Μια ευτυχισμένη γυναίκα
του Dominic Savage. Με τους Gemma Arterton, Dominic Cooper, Frances Barber, Marthe Keller, Jalil Lespert.
Έσκασα. Και καλά...
του zerVo (@moviesltd) 
Ειλικρινά, τις ιστορίες κάποιων ανθρώπων, παρότι προσπαθώ να τις προσεγγίσω με συμπάθεια και κατανόηση, εντέλει τις αισθάνομαι τρομακτικά απόμακρες μου, σε βαθμό που μου μοιάζουν εξωπραγματικές και απόκοσμες. Με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση εκείνων που παίρνουν σημαντικές αποφάσεις, τόσο βέβαια για τους ίδιους, μα το κυριότερο για ένα τσούρμο άλλων που τους περιστρέφονται και κατοπινά επιδεικνύουν τέτοιο μέγεθος ανοησίας και ανευθυνότητας, ώστε να καταλήγουν, το λιγότερο, σιχαμένοι. Καλή ώρα η κοπελιά της πλοκής μας, που δεν δύναμαι να καταλάβω για ποιον ακριβώς λόγο, θέλησε να μας την σκιτσάρει στο εκράν τον καημό της, ο Εγγλέζος, κατά βάση τηλεοπτικός, σκηνοθέτης, Dominic Savage.
Τυπικό δείγμα αστής νοικοκυράς είναι η Τάρα. Μητέρα δύο τρισχαριτωμένων ανήλικων παιδιών και σύζυγος ενός άντρα που την λατρεύει και της αφιερώνει ολόκληρο τον ελεύθερο χρόνο που του αφήνει η εργασία του, η νεαρή γυναίκα μοιάζει να πνίγεται μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας της. Ξοδεύοντας το σύνολο της ημέρας της εντός του σπιτιού, στα περίχωρα του Λονδίνου, αισθάνεται σαν παγιδευμένη στον ημερήσιο κύκλο των ίδιων και των ίδιων πραγμάτων. Και παρότι άπαντες τριγύρω της, της δείχνουν σε κάθε ευκαιρία την αγάπη τους, εκείνη θα εκραγεί και θα πραγματοποιήσει την επανάσταση της...
Επανάσταση της πλάκας δηλαδή, αφού για να μην γελιόμαστε, ακόμη και σε αυτό το βαρετό - όπως και να το κάνουμε - κάθε μέρα, η συντριπτική πλειοψηφία του κοσμάκη θα ήταν απόλυτα ικανοποιημένη: Καταρχήν τα μέλη της φαμίλιας, ειδικά τα τέκνα, είναι υγιή και δεν υπάρχει κάποια αρρώστια που να συννεφιάζει την ατμόσφαιρα, ο κύρης του σπιτιού είναι τρυφερός, έχει μάτια μόνο για την αγαπημένη του και της προσφέρει όσα μπορεί, υπάρχει μια στέγη, ένας αξιοπρεπής τρόπος διαβίωσης, οι συνθήκες για να είναι κάποιος εντάξει βρε αδελφέ. Λίγα πραγματάκια και καλά, αγαπιόμαστε και αυτό μας φτάνει. Όοοοοοχι! Μούτρα, κλάματα, σκηνές, εκτονώσεις, κανένα συναίσθημα ερωτικό. Η μαντάμ. Που μετάνιωσε, που νοικοκυρεύτηκε. Κάνε μας την χάρη κουκλίτσα μου...
Η τεράστια πλάκα είναι που υπέρ της, δεν έχει το παραμικρό άλλοθι. Το τσικ εκείνο που να δικαιολογεί έστω και στο ελάχιστο την απόφαση της να εγκαταλείψει το σπιτικό, τον μορφονιό (οκ, ο μαμμαμίας Dominic Cooper, δεν είναι και λίγος για σύζυγος), μα το πιο σημαντικό τα αγγελάκια της στην μέση του δρόμου, να σκούζουν και να οδύρονται. Πες μου τώρα, αντέχεις να συνεχίσεις να παρακολουθείς αυτό το τύποις δράμα, που στο δεύτερο μισό του περνάει το στενό της Μάγχης, για να καταλήξει στην Πόλη του Φωτός, εκεί όπου η φυγάς θα στήσει το μπαϊράκι της, απελευθερωμένη από τα πάμπερς και το καθάρισμα των καρότων? Η λογική απάντηση είναι πως όχι. Ο εκνευρισμός θέασης έχει υπερισχύσει της μυθοπλασίας και η συνέχεια δεν είναι ανεκτή. Για να ακριβολογώ, ενδεχόμενα κλαις όσα πλήρωσες για το εισιτήριο...
Μολονότι σκηνοθετικά η ταινία έχει δυνατότητες. Που ξεκινούν από το σωστό στήσιμο της κάμερας, με το βασικό υποκείμενο να στέκει στο επίκεντρο και την ανάπτυξη των συν αυτής χαρακτήρων στο πλάι, να είναι πλήρης. Με ρεαλιστικά κουνήματα του φακού, η εικόνα παλεύει να δείξει μια αλήθεια που δεν ισχύει, όμως, στο ελάχιστο. Εννοείται πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον στενεύει η λούπα και να νιώθει, κάποιες στιγμές, σαν αιχμάλωτος των αποφάσεων του. Δεν οδηγείται όμως, αν στο νιονιό του παίζει η στοιχειώδης σύνεση, σε αυτή την ακρότητα. Διαθέτεις τα γκατς? Διάλυσε το. Καλό θα κάνεις σε όλους, καλύτερη γυναίκα θα βρει ο σερνικός, σωστότερη μάνα θα πετύχουν, σίγουρα, τα παιδιά. Σαχλαμάρες. Βγάλε μου ένα εισιτήριο με τον πρώτο συρμό για το Παρίσι... Τάχαμου έσκασα.
Η Gemma Arterton είναι αξιόλογη σε αυτό το κάτι σαν πασιονάρια δίχως αιτία που καλείται να υποδυθεί. Εμφανέστατα Huppertίζει μεγαλώνοντας, η απόσταση της ποιότητας της με την Γαλλίδα είναι όμως τόσο χαοτική, που μάλλον μοιάζει με ανέκδοτο η απόπειρα της να της μοιάσει. Άσε που πιστεύω πως ασχημαίνει κιόλας στο πέρασμα των χρόνων, έχοντας απολέσει εκείνο το λολιτίστικο χαρακτηριστικό της νιότης της. Που δεν την οδήγησε την πορεία της και πουθενά ψηλά, μιας και στα 33 της πλέον, δύσκολα θα πετύχει την ιντερνάσιοναλ καριέρα, εκτός Βρετανίας που ονειρευόταν. Και με τέτοιου είδους μέτριες επιλογές ρόλων, σαν αυτόν της (ειρωνευόμαστε κιόλα) Ευτυχισμένης Γυναίκας, δεν βλέπω να κατορθώνει και τίποτα σημαντικό στο κοντινό μέλλον.
Επανάσταση της πλάκας δηλαδή, αφού για να μην γελιόμαστε, ακόμη και σε αυτό το βαρετό - όπως και να το κάνουμε - κάθε μέρα, η συντριπτική πλειοψηφία του κοσμάκη θα ήταν απόλυτα ικανοποιημένη: Καταρχήν τα μέλη της φαμίλιας, ειδικά τα τέκνα, είναι υγιή και δεν υπάρχει κάποια αρρώστια που να συννεφιάζει την ατμόσφαιρα, ο κύρης του σπιτιού είναι τρυφερός, έχει μάτια μόνο για την αγαπημένη του και της προσφέρει όσα μπορεί, υπάρχει μια στέγη, ένας αξιοπρεπής τρόπος διαβίωσης, οι συνθήκες για να είναι κάποιος εντάξει βρε αδελφέ. Λίγα πραγματάκια και καλά, αγαπιόμαστε και αυτό μας φτάνει. Όοοοοοχι! Μούτρα, κλάματα, σκηνές, εκτονώσεις, κανένα συναίσθημα ερωτικό. Η μαντάμ. Που μετάνιωσε, που νοικοκυρεύτηκε. Κάνε μας την χάρη κουκλίτσα μου...
Η τεράστια πλάκα είναι που υπέρ της, δεν έχει το παραμικρό άλλοθι. Το τσικ εκείνο που να δικαιολογεί έστω και στο ελάχιστο την απόφαση της να εγκαταλείψει το σπιτικό, τον μορφονιό (οκ, ο μαμμαμίας Dominic Cooper, δεν είναι και λίγος για σύζυγος), μα το πιο σημαντικό τα αγγελάκια της στην μέση του δρόμου, να σκούζουν και να οδύρονται. Πες μου τώρα, αντέχεις να συνεχίσεις να παρακολουθείς αυτό το τύποις δράμα, που στο δεύτερο μισό του περνάει το στενό της Μάγχης, για να καταλήξει στην Πόλη του Φωτός, εκεί όπου η φυγάς θα στήσει το μπαϊράκι της, απελευθερωμένη από τα πάμπερς και το καθάρισμα των καρότων? Η λογική απάντηση είναι πως όχι. Ο εκνευρισμός θέασης έχει υπερισχύσει της μυθοπλασίας και η συνέχεια δεν είναι ανεκτή. Για να ακριβολογώ, ενδεχόμενα κλαις όσα πλήρωσες για το εισιτήριο...
Μολονότι σκηνοθετικά η ταινία έχει δυνατότητες. Που ξεκινούν από το σωστό στήσιμο της κάμερας, με το βασικό υποκείμενο να στέκει στο επίκεντρο και την ανάπτυξη των συν αυτής χαρακτήρων στο πλάι, να είναι πλήρης. Με ρεαλιστικά κουνήματα του φακού, η εικόνα παλεύει να δείξει μια αλήθεια που δεν ισχύει, όμως, στο ελάχιστο. Εννοείται πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον στενεύει η λούπα και να νιώθει, κάποιες στιγμές, σαν αιχμάλωτος των αποφάσεων του. Δεν οδηγείται όμως, αν στο νιονιό του παίζει η στοιχειώδης σύνεση, σε αυτή την ακρότητα. Διαθέτεις τα γκατς? Διάλυσε το. Καλό θα κάνεις σε όλους, καλύτερη γυναίκα θα βρει ο σερνικός, σωστότερη μάνα θα πετύχουν, σίγουρα, τα παιδιά. Σαχλαμάρες. Βγάλε μου ένα εισιτήριο με τον πρώτο συρμό για το Παρίσι... Τάχαμου έσκασα.
Η Gemma Arterton είναι αξιόλογη σε αυτό το κάτι σαν πασιονάρια δίχως αιτία που καλείται να υποδυθεί. Εμφανέστατα Huppertίζει μεγαλώνοντας, η απόσταση της ποιότητας της με την Γαλλίδα είναι όμως τόσο χαοτική, που μάλλον μοιάζει με ανέκδοτο η απόπειρα της να της μοιάσει. Άσε που πιστεύω πως ασχημαίνει κιόλας στο πέρασμα των χρόνων, έχοντας απολέσει εκείνο το λολιτίστικο χαρακτηριστικό της νιότης της. Που δεν την οδήγησε την πορεία της και πουθενά ψηλά, μιας και στα 33 της πλέον, δύσκολα θα πετύχει την ιντερνάσιοναλ καριέρα, εκτός Βρετανίας που ονειρευόταν. Και με τέτοιου είδους μέτριες επιλογές ρόλων, σαν αυτόν της (ειρωνευόμαστε κιόλα) Ευτυχισμένης Γυναίκας, δεν βλέπω να κατορθώνει και τίποτα σημαντικό στο κοντινό μέλλον.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2019 από την Neo Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική