Η Βασίλισσα της Καρδιάς
της May el-Toukhy. Με τους Trine Dyrholm, Gustav Lindh, Magnus Krepper, Silja Esmår Dannemann, Liv Esmår Dannemann, Stine Gyldenkerne.
Η Φαίδρα άνοιξε το δρόμο
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Και οι παντρεμένες MILF έχουν ψυχή
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 17 Αυγούστου του 1977 στο Σαρλότερλουντ της Δανίας, May el-Toukhy. Είχε προηγηθεί η ταινία «Lang historie kort» (Long Story Short, 2015). Η επόμενή της ταινία έχει τίτλο «The Lioness» και θα είναι ένα βιογραφικό φιλμ για την συγγραφέα του «Πέρα από την Αφρική» μεταξύ των άλλων, την Karen Blixen.
Η ταινία Η Βασίλισσα της Καρδιάς (Dronningen) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο τμήμα «Παγκόσμιο Σινεμά». Από εκεί και πέρα προβλήθηκε σε μια σειρά από κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, συλλέγοντας πλήθος από βραβεία. Η πρωταγωνίστρια Trine Dyrholm είναι υποψήφια στα European Film Awards ως καλύτερη Ευρωπαία ερμηνεύτρια για την παρουσία της εδώ. Και η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Δανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Η υπόθεση: Η Άννα είναι μια μεσήλικη γυναίκα, που «κρατιέται» ακόμα. Διατηρεί δικηγορικό γραφείο, που εξειδικεύεται σε υποθέσεις στις οποίες βλάπτονται παιδιά ή έφηβοι. Βοηθάει πολύ κόσμο με τη δουλειά της και η προσέγγισή της είναι πάντοτε αδιαπραγμάτευτη. Δεν στρογγυλεύει καταστάσεις κι έχει δυνατή ηθική πυξίδα. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου... Είναι παντρεμένη με τον μεγαλογιατρό Πέτερ με τον οποίο έχει αποκτήσει δίδυμες κόρες. Ζει κατά πως φαίνεται μια ευτυχισμένη ζωή, σε ένα υπέροχο σπίτι, με μια δουλειά που την γεμίζει κι έχοντας δημιουργήσει μια εξαιρετική οικογένεια.
Κάτι όμως της λείπει. Κάτι δεν είναι έτσι όπως το θέλει. Η Άννα βαριέται. Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν στο σπίτι της θα εμφανιστεί ο Γκούσταβ. Ο Γκούσταβ είναι ο (στα όρια της ενηλικίωσης) έφηβος γιος του Πέτερ από τον πρώτο του γάμο. Είναι ταραχοποιός, ένας επαναστάτης χωρίς αιτία, και η Σουηδέζα μητέρα του θεωρεί καλή ιδέα να περάσει ο Γκούσταβ λίγο χρόνο με τον πατέρα του. Στην αρχή, ο Γκούσταβ δείχνει απρόθυμος να προσαρμοστεί. Η Άννα όμως δείχνει το ενδιαφέρον της σε αυτόν. Και μια νύχτα τον ξελογιάζει κι αρχίζει μια ανάρμοστη σεξουαλική σχέση μαζί του. Παίζει με τη φλόγα. Το θέμα είναι: θα καεί;
Η άποψή μας: Με προβλημάτισε πολύ αυτή η ταινία. Είναι από τις λίγες φορές όπου ένας κινηματογραφικός χαρακτήρας μου προκάλεσε τόσο μεγάλη απέχθεια. Ο μηχανισμός με τον οποίο προέκυψε αυτή η απέχθεια είναι κάτι που με προβλημάτισε επίσης. Θα προσπαθήσω να τον ερμηνεύσω (λακωνικά και λακανικά όσο μπορώ) παρακάτω. Αρχικά, όμως, θα μείνω στο πρώτο επίπεδο. Η Άννα τούτης της ταινίας, λοιπόν, με εκνεύρισε τα μάλα. Με έκανε να αντιδράω απέναντί της σωματικά. Κάτι τέτοιο είχα να νιώσω νομίζω από τότε που μίσησα με όλο μου το είναι τη νοσοκόμα Ράτσετ από τη «Φωλιά του κούκου»! Η προστάτιδα παιδιών που τρώνε ξύλο ή κοριτσιών που βιάζονται, μια γυναίκα που φτάνει να κατηγορεί τον αντίδικό της επειδή μετά από μια δίκη τολμάει να... γελάσει (!!!), μια ισχυρή προσωπικότητα με σαφείς και εμπεδωμένες πεποιθήσεις περί καλού και κακού, προχωράει σε κατάχρηση εξουσίας και προχωράει σε αυτό για το οποίο συνήθως προσλαμβάνεται να αντιδικήσει: εκμεταλλεύεται έναν πιο αδύναμο από εκείνη άνθρωπο, για δική της ευχαρίστηση.
Κι άντε, ντέφι να γίνει, το γλεντάει το αγόρι όσο μπορεί – κι εννοείται, κι εκείνο το μικρούλι, το ευχαριστιέται – μια πιο έμπειρη γυναίκα τα δίνει όλα σεξουαλικά μαζί του – αυτό κι αν είναι υγρό όνειρο βγαλμένο κατευθείαν από το pornhub – δεν έχει τα... αρχίδια (!) να το παραδεχτεί η κυρία. Ο φάρος της ηθικής. Η σπουδαία αγωνίστρια. Μόλις διακυβεύεται η ασφάλειά της, η σιγουριά της, η οικογενειακή της γαλήνη, η έξωθεν καλή μαρτυρία, «αδειάζει» τον νεαρό εραστή της, τον διαβάλλει, τον μειώνει και τον βγάζει αναξιόπιστο. Και το αγόρι παγιδεύεται. Και τα παγιδευμένα νεαρά αγόρια – όπως και τα παγιδευμένα νεαρά κορίτσια κι όλοι οι παγιδευμένοι άνθρωποι ανά τον κόσμο από κάποιον ισχυρότερό τους, προχωράνε και κάνουν πράγματα που δεν θα έκαναν αν δεν βρισκόταν σε τόσο μεγάλο αδιέξοδο. Οπότε, η όλη συμπεριφορά και στάση της Άννας της ταινίας, κατ' εμέ είναι χυδαία.
Πάμε τώρα να προλάβουμε τις φεμινίστριες: ένας sexual predator ανεξαρτήτως φύλου, είναι ένας άθλιος sexual predator. Θέλω να πω: αν ένας πατριός εκπλήρωνε τις σεξουαλικές του φαντασιώσεις με τη θετή του κόρη, θα έπεφτε το σύμπαν να τον φάει. Και δικαίως. Ναι, αλλά εδώ; Μια μητριά που εκπληρώνει τις σεξουαλικές της φαντασιώσεις με τον θετό της γιο; Έχει ελαφρυντικά επειδή είναι γυναίκα; Δεν νομίζω. Στην πυρά η μπαγαπόντισσα. Το θέμα είναι πως την ταινία σκηνοθετεί γυναίκα και κατά μία έννοια νομίζω πως... ξεφεύγει! Δαιμονοποιεί υπέρ το δέον την Άννα. Δεν της δίνει κανένα ελαφρυντικό. Μεγεθύνει την υποκρισία της. Αν την ταινία την είχε σκηνοθετήσει άνδρας, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Τώρα, η May el-Toukhy κατορθώνει και... she's getting away with murder! Oh well. Γενικά, βρήκα αρκετά φάουλ στην ταινία. Αργοί ρυθμοί, στην αρχή δεν είναι εύληπτα ξεκαθαρισμένο ποιος είναι ποιος και τι κάνει και γιατί, η λογική και η αισθητική παραπέμπει σε θρίλερ και μετά γίνεται ερωτικό δράμα και στο τέλος γίνεται και πάλι θρίλερ. Και όλα παραείναι γυαλισμένα. Και τακτοποιημένα.
Η Trine Dyrholm, την οποία οι πιο πολλοί τη γνωρίσαμε μέσα από την συγκλονιστική «Οικογενειακή γιορτή» του Thomas Vinterberg (και που εδώ μοιάζει πάρα πολύ όμως με την Helen Mirren) δίνει μια ερμηνεία, όχι απαραίτητα σπουδαία, σίγουρα όμως ατρόμητη: μέχρι και στοματικό έρωτα κάνει on camera ένθεν κι ένθεν – κι ας μοιάζει ψεύτικο το λιλί του μικρού εραστή της. Εντέλει, αυτό που με εκνεύρισε περισσότερο με την ταινία είναι ότι μανιπουλάρει τον θεατή να μισήσει αυτήν την κακιά γυναίκα. Ναι, είναι κακή με βάση την τρέχουσα ηθική. Και γιατί εκμεταλλεύεται τον μικρό σεξουαλικά, και γιατί λέει ψέματα και γιατί τον... ωθεί να κάνει αυτό που κάνει τέλος πάντων. Και η ζωή συνεχίζεται. Είπαμε: έτσι όπως παρουσιάζεται το πορτρέτο της Άννας, κοινό και κριτικοί, δεν μπορούμε να της δώσουμε κανένα ελαφρυντικό. Αλλά πολύ άσπρο – μαύρο μωρ' αδελφάκι μου. Αυτό. Από την άλλη, πιστεύω ότι το κοινό τα γουστάρει κάτι τέτοια. Γουστάρει να παρακολουθεί επί της μεγάλης οθόνης δυνατά ηθικά διλήμματα και ξεστρατίσματα.
Κατά μία έννοια, η ταινία μοιάζει με το (σαφώς πολύ καλύτερο) «Νόμο περί τέκνων» αλά σκανδιναβικά, με περισσότερο σεξ, τέτοιο που δεν θα μπορούσε να κάνει η... Emma Thompson! Ντάμα κούπα λοιπόν η Άννα. Και γυναίκα αράχνη. Και μέγαιρα. Και... εσύ αποφασίζεις.
Η υπόθεση: Η Άννα είναι μια μεσήλικη γυναίκα, που «κρατιέται» ακόμα. Διατηρεί δικηγορικό γραφείο, που εξειδικεύεται σε υποθέσεις στις οποίες βλάπτονται παιδιά ή έφηβοι. Βοηθάει πολύ κόσμο με τη δουλειά της και η προσέγγισή της είναι πάντοτε αδιαπραγμάτευτη. Δεν στρογγυλεύει καταστάσεις κι έχει δυνατή ηθική πυξίδα. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου... Είναι παντρεμένη με τον μεγαλογιατρό Πέτερ με τον οποίο έχει αποκτήσει δίδυμες κόρες. Ζει κατά πως φαίνεται μια ευτυχισμένη ζωή, σε ένα υπέροχο σπίτι, με μια δουλειά που την γεμίζει κι έχοντας δημιουργήσει μια εξαιρετική οικογένεια.
Κάτι όμως της λείπει. Κάτι δεν είναι έτσι όπως το θέλει. Η Άννα βαριέται. Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν στο σπίτι της θα εμφανιστεί ο Γκούσταβ. Ο Γκούσταβ είναι ο (στα όρια της ενηλικίωσης) έφηβος γιος του Πέτερ από τον πρώτο του γάμο. Είναι ταραχοποιός, ένας επαναστάτης χωρίς αιτία, και η Σουηδέζα μητέρα του θεωρεί καλή ιδέα να περάσει ο Γκούσταβ λίγο χρόνο με τον πατέρα του. Στην αρχή, ο Γκούσταβ δείχνει απρόθυμος να προσαρμοστεί. Η Άννα όμως δείχνει το ενδιαφέρον της σε αυτόν. Και μια νύχτα τον ξελογιάζει κι αρχίζει μια ανάρμοστη σεξουαλική σχέση μαζί του. Παίζει με τη φλόγα. Το θέμα είναι: θα καεί;
Η άποψή μας: Με προβλημάτισε πολύ αυτή η ταινία. Είναι από τις λίγες φορές όπου ένας κινηματογραφικός χαρακτήρας μου προκάλεσε τόσο μεγάλη απέχθεια. Ο μηχανισμός με τον οποίο προέκυψε αυτή η απέχθεια είναι κάτι που με προβλημάτισε επίσης. Θα προσπαθήσω να τον ερμηνεύσω (λακωνικά και λακανικά όσο μπορώ) παρακάτω. Αρχικά, όμως, θα μείνω στο πρώτο επίπεδο. Η Άννα τούτης της ταινίας, λοιπόν, με εκνεύρισε τα μάλα. Με έκανε να αντιδράω απέναντί της σωματικά. Κάτι τέτοιο είχα να νιώσω νομίζω από τότε που μίσησα με όλο μου το είναι τη νοσοκόμα Ράτσετ από τη «Φωλιά του κούκου»! Η προστάτιδα παιδιών που τρώνε ξύλο ή κοριτσιών που βιάζονται, μια γυναίκα που φτάνει να κατηγορεί τον αντίδικό της επειδή μετά από μια δίκη τολμάει να... γελάσει (!!!), μια ισχυρή προσωπικότητα με σαφείς και εμπεδωμένες πεποιθήσεις περί καλού και κακού, προχωράει σε κατάχρηση εξουσίας και προχωράει σε αυτό για το οποίο συνήθως προσλαμβάνεται να αντιδικήσει: εκμεταλλεύεται έναν πιο αδύναμο από εκείνη άνθρωπο, για δική της ευχαρίστηση.
Κι άντε, ντέφι να γίνει, το γλεντάει το αγόρι όσο μπορεί – κι εννοείται, κι εκείνο το μικρούλι, το ευχαριστιέται – μια πιο έμπειρη γυναίκα τα δίνει όλα σεξουαλικά μαζί του – αυτό κι αν είναι υγρό όνειρο βγαλμένο κατευθείαν από το pornhub – δεν έχει τα... αρχίδια (!) να το παραδεχτεί η κυρία. Ο φάρος της ηθικής. Η σπουδαία αγωνίστρια. Μόλις διακυβεύεται η ασφάλειά της, η σιγουριά της, η οικογενειακή της γαλήνη, η έξωθεν καλή μαρτυρία, «αδειάζει» τον νεαρό εραστή της, τον διαβάλλει, τον μειώνει και τον βγάζει αναξιόπιστο. Και το αγόρι παγιδεύεται. Και τα παγιδευμένα νεαρά αγόρια – όπως και τα παγιδευμένα νεαρά κορίτσια κι όλοι οι παγιδευμένοι άνθρωποι ανά τον κόσμο από κάποιον ισχυρότερό τους, προχωράνε και κάνουν πράγματα που δεν θα έκαναν αν δεν βρισκόταν σε τόσο μεγάλο αδιέξοδο. Οπότε, η όλη συμπεριφορά και στάση της Άννας της ταινίας, κατ' εμέ είναι χυδαία.
Πάμε τώρα να προλάβουμε τις φεμινίστριες: ένας sexual predator ανεξαρτήτως φύλου, είναι ένας άθλιος sexual predator. Θέλω να πω: αν ένας πατριός εκπλήρωνε τις σεξουαλικές του φαντασιώσεις με τη θετή του κόρη, θα έπεφτε το σύμπαν να τον φάει. Και δικαίως. Ναι, αλλά εδώ; Μια μητριά που εκπληρώνει τις σεξουαλικές της φαντασιώσεις με τον θετό της γιο; Έχει ελαφρυντικά επειδή είναι γυναίκα; Δεν νομίζω. Στην πυρά η μπαγαπόντισσα. Το θέμα είναι πως την ταινία σκηνοθετεί γυναίκα και κατά μία έννοια νομίζω πως... ξεφεύγει! Δαιμονοποιεί υπέρ το δέον την Άννα. Δεν της δίνει κανένα ελαφρυντικό. Μεγεθύνει την υποκρισία της. Αν την ταινία την είχε σκηνοθετήσει άνδρας, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Τώρα, η May el-Toukhy κατορθώνει και... she's getting away with murder! Oh well. Γενικά, βρήκα αρκετά φάουλ στην ταινία. Αργοί ρυθμοί, στην αρχή δεν είναι εύληπτα ξεκαθαρισμένο ποιος είναι ποιος και τι κάνει και γιατί, η λογική και η αισθητική παραπέμπει σε θρίλερ και μετά γίνεται ερωτικό δράμα και στο τέλος γίνεται και πάλι θρίλερ. Και όλα παραείναι γυαλισμένα. Και τακτοποιημένα.
Η Trine Dyrholm, την οποία οι πιο πολλοί τη γνωρίσαμε μέσα από την συγκλονιστική «Οικογενειακή γιορτή» του Thomas Vinterberg (και που εδώ μοιάζει πάρα πολύ όμως με την Helen Mirren) δίνει μια ερμηνεία, όχι απαραίτητα σπουδαία, σίγουρα όμως ατρόμητη: μέχρι και στοματικό έρωτα κάνει on camera ένθεν κι ένθεν – κι ας μοιάζει ψεύτικο το λιλί του μικρού εραστή της. Εντέλει, αυτό που με εκνεύρισε περισσότερο με την ταινία είναι ότι μανιπουλάρει τον θεατή να μισήσει αυτήν την κακιά γυναίκα. Ναι, είναι κακή με βάση την τρέχουσα ηθική. Και γιατί εκμεταλλεύεται τον μικρό σεξουαλικά, και γιατί λέει ψέματα και γιατί τον... ωθεί να κάνει αυτό που κάνει τέλος πάντων. Και η ζωή συνεχίζεται. Είπαμε: έτσι όπως παρουσιάζεται το πορτρέτο της Άννας, κοινό και κριτικοί, δεν μπορούμε να της δώσουμε κανένα ελαφρυντικό. Αλλά πολύ άσπρο – μαύρο μωρ' αδελφάκι μου. Αυτό. Από την άλλη, πιστεύω ότι το κοινό τα γουστάρει κάτι τέτοια. Γουστάρει να παρακολουθεί επί της μεγάλης οθόνης δυνατά ηθικά διλήμματα και ξεστρατίσματα.
Κατά μία έννοια, η ταινία μοιάζει με το (σαφώς πολύ καλύτερο) «Νόμο περί τέκνων» αλά σκανδιναβικά, με περισσότερο σεξ, τέτοιο που δεν θα μπορούσε να κάνει η... Emma Thompson! Ντάμα κούπα λοιπόν η Άννα. Και γυναίκα αράχνη. Και μέγαιρα. Και... εσύ αποφασίζεις.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική