Εξολοθρευτής: Σκοτεινό Πεπρωμένο
του Tim Miller. Με τους Linda Hamilton, Arnold Schwarzenegger, Mackenzie Davis, Natalia Reyes, Gabriel Luna, Diego Boneta.
Οι γυναίκες είναι το μέλλον. Άρα και το παρόν!
του zerVo (@moviesltd) 
Δεκέμβριος είναι του 91. Πεντέμισι ολόκληρους μήνες (!!!) μετά το βγάλσιμο του στην Αμερική φτάνει επιτέλους και στα μέρη μας το πολυαναμενόμενο σίκουελ μια τεράστιας, παγκόσμιας επιτυχίας, που έκανε διάσημα σε ολάκερη την υφήλιο τα ονόματα Schwarzenegger, Hamilton, Cameron. Χάρη σε ένα σινεφίλ κίνημα (ΔΟΛ εφημερίδας, που είχε βεβαίως και τα μέσα) που δεν έπιασε, παρότι το κοινό το αγκάλιασε θερμά εν αρχή, η ταινία Terminator 2 θα έκανε την επίσημη πρεμιέρα της στην μεγάλη, για τα δεδομένα της πόλης μας, αίθουσα της Opera (Assos Odeon, τότε) Κυριακή πρωί, 11 η ώρα. Και με εισιτήριο κανονικότατο, όχι τίποτα τζαμπέ όπως στις μέρες μας. Μοναδικό προνόμιο των παρευρισκομένων, ότι θα έβλεπαν την ταινία 5 μέρες πιο νωρίς από τους υπόλοιπους. Σιγά, λες? Χάρη στο hype που είχε δημιουργήσει το καλύτερο ψυχαγωγικό τηλεοπτικό κανάλι που έπιασε ποτέ ο δέκτης μου (το καλό Mtv) από τα χαράματα στην Ακαδημίας προκλήθηκε το αδιαχώρητο. Διαδήλωση. Καλά για τον σινεμά δεν συζητάμε, στις καρέκλες πέντε - πέντε οι θεατές, για να δουν αν θα λάβει χώρα το πρόμις του i'll be back. Ανάμνηση ε?
Ε, αυτή την θύμηση στο πέρασμα των χρόνων, η εξέλιξη του fanchise την ξεθώριασε. Τρία ακόμη, το λιγότερο αδιάφορα, επεισόδια, βύθισαν στην ανυποληψία (όχι την εμπορική) ένα από τα πλέον πρωτοποριακά θέματα της φιλμικής ιστορίας. Ευτυχώς για όλους ποτέ δεν είναι αργά, να επιστρέψουν έστω και υπέρ το δέον σιτεμένοι οι ήρωες του παλιού καλού καιρού, για να ξυπνήσουν εκείνη την λησμονημένη μου εικόνα. Από τον Τ-2. 28 ολόκληρα έτη πριν...
Μέξικο Σίτι. Μια τυπική ημέρα στην εργασία της, στην υψηλής τεχνολογίας φάμπρικα που δουλεύει, θα αποδειχθεί μοιραία για την νεαρή και φιλόδοξη Ντάνι Ράμος, καθώς θα αντιληφθεί την παρουσία ενός άγνωστου, μα πανίσχυρου και πολυμορφικού άντρα, να την πλησιάζει, με σκοπό να την εξοντώσει. Για καλή τύχη δική της, όχι όμως και του λατρεμένου της αδελφού, ανάμεσα σε εκείνη και στον διώκτη θα παρέμβει, επίσης από το πουθενά, μια εξίσου δυναμική κοπέλα, που θα προτάξει τα στήθη της με μοναδικό σκοπό να την προστατεύσει. Δίχως καν να μπορεί να προβλέψει πως πρόκειται για μια τιγκάτη στα σάιμπερ πρόσθετα μαχήτρια από το μέλλον, που έχει επανέλθει στο παρόν για να την σώσει από τα νύχια του παντοδύναμου ανθρωποειδούς εξολοθρευτή μοντέλου Rev-9. Πολλές γενιές πιο εξελιγμένο προϊόν από τον Τ-800, που τρεις δεκαετίες πριν είχε την αποστολή να εξοντώσει τον πιτσιρίκο Τζον Κόννορ, πριν εκείνος ενηλικιωθεί και εξελιχθεί σε ηγέτη της αντίστασης. Και απέτυχε...
Αρχικά, όχι όμως και στην συνέχεια, αφού μπροστά στα μάτια της μητέρας του, θα πέσει νεκρός από τα πυρά ενός παντοδύναμου Terminator, οδηγώντας την κατακερματισμένη ψυχικά Σάρα, στο να ορκιστεί εκδίκηση, καταστρέφοντας όλους τους προερχόμενους από το μέλλον εκτελεστές. Κάπως έτσι θα ενώσει δυνάμεις με την τρομαγμένη Ντάνι και την αποφασισμένη ημι-ρόμποτ Γκρέις, που έχει λάβει την εντολή να δώσει και την τελευταία ικμάδα της δύναμης της για να μην πάθει το παραμικρό η Μεξικάνα πιτσιρίκα.
Μόνο σε έναν θα φανεί ανακατωσούρα η όλη περίληψη της πλοκής: Σε εκείνον που ούτε καν έχει δει μισό λεπτουδάκι δράσης από Εξολοθρευτή. Όλοι οι υπόλοιποι, ειδικά οι πιο φανατικοί του σίριαλ, σε κλάσμα δευτερολέπτου θα μπουν στο κόλπο, αντιλαμβανόμενοι πως όσα εκτυλίσσονται στο εκράν - από το πανομοιότυπο με εκείνο του Τ2 intro - είναι τάλε κουάλε της Judgement Day. Στοιχείο που δεν ορίζει την παραμικρή μου έκπληξη, καθώς το στούντιο βλέποντας το πρότζεκτ να βουλιάζει στην αδιαφορία, έκανε δυο κινήσεις ματ, προσθέτοντας (ξανά) στην ομάδα της παραγωγής τον Μίδα Cameron και επαναφέροντας στο προσκήνιο το ένα από τα δύο πρωταγωνιστικά τοτέμ - το δεύτερο άλλωστε ουδέποτε απομακρύνθηκε.
Το timeline που ακολουθεί η αφήγηση συνεχίζεται τρία μόλις έτη μετά τα συμβάντα της ρήξης των δύο Τ (800 και 1000) με την Σάρα να μην καταφέρνει να σώσει από τα νύχια των Terminators το μονάκριβο αγόρι της, κάτι που σημαίνει με την μέθοδο του ντόμινο, πως στο μέλλον οι αντάρτες δεν θα έχουν καμία τύχη ενάντια στους πανίσχυρους ανθρωποειδείς. Εξόν και βρεθεί δεύτερο πρόσωπο που θα τον υποκαταστήσει σε αυτόν τον παγκόσμιο και πολύνεκρο πόλεμο, που δεν είναι άλλο από την (μεσήλικη) Ντανιέλα, όπως μαθαίνουμε και επίσημα μετά το μέσιασμα της ταινίας, ουσιαστικά όμως αντιλαμβανόμαστε αποξαρχής. Και πάρα μα πάρα πολύ απλά, οι διάφανες μπάλες τηλεμεταφοράς από το αύριο του 2042, θα φέρουν στο σήμερα τους δύο βασικούς μονομάχους, τον αμείλικτο Rev-9 (Gabriel Luna) που έχει αυτή την φορά το ιδίωμα να μοιράζεται στα δυο, συνεπώς να αποκτά μονομιάς το πάνω χέρι και την παθιασμένη στρατιώτη, που φέρει την μορφή της Καναδέζας κούκλας Mackenzie Davis.
Σκέψου τώρα λοιπόν πόσο φανταστικό, μοναδικό και αξεπέραστο υπήρξε το πρωτότυπο (παρεμπίπ, σίκουελ) που ακόμη και ετούτη εδώ η κόπια φαντάζει πολύ ενδιαφέρουσα. Σαν κόπι πέιστ, που όμως δεν δείχνει να νοιάζει και κανέναν, η ιστορία τσουλάει νεράκι, με την πλατεία να προβλέπει μεν το φινάλε, να ελπίζει πάντως μέχρι το ύστατο δευτερόλεπτο, να αλλάξουν κάποιες από τις λεπτομέρειες που στο Τ2 είχαν εκτοξεύσει το δράμα στα ύψη. Όχι! Ακόμη κι εκεί ο τσελεμεντές ακολουθείται με απόλυτη ευλάβεια, κάτι που δεν χαλάει πάντως και κανέναν, αφού είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα αποχωρίσει από την αίθουσα τουλάχιστον χορτασμένος. Από ειδικά εφέ, ίντριγκα και προσεγμένες στο έπακρο στιγμές δράσης, που πιστώνεται τόσο ο ντιρέκτορας Tim Miller (του Deadpool) όσο και η πολυπληθής συγγραφική ομάδα, που δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να προσθέσει κάποιες πινελιές στο ήδη υπάρχον θρυλικό τσάπτερ.
Το Dark Fate, πέραν πάσης αμφιβολίας, αποτελεί το καλύτερο επεισόδιο της σειράς, κατόπιν των δύο Cameronικών εισαγωγικών που έχουν γράψει χρυσές σελίδες στην Βίβλο του Σινεμά. Ένα υπέροχα νοσταλγικό ριγιούνιον επί της οθόνης, εκεί που η λατρεία Σάρα / Linda Hamilton θα συναντήσει για μια ακόμη φορά, με μπερδεμένα συναισθήματα, τον 800άρη / Schwartz, δια μέσου μιας ευρηματικής παρεμβολής του σκριπτ. Που προσβλέποντας σε ένα πάρα πολύ πιθανό to be continue, κατάφερε να εισάγει στο όλον την καινούργια περσόνα - μια εργάτρια του μεροκάματου, όπως είχε συμβεί και με την σερβιτόρα κάποτε Κόννορ, λατίνα μάλιστα και λάθρο, εις ρήξη με τον Τραμπ - που απαιτούσε η βαλτωμένη πορεία για να πάρει και πάλι μπροστά. Αν και - γνώμη μου - θεωρώ κομματάκι δύσκολο να υπάρξει κάτι τέτοιο χωρίς την σούπερχιούμαν Γκρέις, που κυριολεκτικά έκλεψε την παράσταση. Τρίγωνο αήττητο. Γυναικείο. Εκεί είναι το μέλλον, κανείς δεν διαφωνεί πια.
Αρχικά, όχι όμως και στην συνέχεια, αφού μπροστά στα μάτια της μητέρας του, θα πέσει νεκρός από τα πυρά ενός παντοδύναμου Terminator, οδηγώντας την κατακερματισμένη ψυχικά Σάρα, στο να ορκιστεί εκδίκηση, καταστρέφοντας όλους τους προερχόμενους από το μέλλον εκτελεστές. Κάπως έτσι θα ενώσει δυνάμεις με την τρομαγμένη Ντάνι και την αποφασισμένη ημι-ρόμποτ Γκρέις, που έχει λάβει την εντολή να δώσει και την τελευταία ικμάδα της δύναμης της για να μην πάθει το παραμικρό η Μεξικάνα πιτσιρίκα.
Μόνο σε έναν θα φανεί ανακατωσούρα η όλη περίληψη της πλοκής: Σε εκείνον που ούτε καν έχει δει μισό λεπτουδάκι δράσης από Εξολοθρευτή. Όλοι οι υπόλοιποι, ειδικά οι πιο φανατικοί του σίριαλ, σε κλάσμα δευτερολέπτου θα μπουν στο κόλπο, αντιλαμβανόμενοι πως όσα εκτυλίσσονται στο εκράν - από το πανομοιότυπο με εκείνο του Τ2 intro - είναι τάλε κουάλε της Judgement Day. Στοιχείο που δεν ορίζει την παραμικρή μου έκπληξη, καθώς το στούντιο βλέποντας το πρότζεκτ να βουλιάζει στην αδιαφορία, έκανε δυο κινήσεις ματ, προσθέτοντας (ξανά) στην ομάδα της παραγωγής τον Μίδα Cameron και επαναφέροντας στο προσκήνιο το ένα από τα δύο πρωταγωνιστικά τοτέμ - το δεύτερο άλλωστε ουδέποτε απομακρύνθηκε.
Το timeline που ακολουθεί η αφήγηση συνεχίζεται τρία μόλις έτη μετά τα συμβάντα της ρήξης των δύο Τ (800 και 1000) με την Σάρα να μην καταφέρνει να σώσει από τα νύχια των Terminators το μονάκριβο αγόρι της, κάτι που σημαίνει με την μέθοδο του ντόμινο, πως στο μέλλον οι αντάρτες δεν θα έχουν καμία τύχη ενάντια στους πανίσχυρους ανθρωποειδείς. Εξόν και βρεθεί δεύτερο πρόσωπο που θα τον υποκαταστήσει σε αυτόν τον παγκόσμιο και πολύνεκρο πόλεμο, που δεν είναι άλλο από την (μεσήλικη) Ντανιέλα, όπως μαθαίνουμε και επίσημα μετά το μέσιασμα της ταινίας, ουσιαστικά όμως αντιλαμβανόμαστε αποξαρχής. Και πάρα μα πάρα πολύ απλά, οι διάφανες μπάλες τηλεμεταφοράς από το αύριο του 2042, θα φέρουν στο σήμερα τους δύο βασικούς μονομάχους, τον αμείλικτο Rev-9 (Gabriel Luna) που έχει αυτή την φορά το ιδίωμα να μοιράζεται στα δυο, συνεπώς να αποκτά μονομιάς το πάνω χέρι και την παθιασμένη στρατιώτη, που φέρει την μορφή της Καναδέζας κούκλας Mackenzie Davis.
Σκέψου τώρα λοιπόν πόσο φανταστικό, μοναδικό και αξεπέραστο υπήρξε το πρωτότυπο (παρεμπίπ, σίκουελ) που ακόμη και ετούτη εδώ η κόπια φαντάζει πολύ ενδιαφέρουσα. Σαν κόπι πέιστ, που όμως δεν δείχνει να νοιάζει και κανέναν, η ιστορία τσουλάει νεράκι, με την πλατεία να προβλέπει μεν το φινάλε, να ελπίζει πάντως μέχρι το ύστατο δευτερόλεπτο, να αλλάξουν κάποιες από τις λεπτομέρειες που στο Τ2 είχαν εκτοξεύσει το δράμα στα ύψη. Όχι! Ακόμη κι εκεί ο τσελεμεντές ακολουθείται με απόλυτη ευλάβεια, κάτι που δεν χαλάει πάντως και κανέναν, αφού είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα αποχωρίσει από την αίθουσα τουλάχιστον χορτασμένος. Από ειδικά εφέ, ίντριγκα και προσεγμένες στο έπακρο στιγμές δράσης, που πιστώνεται τόσο ο ντιρέκτορας Tim Miller (του Deadpool) όσο και η πολυπληθής συγγραφική ομάδα, που δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να προσθέσει κάποιες πινελιές στο ήδη υπάρχον θρυλικό τσάπτερ.
Το Dark Fate, πέραν πάσης αμφιβολίας, αποτελεί το καλύτερο επεισόδιο της σειράς, κατόπιν των δύο Cameronικών εισαγωγικών που έχουν γράψει χρυσές σελίδες στην Βίβλο του Σινεμά. Ένα υπέροχα νοσταλγικό ριγιούνιον επί της οθόνης, εκεί που η λατρεία Σάρα / Linda Hamilton θα συναντήσει για μια ακόμη φορά, με μπερδεμένα συναισθήματα, τον 800άρη / Schwartz, δια μέσου μιας ευρηματικής παρεμβολής του σκριπτ. Που προσβλέποντας σε ένα πάρα πολύ πιθανό to be continue, κατάφερε να εισάγει στο όλον την καινούργια περσόνα - μια εργάτρια του μεροκάματου, όπως είχε συμβεί και με την σερβιτόρα κάποτε Κόννορ, λατίνα μάλιστα και λάθρο, εις ρήξη με τον Τραμπ - που απαιτούσε η βαλτωμένη πορεία για να πάρει και πάλι μπροστά. Αν και - γνώμη μου - θεωρώ κομματάκι δύσκολο να υπάρξει κάτι τέτοιο χωρίς την σούπερχιούμαν Γκρέις, που κυριολεκτικά έκλεψε την παράσταση. Τρίγωνο αήττητο. Γυναικείο. Εκεί είναι το μέλλον, κανείς δεν διαφωνεί πια.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική