1917
του Sam Mendes. Με τους George MacKay, Dean-Charles Chapman, Mark Strong, Andrew Scott, Richard Madden, Claire Duburcq, Colin Firth, Benedict Cumberbatch.
Oscars Call of Duty
του gaRis (@takisgaris) 
Όταν δεν έχεις τη σιγουράντζα να διακρίνεις πότε η κούπα είναι μισοάδεια είτε μισογεμάτη, επόμενο είναι να πέφτεις στην παγίδα και να πιάνεις το φτυάρι. Γιατί ο άνθρωπας έχει την καταλαλιά ευκολάκι και η αγιοπατερική διάκριση είναι για τους λίγους και εκλεκτούς. Πάμπολλες φορές τραβάς «Χ» και δίνεις άκυρο, χωρίς να σέβεσαι ένα έργο, μια προσωπικότητα, ένα παλμαρέ, ρε, φίλε. Ειδικά στα κινηματογραφικά, εκεί που ένα επικών διαστάσεων δημιούργημα προϋποθέτει εξυπαρχής μια μαστοριά, γνώση και μπόλικο κάματο. Κλωθογυρίζω σκοπίμως, κάνω κατενάτσιο γιατί, σου μιλώ μπέσα, δεν έχει κάτσει μέσα μου η μπίλια αναφορικά με το 1917 του Sam Mendes: Έργο πνοής ή αισθησιαρχικώς ναρκισσευάμενο κατασκεύασμα; Ανθρωπινή ωδή στη φρίκη του Μεγάλου Πολέμου (πόλεμος πάντων μέν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς – Ηράκλειτος, Περί Φύσεως) ή σάμπως ένα εξόχως στημένο videogame, επιπέδου Call of Duty (2003);
Κοίτα, ο Mendes τυχαίος δεν είναι. Ανήκει στο 5% της ανωτέρας καλλιτεχνίας του παγκοσμίου σινεμά. Εσύ το λες αυθαίρετο. Εγώ σου απαντώ σπουδές Cambridge, Royal Shakespeare Company, revival Cabaret στο Broadway (4 Tony awards) και ΜΕΤΑ American Beauty (μέσα στα δυο - τρία καλλίτερα ντεμπιού στο πανί όλων των εποχών) και κατόπι Skyfall που έβαλε τον Τζέιμς Μπόντ στα μεγάλα βραβευτικά αλώνια. Φλας φόργουορντ στις χθεσινές απονομές των Χρυσών Σφαιρών που πέταξε τέζα τον Μάρτυ και τον Ιρλανδό του στο καναβάτσο δυο φορές, αρπάζοντας Καλύτερη Σκηνοθεσία και Δραματική Ταινία με το 1917. Χωρίς έπαρση και με ένα απέραντο σέβας γυρνά και αποτίει φόρο τιμής στον Scorsese λέγοντας: "There's not one director in the world who is not in the shadow of Martin Scorsese, I just had to say that,". Ιππότης (επίσημα από το 2000) ή απλά ταπεινόφρων, ο Sam στα 54 του χρόνια είναι αποδεδειγμένα ολοκληρωμένος πλέον και ναι, ακόμη και παρά τις όποιες δικαιολογημένες ενστάσεις περί του 1917.
Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Δυο εγγλεζάκια φαντάρια, δυο μειράκια, οι Blake (Dean - Charles Chapman, “Game of Thrones”) και Schofield (George Mac Kay, “Captain Fantastic”) αναλαμβάνουν αποστολή να προλάβουν να μεταφέρουν μήνυμα σε μια μεραρχία (περί τα 1600 στρατά, συμπεριλαμβανομένου και του αδερφού του Blake) ότι οι Γερμανοί έχουν ετοιμάσει παγίδα και προμηνύεται σφαγή αν προχωρήσει η επέλαση. Εκεί αρχίζει η τρεχάλα, η ο - σώζων - εαυτόν - σωθήτω περιπλάνηση στην καρδιά του μετώπου, αναμεσό πυρός και σιδήρου, όπου η φρίκη και ο όλεθρος θα σφιχταγγαλιαστούν με τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση, το ξεπέρασμα ορίων και τη θυσία για τον συνάδελφο και την Πατρίδα. Η κατάληξη αβέβαιη αλλά και προδιαγεγραμμένη. Η πορεία συναρπαστικά αξέχαστη. Σε πρώτο πλάνο η αγωνία, η έλλειψη χρόνου και διαύγειας για έλλογη σκέψη. Κυνήγι και επιβίωση. Με τρυφερές αναλαμπές καλοσύνης και αθωότητας.
Ο Mendes έχει δυο υπερόπλα: Πρώτα το longtake, το ούλτιμο κολπάκι από τη εποχή της Hitchcockικής Θηλιάς ως τον Birdman του Inarritu. Απίστευτο στήσιμο σκηνών, κίνηση κάμερας πλήρους ενδελέχειας, μοντάζ αραχνοΰφαντο. Ύστερα τον Roger Deakins, τον μεγαλύτερο εν ζωή διευθυντή φωτογραφίας μαζί με τον Chivo (Emmanuel Lubezki). O Roger λοιπόν, μετά τις νωπές δάφνες του Blade Runner 2049, γίνεται Chivo και πυρπολεί ομαδόν στο ξέφρενο διάβα του, παρέα με τον Thomas Newman που πάει κι αυτός να σπάσει την κατάρα με το δραματικά σφυρηλατημένο του score. Με άφθαστη τεχνολογική ετοιμότητα το 1917 φαντάζει σχεδόν άτρωτο, τόσο που καταλήγει να στερείται αληθοφάνειας. Στα όρια του cineσθηματος "τώρα έφυγε ο Schofield απο κεί και αλλάζουμε...πίστα".
Το ανώτερο (όλων) Paths of Glory (1957), το μεστότερο All Quite on the Western Front (1930) ή έστω και το προβλέψιμο Galipoli παίρνουν άριστα εκεί που το καλπάζον 1917 χωλαίνει στη μεταξύ τους σύγκριση: Λείπει η εμβάθυνση, η σύνθεση, η γνωριμία με τον ήρωα, πέρα από το επίπεδο άβαταρ. Η άσκηση ύφους εντελώς συγκεκριμένη και άλλο τόσο λίαν επιτυχής. Κρεμά η σιαγών και γουλάρει ο αμφιβληστροειδής. Όμως άλλο «θαυμάζω» και διαφορετικό το «αγαπώ». Βιασύνη. Αδρεναλίνη. Ίδρωτας. Ο Sam μοιράζει μέντες δεξιοτεχνίας αλλά δεν προσθέτει (σε ένα πολυφορεμένο, όμως πάντοτε ευπρόσδεκτο είδος κρίνοντας από τη μεγαλόπρεπη Dunkirk και το λατρεμένο Hacksaw Ridge εσχάτως) κάτι πέρα από την αίσθηση του VR τρόμου στο πεδίο της μάχης. Σε IMAX 1:90:1 απαραιτήτως, το 1917 είναι από κάθε έποψη υποχρεωτικής παρακολούθησης, ειδικά μέρες τώρα δωνά που το σκιάχτρο το WWIII μας εναγκαλίζεται απειλητικά.
Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Δυο εγγλεζάκια φαντάρια, δυο μειράκια, οι Blake (Dean - Charles Chapman, “Game of Thrones”) και Schofield (George Mac Kay, “Captain Fantastic”) αναλαμβάνουν αποστολή να προλάβουν να μεταφέρουν μήνυμα σε μια μεραρχία (περί τα 1600 στρατά, συμπεριλαμβανομένου και του αδερφού του Blake) ότι οι Γερμανοί έχουν ετοιμάσει παγίδα και προμηνύεται σφαγή αν προχωρήσει η επέλαση. Εκεί αρχίζει η τρεχάλα, η ο - σώζων - εαυτόν - σωθήτω περιπλάνηση στην καρδιά του μετώπου, αναμεσό πυρός και σιδήρου, όπου η φρίκη και ο όλεθρος θα σφιχταγγαλιαστούν με τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση, το ξεπέρασμα ορίων και τη θυσία για τον συνάδελφο και την Πατρίδα. Η κατάληξη αβέβαιη αλλά και προδιαγεγραμμένη. Η πορεία συναρπαστικά αξέχαστη. Σε πρώτο πλάνο η αγωνία, η έλλειψη χρόνου και διαύγειας για έλλογη σκέψη. Κυνήγι και επιβίωση. Με τρυφερές αναλαμπές καλοσύνης και αθωότητας.
Ο Mendes έχει δυο υπερόπλα: Πρώτα το longtake, το ούλτιμο κολπάκι από τη εποχή της Hitchcockικής Θηλιάς ως τον Birdman του Inarritu. Απίστευτο στήσιμο σκηνών, κίνηση κάμερας πλήρους ενδελέχειας, μοντάζ αραχνοΰφαντο. Ύστερα τον Roger Deakins, τον μεγαλύτερο εν ζωή διευθυντή φωτογραφίας μαζί με τον Chivo (Emmanuel Lubezki). O Roger λοιπόν, μετά τις νωπές δάφνες του Blade Runner 2049, γίνεται Chivo και πυρπολεί ομαδόν στο ξέφρενο διάβα του, παρέα με τον Thomas Newman που πάει κι αυτός να σπάσει την κατάρα με το δραματικά σφυρηλατημένο του score. Με άφθαστη τεχνολογική ετοιμότητα το 1917 φαντάζει σχεδόν άτρωτο, τόσο που καταλήγει να στερείται αληθοφάνειας. Στα όρια του cineσθηματος "τώρα έφυγε ο Schofield απο κεί και αλλάζουμε...πίστα".
Το ανώτερο (όλων) Paths of Glory (1957), το μεστότερο All Quite on the Western Front (1930) ή έστω και το προβλέψιμο Galipoli παίρνουν άριστα εκεί που το καλπάζον 1917 χωλαίνει στη μεταξύ τους σύγκριση: Λείπει η εμβάθυνση, η σύνθεση, η γνωριμία με τον ήρωα, πέρα από το επίπεδο άβαταρ. Η άσκηση ύφους εντελώς συγκεκριμένη και άλλο τόσο λίαν επιτυχής. Κρεμά η σιαγών και γουλάρει ο αμφιβληστροειδής. Όμως άλλο «θαυμάζω» και διαφορετικό το «αγαπώ». Βιασύνη. Αδρεναλίνη. Ίδρωτας. Ο Sam μοιράζει μέντες δεξιοτεχνίας αλλά δεν προσθέτει (σε ένα πολυφορεμένο, όμως πάντοτε ευπρόσδεκτο είδος κρίνοντας από τη μεγαλόπρεπη Dunkirk και το λατρεμένο Hacksaw Ridge εσχάτως) κάτι πέρα από την αίσθηση του VR τρόμου στο πεδίο της μάχης. Σε IMAX 1:90:1 απαραιτήτως, το 1917 είναι από κάθε έποψη υποχρεωτικής παρακολούθησης, ειδικά μέρες τώρα δωνά που το σκιάχτρο το WWIII μας εναγκαλίζεται απειλητικά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική