Ο Ιρλανδός
του Martin Scorsese. Με τους Robert De Niro, Al Pacino, Joe Pesci, Ray Romano, Bobby Cannavale, Anna Paquin, Lucy Gallina, Stephen Graham, Stephanie Kurtzuba, Jesse Plemons, Harvey Keitel, Kathrine Narducci, Welker White, Domenick Lombardozzi, Sebastian Maniscalco, Steven Van Zandt.
- Έμαθα Ότι Βάφεις Σπίτια.
- Φκιάνω και τα ξυλουργικά μόνος μου.
- Φκιάνω και τα ξυλουργικά μόνος μου.
του gaRis (@takisgaris) 
17 Νοέμβρη έσβησες 77 κεράκια, αναμμένα στο μανουάλι της Καθολικής σου ενοχής. 1 μέτρο και 63 εκατοστόμετρα γίγαντας. Είσαι μορφή Marty. Μισό αιώνα κινηματογραφική Ιστορία. Με πόσες (νάναι 26 οι φορές;) τσαλακωμένες αντρίκιες ζωές έχεις φορτώσει τα κάδρα σου. Πάντα η ίδια Ταινία. Οργανωμένο Έγκλημα και η δίκαιη Τιμωρία. Η δια βίου παράνομη τρυφηλότητα και η ύστερη πτώση από το έλεος του Θεού. Με απαράμιλλη φινέτσα, εμβριθή γνώση του Μέσου και αμετανόητη συμπόνια για τους καταδικασμένους σου ήρωες. Να σε ρωτήσω κατιτίς Marty; Μετά τα Mean Streets - Taxi Driver - Raging Bull - Goodfellas, ποίος ο λόγος να κάνεις κινηματογράφο τα τελευταία 30 χρόνια; Τι έχεις να αποδείξεις ακόμη σε αυτή τη γενιά που λατρεύει τους Avengers και τον Μπάτμαν. Είπες «αυτά δεν είναι σινεμά» και τους έπιασε σηψαιμία. Κι αν μερικοί αναρωτήθηκαν πως τολμάς να μιλάς από καθέδρας, εσύ δίνεις πληρωμένη απάντηση.
Με 9 κάμερες. 309 σκηνές. 117 λοκέισονς. 108 μέρες γυρίσματος. 209 λεπτά διάρκειας. $160Μ μπάτζετ. Με τη βρωμοπαρέα De Niro - Pesci, επιτέλους με Pacino και μια ιδέα Anna Paquin για να κλείσει το οσκαρικό καρέ. Από κοντά Keitel - Romano - Cannavale - Maniscalco για να γεμίσει η μικρή νεοϋορκέζικη Ιταλία παλιές και νέες δόξες του υποκόσμου. Στα 1974, ο κολλητός σου Francis σε πρότεινε για να γυρίσεις το Νονό νο2. Δε σε παίξανε γιατί ήσουν ακόμη άβγαλτος (λέει). Κι έρχεσαι μια ζωή μετά να βάλεις ταφόπλακα στην έννοια Μαφία στη μεγάλη οθόνη, όπως ο Clint στο γουέστερν με τους Ασυγχώρητους. Οι συφοριασμένοι περιμέναμε να κλείσεις τριλογία Goodfellas -Casino με μυδραλιοβόλο καλπασμό και freeze frame, κερασμένο από το αρρωστημένο χιούμορ των φαταλιστικά μη σεσσωσμένων φιγούρων σου. Είχαμε παραβλέψει πως αυτό επισυνέβη ήδη με το Wolf of Wall Street.
Κανείς στην Paramount δε γουστάριζε άλλη μια συνεργασία Scorsese - De Niro που έπιασε την κατοστάρα σε κόστη με το καλημέρα. Μια 10ετία βολόδερνε η παραγωγή. Ώσπου το πράσινο φως δόθηκε από θεωρητικά το πιο απίθανο στούντιο, στον καλλιτέχνη που δε βλέπει ποτέ σινεμά στη μικρή οθόνη (πόσο μάλλον στην ταμπλέτα): Ted Sarandos κυρίες μου. Netflix. Το περσινό Roma του Quaron δεν πήρε το μεγαλύτερο όσκαρ απλώς και μόνο επειδή υπήρχε η κατηγορία του ξενόγλωσσου (που πλέον δικαιότερα ονομάζεται best international film). H Lisa Taback και το επιτελείο της χτυπούν την Ακαδημία που βρίσκεται έτι σε άρνηση για το μέλλον που λέγεται streaming (με τα AppleTv και Disney Plus να σέρνουν ήδη το χορό) εκεί που πονά, στο υπογάστριο μέσα - για - μέσα. Το γκαγκστερικό έπος του Marty με την αφάν γκατέ παλιοπαρέα είναι το παρατεταμένο κλείσιμο ματιού στους αρνητές της συμβιωτικής σχέσης σινεμά και διαδικτύου.
Ποιός σκότωσε το Jimmy Hoffa (Pacino); Όντως ο μπιστικός του, ο επονομαζόμενος και Ιρλανδός Frank Sheeran (DeNiro); Βαλτός από το μέντορά του δεύτερου, τον διαβόητο Russell Bufalino (Joe Pesci); Με γυναίκες - κόρες - θηλυκά στη βούβα. Εμείς λούσα και ζωάρα κι ο μπαμπάς πιστολέρο στο δόξα πατρί. Πότε ήσουνα φεμινιστής Μάρτυ για να γενείς τώρα στα γεράματα; Εσύ είσαι παρών για ένα μοναχά λόγο. Να κλείσεις τους ανοιχτούς λογαριασμούς σου με την Ιστορία. Να τα πεις όλα στρωτά, στιλπνά, αφουγκρασμένα. Αν ήθελες νταβαντούρι θα γύριζες εσύ το Joker (που σαν την έτερη ταινία - φαινόμενο, το αριστούργημα The Passion of the Christ πέρασε το σύνορο του $1 Billion) αντί να το δωρίσεις στον Todd Phillips. Σε ένα δίκαιο σύμπαν θα παίζατε τα δυο σας για τον κότινο, αντί με τη φετινή χολυγουντιανή ρετροσπεκτίβα του Tarantino (μεγάλη η χάρη του). Το ξέρω πως δε σου έφτασε το τιμητικό όσκαρ καριέρας που ατύπως σου δόθηκε για το The Departed. Έχεις ακόμη χυμούς μέσα στο καύκαλό σου γεροντάρα. Και καλώς έπραξες. Να κερδίσεις φέτος και να πας σπίτι σου. Για να σε λατρέψουμε πιο πολύ εν τη απουσία σου, όπως όλους τους μεγίστους του σιναφιού.
Στο TIFF Lightbox της 350 King Street West του downtown Toronto, έμεινα 3 ½ ώρες και δε με νίκησε ούτε η μαγκωμένη γοφαριά μου, μήτε ο σακχαρώδης διαβήτης ώστε να εκδράμω έστω άπαξ στις gender - fluid τουαλέτες του ιστορικού βένιου. Ούτε το de-aging της τιτανομεγιστοτεράστιας ILM με ενόχλησε ιδιαίτερα. Ο Pacino υπερέβαλλε εαυτόν ως είθισται, μα ολωσδιόλου με έγνοιαξε. Ο De Niro ως αρχαιοελληνική θεότης αυτοσυγκράτησης με ταξίδεψε σε τόπους σκοτεινούς όπου απέδρα η λύπη, ο στεναγμός και ο θάνατος ο απαιώνιος, εκείνος που σε κυκλώνει και σου αρπάζει την ψυχή πολύ πριν την τελευταία πνοή. Κι ας την έκανε τη λαδιά ο Bob όταν απαίτησε να μείνει ο Mickey Rourke εκτός cast (από ημέρες Angel Heart η κόντρα, τι τα θες). Όσο για τούτη τη φάτσα τον Pesci, άριστα έπραξε ο Φρυδάς και τον παρακέλευσε μια πενηντάρα βολές για να πει το ναι. Στον αντίποδα της αλησμόνητης γκραβούρας που παρέδωσε στο Goodfellas, o Joe είναι ο κινητήρας - στο - ρελαντί του στόρυ βαρύγδουπης συγγραφικής υπογραφής ενός Steven Zaillian (Schindler’sList, Gangs of NewYork, Moneyball). Από δίπλα οι δυο έτεροι σωματοφύλακες, ο (4η σερί εργολαβία) Rodrigo Prieto στα φώτα και η Θεία (#διπλής) Thelma στα ψαλίδια.
Έμαθα ότι βάφεις σπίτια Marty και βάζεις και τα κουφώματα μονάχος σου άμα λάχει. Άξιος ο μισθός σου και θαυμαστά τα έργα σου. Σε ευχαριστώ γιατί υπήρξες, υπάρχεις και θα υπάρχεις καταχωρημένος στη χρυσή βίβλο του σινεμά. Το The Irishman είναι η βραδυπορούσα πομπή, ο επιθανάτιος ρόγχος, η επιτύμβιος στήλη και η τρανή παρακαταθήκη όσων με παρρησία υπηρέτησες μισόν αιώνα. Με τις θαυμαστές αρετές και τα ενόχως λατρεμένα κουσούρια σου. Γιατί μας έμαθες να ζηλεύουμε αντί να φθονούμε και να δικαιολογούμε αντί να ντρεπόμαστε μια αρμαθιά κολασμένους χαρακτήρες που σκάλωσαν καθοριστικά στη μνήμη. Κάποιοι έγιναν κινηματογραφιστές εξαιτίας σου, κάποιοι άλλοι πιάσαμε γραφίδα για το μεράκι σου. Και καθώς θα βγαίνεις για πάντα από το σκοτεινό δωμάτιο του προβολατζή, άφησε την πόρτα μισάνοιχτη πίσω. H μοναξιά της αδιάφορα βαρετής ζήσης μας μέλλεται ανυπόφορη χωρίς τη μέθεξη των εικόνων σου.
Κανείς στην Paramount δε γουστάριζε άλλη μια συνεργασία Scorsese - De Niro που έπιασε την κατοστάρα σε κόστη με το καλημέρα. Μια 10ετία βολόδερνε η παραγωγή. Ώσπου το πράσινο φως δόθηκε από θεωρητικά το πιο απίθανο στούντιο, στον καλλιτέχνη που δε βλέπει ποτέ σινεμά στη μικρή οθόνη (πόσο μάλλον στην ταμπλέτα): Ted Sarandos κυρίες μου. Netflix. Το περσινό Roma του Quaron δεν πήρε το μεγαλύτερο όσκαρ απλώς και μόνο επειδή υπήρχε η κατηγορία του ξενόγλωσσου (που πλέον δικαιότερα ονομάζεται best international film). H Lisa Taback και το επιτελείο της χτυπούν την Ακαδημία που βρίσκεται έτι σε άρνηση για το μέλλον που λέγεται streaming (με τα AppleTv και Disney Plus να σέρνουν ήδη το χορό) εκεί που πονά, στο υπογάστριο μέσα - για - μέσα. Το γκαγκστερικό έπος του Marty με την αφάν γκατέ παλιοπαρέα είναι το παρατεταμένο κλείσιμο ματιού στους αρνητές της συμβιωτικής σχέσης σινεμά και διαδικτύου.
Ποιός σκότωσε το Jimmy Hoffa (Pacino); Όντως ο μπιστικός του, ο επονομαζόμενος και Ιρλανδός Frank Sheeran (DeNiro); Βαλτός από το μέντορά του δεύτερου, τον διαβόητο Russell Bufalino (Joe Pesci); Με γυναίκες - κόρες - θηλυκά στη βούβα. Εμείς λούσα και ζωάρα κι ο μπαμπάς πιστολέρο στο δόξα πατρί. Πότε ήσουνα φεμινιστής Μάρτυ για να γενείς τώρα στα γεράματα; Εσύ είσαι παρών για ένα μοναχά λόγο. Να κλείσεις τους ανοιχτούς λογαριασμούς σου με την Ιστορία. Να τα πεις όλα στρωτά, στιλπνά, αφουγκρασμένα. Αν ήθελες νταβαντούρι θα γύριζες εσύ το Joker (που σαν την έτερη ταινία - φαινόμενο, το αριστούργημα The Passion of the Christ πέρασε το σύνορο του $1 Billion) αντί να το δωρίσεις στον Todd Phillips. Σε ένα δίκαιο σύμπαν θα παίζατε τα δυο σας για τον κότινο, αντί με τη φετινή χολυγουντιανή ρετροσπεκτίβα του Tarantino (μεγάλη η χάρη του). Το ξέρω πως δε σου έφτασε το τιμητικό όσκαρ καριέρας που ατύπως σου δόθηκε για το The Departed. Έχεις ακόμη χυμούς μέσα στο καύκαλό σου γεροντάρα. Και καλώς έπραξες. Να κερδίσεις φέτος και να πας σπίτι σου. Για να σε λατρέψουμε πιο πολύ εν τη απουσία σου, όπως όλους τους μεγίστους του σιναφιού.
Στο TIFF Lightbox της 350 King Street West του downtown Toronto, έμεινα 3 ½ ώρες και δε με νίκησε ούτε η μαγκωμένη γοφαριά μου, μήτε ο σακχαρώδης διαβήτης ώστε να εκδράμω έστω άπαξ στις gender - fluid τουαλέτες του ιστορικού βένιου. Ούτε το de-aging της τιτανομεγιστοτεράστιας ILM με ενόχλησε ιδιαίτερα. Ο Pacino υπερέβαλλε εαυτόν ως είθισται, μα ολωσδιόλου με έγνοιαξε. Ο De Niro ως αρχαιοελληνική θεότης αυτοσυγκράτησης με ταξίδεψε σε τόπους σκοτεινούς όπου απέδρα η λύπη, ο στεναγμός και ο θάνατος ο απαιώνιος, εκείνος που σε κυκλώνει και σου αρπάζει την ψυχή πολύ πριν την τελευταία πνοή. Κι ας την έκανε τη λαδιά ο Bob όταν απαίτησε να μείνει ο Mickey Rourke εκτός cast (από ημέρες Angel Heart η κόντρα, τι τα θες). Όσο για τούτη τη φάτσα τον Pesci, άριστα έπραξε ο Φρυδάς και τον παρακέλευσε μια πενηντάρα βολές για να πει το ναι. Στον αντίποδα της αλησμόνητης γκραβούρας που παρέδωσε στο Goodfellas, o Joe είναι ο κινητήρας - στο - ρελαντί του στόρυ βαρύγδουπης συγγραφικής υπογραφής ενός Steven Zaillian (Schindler’sList, Gangs of NewYork, Moneyball). Από δίπλα οι δυο έτεροι σωματοφύλακες, ο (4η σερί εργολαβία) Rodrigo Prieto στα φώτα και η Θεία (#διπλής) Thelma στα ψαλίδια.
Έμαθα ότι βάφεις σπίτια Marty και βάζεις και τα κουφώματα μονάχος σου άμα λάχει. Άξιος ο μισθός σου και θαυμαστά τα έργα σου. Σε ευχαριστώ γιατί υπήρξες, υπάρχεις και θα υπάρχεις καταχωρημένος στη χρυσή βίβλο του σινεμά. Το The Irishman είναι η βραδυπορούσα πομπή, ο επιθανάτιος ρόγχος, η επιτύμβιος στήλη και η τρανή παρακαταθήκη όσων με παρρησία υπηρέτησες μισόν αιώνα. Με τις θαυμαστές αρετές και τα ενόχως λατρεμένα κουσούρια σου. Γιατί μας έμαθες να ζηλεύουμε αντί να φθονούμε και να δικαιολογούμε αντί να ντρεπόμαστε μια αρμαθιά κολασμένους χαρακτήρες που σκάλωσαν καθοριστικά στη μνήμη. Κάποιοι έγιναν κινηματογραφιστές εξαιτίας σου, κάποιοι άλλοι πιάσαμε γραφίδα για το μεράκι σου. Και καθώς θα βγαίνεις για πάντα από το σκοτεινό δωμάτιο του προβολατζή, άφησε την πόρτα μισάνοιχτη πίσω. H μοναξιά της αδιάφορα βαρετής ζήσης μας μέλλεται ανυπόφορη χωρίς τη μέθεξη των εικόνων σου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Νοεμβρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική