Επικίνδυνες Κυρίες
της Lorene Scafaria. Με τους Constance Wu, Jennifer Lopez, Julia Stiles, Keke Palmer, Lili Reinhart, Lizzo, Cardi B.
Γούνες, γόβες στιλέτο και καυτές σέλες!
του zerVo (@moviesltd) 
Ομολογία. Δύο τόπους διασκέδασης (?) σιχαίνομαι όσο τίποτα στον κόσμο και το κατώφλι τους ποτέ να μην διαβώ, δεν θα με νοιάξει πόντο. Τα καζίνο και τα στριπτιζάδικα, πράγμα που σημαίνει πως δεν είμαι ο τύπος που θα την καταβρεί στο Λας Βέγκας. Δίχως να επικρίνω, δεν έχω το δικαίωμα άλλωστε, τον κοσμάκη που περνάει υπέροχα πίσω από τις πόρτες των κατάφωτων κτιρίων τους, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω ούτε μισό δράμι ενδιαφέροντος, που ενδεχόμενα μπορεί να προσφέρει μια βόλτα σε αυτού του τύπου τα νάιτ κλαμπ. Για την σχεδόν σίγουρη οικονομική καταστροφή των συχνών επισκεπτών στους ναούς του τζόγου, δεν κάνω λόγο βέβαια. Η ταινία Επικίνδυνες Κυρίες (Hustlers) - τι ηλίθια η εγχώρια μαρκίζα - μας αφηγείται το πως μπορεί κανείς να βρει το πορτοφόλι του αδειανό, αν φανεί αδαής στις ορμές των κοριτσιών που υπηρετούν τα έτερα μυστήρια, εκείνα του αισθησιακού έρωτα...
Ψαρωμένη και ελαφρώς μπερδεμένη, πραγματοποιώντας τα πρώτα της βήματα ως χορεύτρια στο φημισμένο στριπ κλαμπ της Νέας Υόρκης, Μουβς, η Ντέστινυ (που το πραγματικό της όνομα είναι Ντόροθι) μοιάζει να θέλει να πιάσει την ευκαιρία που της δίνεται από τα μαλλιά, προκειμένου να βγάλει τα βασικά χρήματα για να επιβιώσει. Τα ελάχιστα τιπς από τους απρόθυμους πελάτες, αρχικά θα την απογοητεύσουν, αφού αλλιώς είχε φανταστεί τα κέρδη, εκθέτοντας σε κοινή θέα το κορμί της. Η γνωριμία της με την παλιά καραβάνα και πραγματική αρτίστα του πόουλ ντάνσινγκ, Ραμόνα Βέγκα, θα την βοηθήσουν να δει το νέο της, ξεχωριστό, επάγγελμα με έναν διαφορετικό αέρα, καθώς οι στοίβες από τα δολάρια θα αρχίσουν να τιγκάρουν τις κρυψώνες της.
Όλα αυτά μέχρι το μοιραίο ξημέρωμα του Σεπτέμβρη του 2008, όταν το οικονομικό κραχ θα σαρώσει το Χρηματιστήριο της μεγαλούπολης, προκαλώντας αλυσιδωτή καταστροφή στους λογαριασμούς των βασικών πελατών των εντυπωσιακών κοριτσιών. Με τις καρέκλες των λαμπερών μαγαζιών να αδειάζουν από κόσμο, ελλείψει χρημάτων, οι στρίπερς θα αναγκαστούν να στραφούν στην καταναγκαστική πορνεία. Ακόμη και σε αυτή την κρίσιμη καμπή, η εύστροφη Ραμόνα θα βρει την λύση. Στοχοποιώντας τους μεγαλοκαρχαρίες της Γουόλ Στριτ, που τα κονόμησαν χοντρά στην ανακατωσούρα, θα στήσει το μεγαλεπήβολο κόλπο της, δημιουργώντας μια ομάδα από πανέτοιμες για τα πάντα, σέξι κοπελιές, που με επιθετική κονσομασιόν, θα τους ναρκώσουν και θα τους φουσκώσουν τις πιστωτικές, προς ίδιον, φυσικά, όφελος!
Και να τα πανάκριβα περιδέραια και να οι τσιντσιλά και να οι πολυτελείς κούρσες, στην υγειά των κορόιδων, που νομίζουν πως τα έριξαν με την αξία τους τα (σιτεμένα) γκομενάκια, στην πραγματικότητα όμως έχουν πέσει θύματα της ίδιας τους της ματαιοδοξίας. Μια του κλέφτη όμως, δυο του κλέφτη, οι αρχές δεν θα αργήσουν να το πάρουν χαμπάρι το κόλπο και κάπως έτσι η κομπανία θα πάρει την άγουσα για το δικαστήριο και κατόπιν για την στενή. Πραγματική η ιστορία που αφηγείται το έργο λοιπόν, βασισμένη στο βιβλίο της Jessica Pressler, The Hustlers At Scores. Δεινής ρεπόρτερ, που κρατά έναν ρόλο συνδετικό στο σενάριο, καθώς υποτίθεται πως τα πάντα αποτελούν αφηγήσεις της Ντέστινυ προς εκείνη, μια δεκαετία μετά το βάπτισμα του πυρός στον μαγικό κόσμο του στριπ τιζ.
Να ξεκαθαρίσω ευθύς, πως η ταινία δεν είναι καθόλου κακή, αντίθετα διαθέτει ένα σαγηνευτικό τέμπο που κρατά τον θεατή της σε ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Είναι όμως υπερβολικά φιλόδοξη για την πραγματική της αξία. Στην πραγματικότητα το φιλμ χωρίζεται σε δύο πράξεις, στην εισαγωγική που αναλύεται διεξοδικά το τι τρέχει πίσω από τις γκλιτεράτες μαρκίζες των ανά την υφήλιο Alcatraz και στην κατοπινή της, όπου παίρνει μπροστά το μεγάλο τρικ των γυναικών, που εκμεταλλεύονται όσο το δυνατόν πιο πολύ το προκλητικό χάρισμα που τους προίκισε η φύση. Εκτιμώ πως όσο η κάμερα εισέρχεται στα άδυτα του στριπ κλαμπ, βουτώντας ανάμεσα στα χύμα μεμέ, στους γλουτούς για κάθε γούστο και στα ακόμη πιο απόκρυφα (για όλους τους άλλους ε? τα spice girls μας δεν έχουν τέτοια ταμπού) φτιάχνεται ένα κάποιο κλίμα, τύπου ντοκιμαντέρ στο εκράν, που κτίζει την βάση για την ίντριγκα που θα επακολουθήσει. Βέβαια μετά από ένα δεκάλεπτο καταιγισμού στρινγκ, στρας, χρυσών μποτικών και μπραζίλιαν, ο κορεσμός επέρχεται πανεύκολα και το ημίγυμνο χάνει τον αρχικό του εντυπωσιασμό.
Με μια επίπεδη ευκολία στην αφήγηση - η συνεσταλμένη κεντρική μας ηρωίδα, έφτασε στον πάτο του βαρελιού πραγματοποιώντας bjs στα κρυφά καμαράκια, ενώ μέχρι τότε την είχαμε περάσει για κοπελούδα του κατηχητικού... - περνάμε στην επανάληψη όπου εκεί ενδεχόμενα χάνεται το μέτρο, ενόσω κόκες, βότκες και βαρβιτουρικά, παίζουν τον ρόλο του φονικού όπλου. Η πρώτη φορά που καταφθάνουν οι sisters κάνει θραύση, τιγκάροντας την οθόνη με wonder bra, η πέμπτη, έκτη, ένατη, οδηγούν το διάβα προς την βαριεστημάρα, αρκούσε έστω και η μία για να αντιληφθούμε την παρανομία. Που οι ζουρλές με τις γούνες, ούτε καν φαντάζονται το έγκλημα που διαπράττουν, κολυμπώντας στα κατοσταδόλαρα, πανεύκολα και χωρίς (λέει το παραμύθι) να ενδώσουν στις ορμές των πλουσίων κυριών. Που το σκριπτ μάλλον τους προμοτάρει ως τους εκμεταλλευτές, τους ζάπλουτους κατέχοντες, που τα θέλει ο πωπός τους, στέλνοντας σιμά τα αρπαχτικά να τους τσακίσουν.
Χάρη στο ταχύτατο και κοφτό μοντάζ, το δίωρο πόνημα της Lorene Scafaria τσουλάει ανεκτά, βοηθά σε αυτό (το σερνικό κυρίως μάτι) το συνεχές γδύσιμο των μελών του αμιγώς θηλυκού καστ. Φάουλ νομίζω πως είναι η επιλογή μιας άσημης στάρλετ όπως η Constance Wu, που δεν πετυχαίνει να σηκώσει ποτέ το ειδικό βάρος του αβανταδόρικου ρόλου της Ντέστινυ. Καλά, για νέα Lucy Liu όπως την προτάσσουν κάποιες σκόρπιες ατάκες, ούτε καν. Αντίθετα η JLO, στην υποστήριξη, ορίζει ακριβώς εκείνο το καθηλωτικό που μας είχε υποσχεθεί εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, που έχει αρχίσει να πετά σκόρπια τα ρουχαλάκια της πέρα δώθε. Να της το πούμε ακόμη μια να της φύγει η ανασφάλεια? Μπράβο Τζενάκι από το Μπλοκ, για τα πενήντα σου τα έτη, μια χαρά κορμάρα διαθέτεις, σκίζεις. Το κακό είναι πως, τουλάχιστον ως σόου γούμαν, το ταλέντο της Λατίνας είναι αδιαμφισβήτητο. Δεν είναι κρίμα να το ξοδεύει ερχόμενη σε ρήξη με τις νεότερες της αρτίστες, επιδιδόμενη σε μια κόντρα ξεκωλέ κι όπου μας βγάλει? Φυσικά και είναι.
Τουλάχιστον εδώ η Lopez κάνει το κομμάτι της - νομίζω πως δεν πηγαίνει παραπέρα, τι άλλο να αφαιρέσει πια? - δημιουργώντας μια συμμορία αλαφροντυμένων μεγαλοκοπέλων που πραγματοποιούν, αγνοία κινδύνου, το heist της ζωής τους. Πόσο γρήγορα θα ξεχαστεί? Όσο ταχύτατα λησμονήθηκε και το προ Χριστού Striptease της Demi, που το λιγουρευόμασταν πριν την κυκλοφορία του επί πολλούς, πολλούς μήνες. Καλή ώρα...
Όλα αυτά μέχρι το μοιραίο ξημέρωμα του Σεπτέμβρη του 2008, όταν το οικονομικό κραχ θα σαρώσει το Χρηματιστήριο της μεγαλούπολης, προκαλώντας αλυσιδωτή καταστροφή στους λογαριασμούς των βασικών πελατών των εντυπωσιακών κοριτσιών. Με τις καρέκλες των λαμπερών μαγαζιών να αδειάζουν από κόσμο, ελλείψει χρημάτων, οι στρίπερς θα αναγκαστούν να στραφούν στην καταναγκαστική πορνεία. Ακόμη και σε αυτή την κρίσιμη καμπή, η εύστροφη Ραμόνα θα βρει την λύση. Στοχοποιώντας τους μεγαλοκαρχαρίες της Γουόλ Στριτ, που τα κονόμησαν χοντρά στην ανακατωσούρα, θα στήσει το μεγαλεπήβολο κόλπο της, δημιουργώντας μια ομάδα από πανέτοιμες για τα πάντα, σέξι κοπελιές, που με επιθετική κονσομασιόν, θα τους ναρκώσουν και θα τους φουσκώσουν τις πιστωτικές, προς ίδιον, φυσικά, όφελος!
Και να τα πανάκριβα περιδέραια και να οι τσιντσιλά και να οι πολυτελείς κούρσες, στην υγειά των κορόιδων, που νομίζουν πως τα έριξαν με την αξία τους τα (σιτεμένα) γκομενάκια, στην πραγματικότητα όμως έχουν πέσει θύματα της ίδιας τους της ματαιοδοξίας. Μια του κλέφτη όμως, δυο του κλέφτη, οι αρχές δεν θα αργήσουν να το πάρουν χαμπάρι το κόλπο και κάπως έτσι η κομπανία θα πάρει την άγουσα για το δικαστήριο και κατόπιν για την στενή. Πραγματική η ιστορία που αφηγείται το έργο λοιπόν, βασισμένη στο βιβλίο της Jessica Pressler, The Hustlers At Scores. Δεινής ρεπόρτερ, που κρατά έναν ρόλο συνδετικό στο σενάριο, καθώς υποτίθεται πως τα πάντα αποτελούν αφηγήσεις της Ντέστινυ προς εκείνη, μια δεκαετία μετά το βάπτισμα του πυρός στον μαγικό κόσμο του στριπ τιζ.
Να ξεκαθαρίσω ευθύς, πως η ταινία δεν είναι καθόλου κακή, αντίθετα διαθέτει ένα σαγηνευτικό τέμπο που κρατά τον θεατή της σε ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Είναι όμως υπερβολικά φιλόδοξη για την πραγματική της αξία. Στην πραγματικότητα το φιλμ χωρίζεται σε δύο πράξεις, στην εισαγωγική που αναλύεται διεξοδικά το τι τρέχει πίσω από τις γκλιτεράτες μαρκίζες των ανά την υφήλιο Alcatraz και στην κατοπινή της, όπου παίρνει μπροστά το μεγάλο τρικ των γυναικών, που εκμεταλλεύονται όσο το δυνατόν πιο πολύ το προκλητικό χάρισμα που τους προίκισε η φύση. Εκτιμώ πως όσο η κάμερα εισέρχεται στα άδυτα του στριπ κλαμπ, βουτώντας ανάμεσα στα χύμα μεμέ, στους γλουτούς για κάθε γούστο και στα ακόμη πιο απόκρυφα (για όλους τους άλλους ε? τα spice girls μας δεν έχουν τέτοια ταμπού) φτιάχνεται ένα κάποιο κλίμα, τύπου ντοκιμαντέρ στο εκράν, που κτίζει την βάση για την ίντριγκα που θα επακολουθήσει. Βέβαια μετά από ένα δεκάλεπτο καταιγισμού στρινγκ, στρας, χρυσών μποτικών και μπραζίλιαν, ο κορεσμός επέρχεται πανεύκολα και το ημίγυμνο χάνει τον αρχικό του εντυπωσιασμό.
Με μια επίπεδη ευκολία στην αφήγηση - η συνεσταλμένη κεντρική μας ηρωίδα, έφτασε στον πάτο του βαρελιού πραγματοποιώντας bjs στα κρυφά καμαράκια, ενώ μέχρι τότε την είχαμε περάσει για κοπελούδα του κατηχητικού... - περνάμε στην επανάληψη όπου εκεί ενδεχόμενα χάνεται το μέτρο, ενόσω κόκες, βότκες και βαρβιτουρικά, παίζουν τον ρόλο του φονικού όπλου. Η πρώτη φορά που καταφθάνουν οι sisters κάνει θραύση, τιγκάροντας την οθόνη με wonder bra, η πέμπτη, έκτη, ένατη, οδηγούν το διάβα προς την βαριεστημάρα, αρκούσε έστω και η μία για να αντιληφθούμε την παρανομία. Που οι ζουρλές με τις γούνες, ούτε καν φαντάζονται το έγκλημα που διαπράττουν, κολυμπώντας στα κατοσταδόλαρα, πανεύκολα και χωρίς (λέει το παραμύθι) να ενδώσουν στις ορμές των πλουσίων κυριών. Που το σκριπτ μάλλον τους προμοτάρει ως τους εκμεταλλευτές, τους ζάπλουτους κατέχοντες, που τα θέλει ο πωπός τους, στέλνοντας σιμά τα αρπαχτικά να τους τσακίσουν.
Χάρη στο ταχύτατο και κοφτό μοντάζ, το δίωρο πόνημα της Lorene Scafaria τσουλάει ανεκτά, βοηθά σε αυτό (το σερνικό κυρίως μάτι) το συνεχές γδύσιμο των μελών του αμιγώς θηλυκού καστ. Φάουλ νομίζω πως είναι η επιλογή μιας άσημης στάρλετ όπως η Constance Wu, που δεν πετυχαίνει να σηκώσει ποτέ το ειδικό βάρος του αβανταδόρικου ρόλου της Ντέστινυ. Καλά, για νέα Lucy Liu όπως την προτάσσουν κάποιες σκόρπιες ατάκες, ούτε καν. Αντίθετα η JLO, στην υποστήριξη, ορίζει ακριβώς εκείνο το καθηλωτικό που μας είχε υποσχεθεί εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, που έχει αρχίσει να πετά σκόρπια τα ρουχαλάκια της πέρα δώθε. Να της το πούμε ακόμη μια να της φύγει η ανασφάλεια? Μπράβο Τζενάκι από το Μπλοκ, για τα πενήντα σου τα έτη, μια χαρά κορμάρα διαθέτεις, σκίζεις. Το κακό είναι πως, τουλάχιστον ως σόου γούμαν, το ταλέντο της Λατίνας είναι αδιαμφισβήτητο. Δεν είναι κρίμα να το ξοδεύει ερχόμενη σε ρήξη με τις νεότερες της αρτίστες, επιδιδόμενη σε μια κόντρα ξεκωλέ κι όπου μας βγάλει? Φυσικά και είναι.
Τουλάχιστον εδώ η Lopez κάνει το κομμάτι της - νομίζω πως δεν πηγαίνει παραπέρα, τι άλλο να αφαιρέσει πια? - δημιουργώντας μια συμμορία αλαφροντυμένων μεγαλοκοπέλων που πραγματοποιούν, αγνοία κινδύνου, το heist της ζωής τους. Πόσο γρήγορα θα ξεχαστεί? Όσο ταχύτατα λησμονήθηκε και το προ Χριστού Striptease της Demi, που το λιγουρευόμασταν πριν την κυκλοφορία του επί πολλούς, πολλούς μήνες. Καλή ώρα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική