε έγιναν πράξη, προκειμένου να αποτελέσει κάτι το ξεχωριστό, χωρίς βέβαια και να το κατηγορούμε ως σκουπίδι. Έχει τις καλές και αγωνιώδεις του στιγμές, έχει χιούμορ - ανάλογο του τάργκετ γκρουπ του, διαθέτει γνώριμα πρόσωπα σε κάθε πόστο που φαίνεται ή ακούγεται, δεν είναι όμως εντυπωσιακό. Ούτε ξεχωριστό. Και συνήθως κάτι μέτριο, σε αυτό το χολιγουντιανό επίπεδο του εκρηκτικού ουάου, δεν είναι και καλός σύμβουλος για μια σοβαρή, εμπορική πορεία του.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιανουαρίου 2020 από την Tulip Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική