Ένας καλός ψεύτης
του Bill Condon. Με τους Helen Mirren, Ian McKellen, Russell Tovey, Jim Carter, Mark Lewis Jones, Céline Buckens, Nell Williams, Phil Dunster, Laurie Davidson.
«Όλα ήταν ψεύτικα, ψεύτικα, ψεύτικα»
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Σαν να λέμε «Ένας καλός Γερμανός» (ή δύο...)
Αυτή είναι η 11η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 22 Οκτωβρίου του 1955 στη Νέα Υόρκη Αμερικανός William Patrick Condon (όπως είναι το πλήρες ονοματεπώνυμό του). Έχει κερδίσει Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου για την τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία, το περίφημο «Θεοί και δαίμονες» (Gods and Monsters, 1999). Σε εκείνη την ταινία συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ian McKellen, που σε τούτη την ταινία συνεργάζονται για τέταρτη φορά. Ενδιάμεσα συνεργάστηκαν στις ταινίες «Ο κύριος Χολμς» (Mr. Holmes, 2015) και «Η πεντάμορφη και το τέρας» (Beauty and the Beast, 2017).
Το σενάριο της ταινίας Ένας καλός ψεύτης (The Good Liar) βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Nicholas Searle, τη σεναριακή διασκευή του οποίου ανέλαβε ο Jeffrey Hatcher, ο οποίος συνεργάζεται εδώ για δεύτερη φορά με τον Condon μετά το «Ο κύριος Χολμς». Αντιθέτως, ο 80χρονος Ian McKellen συνεργάζεται για πρώτη φορά με την 74χρονη συμπατριώτισσά του Helen Mirren επί της μεγάλης οθόνης. Οι δυο τους πάντως έχουν συναντηθεί επί (θεατρικής) σκηνής το 2001, στη Νέα Υόρκη, στο ανέβασμα του «Χορού του θανάτου» του Αυγούστου Στρίνμπεργκ.
Η υπόθεση: Ο Ρόι Κόρτνεϊ, ένας βετεράνος επαγγελματίας απατεώνας, έχει βάλει στο μάτι τον επόμενο στόχο του: τη χήρα Μπέτι ΜακΛις, για την οποία πιστεύει πως διαθέτει τεράστια περιουσία. Και ο Ρόι σκοπεύει να αρπάξει ό,τι της ανήκει. Αφού την προσεγγίσει... διαδικτυακά, μέσω μιας σελίδας γνωριμιών για ανθρώπους τρίτης ηλικίας, συμφωνούν και βγαίνουν το πρώτο τους ραντεβού. Από την πρώτη τους συνάντηση, ο Ρόι αρχίζει να βομβαρδίζει την Μπέτι με τα δοκιμασμένα κόλπα του και η Μπέτι, που μοιάζει γοητευμένη, παρασύρεται. Ο Ρόι τη φλομώνει στα ψέματα αλλά εκείνη, παρά τις αντιρρήσεις του ανιψιού της, όχι μόνον τον πιστεύει αλλά τον φιλοξενεί και στο σπίτι της! Ο Ρόι φαίνεται να πετυχαίνει το στόχο του ενώ παράλληλα δεν σταματάει και τις άλλες κομπίνες του. Ο Ρόι λοιπόν λέει ψέματα. Η Μπέτι όμως; Είναι τόσο αφελής; Ή έχει τη δική της ατζέντα; Ποιος είναι η γάτα και ποιος το ποντίκι σε αυτό το κυνηγητό;
Η άποψή μας: «Αυτή είναι μια εξαιρετική ταινία!». Ψέμααααααααααα. Έτσι, για να είναι η κριτική ασορτί με την ταινία. Αυτό μέσα στην παρένθεση, όμως, θα είναι το μοναδικό ψέμα σε αυτές τις γραμμές που διαβάζετε τώρα. Μόνο αλήθειες εδώ! Τον θυμάστε τον Αδέκαστο Μπάρα; Ε, αυτό. Τι έχουμε λοιπόν στην περίπτωση αυτού του φιλμ; Μια παλιομοδίτικη σε αισθητική και δομή ταινία, που στα τρία της τέταρτα κατορθώνει και είναι απολύτως απολαυστική! Πρέπει να είσαι εντελώς αδαής και να μην έχεις δει ποτέ στη ζωή σου ξανά ταινία έτσι ώστε να μην καταλάβεις από τα πρώτα λεπτά του φιλμ πως «καλός ψεύτης» δεν είναι μόνο ο ένας από το ζευγάρι. Το θέμα είναι να προσδιορίσεις ποιος είναι ο... καλύτερος ψεύτης!
Και οι δύο ήρωές μας ψεύδονται, απλά για τον ένα είναι φανερό το κίνητρο. Για τον δεύτερο, θα το ανακαλύψουμε στο (δυστυχώς) καταστροφικό τελευταίο τέταρτο που λέγαμε. Κι επειδή κουβαλάω και την ρετσινιά του σποϊλερά, αυτά που γράφω παραπάνω, ε, δεν είναι σπόιλερ, πώς να το κάνουμε. Την ανατροπή την περιμένεις από την αρχή. Κανείς όμως δεν σε προετοιμάζει για το είδος της ανατροπής, που όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτήν, η αντίδρασή σου δεν μπορεί να είναι άλλη από το πολύ ταιριαστό «αλήθεια τώρα;». «Δηλαδή, όλη την ώρα, αυτό που βλέπαμε στα μάτια μας έγινε για αυτό;;;;;». Είναι τόσο εκτός φυσιολογικής ροής των πραγμάτων η ανατροπή, που σου χαλάει όλη τη γεύση. Εκ των υστέρων, κι αφού ηρεμήσεις λίγο (είναι τόσο τραβηγμένη η ανατροπή, που ούτε να... νευριάσεις δεν σε αφήνει, η αλήθεια είναι, μουάχαχαχαχα) μπορεί να δώσεις ελαφρυντικά στους δημιουργούς.
Αρχικά, η πρώτη ύλη για το σενάριο βασίζεται σε βιβλίο, οπότε ο συγγραφέας είναι... υπεύθυνος. Εννοείται πως στο βιβλίο τα πράγματα είναι αλλιώς και μπορείς (ενδεχομένως) να αποδεχτείς πιο εύκολα απιθανότητες. Άσε που διάβασα κάπου, πως στο βιβλίο τα πράγματα για τα κίνητρα της Μπέτι αποκαλύπτονται πολύ νωρίς στον αναγνώστη, ο οποίος αγωνιά για το πότε θα καταλάβει ο ένας εκ των δύο ηρώων την αλήθεια που οι ίδιοι γνωρίζουν! Στην περίπτωσή μας πχ, αν ξεκινούσα να διαβάσω το βιβλίο και μου αποκαλύπτονταν πως για όλα φταίνε... εξωγήινοι, μπορεί και να το αποδεχόμουνα: θα είχε να κάνει με την ικανότητα του συγγραφέα να με πείσει. Η αντίστοιχη δουλειά από σκηνοθέτη και σεναριογράφο στη συγκεκριμένη ταινία δεν πέτυχε. Κλωτσάς. Φυσιολογικό είναι. Δεν μπορεί να τη δεχτεί ανθρώπου νους την... ανατροπή.
Μικρούτσικο, ελάχιστο χιντ, μας δίνεται σε ένα από τα πρώτα ραντεβού του ζεύγους, που τα μέλη του συναγωνίζονται το ένα το άλλο σε ψέματα (δεν θα σταματήσω να το γράφω αυτό). Βλέπουν μαζί το «Άδωξοι μπάσταρδη» του Tarantino και μετά το πέρας της κάνουν έναν διάλογο για το κατά πόσο μπορεί κάποιος που θα δει τη συγκεκριμένη ταινία να πιστέψει το ιστορικό της context και να δεχτεί ότι ο Χίτλερ τελικά πυρπολήθηκε από φλογοβόλο Αμερικάνων!!! Αδιάβαστος, αστοιχείωτος και αδαής. Σαν την κυρία που βγήκε στον Παπαδάκη πρόσφατα και τους κούφανε όλους, λέγοντας πως οι μετανάστες είναι υπεύθυνοι για όλα τα κακά του κόσμου, αφού... αυτό λένε στην τηλεόραση οι ειδήσεις! Χα!
Τώρα, για να απεγκλωβιστούμε λίγο από το φινάλε, που τόσο πολύ μας γάμησε τη φιλμική εμπειρία: εννοείται ότι γουστάρεις αυτό που βλέπεις μέχρι την καταραμένη στιγμή! Οι δύο πρωταγωνιστές δίνουν ρέστα και απολαμβάνουν ολοφάνερα τους ρόλους τους. Παίζουν υπέροχα το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Ο Ian McKellen είναι τρομερός αλλά η Helen Mirren, τι θεάρα ακόμα και τώρα, στην τρίτη ηλικία! Γουάου! Η ταινία σε κρατάει με την ίντριγκά της, με τη σιωπηλή αποδοχή σου. Για το μεγαλύτερο διάστημα δεν το «παίζει» πιο έξυπνη από σένα. Στο φινάλε, όμως, που το επιχειρεί, σε ξενερώνει. Τέλος πάντων, για να μην τα ισοπεδώνουμε και όλα, η ταινία ενδείκνυται για κινηματογραφική έξοδο και αφορά κυρίως ένα πιο ενήλικο κοινό, που τσιμπάει όταν διαβάζει οπουδήποτε πως το φιλμ έχει χιτσκοκική αγωνία.
Και κάτι πιο σημαντικό: η ταινία αποδεικνύει πως μπορούν να γυριστούν συναρπαστικά φιλμ με ήρωες ανθρώπους της τρίτης ηλικίας! Κάτι που αφορά ανθρώπους της τρίτης ηλικίας ως θεατές, που ενίοτε νιώθουν αποκομμένοι από τη σύγχρονη κινηματογραφική παραγωγή. Αν το φινάλε (ναι, πάλι αυτό) δεν ήταν τόσο τραβηγμένο (για να το θέσω κομψά) θα μιλούσαμε για μια εντελώς απολαυστική ταινία. Κρίμα ρε παιδιά, κρίμα.
Η υπόθεση: Ο Ρόι Κόρτνεϊ, ένας βετεράνος επαγγελματίας απατεώνας, έχει βάλει στο μάτι τον επόμενο στόχο του: τη χήρα Μπέτι ΜακΛις, για την οποία πιστεύει πως διαθέτει τεράστια περιουσία. Και ο Ρόι σκοπεύει να αρπάξει ό,τι της ανήκει. Αφού την προσεγγίσει... διαδικτυακά, μέσω μιας σελίδας γνωριμιών για ανθρώπους τρίτης ηλικίας, συμφωνούν και βγαίνουν το πρώτο τους ραντεβού. Από την πρώτη τους συνάντηση, ο Ρόι αρχίζει να βομβαρδίζει την Μπέτι με τα δοκιμασμένα κόλπα του και η Μπέτι, που μοιάζει γοητευμένη, παρασύρεται. Ο Ρόι τη φλομώνει στα ψέματα αλλά εκείνη, παρά τις αντιρρήσεις του ανιψιού της, όχι μόνον τον πιστεύει αλλά τον φιλοξενεί και στο σπίτι της! Ο Ρόι φαίνεται να πετυχαίνει το στόχο του ενώ παράλληλα δεν σταματάει και τις άλλες κομπίνες του. Ο Ρόι λοιπόν λέει ψέματα. Η Μπέτι όμως; Είναι τόσο αφελής; Ή έχει τη δική της ατζέντα; Ποιος είναι η γάτα και ποιος το ποντίκι σε αυτό το κυνηγητό;
Η άποψή μας: «Αυτή είναι μια εξαιρετική ταινία!». Ψέμααααααααααα. Έτσι, για να είναι η κριτική ασορτί με την ταινία. Αυτό μέσα στην παρένθεση, όμως, θα είναι το μοναδικό ψέμα σε αυτές τις γραμμές που διαβάζετε τώρα. Μόνο αλήθειες εδώ! Τον θυμάστε τον Αδέκαστο Μπάρα; Ε, αυτό. Τι έχουμε λοιπόν στην περίπτωση αυτού του φιλμ; Μια παλιομοδίτικη σε αισθητική και δομή ταινία, που στα τρία της τέταρτα κατορθώνει και είναι απολύτως απολαυστική! Πρέπει να είσαι εντελώς αδαής και να μην έχεις δει ποτέ στη ζωή σου ξανά ταινία έτσι ώστε να μην καταλάβεις από τα πρώτα λεπτά του φιλμ πως «καλός ψεύτης» δεν είναι μόνο ο ένας από το ζευγάρι. Το θέμα είναι να προσδιορίσεις ποιος είναι ο... καλύτερος ψεύτης!
Και οι δύο ήρωές μας ψεύδονται, απλά για τον ένα είναι φανερό το κίνητρο. Για τον δεύτερο, θα το ανακαλύψουμε στο (δυστυχώς) καταστροφικό τελευταίο τέταρτο που λέγαμε. Κι επειδή κουβαλάω και την ρετσινιά του σποϊλερά, αυτά που γράφω παραπάνω, ε, δεν είναι σπόιλερ, πώς να το κάνουμε. Την ανατροπή την περιμένεις από την αρχή. Κανείς όμως δεν σε προετοιμάζει για το είδος της ανατροπής, που όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτήν, η αντίδρασή σου δεν μπορεί να είναι άλλη από το πολύ ταιριαστό «αλήθεια τώρα;». «Δηλαδή, όλη την ώρα, αυτό που βλέπαμε στα μάτια μας έγινε για αυτό;;;;;». Είναι τόσο εκτός φυσιολογικής ροής των πραγμάτων η ανατροπή, που σου χαλάει όλη τη γεύση. Εκ των υστέρων, κι αφού ηρεμήσεις λίγο (είναι τόσο τραβηγμένη η ανατροπή, που ούτε να... νευριάσεις δεν σε αφήνει, η αλήθεια είναι, μουάχαχαχαχα) μπορεί να δώσεις ελαφρυντικά στους δημιουργούς.
Αρχικά, η πρώτη ύλη για το σενάριο βασίζεται σε βιβλίο, οπότε ο συγγραφέας είναι... υπεύθυνος. Εννοείται πως στο βιβλίο τα πράγματα είναι αλλιώς και μπορείς (ενδεχομένως) να αποδεχτείς πιο εύκολα απιθανότητες. Άσε που διάβασα κάπου, πως στο βιβλίο τα πράγματα για τα κίνητρα της Μπέτι αποκαλύπτονται πολύ νωρίς στον αναγνώστη, ο οποίος αγωνιά για το πότε θα καταλάβει ο ένας εκ των δύο ηρώων την αλήθεια που οι ίδιοι γνωρίζουν! Στην περίπτωσή μας πχ, αν ξεκινούσα να διαβάσω το βιβλίο και μου αποκαλύπτονταν πως για όλα φταίνε... εξωγήινοι, μπορεί και να το αποδεχόμουνα: θα είχε να κάνει με την ικανότητα του συγγραφέα να με πείσει. Η αντίστοιχη δουλειά από σκηνοθέτη και σεναριογράφο στη συγκεκριμένη ταινία δεν πέτυχε. Κλωτσάς. Φυσιολογικό είναι. Δεν μπορεί να τη δεχτεί ανθρώπου νους την... ανατροπή.
Μικρούτσικο, ελάχιστο χιντ, μας δίνεται σε ένα από τα πρώτα ραντεβού του ζεύγους, που τα μέλη του συναγωνίζονται το ένα το άλλο σε ψέματα (δεν θα σταματήσω να το γράφω αυτό). Βλέπουν μαζί το «Άδωξοι μπάσταρδη» του Tarantino και μετά το πέρας της κάνουν έναν διάλογο για το κατά πόσο μπορεί κάποιος που θα δει τη συγκεκριμένη ταινία να πιστέψει το ιστορικό της context και να δεχτεί ότι ο Χίτλερ τελικά πυρπολήθηκε από φλογοβόλο Αμερικάνων!!! Αδιάβαστος, αστοιχείωτος και αδαής. Σαν την κυρία που βγήκε στον Παπαδάκη πρόσφατα και τους κούφανε όλους, λέγοντας πως οι μετανάστες είναι υπεύθυνοι για όλα τα κακά του κόσμου, αφού... αυτό λένε στην τηλεόραση οι ειδήσεις! Χα!
Τώρα, για να απεγκλωβιστούμε λίγο από το φινάλε, που τόσο πολύ μας γάμησε τη φιλμική εμπειρία: εννοείται ότι γουστάρεις αυτό που βλέπεις μέχρι την καταραμένη στιγμή! Οι δύο πρωταγωνιστές δίνουν ρέστα και απολαμβάνουν ολοφάνερα τους ρόλους τους. Παίζουν υπέροχα το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Ο Ian McKellen είναι τρομερός αλλά η Helen Mirren, τι θεάρα ακόμα και τώρα, στην τρίτη ηλικία! Γουάου! Η ταινία σε κρατάει με την ίντριγκά της, με τη σιωπηλή αποδοχή σου. Για το μεγαλύτερο διάστημα δεν το «παίζει» πιο έξυπνη από σένα. Στο φινάλε, όμως, που το επιχειρεί, σε ξενερώνει. Τέλος πάντων, για να μην τα ισοπεδώνουμε και όλα, η ταινία ενδείκνυται για κινηματογραφική έξοδο και αφορά κυρίως ένα πιο ενήλικο κοινό, που τσιμπάει όταν διαβάζει οπουδήποτε πως το φιλμ έχει χιτσκοκική αγωνία.
Και κάτι πιο σημαντικό: η ταινία αποδεικνύει πως μπορούν να γυριστούν συναρπαστικά φιλμ με ήρωες ανθρώπους της τρίτης ηλικίας! Κάτι που αφορά ανθρώπους της τρίτης ηλικίας ως θεατές, που ενίοτε νιώθουν αποκομμένοι από τη σύγχρονη κινηματογραφική παραγωγή. Αν το φινάλε (ναι, πάλι αυτό) δεν ήταν τόσο τραβηγμένο (για να το θέσω κομψά) θα μιλούσαμε για μια εντελώς απολαυστική ταινία. Κρίμα ρε παιδιά, κρίμα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική