Κοίτα να δεις, ο καθείς με τις γλυκιές του αδυναμίες. Κάποιοι εξ’ημών ασούμε, παθαίνουμε ζάχαρο με τη Renee Zellweger. You had me at hello από το Jerry Maguire που λένε. Μετά από το οσκαράκι στο Cold Mountain (εληστεύθη στο Chicago) η Ρενέ έμπλεξε σε βαθμό κακουργήματος με κακή διαβίωση, κάτι που ήταν παραπάνω από εμφανές όπου χρειάστηκε να παρουσιάσει βραβείο πριν από μερικά χρόνια. Αποσύρθηκε, άλλαξε στυλ (κράξιμο στα μήντια για λίφτιν που εξαφάνισε τα ροδαλά της μάγουλα), 50ρισε και επέστρεψε θριαμβευτικά με τη βιογραφική ταινία για τη Judy Garland. Τη θεά Somewhere Over the Rainbow που από δυο χρονώνε έζησε μια βιασθείσα παιδική ηλικία στο Hollywood παίζοντας την αμέρικαζ σουήτχαρτ. Οι εξαρτήσεις της, οι 5 γάμοι, η κατάρα να δουλεύει για να ξαναδεί τα μικρά της παιδιά μέχρι και έξι μήνες πριν το θάνατό της μόλις στα 47, είναι υλικό ολκής μαστορεμένο από τον Rupert Goold (Macbeth, 2011)και παιγμένο / τραγουδισμένο τόσο υπέροχα από τη Zellweger, στο βαθμό που τη βλέπω να παίζει χωρίς αντίπαλο φέτος, σε τούτο το φιλμ αντίστοιχης υφολογίας του προπέρσινου Films Stars Don’t Die in Liverpool με την Anette Benning.
Ο Noah Baumbach με τις δικές του Σκηνές Από Ένα Γάμο, το Marriage Story, δείχνει με έντονα αυτοβιογραφικό τρόπο τη δική του ωρίμανση ως συγγραφέα/σκηνοθέτη να διαγράφει έναν τέλειο κύκλο από το κλασικό του breakthrough The Squid And The Whale (2005). Καθοδηγεί ένα killer cast (Adam Driver, Scarlett Johansson, Laura Dern, Alan Alda) που πιθανότατα θα κάνει περαντζάδα από όλα τα σημαντικά βραβεία, πατώντας σε διαλόγους / σήμα κατατεθέν του ιντελέκτουαλ δημιουργού, χωρίς όμως να χάνουν σε φυσικότητα και κυρίως συναισθηματικό φορτίο. Το σημερινό Κρέιμερ Εναντίον Κρέιμερ, ενδείκνυται στους -αντάρηδες με προβλήματα γάμου, τουτέστιν σε όλους. Η διάσημη συμβία του Greta Gerwig (με την οποία καλωσόρισαν το πρώτο τους παιδί μετά από μια 10ετία μαζί μέσα στη χρονιά), βγάζει το πολυαναμενόμενο Little Women με Ρόουαν - Σαλαμέ και δεν αποκλείεται να έχουμε οικογενειακή διαμάχη το Φλεβάρη στα όσκαρς.
Ο Rian Johnson (Looper) αφού τα λούστηκε μια καλή από τους Star Wars fans για το Last Jedi (αδίκως), το γυρνά σε murder mystery who dunnit με το Knives Out, όπου το καταδιασκέδασα, ομολογώντας στη έξοδο όταν ρωτήθηκα από την publicist. Γιατί; Απλούστατα, διότι τουτονί το πόνημα έχει νεύρο, ρυθμό, αυτοϋπονομευτικό χιούμορ, ειδικότερα στο πρόσωπο του Daniel Craig στο ρόλο ενός γκούφη Ηρακλή - τύπου - Πουαρό. Λαμπρό καστ με Jamie Lee Curtis, Christopher Plummer, Michael Shannon, Don Johnson και Chris Evans σε ρόλο badboy (επιτέλους). Από τις ταινίες που λείπουν στην ενήλικη κινηματογραφική έξοδο.
Πριν από τα βαριά πυροβολικά Ford Vs Ferrari και Joker είπα να το σουλατσάρω, ανιχνεύοντας τα vibes του φετινού Φεστιβάλ. Πέρασα (καινοφανές) από τη Digital Screen Library και ψιλοτσαντίστηκα γιατί δεν ήταν μέχρι στιγμής διαθέσιμο το Entwined του δικού μας Νικολακάκη. Τσεκάρησα όμως δυο θρησκευτικής θεματολογίας, το σουηδέζικο Disco και το πολωνέζικο Corpus Christi, αμφότερες δουλειές νέων κινηματογραφιστών που στέκονται στο ύψος των περιστάσεων με πιο έντονα δραματουργικό το δεύτερο. Στο κατόπι άντεξα στη θέαση του The Painted Bird μια αδυσώπητη κινηματογραφική καταγραφή των θηριωδιών του σταλινικού σοβιετικού στρατού στην ανατολική Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με εκπληκτικά ημισκιασμένη φωτογραφία και έντονο επηρεασμό από Ταρκόφσκι μέχρι Μπέλα Ταρ. Για να φτάσω στο φετινό The Disaster Artist, γραμμένο από τη συγγραφική ομάδα του Ed Wood, My Name Is Dolemite το οποίο φιλοδοξεί να επαναφέρει τον επιτέλους ανανήψαντα Eddie Murphy στη βραβευτική συζήτηση, μετά την υποψηφιότητά του στο Dreamgirls, ήττα που του κόστισε τόσο ώστε να αποχωρήσει από την Απονομή όταν δεν άκουσε το όνομά του στο άνοιγμα του φακέλου. Τι άλλο; Οι πολυπληθείς θαυμαστές της Nicole Kidman μην κάνουν όρεξη αφού το Goldfinch πάτωσε σύμφωνα με την πρώτη κριτική του υποδοχή, ενώ τέλος το Jojo Rabbit, παρά τα μελιστάλαχτα αντιρατσιστικά μηνύματα του Νεοζηλανδού Taika Waititi (Hunt for the Wilder People) πέρασε και δεν πολιοακούμπησε, κυρίως λόγω του ευρήματος του σκηνοθέτη να παίξει ο ίδιος το ρόλο του Αδόλφου Χίτλερ ως φανταστικού φίλου του μικρού Jojo.
Το Ford Vs Ferrari είναι ακόμη μια ανδρική ταινία από τον μαγκιώρο James Mangold (Walk the Line, Logan) και χωρίς δισταγμό την ξεχωρίζω ως την πιο γνήσια, παλιά και πιστή χολυγουντιανή συνταγή ταινίας δράσης, εφέτο, με έμφαση στον ηρωισμό των χαρακτήρων της. Το δίδυμο Matt Damon – Christian Bale (αυτός, ο χαμαιλέων) πείθει τον θεατή να αφεθεί σε μια σειρά χορταστικών αγώνων ταχύτητας όπου η εμμονή στο ξεπέρασμα των ορίων ανθρώπου και μονοθεσίων αγωνιστικών αυτοκινήτων συναντά υψηλά στάνταρντς παραγωγής και το κλείσιμο - σφραγίδα του Mangold που δεν αρέσκεται σε happy endings. Σκέψου το σαν το Rush (2013) με τον Christian Bale ως bonus, επιτέλους πιο κοντά από ποτέ στο κανονικό του αξάν.
Τρώγομαι ασύστολα εδωνά στο κλείσιμο να μιλήσω για την ταινία που έχει αναστατώσει τον πλανήτη, αυτή που προχωρά ευθυτενώς καβάλα στο Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας πιλαλώντας ίσαμε το μεγάλο χρυσό αγαλματίδιο στο Los Angeles. To Joker είναι η ανατρεπτικότερη comic book origins ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Όταν ο Nolan rebootάρησε τον Batman έπιασε ταβάνι με τον Dark Knight και τον μακαρίτη Heath Ledger ως αδυσώπητα μανιότρελο Joker. Εδώ ο Todd Phillips (ναι ρε, του ταπεινού καλλιτεχνικά The Hangover) προσλαμβάνει τον καλύτερο ηθοποιό του πλανήτη, κολλητό του Ledger, Joaquin Phoenix και αρχίζει να κλείνει πονηρά το μάτι σε ρυθμό ρεβόλβερ. Ταξιτζής, Ο Βασιλιάς της Κωμωδίας και φαταλισμός, incel ιδεολογία στην Τραμπ εποχή όπου ο Εχθρός βρίσκεται εξίσου αντάμα με την Εξουσία όσο και έναντι σε αυτή. Ο ξεφτιλισμένος, κακοποιημένος, τρελός και φαρμακωμένος Joker είναι η συντεθλιμμένη ατομική ελευθερία από την κονιορτοποίηση της συστηματοποιημένης επιβολής. Παλιάτσος και αποπαίδι, απόλυτα κακός γιατί δεν υπάρχει τίποτε να χάσει. Η πιο καλοφτιαγμένη, οδυνηρά ενοχλητική ιδεολογικά, βαριά και ασήκωτη ταινία της χρονιάς ως τα σήμερα, φτηνή και νιχιλιστική με τον Joaquin στο χορό του θανάτου, παρουσιάζοντας ένα χαρμάνι best of από τα ερμηνευτικά του κατορθώματα στα The Master και You Were Never Really Here.
Στα αλήθεια δεν ξέρω αν θα ξαναγράψω για σούμα και μαντεψιές πριν από την Απονομή του Grolsch People’s Choice Award το πρωί της Κυριακής 15 Σεπτέμβρη. Σε μια όχι τόσο σπουδαία ποιοτικά χρονιά τα Knives Out, Two Popes και Waves έκαναν σαφέστατη αίσθηση. Αν πάλι το Joker κερδίσει, τότε...καταλαβούγκως έι;
Ο Rian Johnson (Looper) αφού τα λούστηκε μια καλή από τους Star Wars fans για το Last Jedi (αδίκως), το γυρνά σε murder mystery who dunnit με το Knives Out, όπου το καταδιασκέδασα, ομολογώντας στη έξοδο όταν ρωτήθηκα από την publicist. Γιατί; Απλούστατα, διότι τουτονί το πόνημα έχει νεύρο, ρυθμό, αυτοϋπονομευτικό χιούμορ, ειδικότερα στο πρόσωπο του Daniel Craig στο ρόλο ενός γκούφη Ηρακλή - τύπου - Πουαρό. Λαμπρό καστ με Jamie Lee Curtis, Christopher Plummer, Michael Shannon, Don Johnson και Chris Evans σε ρόλο badboy (επιτέλους). Από τις ταινίες που λείπουν στην ενήλικη κινηματογραφική έξοδο.
Πριν από τα βαριά πυροβολικά Ford Vs Ferrari και Joker είπα να το σουλατσάρω, ανιχνεύοντας τα vibes του φετινού Φεστιβάλ. Πέρασα (καινοφανές) από τη Digital Screen Library και ψιλοτσαντίστηκα γιατί δεν ήταν μέχρι στιγμής διαθέσιμο το Entwined του δικού μας Νικολακάκη. Τσεκάρησα όμως δυο θρησκευτικής θεματολογίας, το σουηδέζικο Disco και το πολωνέζικο Corpus Christi, αμφότερες δουλειές νέων κινηματογραφιστών που στέκονται στο ύψος των περιστάσεων με πιο έντονα δραματουργικό το δεύτερο. Στο κατόπι άντεξα στη θέαση του The Painted Bird μια αδυσώπητη κινηματογραφική καταγραφή των θηριωδιών του σταλινικού σοβιετικού στρατού στην ανατολική Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με εκπληκτικά ημισκιασμένη φωτογραφία και έντονο επηρεασμό από Ταρκόφσκι μέχρι Μπέλα Ταρ. Για να φτάσω στο φετινό The Disaster Artist, γραμμένο από τη συγγραφική ομάδα του Ed Wood, My Name Is Dolemite το οποίο φιλοδοξεί να επαναφέρει τον επιτέλους ανανήψαντα Eddie Murphy στη βραβευτική συζήτηση, μετά την υποψηφιότητά του στο Dreamgirls, ήττα που του κόστισε τόσο ώστε να αποχωρήσει από την Απονομή όταν δεν άκουσε το όνομά του στο άνοιγμα του φακέλου. Τι άλλο; Οι πολυπληθείς θαυμαστές της Nicole Kidman μην κάνουν όρεξη αφού το Goldfinch πάτωσε σύμφωνα με την πρώτη κριτική του υποδοχή, ενώ τέλος το Jojo Rabbit, παρά τα μελιστάλαχτα αντιρατσιστικά μηνύματα του Νεοζηλανδού Taika Waititi (Hunt for the Wilder People) πέρασε και δεν πολιοακούμπησε, κυρίως λόγω του ευρήματος του σκηνοθέτη να παίξει ο ίδιος το ρόλο του Αδόλφου Χίτλερ ως φανταστικού φίλου του μικρού Jojo.
Το Ford Vs Ferrari είναι ακόμη μια ανδρική ταινία από τον μαγκιώρο James Mangold (Walk the Line, Logan) και χωρίς δισταγμό την ξεχωρίζω ως την πιο γνήσια, παλιά και πιστή χολυγουντιανή συνταγή ταινίας δράσης, εφέτο, με έμφαση στον ηρωισμό των χαρακτήρων της. Το δίδυμο Matt Damon – Christian Bale (αυτός, ο χαμαιλέων) πείθει τον θεατή να αφεθεί σε μια σειρά χορταστικών αγώνων ταχύτητας όπου η εμμονή στο ξεπέρασμα των ορίων ανθρώπου και μονοθεσίων αγωνιστικών αυτοκινήτων συναντά υψηλά στάνταρντς παραγωγής και το κλείσιμο - σφραγίδα του Mangold που δεν αρέσκεται σε happy endings. Σκέψου το σαν το Rush (2013) με τον Christian Bale ως bonus, επιτέλους πιο κοντά από ποτέ στο κανονικό του αξάν.
Τρώγομαι ασύστολα εδωνά στο κλείσιμο να μιλήσω για την ταινία που έχει αναστατώσει τον πλανήτη, αυτή που προχωρά ευθυτενώς καβάλα στο Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας πιλαλώντας ίσαμε το μεγάλο χρυσό αγαλματίδιο στο Los Angeles. To Joker είναι η ανατρεπτικότερη comic book origins ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Όταν ο Nolan rebootάρησε τον Batman έπιασε ταβάνι με τον Dark Knight και τον μακαρίτη Heath Ledger ως αδυσώπητα μανιότρελο Joker. Εδώ ο Todd Phillips (ναι ρε, του ταπεινού καλλιτεχνικά The Hangover) προσλαμβάνει τον καλύτερο ηθοποιό του πλανήτη, κολλητό του Ledger, Joaquin Phoenix και αρχίζει να κλείνει πονηρά το μάτι σε ρυθμό ρεβόλβερ. Ταξιτζής, Ο Βασιλιάς της Κωμωδίας και φαταλισμός, incel ιδεολογία στην Τραμπ εποχή όπου ο Εχθρός βρίσκεται εξίσου αντάμα με την Εξουσία όσο και έναντι σε αυτή. Ο ξεφτιλισμένος, κακοποιημένος, τρελός και φαρμακωμένος Joker είναι η συντεθλιμμένη ατομική ελευθερία από την κονιορτοποίηση της συστηματοποιημένης επιβολής. Παλιάτσος και αποπαίδι, απόλυτα κακός γιατί δεν υπάρχει τίποτε να χάσει. Η πιο καλοφτιαγμένη, οδυνηρά ενοχλητική ιδεολογικά, βαριά και ασήκωτη ταινία της χρονιάς ως τα σήμερα, φτηνή και νιχιλιστική με τον Joaquin στο χορό του θανάτου, παρουσιάζοντας ένα χαρμάνι best of από τα ερμηνευτικά του κατορθώματα στα The Master και You Were Never Really Here.
Στα αλήθεια δεν ξέρω αν θα ξαναγράψω για σούμα και μαντεψιές πριν από την Απονομή του Grolsch People’s Choice Award το πρωί της Κυριακής 15 Σεπτέμβρη. Σε μια όχι τόσο σπουδαία ποιοτικά χρονιά τα Knives Out, Two Popes και Waves έκαναν σαφέστατη αίσθηση. Αν πάλι το Joker κερδίσει, τότε...καταλαβούγκως έι;
gaRis
