Παρά τον ετήσιο κατακλυσμό των τριακοσίων (και βάλε) φιλμς κάθε είδους και διαμετρήματος όπως και την παγκοσμίου κλίμακος χωρών προέλευσης (ογδόντα και ξαναβάλε), το TIFF19 φέτο επιχειρεί την επιστροφή στις ρίζες με ντόπιο τάλαντο και opening film εβραιοκαναδού ντοκιμαντερίστα (πρωτιά στα χρονικά), με αντικείμενο τον ροκά σούπερ σταρ και γεννημένο στο Six Nations, frontman των TheBand, Robbie Robertson. To Once Were Brothers: Robbie Robertson and The Band του Daniel Roher ανθολογεί από Springsteen, Clapton, Scorsese, (παραγωγός εδώ και παρόντας στην πρεμιέρα) μέχρι Van Morrison και Peter Gabriel. Μια σαραντάρα έτη μετά το The Last Waltz, o Robbie είναι ένας διανοούμενος του rock και το έργο του Roher αξιοσημείωτο στη διασκευή της προ 3ετίας αυτοβιογραφίας του πρώτου με τον τίτλο Testimony: A Memoir. Για όσους κάποτε ξεροστάλιαζαν με το περιοδικό Rolling Stone (μέχρι και τη δεκαετία του 90 για να κρίνω εξ’ ιδίων τα αλλότρια), οι ταινίες για τη δυναμική των μελών μπαντών μεγάλης εμβέλειας ήταν πάντοτε η ένοχη απόλαυση. Εδώ προσθέτεις και την ιστορική αξία του εγχειρήματος, γιατί, (πτου) κακά τα ψέμματα αλλά 50 χρόνια μετά το Woodstock η ροκιά είναι πλέον μουσειακό είδος.
Όσο κι αν νεωτερίζεται το Φεστιβάλι, το πρώτο 2ήμερο παραμένει παραδοσιακά δυο οπλισμένες Cannes. Αυτή τη φορά, η εσοδεία είναι λίαν ικανοποιητική, αν κρίνουμε από την ηχηρώς θετική υποδοχή των καραγκαγκάν τίτλων του φετινού Μαγιού: Εκκινώντας από το Parasite (Gisaengchung) του Bong Joon Ho, ο οποίος έσπασε το ρόδι για την Κορέα αποσπώντας με την πανέξυπνη αστική του σάτιρα τον Φοίνικα από τον πρόεδρα Αλεχάντρο Ινιαρίτου. Μια αιμοδιψής φάρσα ανατροπής της απατηλής μπουρζουαζί, καμωμένη για υπερατλαντικά βραβευτικά ταξίδια σε ξενόγλωσσο, ταινία και σενάριο. Ο νεο-χριστιανός Τέρρυ Μάλικ, μετά το θριαμβευτικό Tree of Life, βούλιαξε στην καλλιτεχνικά ανύπαρκτη αδολεσχία με κάτι αλήστου To the Wonder (2013) και τοιαύτα, όμως εντέλει (πάντα με μια τουλάχιστον έξτρα ώρα επαναλαμβανόμενα πλάνα που γλίστρησαν στη μονταζιέρα) το A Hidden Life (με τα στερνά πλάνα του πρόσφατα αναχωρήσαντος Bruno Ganz) έχει αυτό το αιθέρια χορταστικό πλανάρισμα των φυσικών τοπίων (ναι ρε, βουνά, ναι βουνά, έχεις κανά πρόβλημα;) και τη γνωστή προβληματική Πίστης εναντίον Θρησκείας που στοιχειώνει τον καλλιτέχνη την τελευταία 20ετία.
Μια μικρή αποκάλυψη είναι το Portrait of a Lady on Fire της Celine Sciamma (Girlhood) που μπλέκει ζωγραφική με λεσβιακό ειδύλλιο σε μια εκδοχή Roman Holiday συναντά το παθιασμένο βλέμμα του Blue Is The Warmest Color στη Γαλλία του 18ου αιώνα. Εμφανής η προσπάθεια της Sciamma να διαδηλώσει τη γυναικεία σεξουαλική αφύπνιση σε μια εποχή αυστηρά ανδροκρατούμενη, κίνηση που βρίσκει εύκολα ανταπόκριση στο σημερινό woke και gender fluid φιλοθεάμον. Η αταξική μητριαρχική ουτοπία στα κυματοδαρμένα τοπία είναι μια ικανή καλλιτεχνική ονείρωξη που έκανε αίσθηση στο φεστιβαλικό κοινό, ιδιαίτερα των σινεκριτικών που γουλάρουν γαλλικό τζιβιτζιλίκι με το ουισκάκι ανά χείρας. Και μια που πιάσαμε τα κύματα, μάλλον ευρέθη το καινούργιο Moonlight για την A24, με το Waves (σημειωτέον ότι μαζί με το ως ανωτέρω Portrait και το Parasite στρογγυλοκάθονται στο απόλυτο 100% Fresh στο RT) του Trey Edward Shultsο οποίος μόλις έπιασε τα τριάντα του έχοντας προίκα το σενάριο του It Comes at Night (2017). Οικογενειακό δράμα ερμηνειών που σιμώνει τις εντάσεις στη Magnolia του PTA με το λυρισμό του American Honey, έχει όντως σηκώσει κύματα ιαχών που αντηχούν ίσαμε το People’s Choice Award της 15/09.
Όσοι με διαβάζετε είμαι σεσημασμένος: Αγαπώ το σινεμά του Robert Eggers όπως μας το συνέστησε με το μαγευτικό The Witch. Με το The Lighthouse η New England ανθρωπογεωγραφία του μεταφυσικού τρόμου φωτίζει με το ασπρόμαυρο του γερμανικού εξπρεσιονισμού δυο σκιαχτικές θαλασσοδαρμένες φιγούρες που λες ξεπήδησαν από το Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ. Ο Γουίλεμ Νταφόου, στο υπερθετικό σερί μετά το Florida Project κι ως Van Gogh, είναι εξαφανισμένος στο ρόλο του καπετάνιου ενώ ο κατά δήλωση ηθοποιός Rob Pattinson εδώ μεταποιείται σε φιγούρα του βωβού ως μούτσος για καντάρια βραβείων. Η μεγαλεπήβολη αισθητική συναντά την άξαφνη, την αδόκητη τρέλα και κάπου σε τούτο το σημείο σταματώ το ρέηβ ώστε να αναλάβω δυνάμεις για ένα ΣΚ πλήρες κινηματογραφικής όσφρησης στις ατέλειωτες ουρές των φεστιβαλικών βένιουζ. Καλή μου δύναμη κι ευχαριστώ τα μάλα.
Μια μικρή αποκάλυψη είναι το Portrait of a Lady on Fire της Celine Sciamma (Girlhood) που μπλέκει ζωγραφική με λεσβιακό ειδύλλιο σε μια εκδοχή Roman Holiday συναντά το παθιασμένο βλέμμα του Blue Is The Warmest Color στη Γαλλία του 18ου αιώνα. Εμφανής η προσπάθεια της Sciamma να διαδηλώσει τη γυναικεία σεξουαλική αφύπνιση σε μια εποχή αυστηρά ανδροκρατούμενη, κίνηση που βρίσκει εύκολα ανταπόκριση στο σημερινό woke και gender fluid φιλοθεάμον. Η αταξική μητριαρχική ουτοπία στα κυματοδαρμένα τοπία είναι μια ικανή καλλιτεχνική ονείρωξη που έκανε αίσθηση στο φεστιβαλικό κοινό, ιδιαίτερα των σινεκριτικών που γουλάρουν γαλλικό τζιβιτζιλίκι με το ουισκάκι ανά χείρας. Και μια που πιάσαμε τα κύματα, μάλλον ευρέθη το καινούργιο Moonlight για την A24, με το Waves (σημειωτέον ότι μαζί με το ως ανωτέρω Portrait και το Parasite στρογγυλοκάθονται στο απόλυτο 100% Fresh στο RT) του Trey Edward Shultsο οποίος μόλις έπιασε τα τριάντα του έχοντας προίκα το σενάριο του It Comes at Night (2017). Οικογενειακό δράμα ερμηνειών που σιμώνει τις εντάσεις στη Magnolia του PTA με το λυρισμό του American Honey, έχει όντως σηκώσει κύματα ιαχών που αντηχούν ίσαμε το People’s Choice Award της 15/09.
Όσοι με διαβάζετε είμαι σεσημασμένος: Αγαπώ το σινεμά του Robert Eggers όπως μας το συνέστησε με το μαγευτικό The Witch. Με το The Lighthouse η New England ανθρωπογεωγραφία του μεταφυσικού τρόμου φωτίζει με το ασπρόμαυρο του γερμανικού εξπρεσιονισμού δυο σκιαχτικές θαλασσοδαρμένες φιγούρες που λες ξεπήδησαν από το Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ. Ο Γουίλεμ Νταφόου, στο υπερθετικό σερί μετά το Florida Project κι ως Van Gogh, είναι εξαφανισμένος στο ρόλο του καπετάνιου ενώ ο κατά δήλωση ηθοποιός Rob Pattinson εδώ μεταποιείται σε φιγούρα του βωβού ως μούτσος για καντάρια βραβείων. Η μεγαλεπήβολη αισθητική συναντά την άξαφνη, την αδόκητη τρέλα και κάπου σε τούτο το σημείο σταματώ το ρέηβ ώστε να αναλάβω δυνάμεις για ένα ΣΚ πλήρες κινηματογραφικής όσφρησης στις ατέλειωτες ουρές των φεστιβαλικών βένιουζ. Καλή μου δύναμη κι ευχαριστώ τα μάλα.
gaRis
