Και Μετά Χορέψαμε
του Levan Akin. Με τους Levan Gelbakhiani, Bachi Valishvili, Ana Javakishvili, Giorgi Tsereteli, Kakha Gogidze, Tamar Bukhnikashvili, Ana Makharadze, Levan Gabrav.
Αγάπη μόνο!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«Μα εγώ μ' ένα άγριο περήφανο χορό / σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω»...
Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 14 Δεκεμβρίου του 1979 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, Γεωργιανός Levan Akin. Έχουν προηγηθεί οι απρόβλητες εμπορικά στη χώρα μας ταινίες: «Katinkas kalas» (Certain People, 2011) και «Cirkeln» (The Circle, 2015).
Η ταινία Και Μετά Χορέψαμε (And Then We Danced) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» και αποτελεί την επίσημη πρόταση της Σουηδίας (κι όχι της Γεωργίας) για το ξενόγλωσσο Όσκαρ – δεν κατάφερε πάντως να μπει στη shortlist με τις 10 ταινίες, από την οποία θα προκύψει η τελική πεντάδα. Γενικώς, η ταινία συνάντησε πολλά προβλήματα για να ολοκληρωθεί, στη Γεωργία, καθώς η ομοφυλοφιλία είναι θέμα – ταμπού στη συντηρητική χώρα της πρώην ΕΣΣΔ. Κανένας επίσημος φορέας της χώρας δεν την υποστήριξε. Μέχρι και χρήματα για να παραβρεθούν οι συντελεστές στις Κάννες στην επίσημη πρώτη προβολή της ταινίας δεν δόθηκαν κι έτσι οι πρωταγωνιστές κάλυψαν το ταξίδι με δικά τους έξοδα. Τέλος, κατά την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στη Γεωργία υπήρξε μεγάλη ένταση, προπηλακισμοί και ξύλο (!!!) από εξαγριωμένους Γεωργιανούς εναντίον τόσο των συντελεστών της ταινίας όσο και όσων τόλμησαν να προσπαθήσουν να την παρακολουθήσουν, υπό την προστασία μάλιστα ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων.
Η υπόθεση: Τιφλίδα, Γεωργία, σήμερα. Ο Μεράμπ χορεύει από μικρή ηλικία στην Εθνική Ακαδημία Χορού. Και ο χορός είναι ένας από τους τρόπους για να ξεφύγει κάποιος από τη φτώχεια που κυριαρχεί στη χώρα: είναι ένα από τα πιο αναγνωρισμένα εξαγώγιμα «προϊόντα» της Γεωργίας. Όλη η οικογένειά του ασχολήθηκε με το χορό. Οι – χωρισμένοι – γονείς του, η γιαγιά του στο παρελθόν και ο μικρότερος αδελφός του, ο ταραχοποιός Δαυίδ, όλοι χορευτές. Πιο κοντά στο να πετύχει τον στόχο, πάντως, και να μπει στην Εθνική Ομάδα Χορού (μιας που μια θέση άνδρα χορευτή έχει χηρέψει πρόσφατα) είναι ο Μεράμπ. Με την παρτενέρ του, τη Μαίρη, έχουν μια ιδιότυπη – πέρα από φιλική – σχέση και η Μαίρη χαίρεται για τις προοπτικές που ανοίγονται για τον Μεράμπ. Προσμένει, όμως, η σχέση τους να προχωρήσει παραπάνω.
Μέχρι που στην εικόνα προστίθεται ο Ηρακλής. Ο Ηρακλής είναι ένας όμορφος νεαρός, που πηγαίνει να παρακολουθήσει τα μαθήματα στην Εθνική Ακαδημία Χορού, υπό τις οδηγίες του βλοσυρού δασκάλου, του Αλέκο. Ο Ηρακλής είναι πολύ ταλαντούχος και κερδίζει κατευθείαν την προσοχή του Μεράμπ. Ένας παράξενος ανταγωνισμός αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο νεαρούς άνδρες, που διεκδικούν επί ίσοις όροις τη μία και μοναδική, πολυπόθητη θέση. Μήπως όμως ο ανταγωνισμός δεν θα είναι το μόνο πράγμα που θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους;
Η άποψή μας: Πέντε πράγματα που γνωρίζουμε για την Γεωργία: 1) έχει ένα από τα πλέον ιδιαίτερα και μοναδικά αλφάβητα στον κόσμο και κατ' επέκταση, μια πολύ συγκεκριμένη και ιδιαίτερη γραφή, 2) είναι η πατρίδα του κρασιού καθώς στην περιοχή παράγεται οίνος εδώ και οχτώ χιλιάδες χρόνια, 3) ο Ioseb Besarionis dzе Jughashvili, ο γνωστός σε όλους μας πατερούλης Ιωσήφ Στάλιν, γεννήθηκε στην πόλη Γκόρι της Γεωργίας, 4) η Κολχίδα, που στη μυθολογία είναι ο τόπος όπου ο Ιάσονας άφησε να φυλάσσεται το περίφημο χρυσόμαλλο δέρας δεν είναι άλλη από τη Γεωργία και 5) οι χοροί της χώρας είναι εντυπωσιακοί και βρίσκονται στη λίστα της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO!
Αυτό το τελευταίο αποτελεί σαν να λέμε «ένα το κρατούμενο». Το άλλο... κρατούμενο είναι πως η χώρα είναι βαθιά συντηρητική. Χωρίς να μπορούμε να κοντράρουμε με επιχειρήματα την πεποίθηση πως η Ελλάδα συνεχίζει να είναι μια επίσης πολύ συντηρητική χώρα, η Γεωργία είναι σαν να λέμε κάτι σαν την Ελλάδα της δεκαετίας του '70. Ιδίως σε ότι αφορά το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Αλλά και του προγαμιαίου σεξ. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι χρήσιμα για να μπορεί κάποιος να απολαύσει καλύτερα την ταινία. Όχι πως αν δεν τα γνωρίζει δεν θα περάσει καλά. Αλλά να, είναι πιο εύκολο να κατανοήσεις και να εξηγήσεις συμπεριφορές και αντιδράσεις των ηρώων του φιλμ αν γνωρίζεις κάτι και από το context μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα.
Προχωράμε στο παρασύνθημα: αυτή είναι μια πολύ δυνατή ταινία. Ατελής, προβληματική σε κάποια σημεία, με συχνή καταφυγή σε εύκολες λύσεις και κλισέ, αλλά πραγματικά συναρπαστική να τη βλέπεις. Τι σε κερδίζει; Σίγουρα ο χορός και ακόμα πιο σίγουρα η ερμηνεία του βασικού πρωταγωνιστή, Levan Gelbakhiani, τον οποίο ο σκηνοθέτης ανακάλυψε μέσα από το Instagram! Οι σκηνές χορού είναι πραγματικά υπέροχες. Όλες οι σκηνές από τις πρόβες δεν μπορούν παρά να σε παρασύρουν στο μεθυστικό ρυθμό τους. Όντως, κατά πως φαίνεται τουλάχιστον από την ταινία (μιας που δεν είμαστε και τίποτε ειδικοί σε ότι αφορά τους γεωργιανούς χορούς) οι χοροί είναι πραγματικά λεβέντικοι, ιδιαιτέρως τελετουργικοί και δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν μεγάλη εντύπωση σε όσους τους παρακολουθούν. Όπως λέει χαρακτηριστικά κάποια στιγμή ο Αλέκο «δεν χωράει η ομοφυλοφιλία στους γεωργιανούς χορούς». Εννοεί: «δεν μπορείς να χορεύεις γεωργιανό χορό και να δείχνεις θηλυπρεπής».
Χμ, άρα, στο μυαλό του Αλέκο και της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπατριωτών του, ένας ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να χορέψει γεωργιανούς χορούς γιατί δεν μπορεί να είναι λεβέντης. Ο Μεράμπ φροντίζει να τον διαψεύσει. Εμπράκτως. Και στην τελευταία σκηνή, της οντισιόν, παλεύει με νύχια και με δόντια να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει. Τρομερή σκηνή. Γενικά, αυτή είναι μια ταινία που εστιάζει (και) σε έναν ομοφυλοφιλικό έρωτα, που όμως είναι προσβάσιμη (συγχωρέστε με ρε παιδιά, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) κι από ένα πιο συντηρητικό κοινό. Ο Levan Gelbakhiani, ο Μεράμπ της ταινίας είναι σπουδαίος. Άνθρωπος και πουλί, γήινος και αιθέριος, που όταν καταλαβαίνει την πραγματική σεξουαλική του ταυτότητα, παλεύει με τον εαυτό του: να την αποδεχτεί; να την απορρίψει; να κρυφτεί; Η σχέση του με τον Ηρακλή έχει την δύναμη και την τραγικότητα της σχέσης των δύο εραστών στο «Brokeback Mountain». Θα τα καταφέρουν να είναι μαζί; Ή θα αναγκαστούν να διαλύσουν τη σχέση τους; Θα συμβιβαστούν;
Μια από τις κομβικές σκηνές της ταινίας είναι προς το τέλος, εκείνη όπου ο Μεράμπ «σπάει» και ο Δαυίδ, ο «στ' αρχίδια μου όλα» αδελφός του, του δίνει κουράγιο και αγάπη. Πραγματικά όμορφη ταινία, με κάποιους σχηματικούς χαρακτήρες η αλήθεια είναι και κάποιες προκάτ σκηνές, που θα μπορούσαν να δουλευτούν καλύτερα φαντάζομαι. Μια ματιά σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία, όπου μεταξύ των άλλων, αν αφήσεις κάποια κοπέλα έγκυο πρέπει να την παντρευτείς. Η ελπίδα όμως υπάρχει πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Against all odds. Απλά χρειάζονται μερικοί Μεράμπ για να κινήσουν τον τροχό της ελπίδας. Και στο τέλος τέλος, ας κρατήσουν οι χοροί.
ΥΓ: Θέλω να κάνω μια – άστοχη ενδεχομένως – σύγκριση με το περσινό Girl. Τούτη η ταινία πετυχαίνει εκεί όπου η ταινία από το Βέλγιο σκόνταφτε. Και το σταματάω εδώ...
Η υπόθεση: Τιφλίδα, Γεωργία, σήμερα. Ο Μεράμπ χορεύει από μικρή ηλικία στην Εθνική Ακαδημία Χορού. Και ο χορός είναι ένας από τους τρόπους για να ξεφύγει κάποιος από τη φτώχεια που κυριαρχεί στη χώρα: είναι ένα από τα πιο αναγνωρισμένα εξαγώγιμα «προϊόντα» της Γεωργίας. Όλη η οικογένειά του ασχολήθηκε με το χορό. Οι – χωρισμένοι – γονείς του, η γιαγιά του στο παρελθόν και ο μικρότερος αδελφός του, ο ταραχοποιός Δαυίδ, όλοι χορευτές. Πιο κοντά στο να πετύχει τον στόχο, πάντως, και να μπει στην Εθνική Ομάδα Χορού (μιας που μια θέση άνδρα χορευτή έχει χηρέψει πρόσφατα) είναι ο Μεράμπ. Με την παρτενέρ του, τη Μαίρη, έχουν μια ιδιότυπη – πέρα από φιλική – σχέση και η Μαίρη χαίρεται για τις προοπτικές που ανοίγονται για τον Μεράμπ. Προσμένει, όμως, η σχέση τους να προχωρήσει παραπάνω.
Μέχρι που στην εικόνα προστίθεται ο Ηρακλής. Ο Ηρακλής είναι ένας όμορφος νεαρός, που πηγαίνει να παρακολουθήσει τα μαθήματα στην Εθνική Ακαδημία Χορού, υπό τις οδηγίες του βλοσυρού δασκάλου, του Αλέκο. Ο Ηρακλής είναι πολύ ταλαντούχος και κερδίζει κατευθείαν την προσοχή του Μεράμπ. Ένας παράξενος ανταγωνισμός αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο νεαρούς άνδρες, που διεκδικούν επί ίσοις όροις τη μία και μοναδική, πολυπόθητη θέση. Μήπως όμως ο ανταγωνισμός δεν θα είναι το μόνο πράγμα που θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους;
Η άποψή μας: Πέντε πράγματα που γνωρίζουμε για την Γεωργία: 1) έχει ένα από τα πλέον ιδιαίτερα και μοναδικά αλφάβητα στον κόσμο και κατ' επέκταση, μια πολύ συγκεκριμένη και ιδιαίτερη γραφή, 2) είναι η πατρίδα του κρασιού καθώς στην περιοχή παράγεται οίνος εδώ και οχτώ χιλιάδες χρόνια, 3) ο Ioseb Besarionis dzе Jughashvili, ο γνωστός σε όλους μας πατερούλης Ιωσήφ Στάλιν, γεννήθηκε στην πόλη Γκόρι της Γεωργίας, 4) η Κολχίδα, που στη μυθολογία είναι ο τόπος όπου ο Ιάσονας άφησε να φυλάσσεται το περίφημο χρυσόμαλλο δέρας δεν είναι άλλη από τη Γεωργία και 5) οι χοροί της χώρας είναι εντυπωσιακοί και βρίσκονται στη λίστα της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO!
Αυτό το τελευταίο αποτελεί σαν να λέμε «ένα το κρατούμενο». Το άλλο... κρατούμενο είναι πως η χώρα είναι βαθιά συντηρητική. Χωρίς να μπορούμε να κοντράρουμε με επιχειρήματα την πεποίθηση πως η Ελλάδα συνεχίζει να είναι μια επίσης πολύ συντηρητική χώρα, η Γεωργία είναι σαν να λέμε κάτι σαν την Ελλάδα της δεκαετίας του '70. Ιδίως σε ότι αφορά το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Αλλά και του προγαμιαίου σεξ. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι χρήσιμα για να μπορεί κάποιος να απολαύσει καλύτερα την ταινία. Όχι πως αν δεν τα γνωρίζει δεν θα περάσει καλά. Αλλά να, είναι πιο εύκολο να κατανοήσεις και να εξηγήσεις συμπεριφορές και αντιδράσεις των ηρώων του φιλμ αν γνωρίζεις κάτι και από το context μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα.
Προχωράμε στο παρασύνθημα: αυτή είναι μια πολύ δυνατή ταινία. Ατελής, προβληματική σε κάποια σημεία, με συχνή καταφυγή σε εύκολες λύσεις και κλισέ, αλλά πραγματικά συναρπαστική να τη βλέπεις. Τι σε κερδίζει; Σίγουρα ο χορός και ακόμα πιο σίγουρα η ερμηνεία του βασικού πρωταγωνιστή, Levan Gelbakhiani, τον οποίο ο σκηνοθέτης ανακάλυψε μέσα από το Instagram! Οι σκηνές χορού είναι πραγματικά υπέροχες. Όλες οι σκηνές από τις πρόβες δεν μπορούν παρά να σε παρασύρουν στο μεθυστικό ρυθμό τους. Όντως, κατά πως φαίνεται τουλάχιστον από την ταινία (μιας που δεν είμαστε και τίποτε ειδικοί σε ότι αφορά τους γεωργιανούς χορούς) οι χοροί είναι πραγματικά λεβέντικοι, ιδιαιτέρως τελετουργικοί και δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν μεγάλη εντύπωση σε όσους τους παρακολουθούν. Όπως λέει χαρακτηριστικά κάποια στιγμή ο Αλέκο «δεν χωράει η ομοφυλοφιλία στους γεωργιανούς χορούς». Εννοεί: «δεν μπορείς να χορεύεις γεωργιανό χορό και να δείχνεις θηλυπρεπής».
Χμ, άρα, στο μυαλό του Αλέκο και της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπατριωτών του, ένας ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να χορέψει γεωργιανούς χορούς γιατί δεν μπορεί να είναι λεβέντης. Ο Μεράμπ φροντίζει να τον διαψεύσει. Εμπράκτως. Και στην τελευταία σκηνή, της οντισιόν, παλεύει με νύχια και με δόντια να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει. Τρομερή σκηνή. Γενικά, αυτή είναι μια ταινία που εστιάζει (και) σε έναν ομοφυλοφιλικό έρωτα, που όμως είναι προσβάσιμη (συγχωρέστε με ρε παιδιά, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) κι από ένα πιο συντηρητικό κοινό. Ο Levan Gelbakhiani, ο Μεράμπ της ταινίας είναι σπουδαίος. Άνθρωπος και πουλί, γήινος και αιθέριος, που όταν καταλαβαίνει την πραγματική σεξουαλική του ταυτότητα, παλεύει με τον εαυτό του: να την αποδεχτεί; να την απορρίψει; να κρυφτεί; Η σχέση του με τον Ηρακλή έχει την δύναμη και την τραγικότητα της σχέσης των δύο εραστών στο «Brokeback Mountain». Θα τα καταφέρουν να είναι μαζί; Ή θα αναγκαστούν να διαλύσουν τη σχέση τους; Θα συμβιβαστούν;
Μια από τις κομβικές σκηνές της ταινίας είναι προς το τέλος, εκείνη όπου ο Μεράμπ «σπάει» και ο Δαυίδ, ο «στ' αρχίδια μου όλα» αδελφός του, του δίνει κουράγιο και αγάπη. Πραγματικά όμορφη ταινία, με κάποιους σχηματικούς χαρακτήρες η αλήθεια είναι και κάποιες προκάτ σκηνές, που θα μπορούσαν να δουλευτούν καλύτερα φαντάζομαι. Μια ματιά σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία, όπου μεταξύ των άλλων, αν αφήσεις κάποια κοπέλα έγκυο πρέπει να την παντρευτείς. Η ελπίδα όμως υπάρχει πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Against all odds. Απλά χρειάζονται μερικοί Μεράμπ για να κινήσουν τον τροχό της ελπίδας. Και στο τέλος τέλος, ας κρατήσουν οι χοροί.
ΥΓ: Θέλω να κάνω μια – άστοχη ενδεχομένως – σύγκριση με το περσινό Girl. Τούτη η ταινία πετυχαίνει εκεί όπου η ταινία από το Βέλγιο σκόνταφτε. Και το σταματάω εδώ...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική