Zombieland: Διπλή βολή
του Ruben Fleischer. Με τους Woody Harrelson, Jesse Eisenberg, Abigail Breslin, Emma Stone, Rosario Dawson, Zoey Deutch, Luke Wilson, Thomas Middleditch, Bill Murray.
Elvis has left the building!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Τα ζόμπι χτυπάνε πάντα δυο φορές!
Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 31 Οκτωβρίου του 1974, στη Γουάσινγκτον, Αμερικανός Ruben Fleischer. Η έως τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: Zombieland (2009), Ληστεία σε... 30' (30 Minutes or Less, 2011), Οι διώκτες του εγκλήματος (Gangster Squad, 2013) και Venom (2018). Η μόνη του ταινία που δεν έχει προβληθεί εμπορικά στην Ελλάδα στους κινηματογράφους είναι η πρώτη, η οποία βγήκε στη χώρα μας κατευθείαν σε dvd. Επόμενη ταινία του θα είναι το «Jekyll» με πρωταγωνιστή τον Chris Evans. Ο Fleischer είναι και παραγωγός και σεναριογράφος ενώ έχει ασχοληθεί πάρα πολύ δημιουργικά και με την τηλεόραση.
Τούτη η ταινία γυρίστηκε για να γιορταστούν τα δέκα χρόνια από την έξοδο στους κινηματογράφους της πρώτης ταινίας! Και οι δύο ταινίες στους τίτλους έναρξης έχουν τραγούδι των Metallica! Στο «Zombieland» το τραγούδι ήταν το «For Whom the Bell Tolls» ενώ στο σίκουελ Zombieland: Διπλή βολή (Zombieland: Double Tap) το τραγούδι είναι το «Master of Puppets».
Η υπόθεση: Για ανεξήγητους λόγους, μια επιδημία έχει εξαπλωθεί στον κόσμο, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε ζόμπι. Ο Κολόμπους επιβιώνει επειδή χρησιμοποιεί το μυαλό του και τους κανόνες του. Ο Ταλαχάσι επιβιώνει επειδή υποστηρίζει την οπλοχρησία και την οπλοκατοχή και επειδή ξέρει να ξεπαστρεύει ζόμπι. Και οι αδελφές Γουίτσιτα και Λιτλ Ροκ, επειδή μένουν ενωμένες και φροντίζουν να αποστασιοποιούνται όποτε χρειάζεται. 10 χρόνια μετά το ξέσπασμα της επιδημίας, οι τέσσερείς τους, μάλλον από τους ελάχιστους κανονικούς ανθρώπους που ζούνε στη Γη, βρίσκουν καταφύγιο στον... Λευκό Οίκο και ζουν σαν μια κανονική οικογένεια. Ο Κολόμπους είναι ζευγάρι με την Γουίτσιτα – στα πρόθυρα του γάμου – ενώ ο Ταλαχάσι συμπεριφέρεται όπως ένας εντελώς εναλλακτικός πατέρας θα συμπεριφέρονταν σε μια έφηβη όπως η Λιτλ Ροκ.
Όμως, η μικρή έχει ανησυχίες. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι η ζωή της είναι μόνο τρεις άλλοι άνθρωποι, διαρκής προετοιμασία για το χειρότερο και τίποτε άλλο. Νιώθει εγκλωβισμένη. Κι όταν και η Γουίτσιτα νιώσει πιεσμένη από τον Κολόμπους, οι δύο αδελφές το... σκάνε. Εντέλει, η Λιτλ Ροκ θα γνωρίσει έναν πασιφιστή νεαρό, που θα την πείσει να τον ακολουθήσει στη Βαβυλώνα, μια κοινότητα χωρίς βία, γεμάτη κόσμο νεαρής ηλικίας, που δεν πιστεύει στη χρήση βίας εναντίον των ζόμπι. Η Γουίτσιτα θα ξαναβρεί τους Κολόμπους και Ταλαχάσι και θα κινηθούν στο κατόπι της Λιτλ Ροκ. Αφού κάνουν μια στάση στην Γκρέισλαντ, την πόλη όπου μεσουράνησε ο Έλβις Πρίσλεϊ, θα βρεθούν κι αυτοί στη Βαβυλώνα, αφού πρώτα συναντήσουν μια σειρά από άλλους επιζήσαντες. Το θέμα είναι πως τα ζόμπι έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ. Θα καταφέρουν να τα νικήσουν και να συνεχίσουν να είναι ζωντανοί;
Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως την πρώτη ταινία «Zombieland» την είδα πριν λίγους μήνες. Στο Netflix. Είχα διαβάσει πολλά καλά πράγματα για την ταινία – η οποία δεν είχε βγει στους κινηματογράφους στην Ελλάδα – ήξερα ότι γυριζόταν και σίκουελ και με βαριά καρδιά και λίγο ανόρεχτα, είπα να της δώσω μια ευκαιρία. Πέρασα μούρλια! Συμβαίνει συχνά αυτό όταν έχεις χαμηλές προσδοκίες. Εκπλήσσεσαι ευχάριστα. Δεν σας έχει συμβεί κι εσάς αυτό; Εντάξει, δεν ήταν και «Shaun of the Dead» αλλά αυτός ο συνδυασμός ζόμπι μακελειού και χιούμορ που τσακίζει κόκαλα (μουάχαχαχαχαχα) ήταν ακαταμάχητος και διασκεδαστικός. Και μέσα στον αιματηρό πανζουρλισμό όπου μπερδεύονται γλυκά χυμένα μυαλά και πραγματικά αστείες καταστάσεις (σε έναν συνδυασμό που μπορείς να τον πεις και αμοραλιστικό αν έχεις ψηφίσει Νέα Δημοκρατία ξέρω 'γω), τσουπ, πετάγονται μέσα στο φιλμικό σώμα και τσαχπινιές για την ανάγκη της οικογένειας. Όχι με την κλασική έννοια, αλλά την ευρύτερη.
Οικογένεια, στην οποία μέλη της δεν είναι απαραίτητα συγγενείς εξ... αίματος (μουάχαχαχαχαχα, μα πού τα σκέφτομαι ο μπαγάσας!) αλλά άνθρωποι (όχι «ζωντανοί – νεκροί») οι οποίοι νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Ακομπλεξάριστα. Η ανάγκη να ανήκεις κάπου. Και να παλεύεις για κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Εντάξει, καλή η επιβίωση για τον εαυτό σου (αίσθημα αυτοσυντήρησης, έτσι, όχι αστεία) αλλά ακόμα καλύτερη όταν επιβιώνεις μαζί με άλλους και για τους άλλους, προσπαθώντας να τους σταθείς και να τους προστατέψεις. Είχες και τον θεό Harrelson πρωταγωνιστή (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, είχε συλληφθεί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων επειδή κάπνισε ένα τρίφυλλο ο άνθρωπας) να τα «σπάει» και να κάνει την πιο γλυκιά γκρίζα διαφήμιση στην ιστορία του σινεμά, δίνοντας το μισό του... βασίλειο για ένα κεκάκι Twinkies, όλα καλά – μέχρι και ο συνήθως σπασίκλας υπερκινητικός Jesse Eisenberg ήταν συμπαθής. 10 χρόνια μετά, δεν έχουν αλλάξει πολλά.
Η ενέργεια υπάρχει, το μείγμα συνεχίζει να είναι εκρηκτικό και διασκεδαστικό, αλλά όπως και να το κάνεις, λείπει η έκπληξη της πρώτης φοράς. Νέα στοιχεία έρχονται να προστεθούν στην εξέλιξη των γεγονότων. Ο γάμος φοβίζει την Γουίτσιτα και την... κάνει με ελαφρά, ο Κολόμπους... ξεδίνει με την «κανείς-δεν-ξέρει-πώς-κατάφερε-να-επιβιώσει-παρά-την-έλλειψη-μυαλού» Μάντισον, θυμίζοντας τη σχέση του Ρος με την Ρέιτσελ από τα «Φιλαράκια» και το περίφημο «We were on a break!», η Λιτλ Ροκ ως κανονικότατη έφηβη θέλει να ξεφύγει από τον σφιχτό εναγκαλισμό έστω κι αυτής της ιδιότυπης οικογένειας και ο Ταλαχάσι πάντα λέει πως θα φύγει και πάντα μαζί τους μένει. Τα ζόμπι έχουν εξελιχθεί και ο nerd Κολόμπους τα έχει χωρίσει σε κατηγορίες: Όμερ είναι τα βλαμμένα, τύπου Όμερ Σίμπσον, Νίντζα είναι εκείνα που όταν αντιληφθείς την παρουσία τους είναι ήδη πολύ αργά για σένα, Χόκινγκ είναι τα ευφυή, τύπου... Στίβεν Χόκινγκ και Τ-800 είναι τα... απέθαντα, όπως το μοντέλο του «Εξολοθρευτή».
Η «Βαβυλώνα» ως νέα «Γη της Επαγγελίας» γίνεται αυτοσκοπός για τους μικρότερους ηλικιακά πασιφιστές, η επίσκεψη στην Graceland έχει πλάκα, η Rosario Dawson είναι μια πολύ ευχάριστη προσθήκη, το δίδυμο Luke Wilson και Thomas Middleditch λειτουργούν ως inside joke μέσα στην ίδια ταινία, καθώς αναπαράγουν ακριβώς το δίδυμο Woody Harrelson και Jesse Eisenberg, δεν υπάρχει πρόβλημα ρυθμού, δεν λείπουν οι πολύ αστείες σκηνές (όπως το βραβείο για το καλύτερο ξεπάστρεμα ζόμπι ever, με νικητή τον Ιταλό που χρησιμοποιεί τον... Πύργο της Πίζας!), γενικώς η ταινία λειτουργεί ως καλοκουρδισμένο ρολόι. Αλλά θα ήθελες και το «πουτάνα όλα» στοιχείο του «Deadpool» (να επισημάνουμε εδώ ότι οι δύο από τους τρεις σεναριογράφους τούτης της ταινίας, οι Rhett Reese και Paul Wernick, υπογράφουν τα σενάρια για τα δύο «Deadpool»), θα ήθελες κι έναν αιφνιδιασμό βρε αδελφέ, θα ήθελες ένα πιο «take no prisoners» attitude. Δεν πειράζει. Και πάλι μια χαρά περνάς. Ιδίως αν έχεις δει την πρώτη ταινία.
Να πω την αμαρτία μου, μετά το φινάλε τούτου του φιλμ, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να δω τις περιπέτειες των τεσσάρων φίλων σε μια τρίτη ταινία της σειράς. Εννοείται με τον Bill Murray και πάλι σε cameo εμφάνιση, να τα... σπάει και να μην έχει κανένα πρόβλημα να αυτοσαρκάζεται. Άκου... Garfield 3! Ε, είναι δυνατόν μετά να μην ξεκινήσει επιδημία ζόμπι; Από μένα, είναι ναι.
Η υπόθεση: Για ανεξήγητους λόγους, μια επιδημία έχει εξαπλωθεί στον κόσμο, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε ζόμπι. Ο Κολόμπους επιβιώνει επειδή χρησιμοποιεί το μυαλό του και τους κανόνες του. Ο Ταλαχάσι επιβιώνει επειδή υποστηρίζει την οπλοχρησία και την οπλοκατοχή και επειδή ξέρει να ξεπαστρεύει ζόμπι. Και οι αδελφές Γουίτσιτα και Λιτλ Ροκ, επειδή μένουν ενωμένες και φροντίζουν να αποστασιοποιούνται όποτε χρειάζεται. 10 χρόνια μετά το ξέσπασμα της επιδημίας, οι τέσσερείς τους, μάλλον από τους ελάχιστους κανονικούς ανθρώπους που ζούνε στη Γη, βρίσκουν καταφύγιο στον... Λευκό Οίκο και ζουν σαν μια κανονική οικογένεια. Ο Κολόμπους είναι ζευγάρι με την Γουίτσιτα – στα πρόθυρα του γάμου – ενώ ο Ταλαχάσι συμπεριφέρεται όπως ένας εντελώς εναλλακτικός πατέρας θα συμπεριφέρονταν σε μια έφηβη όπως η Λιτλ Ροκ.
Όμως, η μικρή έχει ανησυχίες. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι η ζωή της είναι μόνο τρεις άλλοι άνθρωποι, διαρκής προετοιμασία για το χειρότερο και τίποτε άλλο. Νιώθει εγκλωβισμένη. Κι όταν και η Γουίτσιτα νιώσει πιεσμένη από τον Κολόμπους, οι δύο αδελφές το... σκάνε. Εντέλει, η Λιτλ Ροκ θα γνωρίσει έναν πασιφιστή νεαρό, που θα την πείσει να τον ακολουθήσει στη Βαβυλώνα, μια κοινότητα χωρίς βία, γεμάτη κόσμο νεαρής ηλικίας, που δεν πιστεύει στη χρήση βίας εναντίον των ζόμπι. Η Γουίτσιτα θα ξαναβρεί τους Κολόμπους και Ταλαχάσι και θα κινηθούν στο κατόπι της Λιτλ Ροκ. Αφού κάνουν μια στάση στην Γκρέισλαντ, την πόλη όπου μεσουράνησε ο Έλβις Πρίσλεϊ, θα βρεθούν κι αυτοί στη Βαβυλώνα, αφού πρώτα συναντήσουν μια σειρά από άλλους επιζήσαντες. Το θέμα είναι πως τα ζόμπι έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ. Θα καταφέρουν να τα νικήσουν και να συνεχίσουν να είναι ζωντανοί;
Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως την πρώτη ταινία «Zombieland» την είδα πριν λίγους μήνες. Στο Netflix. Είχα διαβάσει πολλά καλά πράγματα για την ταινία – η οποία δεν είχε βγει στους κινηματογράφους στην Ελλάδα – ήξερα ότι γυριζόταν και σίκουελ και με βαριά καρδιά και λίγο ανόρεχτα, είπα να της δώσω μια ευκαιρία. Πέρασα μούρλια! Συμβαίνει συχνά αυτό όταν έχεις χαμηλές προσδοκίες. Εκπλήσσεσαι ευχάριστα. Δεν σας έχει συμβεί κι εσάς αυτό; Εντάξει, δεν ήταν και «Shaun of the Dead» αλλά αυτός ο συνδυασμός ζόμπι μακελειού και χιούμορ που τσακίζει κόκαλα (μουάχαχαχαχαχα) ήταν ακαταμάχητος και διασκεδαστικός. Και μέσα στον αιματηρό πανζουρλισμό όπου μπερδεύονται γλυκά χυμένα μυαλά και πραγματικά αστείες καταστάσεις (σε έναν συνδυασμό που μπορείς να τον πεις και αμοραλιστικό αν έχεις ψηφίσει Νέα Δημοκρατία ξέρω 'γω), τσουπ, πετάγονται μέσα στο φιλμικό σώμα και τσαχπινιές για την ανάγκη της οικογένειας. Όχι με την κλασική έννοια, αλλά την ευρύτερη.
Οικογένεια, στην οποία μέλη της δεν είναι απαραίτητα συγγενείς εξ... αίματος (μουάχαχαχαχαχα, μα πού τα σκέφτομαι ο μπαγάσας!) αλλά άνθρωποι (όχι «ζωντανοί – νεκροί») οι οποίοι νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Ακομπλεξάριστα. Η ανάγκη να ανήκεις κάπου. Και να παλεύεις για κάτι μεγαλύτερο από εσένα. Εντάξει, καλή η επιβίωση για τον εαυτό σου (αίσθημα αυτοσυντήρησης, έτσι, όχι αστεία) αλλά ακόμα καλύτερη όταν επιβιώνεις μαζί με άλλους και για τους άλλους, προσπαθώντας να τους σταθείς και να τους προστατέψεις. Είχες και τον θεό Harrelson πρωταγωνιστή (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, είχε συλληφθεί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων επειδή κάπνισε ένα τρίφυλλο ο άνθρωπας) να τα «σπάει» και να κάνει την πιο γλυκιά γκρίζα διαφήμιση στην ιστορία του σινεμά, δίνοντας το μισό του... βασίλειο για ένα κεκάκι Twinkies, όλα καλά – μέχρι και ο συνήθως σπασίκλας υπερκινητικός Jesse Eisenberg ήταν συμπαθής. 10 χρόνια μετά, δεν έχουν αλλάξει πολλά.
Η ενέργεια υπάρχει, το μείγμα συνεχίζει να είναι εκρηκτικό και διασκεδαστικό, αλλά όπως και να το κάνεις, λείπει η έκπληξη της πρώτης φοράς. Νέα στοιχεία έρχονται να προστεθούν στην εξέλιξη των γεγονότων. Ο γάμος φοβίζει την Γουίτσιτα και την... κάνει με ελαφρά, ο Κολόμπους... ξεδίνει με την «κανείς-δεν-ξέρει-πώς-κατάφερε-να-επιβιώσει-παρά-την-έλλειψη-μυαλού» Μάντισον, θυμίζοντας τη σχέση του Ρος με την Ρέιτσελ από τα «Φιλαράκια» και το περίφημο «We were on a break!», η Λιτλ Ροκ ως κανονικότατη έφηβη θέλει να ξεφύγει από τον σφιχτό εναγκαλισμό έστω κι αυτής της ιδιότυπης οικογένειας και ο Ταλαχάσι πάντα λέει πως θα φύγει και πάντα μαζί τους μένει. Τα ζόμπι έχουν εξελιχθεί και ο nerd Κολόμπους τα έχει χωρίσει σε κατηγορίες: Όμερ είναι τα βλαμμένα, τύπου Όμερ Σίμπσον, Νίντζα είναι εκείνα που όταν αντιληφθείς την παρουσία τους είναι ήδη πολύ αργά για σένα, Χόκινγκ είναι τα ευφυή, τύπου... Στίβεν Χόκινγκ και Τ-800 είναι τα... απέθαντα, όπως το μοντέλο του «Εξολοθρευτή».
Η «Βαβυλώνα» ως νέα «Γη της Επαγγελίας» γίνεται αυτοσκοπός για τους μικρότερους ηλικιακά πασιφιστές, η επίσκεψη στην Graceland έχει πλάκα, η Rosario Dawson είναι μια πολύ ευχάριστη προσθήκη, το δίδυμο Luke Wilson και Thomas Middleditch λειτουργούν ως inside joke μέσα στην ίδια ταινία, καθώς αναπαράγουν ακριβώς το δίδυμο Woody Harrelson και Jesse Eisenberg, δεν υπάρχει πρόβλημα ρυθμού, δεν λείπουν οι πολύ αστείες σκηνές (όπως το βραβείο για το καλύτερο ξεπάστρεμα ζόμπι ever, με νικητή τον Ιταλό που χρησιμοποιεί τον... Πύργο της Πίζας!), γενικώς η ταινία λειτουργεί ως καλοκουρδισμένο ρολόι. Αλλά θα ήθελες και το «πουτάνα όλα» στοιχείο του «Deadpool» (να επισημάνουμε εδώ ότι οι δύο από τους τρεις σεναριογράφους τούτης της ταινίας, οι Rhett Reese και Paul Wernick, υπογράφουν τα σενάρια για τα δύο «Deadpool»), θα ήθελες κι έναν αιφνιδιασμό βρε αδελφέ, θα ήθελες ένα πιο «take no prisoners» attitude. Δεν πειράζει. Και πάλι μια χαρά περνάς. Ιδίως αν έχεις δει την πρώτη ταινία.
Να πω την αμαρτία μου, μετά το φινάλε τούτου του φιλμ, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να δω τις περιπέτειες των τεσσάρων φίλων σε μια τρίτη ταινία της σειράς. Εννοείται με τον Bill Murray και πάλι σε cameo εμφάνιση, να τα... σπάει και να μην έχει κανένα πρόβλημα να αυτοσαρκάζεται. Άκου... Garfield 3! Ε, είναι δυνατόν μετά να μην ξεκινήσει επιδημία ζόμπι; Από μένα, είναι ναι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Νοεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική