Πόνος και Δόξα
του Pedro Almodóvar. Με τους Antonio Banderas, Asier Etxeandia, Leonardo Sbaraglia, Nora Navas, Julieta Serrano, Penélope Cruz.
El Primer Deseo!
του zerVo (@moviesltd) 
Όχι, εμένα τα πρώιμα νεανικά κινηματογραφικά μου χρόνια, δεν είχαν άρωμα από γιασεμί και θαλασσινό αεράκι. Άργησε πολύ δαύτο να συμβεί, μετά τα δέκα μου, όταν η φαμίλια αποφάσισε τα καλοκαίρια μας, να την κάνουμε από την πρωτεύουσα για ολάκερο το τρίμηνο και να το σκάμε για το εξοχικό. Εκεί ναι, μια χαρά μύριζε το φύσημα του μπάτη, περνώντας φιλτραρισμένος μέσα από την πρασιά, που χώριζε τους μέσα από τους απέξω. Πιο πολύ η αίσθηση της κλεισούρας που έρχεται εμένα σαν ανάμνηση από εκείνο το θεοσκότεινο και χωρίς παράθυρα σινεάκ του Δήμου, που μας γαλούχησε στην ιδέα του κινηματογράφου, από το νήπιο κιόλα. Καλά για οσμή κάτουρου, ούτε γι αστείο. Όποιος πήγαινε στην δημόσια τουαλέτα, παρόντος επιστάτη Χίμλερ, την εγκατέλειπε αιώνες καθαρότερη από ότι την επισκεπτόταν. Νόμος και τάξη, πειθαρχεία και φόβος. Ο σινεμάς, σινεμάς όμως. Δυο φορές την εβδομάδα, δωρεάν, Γκοτζίλα και Χοντρός Λιγνός...
Αλήθεια ο Pedro πως θα το εκλάμβανε το γεγονός πως το προνόμιο αφορούσε μόνο τους άρρενες? Η είσοδος απαγορευόταν αυστηρά στις κορασίδες. Όπως το αυτό ίσχυε και για εμάς, που ούτε γι αστείο δεν θα έπρεπε να διαβούμε την πόρτα του "κεντήματος" την ίδια ακριβώς ώρα, έναν όροφο παρακάτω. Πόνος και Δόξα!
Αποκαμωμένος από τις συνεχόμενες επεμβάσεις στην σπονδυλική του στήλη, γεμάτος σωματικούς πόνους και οδύνες, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσους αντέχει η μεσηλικία του, μα το κυριότερο έχοντας παραδοθεί στην προσωπική εκτίμηση πως δεν μπορεί πλέον να ασχοληθεί στα σοβαρά με την συγγραφή σεναρίων, ο πάλαι ποτέ μεγάλος και τρανός σκηνοθέτης Σαλβαδόρ Μάγιο έχει αποσυρθεί στο μοναχικό διαμέρισμα - μαυσωλείο του στην Μαδρίτη, βουτηγμένος στην απόγνωση και την εσωστρέφεια.
Με τις θύμησες του παλιού καλού καιρού να στροβιλίζουν τον νου του διαρκώς, προκαλώντας του ακόμη μεγαλύτερη ψυχική αναστάτωση, θα αναζητήσει διέξοδο στις παυσίπονες αρχικά και στις πιο σκληρές ουσίες στην πορεία, εκτιμώντας πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να διαφύγει από τις καταθλιπτικές κρίσεις. Ερχόμενος σταδιακά σε επικοινωνία με πρόσωπα αγαπημένα, που η αρνητικά μεγαλομανής στάση του όμως πίκρανε σφόδρα, θα πετύχει να ξυπνήσει μέσα του μια αμυδρή ελπίδα πως ακόμη δεν έχει ξοφλήσει. Κι ακόμη κι αν έχουν διαβεί δεκαετίες ολόκληρες από την ύστατη κινηματογραφική του επιτυχία, το κοινό δείχνει να καρτερεί από εκείνον να επανέλθει, δυναμικός, καίριος, μα το κυριότερο ευθύβολος και γεμάτος βαθιά νοήματα στον λόγο του. Όπως τότε...
Αστεία, αστεία, μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε το πόσο γοργά κυλά ο καιρός, μια ματιά στα ημερολόγια γνωστοποιεί και επίσημα πως από την εποχή της Πέπης και της Μπομ, έχουν περάσει σαράντα ολόκληροι Μάηδες. Και ο Pedro, εκείνος ο πρωτοπόρος νεαρός Μαδριλένος που λέγαμε τότε, μόλις εβδομηντάρησε. Απίστευτο ε? Και μοιάζει μόλις με χθες, που στο εκράν ζωγραφιζόταν ο Λαβύρινθος του Πάθους, ξετυλιγόταν ο μύθος του Ματαντόρ, τα σε Νευρική Κρίση Γυναικάκια αλώνιζαν στις μπαλκονάρες ή τα γκλιτεράτα, φουστοφορεμένα αγοράκια σάρωναν το πανί υπό τους ήχους του Ρικορνταρά. Ήρθε λες η στιγμή της αναπόλησης για τον Μοβίδα, η ώρα που θα κοιτάξει πίσω του και θα μαζέψει σε ένα άλμπουμ, μία προς μία τις ξεθωριασμένες καρτ ποστάλ του χθες? Αυτό ακριβώς...
Σαν να μας καθίζει λοιπόν τριγύρω του για να μας απαγγείλει μικρές μικρές στιγμές από το διάβα του σε ετούτο τον κόσμο, μοιάζει ετούτος εδώ ο Pedro. Από τα μικράτα του στην πάμφτωχη επαρχία, δίπλα σε μια μάνα καταπιεστική αλλά και συμπονετική συνάμα, σε ένα σπιτικό - σπηλιά που το άπλετο φως του όμως ήταν αρκετό για να διαβάζει χιλιάδες γραμμές βιβλίων. Μέχρι το τώρα (κοντινό χθες για την ακρίβεια) που τα μεγαλεία (ας πούμε) έχουν περάσει και δίπλα του δεν στέκονται παρά μόνο ελάχιστοι έως μηδενικοί φίλοι. Και ο ίδιος για να ξεπεράσει τους καημούς το έχει ρίξει στις τζούρες και τις μυρωδιές.
Η πιο προσωπική, μα όχι βιογραφική, στιγμή του El Deseo, σαγηνεύει με την γνώριμη εμμονή των άλικης απόχρωσης σκηνικών, που τραβούν το βλέμμα σαν μαγνήτης, περικλείοντας μέσα τους περιστατικά του τόσο πενιχρού παρόντος, του κάποτε σπουδαίου, κατά το σενάριο δημιουργού. Σε αντιδιαστολή με τα ανέμελα, πέτρινα, στην κυριολεξία της εστίας και όχι μεταφορικά, χρόνια, όπου ο ήλιος ήταν ο καλύτερος σύντροφος του δεκάχρονου μανιώδη αναγνώστη. Συγκίνηση, ενόσω η μορφή του θα κάνει τον κύκλο της μέσα από την γκραβούρα του αναλφάβητου, μπρατσαρά, ερασιτέχνη ζωγράφου - υδραυλικού. Έτσι μεγάλωσα...
Πανέμορφη η ερμηνεία του γίγαντα Antonio, που με εμφανείς τις αισθητικές παρεμβάσεις στην κόμμωση κατά κύριο λόγο, πανεύκολα φωτογραφίζει την περσόνα που υποδύεται. Δραματικός όσο ποτέ, επιβλητικός στην έκφραση αλλά και με μόνιμη την ζήτηση συμπόνοιας από την πλατεία, ο Banderas βγάζει στο εκράν σπουδαίες υποκριτικές δυνατότητες, τιμώντας κατά τον καλύτερο τρόπο, Εκείνον που ευθύνεται για την εκτόξευση της σταρικής του καριέρας. Σινεμά κορυφαίου επιπέδου ξανά, μετά από την κοιλίτσα διαρκείας του Almodovar, νοσταλγικό, φορτισμένο, λατρεμένο, όπως ακριβώς το αγαπήσαμε. Από τότε...
Με τις θύμησες του παλιού καλού καιρού να στροβιλίζουν τον νου του διαρκώς, προκαλώντας του ακόμη μεγαλύτερη ψυχική αναστάτωση, θα αναζητήσει διέξοδο στις παυσίπονες αρχικά και στις πιο σκληρές ουσίες στην πορεία, εκτιμώντας πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να διαφύγει από τις καταθλιπτικές κρίσεις. Ερχόμενος σταδιακά σε επικοινωνία με πρόσωπα αγαπημένα, που η αρνητικά μεγαλομανής στάση του όμως πίκρανε σφόδρα, θα πετύχει να ξυπνήσει μέσα του μια αμυδρή ελπίδα πως ακόμη δεν έχει ξοφλήσει. Κι ακόμη κι αν έχουν διαβεί δεκαετίες ολόκληρες από την ύστατη κινηματογραφική του επιτυχία, το κοινό δείχνει να καρτερεί από εκείνον να επανέλθει, δυναμικός, καίριος, μα το κυριότερο ευθύβολος και γεμάτος βαθιά νοήματα στον λόγο του. Όπως τότε...
Αστεία, αστεία, μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε το πόσο γοργά κυλά ο καιρός, μια ματιά στα ημερολόγια γνωστοποιεί και επίσημα πως από την εποχή της Πέπης και της Μπομ, έχουν περάσει σαράντα ολόκληροι Μάηδες. Και ο Pedro, εκείνος ο πρωτοπόρος νεαρός Μαδριλένος που λέγαμε τότε, μόλις εβδομηντάρησε. Απίστευτο ε? Και μοιάζει μόλις με χθες, που στο εκράν ζωγραφιζόταν ο Λαβύρινθος του Πάθους, ξετυλιγόταν ο μύθος του Ματαντόρ, τα σε Νευρική Κρίση Γυναικάκια αλώνιζαν στις μπαλκονάρες ή τα γκλιτεράτα, φουστοφορεμένα αγοράκια σάρωναν το πανί υπό τους ήχους του Ρικορνταρά. Ήρθε λες η στιγμή της αναπόλησης για τον Μοβίδα, η ώρα που θα κοιτάξει πίσω του και θα μαζέψει σε ένα άλμπουμ, μία προς μία τις ξεθωριασμένες καρτ ποστάλ του χθες? Αυτό ακριβώς...
Σαν να μας καθίζει λοιπόν τριγύρω του για να μας απαγγείλει μικρές μικρές στιγμές από το διάβα του σε ετούτο τον κόσμο, μοιάζει ετούτος εδώ ο Pedro. Από τα μικράτα του στην πάμφτωχη επαρχία, δίπλα σε μια μάνα καταπιεστική αλλά και συμπονετική συνάμα, σε ένα σπιτικό - σπηλιά που το άπλετο φως του όμως ήταν αρκετό για να διαβάζει χιλιάδες γραμμές βιβλίων. Μέχρι το τώρα (κοντινό χθες για την ακρίβεια) που τα μεγαλεία (ας πούμε) έχουν περάσει και δίπλα του δεν στέκονται παρά μόνο ελάχιστοι έως μηδενικοί φίλοι. Και ο ίδιος για να ξεπεράσει τους καημούς το έχει ρίξει στις τζούρες και τις μυρωδιές.
Η πιο προσωπική, μα όχι βιογραφική, στιγμή του El Deseo, σαγηνεύει με την γνώριμη εμμονή των άλικης απόχρωσης σκηνικών, που τραβούν το βλέμμα σαν μαγνήτης, περικλείοντας μέσα τους περιστατικά του τόσο πενιχρού παρόντος, του κάποτε σπουδαίου, κατά το σενάριο δημιουργού. Σε αντιδιαστολή με τα ανέμελα, πέτρινα, στην κυριολεξία της εστίας και όχι μεταφορικά, χρόνια, όπου ο ήλιος ήταν ο καλύτερος σύντροφος του δεκάχρονου μανιώδη αναγνώστη. Συγκίνηση, ενόσω η μορφή του θα κάνει τον κύκλο της μέσα από την γκραβούρα του αναλφάβητου, μπρατσαρά, ερασιτέχνη ζωγράφου - υδραυλικού. Έτσι μεγάλωσα...
Πανέμορφη η ερμηνεία του γίγαντα Antonio, που με εμφανείς τις αισθητικές παρεμβάσεις στην κόμμωση κατά κύριο λόγο, πανεύκολα φωτογραφίζει την περσόνα που υποδύεται. Δραματικός όσο ποτέ, επιβλητικός στην έκφραση αλλά και με μόνιμη την ζήτηση συμπόνοιας από την πλατεία, ο Banderas βγάζει στο εκράν σπουδαίες υποκριτικές δυνατότητες, τιμώντας κατά τον καλύτερο τρόπο, Εκείνον που ευθύνεται για την εκτόξευση της σταρικής του καριέρας. Σινεμά κορυφαίου επιπέδου ξανά, μετά από την κοιλίτσα διαρκείας του Almodovar, νοσταλγικό, φορτισμένο, λατρεμένο, όπως ακριβώς το αγαπήσαμε. Από τότε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική