Τζούντι
του Rupert Goold. Με τους Renée Zellweger, Finn Wittrock, Rufus Sewell, Michael Gambon, Jessie Buckley, Richard Cordery, Bella Ramsey, Royce Pierreson.
Να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν πρέπει να είχα βγάλει το δημοτικό ακόμα. Εποχές που καλοκαίρι στο εξοχικό σήμαινε κάθε μέρα σινεμά, θερινό, ταινιάρες, με τον κοσμάκη να γεμίζει ακόμη και τις μάντρες για να απολαύσει κινηματογράφο. Εμένα δεν μου επέτρεπαν μαζί με τα άλλα παιδάκια να πάω στα Τρινιτα και η αλήθεια είναι ζήλευα, αφού με τραβοτάναγαν μαζί τους στα μεγαλίστικα. Σήμερον, Cabaret. 11 χρονώ εγώ, έπρεπε καλά και σώνει να κάνω δημόσια κριτική του φιλμ, στον γυρισμό για το σπίτι, σάμπως και είχα πιάσει το νόημα το βαθύ. Άσκημη, λέω στην πρώτη μου κουβέντα, η πρωταγωνίστρια, όλα στραβά είναι στην μούρη της, μύτη, μάτια, στόμα. Πολύ άσκημη. Εμ, από την μάνα της, την κούκλα, δεν πήρε ούτε σταγόνα, έρχεται η ακαριαία απάντηση από την δική μου την μαμά. - Και ποια είναι ευτούνη, που έχει παίξει? - Σε πολλά, δεν την ξέρεις. Ε, κάποτε θα την μάθαινα κι εκείνη...
Ξεπεσμένη, μη αποδεκτή από κανένα βαριετέ της προκοπής, καμμένη από τις σοβαρές πίστες της Καλιφόρνια, άφραγκη, καταχρεωμένη και με δυο κουτσούβελα ανά χείρας, η Τζούντι Γκάρλαντ, περιφέρεται χωρίς να έχει που την κεφαλή κλίνη, στους σκοτεινούς δρόμους του Λος Άντζελες. Έχοντας ήδη κατηγορηθεί από την κοινή γνώμη ως μια ανάρμοστη κηδεμόνας, ως μια εγωίστρια που σκέφτεται μόνο την δική της καλοπέραση και τα λούσα, αντιλαμβανόμενη πως οι ΗΠΑ της έχουν κλείσει μια για πάντα την πόρτα, θα πάρει την απόφαση να πει το μεγάλο ναι, στην πρόταση από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, προκειμένου να εμφανιστεί σε μια σειρά δεδομένα σολντ άουτ συναυλιών στο Λονδίνο.
Παρκάροντας, με πόνο ψυχής, τα τέκνα στον τελευταίο της (τρίτο) σύζυγο, από τον οποίο μόλις πήρε διαζύγιο, η Γκάρλαντ θα προσπαθήσει να αδράξει την μοναδική ευκαιρία που θα της δοθεί, στην Ευρώπη, εκεί που τα κουτσομπολιά δεν έχουν ακόμη ξεθωριάσει το άστρο της. Με διαρκή αντίπαλο στην προσωπική προσπάθεια να ηρεμήσει ψυχικά, την αϋπνία και βρίσκοντας καταφύγιο στα αντικαταθλιπτικά χάπια που της έχουν προκαλέσει αβάσταχτο εθισμό, η σούπερ σταρ, παρόλες τις αρνητικές ενδείξεις που θα δημιουργήσει ο γνώριμος αντιεπαγγελματισμός της, θα λάμψει για ακόμη μια φορά, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους χιλιάδες θαυμαστές της. Όχι για πολύ καιρό όμως, αφού σύντομα τα εσωτερικά ζόρια και οι ανασφάλειες θα την καταβάλλουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μεταβληθεί σε σκιά του εαυτού της.
Με την ύστατη σοβαρή αναλαμπή, στην τεράστια καριέρα της μυθικής αυτής προσωπικότητας, καταπιάνεται το βιογραφικό πόνημα Judy, που στηρίζει το σενάριο του στο θεατρικό μιούζικαλ End Of The Rainbow του Peter Quilter. Ελάχιστους μήνες μόνο, πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, εγκαταλελειμμένη από τους πάντες και μαραζωμένη, σε ένα νοικιάρικο δωμάτιο, ποτισμένη με δηλητήρια μέχρι την τελευταία της σταγόνα αίματος, η Γκάρλαντ θα βιώσει το τελευταίο δείγμα αγάπης από ένα κοινό που την λάτρεψε όπως ακριβώς της άξιζε. Αυτές οι λιγοστές παραστάσεις στο θέατρο της Βρετανικής πρωτεύουσας, ορίζουν την ανέμη που γύρω της ξετυλίγεται το κουβάρι του εφιάλτη που ζούσε η δύσμοιρη καλλιτέχνιδα, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της πορείας της, κοριτσάκι ανήλικο και άβουλο, μέχρι την ώρα του στερνού αντίο. Μόλις στα 47 της χρόνια. Άδικο. Φαινόμενο σαν την Γκάρλαντ, δεν έχει γεννήσει ακόμη ο κινηματογράφος, το θέατρο, το πεντάγραμμο της Αστερόεσσας.
Η ταινία δεν ενδιαφέρεται διόλου για τα επιτεύγματα της, άλλωστε λίγο έως πολύ στους, πολύ έως και λίγο, σινεφίλ αυτά είναι πασίγνωστα. Δεν ρίχνει ματιές στο αρτιστικό παρελθόν της, παρά μόνο μέσα από μερικά εμβόλιμα φλασμπακς, επιχειρεί να προβάλλει τους λόγους της ψυχικής της φθοράς: Καταπίεση, στρες, υποχρεώσεις και χάπια, πολλά χάπια για όλους τους πιθανούς, υπαρκτούς ή μη λόγους. Μη έχουσα της δυνατότητα να κοντράρει τις προσταγές των πάμπλουτων πατρόνων της MGM, που σχεδόν αλυσοδεμένη την έστελναν στα πλατώ, για να εκμεταλλευτούν και την πιο αφανή ικμάδα του τάλαντου της, δεν μοιάζει αδικαιολόγητη η στροφή της στην μέθη και την φτιάξη των ουσιών. Που σταδιακά την μετέβαλλαν σε ένα ράκος, ένα ανθρώπινο σκουπίδι, ένα μηδενικό. Κι όμως ακόμη και κάτω από αυτές τις δυσβάσταχτες συνθήκες, θα βρει το σθένος να μοιράσει συγκινήσεις από το πάλκο, να ερωτευτεί ξανά, να ντυθεί νύφη για τέταρτη φορά, να κάνει όνειρα, να γεννήσει ελπίδες. Φρούδες. Τα στηρίγματα που επέλεξε, βλέπεις, το ένα μετά το άλλο, αποδείχθηκαν σαθρά.
Στο ίδιο μοτίβο με τις αντίστοιχες περιπτώσεις των δραματικών (τύποις) biopics για την Μέριλιν (My Week With Marilyn) ή το δίδυμο των Χοντρού Λιγνού (Stan & Ollie), όχι συμπτωματικά όλα εγγλέζικης κοπής, κινείται και η ταινία του κατά βάση θεατρικού (σώπα!) σκηνοθέτη Rupert Goold. Εσωτερικές κυρίως οι λήψεις, σε ρυθμούς αργούς και χωρίς εντυπωσιακά ξεσπάσματα, με αρκετά χρονικά πέρα δώθε να τσαλακώνουν την γραμμική ροή, αλλά και αρκετές σεκάνς φορτισμένες, η ιστορία της Judy είναι απόλυτα βέβαιο πως θα συγκινήσει τους θαυμαστές - και όχι μόνο - του γιγαντιαίου έργου της. Που κανείς, αν επιθυμεί, μπορεί να το μελετήσει πιο ολοκληρωμένα μέσα από την καταπληκτική μίνι δραματοποιημένη σειρά του 2001 και των 5 Έμμυ, Me And My Shadows, που χάρισε στην εκπληκτική (όσο και ριγμένη) Αυστραλέζα Judy Davis μια Χρυσή Σφαίρα Ερμηνείας. Τον υπέρτατο τίτλο που μπορεί να κερδίσει δηλαδή κανείς, παίζοντας σε σίριαλ της TV.
Όπως θα συμβεί δηλαδή κι εδώ, που η στάρινγκ θα υψώσει σε λίγα μηνάκια, το ολόχρυσο αγαλματίδιο α΄γυναικείου ρόλου στον ουρανό του L.A. Τυχερή και αβανταδόρα για τις ενσαρκώτριες της, η καταβεβλημένη μορφή της Γκάρλαντ. Θέλει και κότσια όμως, γερά. Και η Μπρίτζετ Τζόουνς, έχει αποδείξει πως τα διαθέτει για τα καλά. Αδικημένη κατάφορα, έχοντας απολέσει το βασικό Όσκαρ για το Chicago, σε μια χρονιά που κανείς δεν θυμάται ποια και για ποιον ακριβώς λόγο το πήρε, η Renée Zellweger πράττει κάτι που απαιτεί πολύ κουράγιο. Αποτραβηγμένη από το επίκεντρο της δράσης εδώ και καιρό, εξαιτίας της ματαιόδοξης ολικής μεταμόρφωσης του (πόσο γλυκού) προσώπου της, η Τεξανή εκμεταλλεύεται την εις βάρος της κατάσταση και ζωγραφίζει στο εκράν μια Γκάρλαντ καθηλωτική. Εκφραστική, με μορφασμούς πόνου, θλίψης, ευαισθησίας, καλοσύνης, ανηθικότητας ενίοτε, μα το πιο σημαντικό ανθρωπιάς. Πίσω από το είδωλο κρύβεται μια ψυχή, που δεν ζητά πολλά, ένα χάδι, δυο κουβέντες, λίγη φιλία.
Οι, προφανώς, μυθοπλαστικές περσόνες που την κυκλώνουν, πέρα από τις γνώριμες επώνυμες, δυο γκέι φανατικοί της οπαδοί, η λιγομίλητη βοηθός, ο προστατευτικός κιθαρίστας της ορχήστρας, είναι το πασπάλισμα στην κεντρική ιδέα που επιχειρεί το έργο να προσεγγίσει, παρακολουθώντας την ελεύθερη πτώση του αυτοκαταστροφικού τοτέμ. Μοναξιά, περιθωριοποίηση, στυγνή εκμετάλλευση, παραμύθιασμα, σε ώρες που εκείνη ζητούσε το ακριβώς αντίθετο. Η τελική έξοδος, μακριά από τα χρώματα του ουράνιου τόξου, θα είναι η λύτρωση. Η Γκάρλαντ, ξέρεις, δεν είναι η εξαίρεση. Κι αυτό είναι το τραγικότερο...
Παρκάροντας, με πόνο ψυχής, τα τέκνα στον τελευταίο της (τρίτο) σύζυγο, από τον οποίο μόλις πήρε διαζύγιο, η Γκάρλαντ θα προσπαθήσει να αδράξει την μοναδική ευκαιρία που θα της δοθεί, στην Ευρώπη, εκεί που τα κουτσομπολιά δεν έχουν ακόμη ξεθωριάσει το άστρο της. Με διαρκή αντίπαλο στην προσωπική προσπάθεια να ηρεμήσει ψυχικά, την αϋπνία και βρίσκοντας καταφύγιο στα αντικαταθλιπτικά χάπια που της έχουν προκαλέσει αβάσταχτο εθισμό, η σούπερ σταρ, παρόλες τις αρνητικές ενδείξεις που θα δημιουργήσει ο γνώριμος αντιεπαγγελματισμός της, θα λάμψει για ακόμη μια φορά, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους χιλιάδες θαυμαστές της. Όχι για πολύ καιρό όμως, αφού σύντομα τα εσωτερικά ζόρια και οι ανασφάλειες θα την καταβάλλουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μεταβληθεί σε σκιά του εαυτού της.
Με την ύστατη σοβαρή αναλαμπή, στην τεράστια καριέρα της μυθικής αυτής προσωπικότητας, καταπιάνεται το βιογραφικό πόνημα Judy, που στηρίζει το σενάριο του στο θεατρικό μιούζικαλ End Of The Rainbow του Peter Quilter. Ελάχιστους μήνες μόνο, πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, εγκαταλελειμμένη από τους πάντες και μαραζωμένη, σε ένα νοικιάρικο δωμάτιο, ποτισμένη με δηλητήρια μέχρι την τελευταία της σταγόνα αίματος, η Γκάρλαντ θα βιώσει το τελευταίο δείγμα αγάπης από ένα κοινό που την λάτρεψε όπως ακριβώς της άξιζε. Αυτές οι λιγοστές παραστάσεις στο θέατρο της Βρετανικής πρωτεύουσας, ορίζουν την ανέμη που γύρω της ξετυλίγεται το κουβάρι του εφιάλτη που ζούσε η δύσμοιρη καλλιτέχνιδα, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της πορείας της, κοριτσάκι ανήλικο και άβουλο, μέχρι την ώρα του στερνού αντίο. Μόλις στα 47 της χρόνια. Άδικο. Φαινόμενο σαν την Γκάρλαντ, δεν έχει γεννήσει ακόμη ο κινηματογράφος, το θέατρο, το πεντάγραμμο της Αστερόεσσας.
Η ταινία δεν ενδιαφέρεται διόλου για τα επιτεύγματα της, άλλωστε λίγο έως πολύ στους, πολύ έως και λίγο, σινεφίλ αυτά είναι πασίγνωστα. Δεν ρίχνει ματιές στο αρτιστικό παρελθόν της, παρά μόνο μέσα από μερικά εμβόλιμα φλασμπακς, επιχειρεί να προβάλλει τους λόγους της ψυχικής της φθοράς: Καταπίεση, στρες, υποχρεώσεις και χάπια, πολλά χάπια για όλους τους πιθανούς, υπαρκτούς ή μη λόγους. Μη έχουσα της δυνατότητα να κοντράρει τις προσταγές των πάμπλουτων πατρόνων της MGM, που σχεδόν αλυσοδεμένη την έστελναν στα πλατώ, για να εκμεταλλευτούν και την πιο αφανή ικμάδα του τάλαντου της, δεν μοιάζει αδικαιολόγητη η στροφή της στην μέθη και την φτιάξη των ουσιών. Που σταδιακά την μετέβαλλαν σε ένα ράκος, ένα ανθρώπινο σκουπίδι, ένα μηδενικό. Κι όμως ακόμη και κάτω από αυτές τις δυσβάσταχτες συνθήκες, θα βρει το σθένος να μοιράσει συγκινήσεις από το πάλκο, να ερωτευτεί ξανά, να ντυθεί νύφη για τέταρτη φορά, να κάνει όνειρα, να γεννήσει ελπίδες. Φρούδες. Τα στηρίγματα που επέλεξε, βλέπεις, το ένα μετά το άλλο, αποδείχθηκαν σαθρά.
Στο ίδιο μοτίβο με τις αντίστοιχες περιπτώσεις των δραματικών (τύποις) biopics για την Μέριλιν (My Week With Marilyn) ή το δίδυμο των Χοντρού Λιγνού (Stan & Ollie), όχι συμπτωματικά όλα εγγλέζικης κοπής, κινείται και η ταινία του κατά βάση θεατρικού (σώπα!) σκηνοθέτη Rupert Goold. Εσωτερικές κυρίως οι λήψεις, σε ρυθμούς αργούς και χωρίς εντυπωσιακά ξεσπάσματα, με αρκετά χρονικά πέρα δώθε να τσαλακώνουν την γραμμική ροή, αλλά και αρκετές σεκάνς φορτισμένες, η ιστορία της Judy είναι απόλυτα βέβαιο πως θα συγκινήσει τους θαυμαστές - και όχι μόνο - του γιγαντιαίου έργου της. Που κανείς, αν επιθυμεί, μπορεί να το μελετήσει πιο ολοκληρωμένα μέσα από την καταπληκτική μίνι δραματοποιημένη σειρά του 2001 και των 5 Έμμυ, Me And My Shadows, που χάρισε στην εκπληκτική (όσο και ριγμένη) Αυστραλέζα Judy Davis μια Χρυσή Σφαίρα Ερμηνείας. Τον υπέρτατο τίτλο που μπορεί να κερδίσει δηλαδή κανείς, παίζοντας σε σίριαλ της TV.
Όπως θα συμβεί δηλαδή κι εδώ, που η στάρινγκ θα υψώσει σε λίγα μηνάκια, το ολόχρυσο αγαλματίδιο α΄γυναικείου ρόλου στον ουρανό του L.A. Τυχερή και αβανταδόρα για τις ενσαρκώτριες της, η καταβεβλημένη μορφή της Γκάρλαντ. Θέλει και κότσια όμως, γερά. Και η Μπρίτζετ Τζόουνς, έχει αποδείξει πως τα διαθέτει για τα καλά. Αδικημένη κατάφορα, έχοντας απολέσει το βασικό Όσκαρ για το Chicago, σε μια χρονιά που κανείς δεν θυμάται ποια και για ποιον ακριβώς λόγο το πήρε, η Renée Zellweger πράττει κάτι που απαιτεί πολύ κουράγιο. Αποτραβηγμένη από το επίκεντρο της δράσης εδώ και καιρό, εξαιτίας της ματαιόδοξης ολικής μεταμόρφωσης του (πόσο γλυκού) προσώπου της, η Τεξανή εκμεταλλεύεται την εις βάρος της κατάσταση και ζωγραφίζει στο εκράν μια Γκάρλαντ καθηλωτική. Εκφραστική, με μορφασμούς πόνου, θλίψης, ευαισθησίας, καλοσύνης, ανηθικότητας ενίοτε, μα το πιο σημαντικό ανθρωπιάς. Πίσω από το είδωλο κρύβεται μια ψυχή, που δεν ζητά πολλά, ένα χάδι, δυο κουβέντες, λίγη φιλία.
Οι, προφανώς, μυθοπλαστικές περσόνες που την κυκλώνουν, πέρα από τις γνώριμες επώνυμες, δυο γκέι φανατικοί της οπαδοί, η λιγομίλητη βοηθός, ο προστατευτικός κιθαρίστας της ορχήστρας, είναι το πασπάλισμα στην κεντρική ιδέα που επιχειρεί το έργο να προσεγγίσει, παρακολουθώντας την ελεύθερη πτώση του αυτοκαταστροφικού τοτέμ. Μοναξιά, περιθωριοποίηση, στυγνή εκμετάλλευση, παραμύθιασμα, σε ώρες που εκείνη ζητούσε το ακριβώς αντίθετο. Η τελική έξοδος, μακριά από τα χρώματα του ουράνιου τόξου, θα είναι η λύτρωση. Η Γκάρλαντ, ξέρεις, δεν είναι η εξαίρεση. Κι αυτό είναι το τραγικότερο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική