Ο Φιλοξενούμενος
του Duccio Chiarini. Με τους Daniele Parisi, Sylvia d’Amico, Mivia Marigliano, Sergio Peirattini, Daniele Natali, Thony, Anna Bellato.
40 / 40
του zerVo (@moviesltd) 
Όχι, δέκα χρόνια μετά το πέρασμα μου από την στοχοποιημένη εποχή που εμφανίζεται η διαβόητη κρίση μέσης ηλικίας, θα πρέπει να ομολογήσω πως δεν θυμάμαι κάποιο στοιχείο αρνητισμού που να στοίχειωσε στην καθημερινότητα μου. Σε βαθμό που να μην κατανοώ καν την συγκεκριμένη έννοια, η οποία προκαλεί πανικό σε όσους διάγουν την συγκεκριμένη ηλικία. Για κάποιους βέβαια, όπως, άπαντες, οι ήρωες της ιστορίας που θα παρακολουθήσουμε, μάλλον αποτελεί μια σπουδαία δικαιολογία, για να οδηγούνται διαρκώς στην γκρίνια, τα παράπονα, την αμφισβήτηση, την ανασφάλεια, τον αρνητισμό. Σέβομαι πως μπορεί να είναι κτυπημένοι από την (όποια) mid life crisis, αν και πιο πολύ πιστεύω όμως πως μέσω αυτής παίρνουν άλλοθι για μια στάση που δεν συνάδει με τα, αρκετά για να λειτουργούν ακόμη σαν παιδαρέλια, χρόνια τους.
Παρά ένα σαράντα Μάηδες μετράει ο Γκουίντο, συγγραφέας βιογραφιών σημαντικών φιλοσόφων και ενίοτε αναπληρωτής καθηγητής φιλολογίας σε κολέγιο και ακόμη δεν έχει κάνει το μεγάλο βήμα στην ζωή του για να νοικοκυρευτεί. Όχι πως δεν το επιζητά ο ίδιος δηλαδή, αφού ένα παιδάκι για εκείνον ετούτη την ώρα θα έμοιαζε με βάλσαμο, αλλά σε αυτή του την επιθυμία βρίσκει σθεναρή αντίσταση από την καλή του, την Κιάρα, ξεναγό σε μουσεία, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η καριέρα της και το πως θα μετοικήσει στην Νέα Γη, ανοίγοντας τα φτερά της σε μια πιο σπουδαία αγορά από την στείρα ιταλιάνικη. Εξού και το γεγονός πως θα ζητήσει από τον φουκαριάρη άντρα, να διακόψουν την σχέση τους για λίγο, προκειμένου εκείνη να "μείνει για ελάχιστο καιρό μόνη της, να σκεφτεί και να του ανακοινώσει την απόφαση της για το μέλλον τους"...
Έχοντας μείνει δίχως σπιτικό και συνεπώς που την κεφαλή κλίνη, ο κακόμοιρος Γκουίντο θα ξεκινήσει μια Οδύσσεια περιπλάνησης στις οικίες συγγενών και φίλων, που θα δείξουν πρόθυμοι να να τον φιλοξενήσουν για όσο διάστημα χρειαστεί. Κάθε βράδυ όμως, θα συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο πως οι γνωστοί του αντιμετωπίζουν ακόμη περισσότερα ζόρια από τον ίδιο, ακόμη κι αν δείχνουν τρισευτυχισμένοι και συναισθηματικά υγιείς. Κάτι που ισχύει τόσο για τους γονείς του, μιας και κανείς τους δεν έχει ξεπεράσει την ερωτική απιστία του μπαμπά, όσο και για τα δύο ζευγάρια των κολλητών του φίλων, της συναδέλφου του Λουτσία, που ούσα έγκυος στο δεύτερο παιδί της με τον Πιέτρο, ετοιμάζεται να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι, νιώθοντας ερωτευμένη με κάποιον άλλο, αλλά και του φίλου του Ντάριο, που ενθουσιασμένος για ένα νέο αμόρε (με παιδί) είναι μισό βήμα πριν τον χωρισμό από την όμορφη καρδιολόγο κοπελιά του, Ρομπέρτα.
Από την πρώτη κιόλας σεκάνς του φιλμ, εκεί που ο ζορισμένος Ρομάνος αναζητά γεμάτος αγωνία το προφυλακτικό στον κόλπο της αγαπημένης του, μην τυχόν κι έχει συμβεί καμιά συμφορά, καταλαβαίνεις πως το πικρό χιούμορ είναι βασικό και αναντικατάστατο στοιχείο ετούτου εδώ του κοινωνικού δράματος. Στην πραγματικότητα όμως, μπορεί να γλαφυρά περιστατικά να μην είναι διόλου λίγα στην πορεία της αφήγησης, δύσκολα όμως η ματιά του θεατή δύναται να ξεφύγει από την θλίψη του γενικότερου πλαισίου από όσα παρακολουθεί. Με τέμπο σταθερό στην εξιστόρηση των γεγονότων ο Duccio Chiarini συνθέτει μια όμορφη ιστορία που στο επίκεντρο της έχει έναν σύγχρονο σαραντάρη, τεμπελάκο και αεργούλη, που δεν έχει το παραμικρό σθένος να επιβληθεί στις σχέσεις του, από την καταπιεστική μαμά που ακόμη του ψωνίζει τα εσώρουχα, ίσαμε την συνομήλικη του μεγαλοκοπέλα, που τον πετάει για πλάκα έξω από το σπίτι της, βυθίζοντας τον στον προβληματισμό και την απόγνωση.
Ταξιδεύοντας από καναπέ σε καναπέ, ο Γκουίντο πέρα από τα προσωπικά του προβλήματα, θα έχει πλέον να κάνει και με τα ζητήματα των ιδιοκτητών τους, καθώς γίνεται μέλος της καθεμιάς οικογένειας και μάρτυρας των όσων συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες της κάθε φαμίλιας. Εξαιρετική η πρωταγωνιστική άποψη του Daniele Parisi, που αποδίδει με ρεαλισμό τον ρόλο του σκυθρωπού διανοούμενου, έχοντας δίπλα του μια ομάδα σημαντικών ερμηνευτών για να υποδυθούν τις γεμάτες νευρώσεις γυναίκες της ζωής του, όπως η Silvia D'Amico (η μνηστή), η Milvia Marigliano (μαμά) και η έκπληξη τραγουδίστρια Thony (η πρώην του κολλητού που παίζει φλερτάροντας τον). Αξιοπρεπής νεοιταλικός κινηματογράφος, που δεν ακολουθεί τα στερεότυπα της γαλλικής φάρσας αυτή την φορά, παρά ασχολείται με ένα ζήτημα που στο παρελθόν έχουν καταπιαστεί αμέτρητες άλλες δημιουργίες. Όχι και τόσο δίκαια και ισορροπημένα είναι η γνώμη μου.
Έχοντας μείνει δίχως σπιτικό και συνεπώς που την κεφαλή κλίνη, ο κακόμοιρος Γκουίντο θα ξεκινήσει μια Οδύσσεια περιπλάνησης στις οικίες συγγενών και φίλων, που θα δείξουν πρόθυμοι να να τον φιλοξενήσουν για όσο διάστημα χρειαστεί. Κάθε βράδυ όμως, θα συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο πως οι γνωστοί του αντιμετωπίζουν ακόμη περισσότερα ζόρια από τον ίδιο, ακόμη κι αν δείχνουν τρισευτυχισμένοι και συναισθηματικά υγιείς. Κάτι που ισχύει τόσο για τους γονείς του, μιας και κανείς τους δεν έχει ξεπεράσει την ερωτική απιστία του μπαμπά, όσο και για τα δύο ζευγάρια των κολλητών του φίλων, της συναδέλφου του Λουτσία, που ούσα έγκυος στο δεύτερο παιδί της με τον Πιέτρο, ετοιμάζεται να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι, νιώθοντας ερωτευμένη με κάποιον άλλο, αλλά και του φίλου του Ντάριο, που ενθουσιασμένος για ένα νέο αμόρε (με παιδί) είναι μισό βήμα πριν τον χωρισμό από την όμορφη καρδιολόγο κοπελιά του, Ρομπέρτα.
Από την πρώτη κιόλας σεκάνς του φιλμ, εκεί που ο ζορισμένος Ρομάνος αναζητά γεμάτος αγωνία το προφυλακτικό στον κόλπο της αγαπημένης του, μην τυχόν κι έχει συμβεί καμιά συμφορά, καταλαβαίνεις πως το πικρό χιούμορ είναι βασικό και αναντικατάστατο στοιχείο ετούτου εδώ του κοινωνικού δράματος. Στην πραγματικότητα όμως, μπορεί να γλαφυρά περιστατικά να μην είναι διόλου λίγα στην πορεία της αφήγησης, δύσκολα όμως η ματιά του θεατή δύναται να ξεφύγει από την θλίψη του γενικότερου πλαισίου από όσα παρακολουθεί. Με τέμπο σταθερό στην εξιστόρηση των γεγονότων ο Duccio Chiarini συνθέτει μια όμορφη ιστορία που στο επίκεντρο της έχει έναν σύγχρονο σαραντάρη, τεμπελάκο και αεργούλη, που δεν έχει το παραμικρό σθένος να επιβληθεί στις σχέσεις του, από την καταπιεστική μαμά που ακόμη του ψωνίζει τα εσώρουχα, ίσαμε την συνομήλικη του μεγαλοκοπέλα, που τον πετάει για πλάκα έξω από το σπίτι της, βυθίζοντας τον στον προβληματισμό και την απόγνωση.
Ταξιδεύοντας από καναπέ σε καναπέ, ο Γκουίντο πέρα από τα προσωπικά του προβλήματα, θα έχει πλέον να κάνει και με τα ζητήματα των ιδιοκτητών τους, καθώς γίνεται μέλος της καθεμιάς οικογένειας και μάρτυρας των όσων συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες της κάθε φαμίλιας. Εξαιρετική η πρωταγωνιστική άποψη του Daniele Parisi, που αποδίδει με ρεαλισμό τον ρόλο του σκυθρωπού διανοούμενου, έχοντας δίπλα του μια ομάδα σημαντικών ερμηνευτών για να υποδυθούν τις γεμάτες νευρώσεις γυναίκες της ζωής του, όπως η Silvia D'Amico (η μνηστή), η Milvia Marigliano (μαμά) και η έκπληξη τραγουδίστρια Thony (η πρώην του κολλητού που παίζει φλερτάροντας τον). Αξιοπρεπής νεοιταλικός κινηματογράφος, που δεν ακολουθεί τα στερεότυπα της γαλλικής φάρσας αυτή την φορά, παρά ασχολείται με ένα ζήτημα που στο παρελθόν έχουν καταπιαστεί αμέτρητες άλλες δημιουργίες. Όχι και τόσο δίκαια και ισορροπημένα είναι η γνώμη μου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 από την One From The Heart!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική