Star Wars: Skywalker Η Άνοδος
του J.J. Abrams. Με τους Carrie Fisher, Mark Hamill, Adam Driver, Daisy Ridley, John Boyega, Oscar Isaac, Anthony Daniels, Naomi Ackie, Domhnall Gleeson, Richard E. Grant, Lupita Nyong’o, Keri Russell, Joonas Suotamo, Kelly Marie Tran, Ian McDiarmid, Billy Dee Williams.
This Is The End (?)
του zerVo (@moviesltd) 
Έχουν διαβεί 42 ολόκληρα χρόνια από την μαγική εκείνη ημέρα που ο George Lucas έθεσε τις βάσεις της δημιουργίας ενός εναλλακτικού, πέραν πάσης φαντασίας κόσμου, που όχι απλά θα συνέτριβε κάθε σχετικό εισπρακτικό ρεκόρ προκαλώντας φρενίτιδα στα γκισέ, αλλά θα όριζε και τον πανύψηλο πήχη, της έννοιας του κορυφαίου sci fi adventure. Μπόι που μόνον ο ίδιος επέτυχε να υπερκεράσει, ελάχιστο καιρό κατοπινά με την συμπλήρωση της πρώτης και βασικής τριλογίας των Star Wars, που κατά μια πανέξυπνη κίνηση είχε φροντίσει να εκκινήσει από το τέταρτο επεισόδιο. Στοιχείο εμπορικό που έδωσε την ώθηση στο στούντιο, εκεί κάπου στο μιλένιουμ, να επαναφέρει τον μύθο στο εκράν, με ακόμη ένα πιασάρικο στην συνείδηση του διψασμένου για Πόλεμο τον Άστρων λαού, τρίπτυχο, εννοείται ούτε με την ίδια έμπνευση, ούτε καν με εφάμιλλο γκελ στα box office. Με την αλλαγή στην ιδιοκτησία του τίτλου, η φαγάνα Disney, σιγά μην άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη και κάπως έτσι εκκίνησε ένα ολοκαίνουργο πακέτο κάτω από την ίδια μαρκίζα, με μια ανανεωμένη τριάδα ταινιών, αλλά και μια σειρά από σπιν οφς, που άρεσαν κατά κάποιο τρόπο στον κοσμάκη. Ξεχειλώνοντας όπως είναι πολύ φυσικό όμως, ακόμη κι αν ο ίδιος ο George είχε εξαγγείλει την συνολική εννιάδα, την απαράμιλλη δυναμική του θρύλου, σε μια προσπάθεια να προσελκύσει νεαρότερα κοινά, καθώς οι περισσότεροι θεατές εκείνης της παλιολιθικής πρώτης φοράς, τώρα είναι τουλάχιστον παππούδες. Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στο σφύριγμα της λήξης ενός τρίτου τριπλούν, που σύμφωνα με τα λεγόμενα κλείνει οριστικά την αυλαία. Καλά...
Το μυστηριώδες μήνυμα που θα οδηγήσει τον μπερδεμένων συναισθημάτων Κάιλο Ρεν, στον μακρινό πλανήτη Έξεγκολ, θα τον φέρει μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, καθώς θα αντιληφθεί πως ο ανήθικων μεθόδων Αυτοκράτορας Πάλπατιν δεν είναι νεκρός όπως άπαντες πιστεύουν. Αλλά έχει επιστρέψει ακόμη πιο ισχυρός και αποφασισμένος να βάλει τέρμα στις διαθέσεις του επαναστατικού Πρώτου Τάγματος. Καταφέρνοντας να τον πάρει με το μέρος του, ο πειθήνιος έμπερορ, θα τον πείσει να εντοπίσει και να αφανίσει την μοναδική εναπομείνασα Τζεντάι, την Ρέι, που εκπαιδεύεται κάτω από τις πιο δυναμικές συνθήκες από την στρατηγό Λέια Οργκάνα. Οι σκοτεινές και πάνοπλες δυνάμεις του Σιθ, δείχνουν να έχουν το πάνω χέρι στον πόλεμο που μαίνεται. κανείς όμως από τους μαχητές υπέρ της Δύναμης δεν δείχνει διατεθειμένος να εγκαταλείψει την μάχη.
Ωραία λοιπόν. Για τους δισεκατομμύρια φανατικούς οπαδούς του σάγκα, δεν νομίζω να απαιτείται και κάτι περισσότερο από την δεκάσειρη σύνοψη, άλλωστε οτιδήποτε και να ειπωθεί περισσότερο δεν θα προσθέσει ή θα αφαιρέσει το παραμικρό από την δίψα τους για να παρακολουθήσουν το πολυαναμενόμενο Episode 9. Που ως αυτόνομο μέλος του σύμπαντος, έρχεται σαν επακόλουθο μιας απίστευτα μελετημένης διμερούς έξαψης του τίτλου, που εκκίνησε με το Force Awakens, το οποίο όπως προτάσσει και ο τίτλος του ξύπνησε τους πάντες, ανοίγοντας τους τα μάτια για να ματαδούν τις ατέρμονες δυνατότητες της σπουδαίας μαρκίζας και συνεχίστηκε με την κορύφωση του The Last Jedi, που με την σειρά του εκτόξευσε στα ουράνια, ως έμπνευση και εκτέλεση, το τελικό αποτέλεσμα.
Μήπως όμως ανέβασε και τον πήχη, με την εξέλιξη του, τόσο ψηλά, ώστε ο συνήθως πιο εντυπωσιακός για την οποιαδήποτε φιλμική τριλογία, επίλογος, να μην αγγίζει σαν μέγεθος την αντίστοιχα πανύψηλη προσδοκία όλων μας? Διότι η αίσθηση που μου άφησε το αναγεννησιακό επαναξεκίνημα του A New Hope από τα χεράκια του JJ, ακολουθούμενο από το αριστοτεχνικά δομημένο τσάπτερ του Rian Johnson, ήταν πως ο σκοπός του στούντιο δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το να ανακυκλώσει το βασικό θέμα, μέσα από εκμοντερνισμένες πάνω στο απολύτως επιτυχές πατρόν ιδέες, προκαλώντας έτσι τον ενθουσιασμό των ηλικιωμένων νοσταλγών του παλαιού, συνάμα με το ταυτόχρονο ζωντάνεμα της καινούργιας πελατείας. Εχμ, ναι, μόνο που στο Ep IX θα έπρεπε να κάνουμε και ελάχιστα βηματάκια προς τα μπρος, έτσι για να δείξουμε καινοτόμοι. Ανταυτού, η η ανάσταση οριστικά και αμετάκλητα πεθαμένων στο πολύ μακρινό χθες, μόνο ως τέτοια δεν γίνεται να εκληφθεί από κανέναν. Πλέον των σούπερ φανς, να εξηγούμαστε.
Μάζας που από το προμόσιον κιόλας, σε τρέιλερ, αφίσες, διαρροές, αντιλήφθηκε πως ο Πάλπατιν θα μεταλλασσόταν σε νέο Λάζαρο, στοιχείο που μάλλον έδειχνε ανατρεπτικό, άρα και υπερβολικά ενθαρρυντικό για όσα θα συνεχίσουν να παίζουν στο εκράν. Όταν άνοιξε η αυλαία όμως, το πιάτο ήταν εντέλει τόσο νόστιμο, όσο για ένα χρονάκι τώρα κοντά, διαλαλούσε η διανομή? Ή μήπως τελικά έμοιαζε με ξαναζεσταμένη νερόσουπα, φτιαγμένη με κυβάκι έτοιμου ζωμού, παρμένου από ένα ολόχρυσο κουτάκι συσκευασίας Knorr και με τον πρωταγωνιστικό φιδέ, πεταμένο στο κατσαρόλι έτσι για τριάντα δευτερόλεπτα, ίσαμε να μουλιάσει? Η τοποθέτηση του Αυτοκράτορα από το πουθενά, πέραν της διαφήμισης, στο όλο σκηνικό, κάτι τέτοιο μου δείχνει, απότομη στροφή προς τα πίσω, με έναν τρόπο όχι και τόσο επαγγελματικό, τύποις χειραγωγικό. Οκ, με εκείνον στο πανί να κινεί τα νήματα ως κακίστρος, τα δύο τα νεούδια πρωταγωνιστάκια, θα ήταν απόλυτα βέβαιο πως θα μάλωναν, θα μόνοιαζαν και θα ύψωναν τα φωτόσπαθα τους, επιζητώντας την απόλυτη δύναμη, προς διατήρηση της συμπαντικής ειρήνης.
Η αίσθηση που μου αφήνει ετούτος εδώ ο επίλογος, οριστικός ή όχι δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αφού είναι πανεύκολο καθώς φαίνεται να ρισαικλάρουμε μια από τα ίδια για να στηθεί ακόμη μια νέα τρόικα, από το 13 μέχρι το 15 part, έτσι για να έχουμε να περιμένουμε κι άλλα, είναι πως με όλες τις περιπέτειες που γνώρισε η παραγωγή, μετά το άδειασμα της καρέκλας του ντιρέκτορα, πως ο Abrams δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να ακολουθήσει την πεπατημένη. Την εκ του ασφαλούς διαδρομή, που έτσι κι αλλιώς από μόνη της, είναι οκ, ακόμη και για τον πλέον απαιτητικό. Αναβίωση της αιώνιας κόντρας του Κακού με το Καλό, τράβηγμα των εντάσεων μέχρι τα άκρα για οξυνθεί το adventure συναίσθημα, φόρτωση της εικόνας με συγκινησιακούς καταλύτες, κατά βάση φέροντες την μορφή της Carrie Fisher και φυσικά ένα επικό πολεμικό ημίωρο λίγο πριν την εκπνοή, που θα ανακατώσει τα κύματα πριν επέλθει η νηνεμία του τελευταίου αντίο. Μια χαρά δηλαδή, μέλι και γάλα παντού. Το καινούργιο βρε φίλε που είναι όμως? Στον Πάλπατιν? Τέσσερις νοματαίοι πάνω από το σκριπτ δεν μπόρεσαν να στηρίξουν ένα σενάριο, που η ύπαρξη του Ρεν θα σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα της, η Ρέι θα όριζε την πανάξια μόντα του Τζεντάι και τα κολλητάρια της δεν θα λειτουργούσαν, έτσι, μόνο για την γαρνιτούρα?
Εκτός της δικής μου γκρίνιας...
Το The Rise Of Skywalker, εννοείται πως διαθέτει τα συστατικά εκείνα που και ενθουσιασμό μπορούν να κτίσουν, σε όλους όσους λατρεύουν τον πολεμαστρικό κόσμο του Lucas και να χορτάσουν τους οφθαλμούς, με τα ατελείωτα ειδικά εφέ και τις γαργαντουικές CGI σεκάνς δράσης, σε έναν γαλαξία far far away. Με όλα εκείνα τα παρακλάδια, Solo και τα συναφή που έχει σκαρφιστεί η επιθυμούσα να βγάλει κι από την μύγα ξύγκι εκμετάλλευση της μπράντας του μπάρμπα Walt, μάλλον το πράγμα δεν οδηγείται πουθενά περισσότερο, όμως, από την κόπωση και την τελική εξάντληση. Ένα διάλειμμα των διεργασιών εκτιμώ είναι η πιο συνετή λύση. Για καμιά εικοσαριά χρόνια και μετά βλέπουμε. Και σιγά εμείς οι γεράκοι, μην ζούμε για να το δούμε. Πολύ που θα νοιάξει να μου πεις τους Abrams του αύριο. Λες και τους είναι κόπος να μας αναστήσουν κι εμάς, σαν ολογράμματα, στις καρέκλες της αιθούσης...
Ωραία λοιπόν. Για τους δισεκατομμύρια φανατικούς οπαδούς του σάγκα, δεν νομίζω να απαιτείται και κάτι περισσότερο από την δεκάσειρη σύνοψη, άλλωστε οτιδήποτε και να ειπωθεί περισσότερο δεν θα προσθέσει ή θα αφαιρέσει το παραμικρό από την δίψα τους για να παρακολουθήσουν το πολυαναμενόμενο Episode 9. Που ως αυτόνομο μέλος του σύμπαντος, έρχεται σαν επακόλουθο μιας απίστευτα μελετημένης διμερούς έξαψης του τίτλου, που εκκίνησε με το Force Awakens, το οποίο όπως προτάσσει και ο τίτλος του ξύπνησε τους πάντες, ανοίγοντας τους τα μάτια για να ματαδούν τις ατέρμονες δυνατότητες της σπουδαίας μαρκίζας και συνεχίστηκε με την κορύφωση του The Last Jedi, που με την σειρά του εκτόξευσε στα ουράνια, ως έμπνευση και εκτέλεση, το τελικό αποτέλεσμα.
Μήπως όμως ανέβασε και τον πήχη, με την εξέλιξη του, τόσο ψηλά, ώστε ο συνήθως πιο εντυπωσιακός για την οποιαδήποτε φιλμική τριλογία, επίλογος, να μην αγγίζει σαν μέγεθος την αντίστοιχα πανύψηλη προσδοκία όλων μας? Διότι η αίσθηση που μου άφησε το αναγεννησιακό επαναξεκίνημα του A New Hope από τα χεράκια του JJ, ακολουθούμενο από το αριστοτεχνικά δομημένο τσάπτερ του Rian Johnson, ήταν πως ο σκοπός του στούντιο δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το να ανακυκλώσει το βασικό θέμα, μέσα από εκμοντερνισμένες πάνω στο απολύτως επιτυχές πατρόν ιδέες, προκαλώντας έτσι τον ενθουσιασμό των ηλικιωμένων νοσταλγών του παλαιού, συνάμα με το ταυτόχρονο ζωντάνεμα της καινούργιας πελατείας. Εχμ, ναι, μόνο που στο Ep IX θα έπρεπε να κάνουμε και ελάχιστα βηματάκια προς τα μπρος, έτσι για να δείξουμε καινοτόμοι. Ανταυτού, η η ανάσταση οριστικά και αμετάκλητα πεθαμένων στο πολύ μακρινό χθες, μόνο ως τέτοια δεν γίνεται να εκληφθεί από κανέναν. Πλέον των σούπερ φανς, να εξηγούμαστε.
Μάζας που από το προμόσιον κιόλας, σε τρέιλερ, αφίσες, διαρροές, αντιλήφθηκε πως ο Πάλπατιν θα μεταλλασσόταν σε νέο Λάζαρο, στοιχείο που μάλλον έδειχνε ανατρεπτικό, άρα και υπερβολικά ενθαρρυντικό για όσα θα συνεχίσουν να παίζουν στο εκράν. Όταν άνοιξε η αυλαία όμως, το πιάτο ήταν εντέλει τόσο νόστιμο, όσο για ένα χρονάκι τώρα κοντά, διαλαλούσε η διανομή? Ή μήπως τελικά έμοιαζε με ξαναζεσταμένη νερόσουπα, φτιαγμένη με κυβάκι έτοιμου ζωμού, παρμένου από ένα ολόχρυσο κουτάκι συσκευασίας Knorr και με τον πρωταγωνιστικό φιδέ, πεταμένο στο κατσαρόλι έτσι για τριάντα δευτερόλεπτα, ίσαμε να μουλιάσει? Η τοποθέτηση του Αυτοκράτορα από το πουθενά, πέραν της διαφήμισης, στο όλο σκηνικό, κάτι τέτοιο μου δείχνει, απότομη στροφή προς τα πίσω, με έναν τρόπο όχι και τόσο επαγγελματικό, τύποις χειραγωγικό. Οκ, με εκείνον στο πανί να κινεί τα νήματα ως κακίστρος, τα δύο τα νεούδια πρωταγωνιστάκια, θα ήταν απόλυτα βέβαιο πως θα μάλωναν, θα μόνοιαζαν και θα ύψωναν τα φωτόσπαθα τους, επιζητώντας την απόλυτη δύναμη, προς διατήρηση της συμπαντικής ειρήνης.
Η αίσθηση που μου αφήνει ετούτος εδώ ο επίλογος, οριστικός ή όχι δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αφού είναι πανεύκολο καθώς φαίνεται να ρισαικλάρουμε μια από τα ίδια για να στηθεί ακόμη μια νέα τρόικα, από το 13 μέχρι το 15 part, έτσι για να έχουμε να περιμένουμε κι άλλα, είναι πως με όλες τις περιπέτειες που γνώρισε η παραγωγή, μετά το άδειασμα της καρέκλας του ντιρέκτορα, πως ο Abrams δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να ακολουθήσει την πεπατημένη. Την εκ του ασφαλούς διαδρομή, που έτσι κι αλλιώς από μόνη της, είναι οκ, ακόμη και για τον πλέον απαιτητικό. Αναβίωση της αιώνιας κόντρας του Κακού με το Καλό, τράβηγμα των εντάσεων μέχρι τα άκρα για οξυνθεί το adventure συναίσθημα, φόρτωση της εικόνας με συγκινησιακούς καταλύτες, κατά βάση φέροντες την μορφή της Carrie Fisher και φυσικά ένα επικό πολεμικό ημίωρο λίγο πριν την εκπνοή, που θα ανακατώσει τα κύματα πριν επέλθει η νηνεμία του τελευταίου αντίο. Μια χαρά δηλαδή, μέλι και γάλα παντού. Το καινούργιο βρε φίλε που είναι όμως? Στον Πάλπατιν? Τέσσερις νοματαίοι πάνω από το σκριπτ δεν μπόρεσαν να στηρίξουν ένα σενάριο, που η ύπαρξη του Ρεν θα σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα της, η Ρέι θα όριζε την πανάξια μόντα του Τζεντάι και τα κολλητάρια της δεν θα λειτουργούσαν, έτσι, μόνο για την γαρνιτούρα?
Εκτός της δικής μου γκρίνιας...
Το The Rise Of Skywalker, εννοείται πως διαθέτει τα συστατικά εκείνα που και ενθουσιασμό μπορούν να κτίσουν, σε όλους όσους λατρεύουν τον πολεμαστρικό κόσμο του Lucas και να χορτάσουν τους οφθαλμούς, με τα ατελείωτα ειδικά εφέ και τις γαργαντουικές CGI σεκάνς δράσης, σε έναν γαλαξία far far away. Με όλα εκείνα τα παρακλάδια, Solo και τα συναφή που έχει σκαρφιστεί η επιθυμούσα να βγάλει κι από την μύγα ξύγκι εκμετάλλευση της μπράντας του μπάρμπα Walt, μάλλον το πράγμα δεν οδηγείται πουθενά περισσότερο, όμως, από την κόπωση και την τελική εξάντληση. Ένα διάλειμμα των διεργασιών εκτιμώ είναι η πιο συνετή λύση. Για καμιά εικοσαριά χρόνια και μετά βλέπουμε. Και σιγά εμείς οι γεράκοι, μην ζούμε για να το δούμε. Πολύ που θα νοιάξει να μου πεις τους Abrams του αύριο. Λες και τους είναι κόπος να μας αναστήσουν κι εμάς, σαν ολογράμματα, στις καρέκλες της αιθούσης...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική