Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Στην αρχή όλα καλά τα εποίησε ο Έρωτας. Δυο νάρκισσοι ερωτεύονται τον αντικατοπτρισμό της φαντασίωσης ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Συμπληρώματα/παραπληρώματα σεξουαλικής διατροφής. Έλα να σε πλάσω σα τη μάνα μου, τον πατέρα μου, το παιδικό μου ανεπίστρεπτο φλερτ, το «θα μπορούσε να ήταν τέλεια» συζευγμένο με το «με ολοκληρώνει». Το «περνάμε καλά» με το «δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς Εκείνη / Εκείνον». Ώσπου έρχεται η γαμήλια ξε-κουκούλα. Το βαρέλι κάτω ακριβώς από τη μελίρρυτη επιφάνεια. Ξεβρακώστε αλλήλους. Σε μισώ γιατί με έκανες να νιώσω λίγη. Σε βαριέμαι γιατί με θέλεις σκλάβο σου και δεν το κρύβεις πια. Σε παρατηρώ που δεν έχεις ενδιαφέροντα και οργίζομαι. Με ενοχλείς όπως τρως, το ροχαλητό σου, τα βρακιά στο πάτωμα. Είσαι υποχόνδριος και δυσκοίλιος (#διπλής). Είσαι αλλού νταλού και για μένα πουθενά. Είσαι ένα μήνα αξύριστη. Η μπυροκοιλιά σου χαϊδεύει τα πατώματα. Έχεις χαλάσει το παιδί. Εσύ βάζεις λόγια στο παιδί και το έχεις μελαγχολήσει. Διαζύγιο ΤΩΡΑ! Μα, δεν είμαστε ήδη από χρόνια χωριστά;

Μακάριοι οι μη αναγνωρίσαντες εαυτούς και αλλήλους κάπου κει μέσα στις ασφυκτικά φορτωμένες με αυτολύπηση και προδομένη οργή παραπάνω γραμμές. Για τους αποδέλοιπους, το Marriage Story του Noah Baumbach είναι η ταινία - δεινή εμπειρία θύμησης οικείων κακών. Ο πενηντάρης πλέον συγγραφέας / σκηνοθέτης καταθέτει προσωπικό βίωμα από τον χωρισμό του με τη Jennifer Jason Leigh λίγο πριν τακιμιάσει με το όψιμο πίσω - από - την - κάμερα τάλαντο της Greta Gerwig (Ladybird και φέτο Little Women, αναμενόμενο παρεάκι του Marriage Story στις επικείμενες βραβευτικές κούρσες). Κι αν το αλησμόνητο The Squid and the Whale (2004, υποψήφιο για Όσκαρ Σεναρίου) ήταν η αφετηρία μιας κατάδυσης στα σκοτεινά νερά μιας επίπονης οικογενειακής διάλυσης, το Marriage Story αποτελεί τη διδακτορική διατριβή πάνω στους μηχανισμούς, στα θέλγητρα και το σχεδιασμό του ατομικιστικού αναπροσδιορισμού δια της δολοφονίας χαρακτήρα του συζύγου. Ο θάνατός σου – η ζωή μου μωρή. Να φύγεις να βρω τον εαυτό μου η γυναίκα. Θέλω την κηδεμονία. Μίλα με τη δικηγόρο μου.

Η αρετή και ψιλοκατάρα του έργου είναι ότι δαύτα τα έχει ορμηνέψει συγκλονιστικά ο Ingmar Bergman (Scenes from a Marriage, Persona), όσο και παρωδήσει ευστοχότερα ο Woody Allen στο Annie Hall. Ύστερις ο Νώε έχει αυτό το διαννοουμενίστικο μπουρζουά που δεν πιάνει τον εργατάκο ασούμε όσο τον τσίμπησε στο φυλλοκάρδι το Manchester By the Sea με ανάλογη θεματολογία. Ο Charlie (Adam Driver, μονιμάς συνεργάτης σε ερμηνεία καριέρας) και η Nicole (Scarlett Johansson, η χρονιά της φέτο και με το Jo Jo Rabbit) είναι το θεατρικό ζεύγος σκηνοθέτη - ηθοποιού που κινείται μεταξύ LA - NYμε το αγοράκι παραμάσχαλα, σε μια πιο εξισορροπημένη εκδοχή του Kramer Vs Kramer, πλαισιούμενη από μια γερή σαπορτάδα παλαιμάχων δικηγόρων (Alan Alda - Ray Liotta - μπαμπέσα Laura Dern ως το μόνο σίγουρο όσκαρ της ταινίας). Οι διάλογοι σπινθηροβόλοι, το πλανάρισμα θεατρικότατο με υπερθετικότατη σκηνοθετική καθοδήγηση των ερμηνευτών (ακόμη και έπειτα από 50 λήψεις το ξέσπασμα του Driver στο νέο, εργένικο σπίτι του επί της, και εκτός οθόνης ζωντοχήρας, Τζοχάνσεν είναι σπαραχτικά ψευδο-αυτοσχεδιαστικό).

Το Marriage Story δεν προσφέρεται για γλέντια και χαρές παρά πιότερο ως ομοιοπαθητική αυτοκάθαρση σε φρεσκοδιαζευγμένους. Όσο όμως κι αν οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ(ς), ο Μπόμπακ κλείνει με μια νότα αισιοδοξίας και αλληλοκατανόησης. Ο Ντράιβερ ερμηνεύει Sondheim στο Being Alive, οι κρουνοί καταβρέχουν παριές και ματογυάλια και το Netflix καμαρώνει για μια ακόμη ισχυρά οσκαρική προσθήκη (The Irishman, The Two Popes, Dolemite Is My Name) που τουλάχιστον έπαιξε κι ένα μήνα στις αίθουσες πριν το streaming (6 Δεκέμβρη σταδωταμέρη). Ο Baumbach έβαλε την πρώην του λέει να δει τη μπομπίνα στο μοντάζ και αυτή του έστειλε σέλφι με το δακρυσμένο της πρόσωπο. Της άρεσε, είπε αυτός. Πολιτισμένα πράματα, βελούδινα διαζύγια και ενήλικες δημιουργίες που χαράζουν απαλά μια μέθεξη εις τα εντός σου.