Παβαρότι
του Ron Howard.
The King of the High C's
του zerVo (@moviesltd) 
Με ποιον χαρακτηρισμό μπορεί κανείς να αναφερθεί σε αυτόν τον πληθωρικό Ιταλιάνο, δίχως να μειώσει έστω και κατ ελάχιστον την τεράστια αξία του? Να τον ορίσει ως μια από τις πιο σπουδαίες προσωπικότητες στον χώρο της όπερας? Μα, δεν περιορίστηκε ποτέ στα στενά πλαίσια της, άλλωστε κατακρίθηκε από τους συντηρητικούς για τα προοδευτικά του ανοίγματα, προς άλλα μονοπάτια της μουσικής. Να ειπωθεί πως πρόκειται για έναν από τους χαρισματικότερους τενόρους στα χρονικά? Τότε το αφιέρωμα στην περσόνα του, θα είχε νόημα να το παρακολουθήσουν, μόνο οι φανατικοί φίλοι του κλασικού ρεπερτορίου? Εκτιμώ πως το δικαιότερο για τον Pavarotti, δίχως να τον αδικήσουμε μισό πόντο, θα ήταν να τον ορίσουμε ως την ποιο σημαντική φωνή του εικοστού αιώνα. Ουδείς υπέρτερος του.
Γεννημένος στην πανέμορφη επαρχιακή Μόντενα και μεγαλωμένος μέσα στις φλόγες του δευτέρου μεγάλου πολέμου, ο Λουτσάνο από μικρό παιδί έδειξε την έφεση του στο τραγούδι. Έχοντας πάρει άλλωστε τα γονίδια από τον πατέρα του, τενόρο υψηλού επιπέδου, που ποτέ του όμως δεν κατάφερε να κάνει καριέρα, παραμένοντας ένας ταπεινός φούρναρης της Ρέτζο Εμίλια, έδειξε το ταλέντο του πολύ νωρίς σε σχετικό διαγωνισμό χορωδιών. Αφού πήρε την κατάλληλη μόρφωση στην μουσική πρωτεύουσα της Ιταλίας, το Μιλάνο, στην ηλικία μόλις των 25 χρόνων θα του δοθεί η ευκαιρία να ανέβει στο πάλκο για να ερμηνεύσει τον πρώτο του περιφερειακό ρόλο στο La Boheme. Εμφάνιση στις αρχές της δεκαετίας του 60, που θα του ανοίξει διάπλατα τις πύλες για τις μεγάλες μουσικές σκηνές του κόσμου, το Κόβεν Γκάρτνεν, την Σκάλα, την Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, την Σταατσόπερ της Βιέννης.
Αυτή είναι η απαρχή της γιγαντιαίας πορείας εκείνου που όσο κανείς άλλος συνέδεσε το όνομα του με τα λυρικά μουσικά δρώμενα των πιο πρόσφατων δεκαετιών. Διαδρομή πασίγνωστη, καθώς υποδύθηκε όλους τους διάσημους χαρακτήρες της όπερας με επιτυχία σαρωτική, ενώ συνάμα άνοιξε καινούργιες λεωφόρους συνδέοντας τα έργα του Verdi, του Puccini, του Donizetti, με τα κύματα άλλων, εναλλακτικών μουσικών ρευμάτων. Εξού και μετά τον σάλο που προκάλεσε η κοινή συνύπαρξη του στην σκηνή των Λουτρών του Καρακάλα στα 1990 με τους Carreras και Domingo για το Θαύμα των Τριών Τενόρων, πραγματοποίησε το όνειρο του να τραγουδήσει στο στέιτζ μαζί με επίσης ονομαστούς θρύλους της ροκ, σόουλ, μπλουζ, όπως ο Stevie Wonder, ο Dalla, η Dion, ο Sting, οι U2.
Αυτή την πορεία σχεδόν πενήντα χρόνων που η μαγική φωνή του Παβαρότι, ξεσήκωσε στις ζωντανές του εμφανίσεις κοινό που στο άθροισμα του ξεπερνά σε αριθμό τα δέκα εκατομμύρια (!) παρακολουθεί από κοντά το κινηματογραφικό αφιέρωμα στην μορφή του, όπως το παρουσιάζει στην τεκμηρίωση του ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Ron Howard. Δίχως να λησμονεί βέβαια στιγμή, εκτός από όλα τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα του Εμιλιάνου, να αναφερθεί και σε εικόνες της ιδιωτικής του ζωής, επιχειρώντας να παρουσιάσει με έναν πιο σφαιρικό τρόπο την ξεχωριστή του προσωπικότητα.
Τον γάμο του με την μεγάλη αγάπη της ζωής του, την Άντουα, που του χάρισε τρεις όμορφες θυγατέρες. Την πρώτη παράλληλη με την επίσημη, σχέση του, με την γραμματέα, αλλά και προστατευόμενη του, κουκλάρα σοπράνο, Μαντελίν Ρενέε, που έληξε άδοξα την στιγμή που εκείνη, προφανώς συνειδητοποίησε πως δεν πρόκειται να διαζευχθεί. Αλλά και την δεύτερη, ακόμη πιο πιπεράτη και με αμέτρητα πρωτοσέλιδα στα ταμπλόιντς, με την κατά 35 χρόνια νεότερη του, Νικολέτα Μαντοβάνι, που τον οδήγησε στο να πάρει το διαζύγιο και να την παντρευτεί. Αποκτώντας μάλιστα μαζί της, μια κόρη, που τον ανανέωσε ψυχολογικά, παρότι ηλικιακά βάδιζε στα εβδομήντα.
Το μεγάλο ατού της ταινίας του Howard, είναι πως όλοι ετούτοι οι άνθρωποι της ζωής του Παβαρότι, δηλώνουν το παρόν εδώ, μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις, που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα αμέτρητα ντοκουμέντα, που οι συνεργάτες του κατέγραψαν με ερασιτεχνικές καμκόρντερ στα λάιβ του. Πέραν των στενών οικογενειακών του προσώπων, παρελαύνουν επίσης οι ιμπρεσάριοι του (προφανώς πολυεκατομμυριούχοι από την συνεργασία τους μαζί του), μα το κυριότερο πασίγνωστες μορφές του πενταγράμμου που τον τιμούν, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια γι αυτόν. Η διεθνούς φήμης σοπράνο Angela Gheorghiou, ο μαέστρος Mehta, αμφότεροι οι έτεροι συν-τενόροι του, ο πολύς Bono.
Φυσικά το πιο δυναμικό στοιχείο του ντοκιμαντέρ ορίζει η παρουσία του ίδιου του Παβαρότι μέσα από καταγεγραμμένα ίντερβιους στα τηλεοπτικά κανάλια, μα το κυριότερο τα κλιπς των πιο σπουδαίων στιγμών της καριέρας του, με αποκορύφωμα την συγκινητική, μια από τις ύστατες πριν ασθενήσει βαριά, εμφάνιση του στον Turandot, όπου αποδίδει την μελωδία που τον στιγμάτισε, το συγκλονιστικό Nessun Dorma. Στιγμιότυπα που μπορεί να μην διαθέτουν την κορυφαία ποιότητα εικόνας, ως ερασιτεχνικά, μα αυτό ελάχιστα μοιάζει να ενδιαφέρει τον θεατή, καθώς είναι αρκετό να κλείσει τα μάτια του για να απολαύσει την φωνή του Βασιλέα των Υψηλών C's.
Έχοντας αποκληθεί ως ένας από τους πλέον κονσερβαρισμένους ακόλουθους της γραμμικότητας, ο Howard, δεν μας προσφέρει κάτι περισσότερο από ένα ενθύμιο διαλεχτών εικόνων της ζωής του τεράστιου καλλιτέχνη, με δεδομένα που λίγο έως πολύ είναι γνωστά στο ευρύ κοινό. Η ενηλικίωση, η ανέλιξη, η επιβεβαίωση, οι στενοχώριες, οι έρωτες, τα πάθη, διανθισμένα όλα στα καρέ τους, με το γνώριμο βαρύ γέλιο του Λουτσάνο, σε μια απεικόνιση δίχως εκπλήξεις ή σπουδαίες καινοτομίες. Πως συνέβη πριν από λίγα χρονάκια όπου ο Ρίτσι επιχείρησε κάτι ανάλογο με τους Beatles, ακολουθώντας κατά γράμμα την πεπατημένη του πατρόν? Ε, ακριβώς το ίδιο συνέβη κι εδώ, στον Pavarotti του, που ενδεχόμενα τιμά τον ανεπανάληπτο τενόρο, δώδεκα έτη μετά από τον θάνατο του, φροντίζοντας να μην παρεκκλίνει της αλήθειας. δεν ξεφεύγει όμως ούτε μισό μέτρο από την κλισέ ευθεία, όπως ορίζουν οι κανόνες του μοντέρνου ντοκιμαντέρ.
Αυτή είναι η απαρχή της γιγαντιαίας πορείας εκείνου που όσο κανείς άλλος συνέδεσε το όνομα του με τα λυρικά μουσικά δρώμενα των πιο πρόσφατων δεκαετιών. Διαδρομή πασίγνωστη, καθώς υποδύθηκε όλους τους διάσημους χαρακτήρες της όπερας με επιτυχία σαρωτική, ενώ συνάμα άνοιξε καινούργιες λεωφόρους συνδέοντας τα έργα του Verdi, του Puccini, του Donizetti, με τα κύματα άλλων, εναλλακτικών μουσικών ρευμάτων. Εξού και μετά τον σάλο που προκάλεσε η κοινή συνύπαρξη του στην σκηνή των Λουτρών του Καρακάλα στα 1990 με τους Carreras και Domingo για το Θαύμα των Τριών Τενόρων, πραγματοποίησε το όνειρο του να τραγουδήσει στο στέιτζ μαζί με επίσης ονομαστούς θρύλους της ροκ, σόουλ, μπλουζ, όπως ο Stevie Wonder, ο Dalla, η Dion, ο Sting, οι U2.
Αυτή την πορεία σχεδόν πενήντα χρόνων που η μαγική φωνή του Παβαρότι, ξεσήκωσε στις ζωντανές του εμφανίσεις κοινό που στο άθροισμα του ξεπερνά σε αριθμό τα δέκα εκατομμύρια (!) παρακολουθεί από κοντά το κινηματογραφικό αφιέρωμα στην μορφή του, όπως το παρουσιάζει στην τεκμηρίωση του ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Ron Howard. Δίχως να λησμονεί βέβαια στιγμή, εκτός από όλα τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα του Εμιλιάνου, να αναφερθεί και σε εικόνες της ιδιωτικής του ζωής, επιχειρώντας να παρουσιάσει με έναν πιο σφαιρικό τρόπο την ξεχωριστή του προσωπικότητα.
Τον γάμο του με την μεγάλη αγάπη της ζωής του, την Άντουα, που του χάρισε τρεις όμορφες θυγατέρες. Την πρώτη παράλληλη με την επίσημη, σχέση του, με την γραμματέα, αλλά και προστατευόμενη του, κουκλάρα σοπράνο, Μαντελίν Ρενέε, που έληξε άδοξα την στιγμή που εκείνη, προφανώς συνειδητοποίησε πως δεν πρόκειται να διαζευχθεί. Αλλά και την δεύτερη, ακόμη πιο πιπεράτη και με αμέτρητα πρωτοσέλιδα στα ταμπλόιντς, με την κατά 35 χρόνια νεότερη του, Νικολέτα Μαντοβάνι, που τον οδήγησε στο να πάρει το διαζύγιο και να την παντρευτεί. Αποκτώντας μάλιστα μαζί της, μια κόρη, που τον ανανέωσε ψυχολογικά, παρότι ηλικιακά βάδιζε στα εβδομήντα.
Το μεγάλο ατού της ταινίας του Howard, είναι πως όλοι ετούτοι οι άνθρωποι της ζωής του Παβαρότι, δηλώνουν το παρόν εδώ, μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις, που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα αμέτρητα ντοκουμέντα, που οι συνεργάτες του κατέγραψαν με ερασιτεχνικές καμκόρντερ στα λάιβ του. Πέραν των στενών οικογενειακών του προσώπων, παρελαύνουν επίσης οι ιμπρεσάριοι του (προφανώς πολυεκατομμυριούχοι από την συνεργασία τους μαζί του), μα το κυριότερο πασίγνωστες μορφές του πενταγράμμου που τον τιμούν, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια γι αυτόν. Η διεθνούς φήμης σοπράνο Angela Gheorghiou, ο μαέστρος Mehta, αμφότεροι οι έτεροι συν-τενόροι του, ο πολύς Bono.
Φυσικά το πιο δυναμικό στοιχείο του ντοκιμαντέρ ορίζει η παρουσία του ίδιου του Παβαρότι μέσα από καταγεγραμμένα ίντερβιους στα τηλεοπτικά κανάλια, μα το κυριότερο τα κλιπς των πιο σπουδαίων στιγμών της καριέρας του, με αποκορύφωμα την συγκινητική, μια από τις ύστατες πριν ασθενήσει βαριά, εμφάνιση του στον Turandot, όπου αποδίδει την μελωδία που τον στιγμάτισε, το συγκλονιστικό Nessun Dorma. Στιγμιότυπα που μπορεί να μην διαθέτουν την κορυφαία ποιότητα εικόνας, ως ερασιτεχνικά, μα αυτό ελάχιστα μοιάζει να ενδιαφέρει τον θεατή, καθώς είναι αρκετό να κλείσει τα μάτια του για να απολαύσει την φωνή του Βασιλέα των Υψηλών C's.
Έχοντας αποκληθεί ως ένας από τους πλέον κονσερβαρισμένους ακόλουθους της γραμμικότητας, ο Howard, δεν μας προσφέρει κάτι περισσότερο από ένα ενθύμιο διαλεχτών εικόνων της ζωής του τεράστιου καλλιτέχνη, με δεδομένα που λίγο έως πολύ είναι γνωστά στο ευρύ κοινό. Η ενηλικίωση, η ανέλιξη, η επιβεβαίωση, οι στενοχώριες, οι έρωτες, τα πάθη, διανθισμένα όλα στα καρέ τους, με το γνώριμο βαρύ γέλιο του Λουτσάνο, σε μια απεικόνιση δίχως εκπλήξεις ή σπουδαίες καινοτομίες. Πως συνέβη πριν από λίγα χρονάκια όπου ο Ρίτσι επιχείρησε κάτι ανάλογο με τους Beatles, ακολουθώντας κατά γράμμα την πεπατημένη του πατρόν? Ε, ακριβώς το ίδιο συνέβη κι εδώ, στον Pavarotti του, που ενδεχόμενα τιμά τον ανεπανάληπτο τενόρο, δώδεκα έτη μετά από τον θάνατο του, φροντίζοντας να μην παρεκκλίνει της αλήθειας. δεν ξεφεύγει όμως ούτε μισό μέτρο από την κλισέ ευθεία, όπως ορίζουν οι κανόνες του μοντέρνου ντοκιμαντέρ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική