Last Christmas
του Paul Feig. Με τους Emilia Clarke, Henry Golding, Michelle Yeoh, Emma Thompson, Rebecca Root, Lydia Leonard.
Praying For Time
του zerVo (@moviesltd) 
Το πλέον αναγνωρισμένο γιορτινό τραγούδι όλων των εποχών, αλλά και η διαχρονικότερη επιτυχία στην ιστορία του ποπ πενταγράμμου, κυκλοφόρησε πριν από ακριβώς 35 χρόνια, τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη του σημαδιακού 1984. Εννοείται πως το (διπλό Α Side, καθώς στην πίσω πλευρά βρισκόταν το επίσης μέγκαχιτ Everything She Wants) 45άρι μονομιάς καρφώθηκε στην κορυφή των σχετικών πινάκων επιτυχιών της Μεγάλης Βρετανίας, ερμηνευμένο μάλιστα από ένα ντουέτο που τω καιρώ εκείνω έκανε πραγματικά θραύση. Με την πληροφορία, όμως, τότε να κινείται με ρυθμούς χελώνας και τις πρώτες παρουσιάσεις του από το ελληνικό ραδιόφωνο να γίνονται σχεδόν ανήμερα των Χριστουγέννων, από όσους ραδιοφωνικούς τζόκεις είχαν την άκρη να φέρουν το δισκάκι από το εξωτερικό, στα μέρη μας το I Gave You My Heart γέμισε τις προθήκες των δισκοπωλείων, ούτε λίγο ούτε πολύ, με την έλευση του νέου έτους. Φυσικά και προκλήθηκε κι εδώ ο αντίστοιχος χαμός, με το κομμάτι να παίζει παντού, σε όλες τις disco πολλάκις κάθε βράδυ, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να έχει φτάσει καρναβάλι και από τα μεγάφωνα των κλαμπς να ακούγονται ακόμη καμπανάκια και σήμαντρα. Last Christmas, λοιπόν.
Άστατη, εγωκεντρική, ανεύθυνη και ασυνεπής, η νεαρή Κέιτ, κοπέλα που οραματίζεται κάποια στιγμή να σταθεί σαν πρωταγωνίστρια των μιούζικαλς στα θεατρικά σανίδια του Γουέστ Εντ, προς το παρόν δεν μπορεί να στεριώσει πουθενά, καθώς λόγω του άναρχου χαρακτήρα της, οι φίλοι κι οι κολλητοί την έχουν κάνει πέρα. Ούτε όμως και με την οικογένεια της τα πηγαίνει καλά, καθώς έχει αποτραβηχτεί από την, εμμονική στις τραγικές εικόνες του εμφυλίου που είχε ζήσει στην πατρίδα της Γιουγκοσλαβία, μητέρα, τον απελπισμένο πατέρα της, διακεκριμένο νομικό στα πάτρια εδάφη, που όμως δεν μπορεί να εξασκήσει το επάγγελμα του ως μετανάστης στην Αγγλία και απασχολείται ολημερίς ως οδηγός ταξί και την μυστικοπαθή και εσωστρεφή, μεγαλύτερη αδελφή της. Όσο για την δουλειά της, ως πωλήτρια σε εποχιακό στολιδάδικο της αγοράς του Κόβεν, μάλλον κι αυτή χάλια πηγαίνει, καθώς τα ελάχιστα χρήματα που βγάζει, δεν της φτάνουν καλά καλά για τα βραδινά ποτά της, πόσο μάλλον για να νοικιάσει ένα μικρός διαμέρισμα, ώστε να μην περιφέρεται στους καναπέδες όσων περιστασιακά την φιλοξενούν.
Το κυριότερο όμως, η Καταρίνα, που στις φλέβες της ρέει το ζόρικο βαλκάνιο αίμα, με τον άστατο βίο που διάγει, δεν προσέχει ούτε στο ελάχιστο τον εαυτό της, ειδικά αυτή την περίοδο, καθώς τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν κλείνει, έναν ακριβώς χρόνο από το ισχυρό καρδιακό επεισόδιο που κλόνισε σημαντικά την υγεία της. Η εμφάνιση στο κατώφλι του μαγαζιού ενός γοητευτικού συνομήλικου της, εντελώς διαφορετικού από εκείνους τους πομπώδεις, συνηθισμένους έρωτες της μιας βραδιάς, του συνεσταλμένου, ευγενικού και καλοσυνάτου Πολ, θα της αλλάξει μονομιάς τον τρόπο σκέψης, μα κυρίως συμπεριφοράς. Θα της ανοίξει περισσότερο τους ορίζοντες, μαθαίνοντας την να κοιτάζει πάντα ψηλά.
Και με αυτό τον τρόπο θα προστεθεί ακόμη ένας κρίκος στα αγαπημένα της μπερδεμένης κοπελιάς, μετά από το τραγούδι που λατρεύει, αλλά και τον ένα και μοναδικό George Michael, που τους στίχους από τα σουξέ του, γνωρίζει απέξω και ανακατωτά. Το περίεργο με τον γεμάτο κοινωνικού περιεχομένου, ενδιαφέροντα καινούργιο της (όπως τον νιώθει) μποίφρεντ, είναι που εκείνος εξαφανίζεται διαρκώς, χωρίς να αφήνει ίχνη του, συνεπώς κι εκείνη είναι δύσκολο να τον εντοπίζει όποτε τα ζόρια της καθημερινότητας την πλησιάζουν και τον έχει ανάγκη.
Κάπως έτσι σιγά σιγά μπαίνουμε στην εποχή εκείνη της χρονιάς, που φιλμς στολισμένα με γκι, χιόνια και καλικάντζαρους κάνουν την εμφάνιση τους για να τονώσουν ακόμη πιότερο το εορταστικό κλίμα. Τον χορό για φέτος σέρνει ένα ρομ κομ σημαντικά διαφοροποιημένο από τα τετριμμένα, κάτι που για το επαναλαμβανόμενο στα κλισέ του είδος, από μόνο του ορίζει στοιχείο θετικότατο. Η ιστορία που παρακολουθούμε, δεν ακολουθεί την πεπατημένη, κορίτσι αγαπάει αγόρι / προβληματάκια εμφανίζονται στην σχέση / τα πάντα λύνονται ως δια μαγείας στο δεδομένο χάπιλι εβερ άφτερ. Αντιθέτως, από τις πρώτες κιόλας στιγμές, μπροστά στο ιερό ενός ναού της (πιο) αγαπημένης μας, όσο και πολύπαθης, γείτονος, καταλαβαίνει κανείς πως κάτι εναλλακτικό, ίσως και πειραγμένο θα ξετυλιχθεί στο πανί.
Και πραγματικά αυτό συμβαίνει, αφού ωσότου να εμφανιστεί ο καλός μας, μπροστά στα άυπνα ματάκια της Κέιτ, μαθαίνουμε, έστω και από επιδερμίδας, τι τρέχει στο σύγχρονο σοσιολογικό γίγνεσθαι μιας δυτικής πολιτείας, που επιθυμεί να δείξει προοδευτική, όπως το πολύβουο Λονδίνο. Μπρέξιτ στην πρώτη γραμμή, ανεργία, ρατσισμός στο έπακρο, ουρά οι άστεγοι έξω από τα συσσίτια, αγωνία για το τι θα συμβεί την επαύριο... Σε αυτό το περιβάλλον κινείται και η ζορισμένη από τα πάντα γύρω της κοπελίτσα, που ενδεχόμενα βλέπει την ζωή μέσα από το πρίσμα του "θα τα κάνω όλα εδώ και τώρα, για την πάρτη μου, δεν ξέρω άλλωστε, καν πόση ζωή μου απομένει". Το εγώ της μόνιμα μηχανοδηγός, θα της κλείσει σταδιακά την μία πόρτα μετά την άλλη. Ωπ, να σου η απόγνωση. Και ο φόβος...
Κι όμως η ταινία ούτε για μισό της καρέ δεν δείχνει απαισιόδοξη ή πεσιμιστική, το αντίθετο. Ο σκηνοθέτης Paul Feig, δυο δεκαετίες κοντά κινούμενος στο κινηματογραφικό κουρμπέτι, δεν έχει δείξει να μην γνωρίζει το πως να κουμαντάρει σωστά την κομεντί, με ποιοτικότερο δείγμα γραφής του άλλωστε τις σπαρταριστές, όσο και αθυρόστομες Bridesmaids του. Εδώ ο Αμερικάνος βρίσκοντας έναν αναμενόμενο σύμμαχο στο πολυποίκιλο σενάριο της (οσκαρούχας από το 95 στα διασκευασμένα για το Sense And Sensibility) Emma Thompson, επιχειρεί να ντυθεί την καπαρντίνα του μετρ του genre Richard Curtis, ακολουθώντας τον επιτυχημένο μπούσουλα των Love Actually. Ίδιος τόπος, ίδιο κλίμα, ίδιο ζωγραφισμένο με γιρλάντες ντεκόρ στα πλάγια του Τάμεση, πανομοιότυπη συλλογιστική: Ανθρωπιάς, ζεστασιάς, αλληλεγγύης, προσέγγισης ψυχών, ευχολογίου, Χριστουγέννων με μια λέξη. Εκεί που διαφοροποιεί την οπτική του, είναι στο πως κτίζει το ρομάντζο. Κι αυτό το πράττει αλλιώς από το συνήθειο, έξοχα και απρόσμενα.
Ερμηνευτικά το φιλμ είναι ραμμένο πάνω στην ράχη της Emilia Clarke. Της 33χρονης κι ας μην της φαίνεται, σταρ, που μπορεί οι πάντες να θαυμάζουν από το επικό σίριαλ του Θρόνου, εγώ που δεν έχω δει ούτε κλάσμα δευτερολέπτου της σειράς, γνωρίζω από το επίσης αγαπησιάρικο (αν και με ένθερμους οχτρούς, για έναν σημαντικό λόγο) Me Before You, αλλά και την συμμετοχή της σε ένα τεύχος της Star Wars Saga. Από ομορφιά? Μπόλικη. Αλλά και από ταλέντο. Η ξανθούλα Λονδρέζα τραγουδά, χορεύει, διασκεδάζει, κλαίει, γελά, εκφράζεται, όσο ακριβώς χρειάζεται για να φέρει εις πέρας τον ρόλο της αξιοπρεπώς. Είναι προφανές πως δεν παίζει την μόστρα του καλού κοριτσιού, κάτι σαν το φλιπ σάιντ ας πούμε της πιο λάιτ Lily James. Από την μεριά του ο Henry Golding δεν είναι η πάστα του τυπικού ζεν πρεμιέ, το γνωρίσαμε άλλωστε αυτό στο Crazy Rich Asians, που άδικα δεν πήρε διανομή στην Ελλάδα. Λιγομίλητος όπως ορίζει το σκριπτ, αλλά ευθύς και ακριβής, στο μέτρο των απαιτήσεων μέχρι να οδηγηθούμε στον απρόσμενα φορτισμένο οίστρο της εξόδου.
Καταλύτης, για να μην το λησμονούμε, του θετικού οβερόλ αποτελέσματος, δεν είναι άλλος από τον αφανή πρωταγωνιστή, τον ίδιο τον George Michael. Το ένα μισό εκείνο, των υπέρλαμπρων Wham (το άλλο, πόσο νοσταλγικά, διακρίνεται για ένα μόλις δευτερόλεπτο στην εκπνοή) που μας την έκανε τόσο νωρίς, παίρνοντας αντάμα του ένα τεράστιο κομμάτι της νεανικής μας αθωότητας. Τα τραγούδια του σκάζουν σαν κορνίζες των επιμέρους σεκάνς, με τους στίχους τους να αγκαλιάζουν με μια ξεχωριστή ζεστασιά τις εικόνες. Η ώρα του Praying For Time, δε, μοιάζει με μαχαιριά, καθώς η τόσο ξέχωρη φωνή του τυλίγει την ανατρεπτική διαπίστωση. Με βούρκωσε. Δεν είναι η πρώτη φορά του άλλωστε. Και δεν θα είναι και η τελευταία. Το Last Christmas, εννοείται όχι κάποια από τις ποιοτικότερες καλλιτεχνικά δημιουργίες της σεζόν, είναι απόλυτα βέβαιο πως θα γίνει μια από πιο πολυιδωμένες μου.
Το κυριότερο όμως, η Καταρίνα, που στις φλέβες της ρέει το ζόρικο βαλκάνιο αίμα, με τον άστατο βίο που διάγει, δεν προσέχει ούτε στο ελάχιστο τον εαυτό της, ειδικά αυτή την περίοδο, καθώς τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν κλείνει, έναν ακριβώς χρόνο από το ισχυρό καρδιακό επεισόδιο που κλόνισε σημαντικά την υγεία της. Η εμφάνιση στο κατώφλι του μαγαζιού ενός γοητευτικού συνομήλικου της, εντελώς διαφορετικού από εκείνους τους πομπώδεις, συνηθισμένους έρωτες της μιας βραδιάς, του συνεσταλμένου, ευγενικού και καλοσυνάτου Πολ, θα της αλλάξει μονομιάς τον τρόπο σκέψης, μα κυρίως συμπεριφοράς. Θα της ανοίξει περισσότερο τους ορίζοντες, μαθαίνοντας την να κοιτάζει πάντα ψηλά.
Και με αυτό τον τρόπο θα προστεθεί ακόμη ένας κρίκος στα αγαπημένα της μπερδεμένης κοπελιάς, μετά από το τραγούδι που λατρεύει, αλλά και τον ένα και μοναδικό George Michael, που τους στίχους από τα σουξέ του, γνωρίζει απέξω και ανακατωτά. Το περίεργο με τον γεμάτο κοινωνικού περιεχομένου, ενδιαφέροντα καινούργιο της (όπως τον νιώθει) μποίφρεντ, είναι που εκείνος εξαφανίζεται διαρκώς, χωρίς να αφήνει ίχνη του, συνεπώς κι εκείνη είναι δύσκολο να τον εντοπίζει όποτε τα ζόρια της καθημερινότητας την πλησιάζουν και τον έχει ανάγκη.
Κάπως έτσι σιγά σιγά μπαίνουμε στην εποχή εκείνη της χρονιάς, που φιλμς στολισμένα με γκι, χιόνια και καλικάντζαρους κάνουν την εμφάνιση τους για να τονώσουν ακόμη πιότερο το εορταστικό κλίμα. Τον χορό για φέτος σέρνει ένα ρομ κομ σημαντικά διαφοροποιημένο από τα τετριμμένα, κάτι που για το επαναλαμβανόμενο στα κλισέ του είδος, από μόνο του ορίζει στοιχείο θετικότατο. Η ιστορία που παρακολουθούμε, δεν ακολουθεί την πεπατημένη, κορίτσι αγαπάει αγόρι / προβληματάκια εμφανίζονται στην σχέση / τα πάντα λύνονται ως δια μαγείας στο δεδομένο χάπιλι εβερ άφτερ. Αντιθέτως, από τις πρώτες κιόλας στιγμές, μπροστά στο ιερό ενός ναού της (πιο) αγαπημένης μας, όσο και πολύπαθης, γείτονος, καταλαβαίνει κανείς πως κάτι εναλλακτικό, ίσως και πειραγμένο θα ξετυλιχθεί στο πανί.
Και πραγματικά αυτό συμβαίνει, αφού ωσότου να εμφανιστεί ο καλός μας, μπροστά στα άυπνα ματάκια της Κέιτ, μαθαίνουμε, έστω και από επιδερμίδας, τι τρέχει στο σύγχρονο σοσιολογικό γίγνεσθαι μιας δυτικής πολιτείας, που επιθυμεί να δείξει προοδευτική, όπως το πολύβουο Λονδίνο. Μπρέξιτ στην πρώτη γραμμή, ανεργία, ρατσισμός στο έπακρο, ουρά οι άστεγοι έξω από τα συσσίτια, αγωνία για το τι θα συμβεί την επαύριο... Σε αυτό το περιβάλλον κινείται και η ζορισμένη από τα πάντα γύρω της κοπελίτσα, που ενδεχόμενα βλέπει την ζωή μέσα από το πρίσμα του "θα τα κάνω όλα εδώ και τώρα, για την πάρτη μου, δεν ξέρω άλλωστε, καν πόση ζωή μου απομένει". Το εγώ της μόνιμα μηχανοδηγός, θα της κλείσει σταδιακά την μία πόρτα μετά την άλλη. Ωπ, να σου η απόγνωση. Και ο φόβος...
Κι όμως η ταινία ούτε για μισό της καρέ δεν δείχνει απαισιόδοξη ή πεσιμιστική, το αντίθετο. Ο σκηνοθέτης Paul Feig, δυο δεκαετίες κοντά κινούμενος στο κινηματογραφικό κουρμπέτι, δεν έχει δείξει να μην γνωρίζει το πως να κουμαντάρει σωστά την κομεντί, με ποιοτικότερο δείγμα γραφής του άλλωστε τις σπαρταριστές, όσο και αθυρόστομες Bridesmaids του. Εδώ ο Αμερικάνος βρίσκοντας έναν αναμενόμενο σύμμαχο στο πολυποίκιλο σενάριο της (οσκαρούχας από το 95 στα διασκευασμένα για το Sense And Sensibility) Emma Thompson, επιχειρεί να ντυθεί την καπαρντίνα του μετρ του genre Richard Curtis, ακολουθώντας τον επιτυχημένο μπούσουλα των Love Actually. Ίδιος τόπος, ίδιο κλίμα, ίδιο ζωγραφισμένο με γιρλάντες ντεκόρ στα πλάγια του Τάμεση, πανομοιότυπη συλλογιστική: Ανθρωπιάς, ζεστασιάς, αλληλεγγύης, προσέγγισης ψυχών, ευχολογίου, Χριστουγέννων με μια λέξη. Εκεί που διαφοροποιεί την οπτική του, είναι στο πως κτίζει το ρομάντζο. Κι αυτό το πράττει αλλιώς από το συνήθειο, έξοχα και απρόσμενα.
Ερμηνευτικά το φιλμ είναι ραμμένο πάνω στην ράχη της Emilia Clarke. Της 33χρονης κι ας μην της φαίνεται, σταρ, που μπορεί οι πάντες να θαυμάζουν από το επικό σίριαλ του Θρόνου, εγώ που δεν έχω δει ούτε κλάσμα δευτερολέπτου της σειράς, γνωρίζω από το επίσης αγαπησιάρικο (αν και με ένθερμους οχτρούς, για έναν σημαντικό λόγο) Me Before You, αλλά και την συμμετοχή της σε ένα τεύχος της Star Wars Saga. Από ομορφιά? Μπόλικη. Αλλά και από ταλέντο. Η ξανθούλα Λονδρέζα τραγουδά, χορεύει, διασκεδάζει, κλαίει, γελά, εκφράζεται, όσο ακριβώς χρειάζεται για να φέρει εις πέρας τον ρόλο της αξιοπρεπώς. Είναι προφανές πως δεν παίζει την μόστρα του καλού κοριτσιού, κάτι σαν το φλιπ σάιντ ας πούμε της πιο λάιτ Lily James. Από την μεριά του ο Henry Golding δεν είναι η πάστα του τυπικού ζεν πρεμιέ, το γνωρίσαμε άλλωστε αυτό στο Crazy Rich Asians, που άδικα δεν πήρε διανομή στην Ελλάδα. Λιγομίλητος όπως ορίζει το σκριπτ, αλλά ευθύς και ακριβής, στο μέτρο των απαιτήσεων μέχρι να οδηγηθούμε στον απρόσμενα φορτισμένο οίστρο της εξόδου.
Καταλύτης, για να μην το λησμονούμε, του θετικού οβερόλ αποτελέσματος, δεν είναι άλλος από τον αφανή πρωταγωνιστή, τον ίδιο τον George Michael. Το ένα μισό εκείνο, των υπέρλαμπρων Wham (το άλλο, πόσο νοσταλγικά, διακρίνεται για ένα μόλις δευτερόλεπτο στην εκπνοή) που μας την έκανε τόσο νωρίς, παίρνοντας αντάμα του ένα τεράστιο κομμάτι της νεανικής μας αθωότητας. Τα τραγούδια του σκάζουν σαν κορνίζες των επιμέρους σεκάνς, με τους στίχους τους να αγκαλιάζουν με μια ξεχωριστή ζεστασιά τις εικόνες. Η ώρα του Praying For Time, δε, μοιάζει με μαχαιριά, καθώς η τόσο ξέχωρη φωνή του τυλίγει την ανατρεπτική διαπίστωση. Με βούρκωσε. Δεν είναι η πρώτη φορά του άλλωστε. Και δεν θα είναι και η τελευταία. Το Last Christmas, εννοείται όχι κάποια από τις ποιοτικότερες καλλιτεχνικά δημιουργίες της σεζόν, είναι απόλυτα βέβαιο πως θα γίνει μια από πιο πολυιδωμένες μου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική