Χωρίς Οικογένεια
του Antoine Blossier. Με τους Daniel Auteuil, Maleaume Paquin, Virginie Ledoyen, Jonathan Zaccaï, Jacques Perrin, Ludivine Sagnier, Albane Masson.
Κάθε εμπόδιο για καλό
του zerVo (@moviesltd) 
Πεντακόσιες σελίδες βιβλίο. Με χοντρό κάλυμμα, άθραυστο της Άγκυρας, που στο πορτοκαλί εξώφυλλο του απεικόνιζε έναν πιτσιρικά σκυθρωπό, καθισμένο στον αγρό, έχοντας πλάι του το αγαπημένο του τετράποδο, να τον κοιτάζει μέσα στα μάτια. Πρέπει να το είχα διαβάσει περισσότερες φορές από όσα ήσαν τα φύλλα του. Και πάντοτε με το ίδιο συναίσθημα να κορυφώνεται γραμμή με την γραμμή. Επάνω που έλεγες τελείωσαν τα βάσανα του μικρού, φτου και πάλι από την αρχή το δράμα να παίρνει μπροστά και να εκτοξεύει την συγκίνηση. Και μανά βούρκωμα και ξανά ο ίδιος κύκλος, αισιοδοξία - απόγνωση. Δεν νομίζω να αγάπησα ποτέ άλλο ανάγνωσμα περισσότερο. Σίγουρα δεν διάβασα κανένα άλλο πιο πολύ. Δια χειρός Έκτορος Μαλό. Χωρίς Οικογένεια...
Στο απομακρυσμένο από την πρωτεύουσα αγροτόσπιτο, μεγαλώνει ο εντεκάχρονος Ρεμί, δίπλα στην μοναχική μητέρα του, που κυριολεκτικά τον λατρεύει. Μια ζωή φτωχική, χωρίς ανέσεις, με ζόρια οικονομικά και κακουχίες, που όμως μέσα από την ευαίσθητη ματιά του μικρού, οδηγούνταν σε καταστάσεις ισορροπημένης ευτυχίας. Κατάσταση που θα αλλάξει άρδην, με την άφιξη στο σπίτι, μετά από χρόνια απουσία, του αγριεμένου από την πρόσφατη αναπηρία του, πατέρα, που όχι μόνο θα αποκαλύψει στον μπόμπιρα πως δεν είναι παρά ένας νόθος, που μωρό μάζεψε από το καλντερίμι, ένα παγωμένο βράδυ, αλλά και αδυνατώντας να τον συντηρήσει θα τον οδηγήσει ίσαμε το κατώφλι του ορφανοτροφείου.
Ελάχιστες στιγμές πριν το διαβεί, ένας ηλικιωμένος, άγνωστος άντρας, ο Βιτάλης, περιπλανώμενος μουσικός, διασκεδαστής και εκπαιδευτής ζώων, θα πάρει το ρίσκο να αποσπάσει από τον άκαρδο κηδεμόνα τον φοβισμένο Ρεμί, γλυτώνοντας τον από τα δεινά του ιδρύματος. Και να τον πάρει μαζί του, στο ατελείωτο ταξίδι ανά την γαλλική επικράτεια, δείχνοντας εμπιστοσύνη στο κελάηδισμα της φωνής του, ελπίζοντας πως θα γίνει ισότιμο στέλεχος του θιάσου του δρόμου, μαζί με τον πανέξυπνο σκύλο και την δαιμόνια μαϊμού, που ορίζουν την συντροφιά. Ένας δρόμος δύσκολος και δύσβατος, γεμάτος εμπόδια και αντιξοότητες, όμως ελεύθερος και ορθάνοιχτος σε κάθε φιλοδοξία για τα μέλη της ετερόκλητης μπάντας.
Το ημερολόγιο έδειχνε το σωτήριο έτος 1878, όταν ο φημισμένος φραντσέζος συγγραφέας, κυκλοφορούσε το πλέον διάσημο έργο της καριέρας του. Το Χωρίς Οικογένεια, χάρη στις διαρκείς του ανατροπές και το μέχρι τέλους ενδιαφέρον του, όχι και λίγες φορές μεταβλήθηκε σε κινηματογραφικό σενάριο, άλλοτε ακολουθώντας πιστά το πρωτότυπο και άλλες φορές προβάλλοντας μια πιο ελεύθερη διασκευή της πολυδιαβασμένης πλοκής. Μια ενδιάμεση κατάσταση ορίζει και η πιο πρόσφατη βερσιόν του κλασικού έργου, που χρονικά έρχεται λιγάκι πιο κοντά στην εποχή μας, αφηγούμενη από έναν εβδομηντάχρονο κύριο, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Ρεμί, που ξετυλίγει μπροστά στο αμιγώς νηπιακό κοινό του τις θύμησες.
Μια ευφυής έμπνευση από τον, όχι και τόσο γνωστό διεθνώς τρικολόρ σκηνοθέτη Antoine Blossier, που επιφυλάσσει μάλιστα και μια γλυκύτατη ανατροπή στο φινάλε. Ο δημιουργός δεν αποκλίνει ποτέ των βασικών στοιχείων της (φαντάζομαι, γνωστής στους πάντες) ιστορίας, συνθέτοντας σε μια όμορφη και περιποιημένη διάταξη, χωρίς να καταφεύγει στις επαναλήψεις ή στα πλατιάσματα, διατηρώντας έτσι σταθερό το αφηγηματικό τέμπο ίσαμε το τέλος, όπου η φόρτιση είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Τα προσεγμένα ντεκόρ, διττής υπόστασης και αληθινά, αλλά και σχεδιασμένα στον υπολογιστή, πολύχρωμα άλλοτε, πιο σκοτεινιασμένα όταν οι αβάσταχτες συνθήκες το απαιτούν, αποτελούν το ιδανικό περιτύλιγμα για να συρθεί πάνω τους η πλοκή. Επαρχία, Παρίσι, Λονδίνο στην εκπνοή, όταν οι αποκαλύψεις, θα βάλουν μια για πάντα τα πράγματα στην σωστή τους θέση. κακά τα ψέματα όμως, το περισσότερο χειροκρότημα ανήκει στην ζεστασιά της χημείας που αναδίδει το παράξενο κουαρτέτο, που κερδίζει τον θαυμασμό τόσο των θεατών της πλατείας, όσο και των παρευρισκομένων στο υπαίθριο σόου του.
Για τον ρόλο του Sans Famille άσπιτου νομάδα αρτίστα, με το σκοτεινό, γεμάτο έντονες στιγμές δόξας αλλά και οδυνηρού πόνου παρελθόν, η παραγωγή επέλεξε τον πιο σημαντικό Γάλλο ερμηνευτή της τελευταίας τριακονταετίας, κάστινγκ άψογο στο πρόσωπο του κορυφαίου Daniel Auteuil. Ο οποίος με την εμπειρία του κατευθύνει σωστά τόσο τον άμαθο ανήλικο συμπρωταγωνιστή του, Maleaume Paquin, που αποδίδει αξιοπρεπώς το ορφανό, όσο και την διάσημη περιφέρεια, που ορίζουν αστέρες σαν την Sagnier, τον Perrin και την Ledoyen.
Σε γενικές γραμμές αυτή η καινούργια εκδοχή του πασίγνωστου μυθιστορήματος, στεκούμενη με απόλυτο σεβασμό στο ορίτζιναλ κείμενο, αποσπά από εκείνο ολάκερη την δυναμική του, μοιράζοντας στον χώρο τα ηθικά διδάγματα που πηγάζουν από τους στίχους του. Περί φιλίας, αλληλεγγύης, συνεχούς προσπάθειας για το καλύτερο και φυσικά οράματος για το ποιοτικότερο αύριο που ξημερώνει. Έστω και όχι κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις. Κάθε εμπόδιο για καλό είναι το σύνθημα. Και που ακολουθώντας το πιστά, δύσκολα κάποιος δεν θα βγει κερδισμένος...
Ελάχιστες στιγμές πριν το διαβεί, ένας ηλικιωμένος, άγνωστος άντρας, ο Βιτάλης, περιπλανώμενος μουσικός, διασκεδαστής και εκπαιδευτής ζώων, θα πάρει το ρίσκο να αποσπάσει από τον άκαρδο κηδεμόνα τον φοβισμένο Ρεμί, γλυτώνοντας τον από τα δεινά του ιδρύματος. Και να τον πάρει μαζί του, στο ατελείωτο ταξίδι ανά την γαλλική επικράτεια, δείχνοντας εμπιστοσύνη στο κελάηδισμα της φωνής του, ελπίζοντας πως θα γίνει ισότιμο στέλεχος του θιάσου του δρόμου, μαζί με τον πανέξυπνο σκύλο και την δαιμόνια μαϊμού, που ορίζουν την συντροφιά. Ένας δρόμος δύσκολος και δύσβατος, γεμάτος εμπόδια και αντιξοότητες, όμως ελεύθερος και ορθάνοιχτος σε κάθε φιλοδοξία για τα μέλη της ετερόκλητης μπάντας.
Το ημερολόγιο έδειχνε το σωτήριο έτος 1878, όταν ο φημισμένος φραντσέζος συγγραφέας, κυκλοφορούσε το πλέον διάσημο έργο της καριέρας του. Το Χωρίς Οικογένεια, χάρη στις διαρκείς του ανατροπές και το μέχρι τέλους ενδιαφέρον του, όχι και λίγες φορές μεταβλήθηκε σε κινηματογραφικό σενάριο, άλλοτε ακολουθώντας πιστά το πρωτότυπο και άλλες φορές προβάλλοντας μια πιο ελεύθερη διασκευή της πολυδιαβασμένης πλοκής. Μια ενδιάμεση κατάσταση ορίζει και η πιο πρόσφατη βερσιόν του κλασικού έργου, που χρονικά έρχεται λιγάκι πιο κοντά στην εποχή μας, αφηγούμενη από έναν εβδομηντάχρονο κύριο, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Ρεμί, που ξετυλίγει μπροστά στο αμιγώς νηπιακό κοινό του τις θύμησες.
Μια ευφυής έμπνευση από τον, όχι και τόσο γνωστό διεθνώς τρικολόρ σκηνοθέτη Antoine Blossier, που επιφυλάσσει μάλιστα και μια γλυκύτατη ανατροπή στο φινάλε. Ο δημιουργός δεν αποκλίνει ποτέ των βασικών στοιχείων της (φαντάζομαι, γνωστής στους πάντες) ιστορίας, συνθέτοντας σε μια όμορφη και περιποιημένη διάταξη, χωρίς να καταφεύγει στις επαναλήψεις ή στα πλατιάσματα, διατηρώντας έτσι σταθερό το αφηγηματικό τέμπο ίσαμε το τέλος, όπου η φόρτιση είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Τα προσεγμένα ντεκόρ, διττής υπόστασης και αληθινά, αλλά και σχεδιασμένα στον υπολογιστή, πολύχρωμα άλλοτε, πιο σκοτεινιασμένα όταν οι αβάσταχτες συνθήκες το απαιτούν, αποτελούν το ιδανικό περιτύλιγμα για να συρθεί πάνω τους η πλοκή. Επαρχία, Παρίσι, Λονδίνο στην εκπνοή, όταν οι αποκαλύψεις, θα βάλουν μια για πάντα τα πράγματα στην σωστή τους θέση. κακά τα ψέματα όμως, το περισσότερο χειροκρότημα ανήκει στην ζεστασιά της χημείας που αναδίδει το παράξενο κουαρτέτο, που κερδίζει τον θαυμασμό τόσο των θεατών της πλατείας, όσο και των παρευρισκομένων στο υπαίθριο σόου του.
Για τον ρόλο του Sans Famille άσπιτου νομάδα αρτίστα, με το σκοτεινό, γεμάτο έντονες στιγμές δόξας αλλά και οδυνηρού πόνου παρελθόν, η παραγωγή επέλεξε τον πιο σημαντικό Γάλλο ερμηνευτή της τελευταίας τριακονταετίας, κάστινγκ άψογο στο πρόσωπο του κορυφαίου Daniel Auteuil. Ο οποίος με την εμπειρία του κατευθύνει σωστά τόσο τον άμαθο ανήλικο συμπρωταγωνιστή του, Maleaume Paquin, που αποδίδει αξιοπρεπώς το ορφανό, όσο και την διάσημη περιφέρεια, που ορίζουν αστέρες σαν την Sagnier, τον Perrin και την Ledoyen.
Σε γενικές γραμμές αυτή η καινούργια εκδοχή του πασίγνωστου μυθιστορήματος, στεκούμενη με απόλυτο σεβασμό στο ορίτζιναλ κείμενο, αποσπά από εκείνο ολάκερη την δυναμική του, μοιράζοντας στον χώρο τα ηθικά διδάγματα που πηγάζουν από τους στίχους του. Περί φιλίας, αλληλεγγύης, συνεχούς προσπάθειας για το καλύτερο και φυσικά οράματος για το ποιοτικότερο αύριο που ξημερώνει. Έστω και όχι κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις. Κάθε εμπόδιο για καλό είναι το σύνθημα. Και που ακολουθώντας το πιστά, δύσκολα κάποιος δεν θα βγει κερδισμένος...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική