Η Έπαυλη με τα Μυστικά
του Pablo Trapero. Με τους Martina Gusmán, Bérénice Bejo, Édgar Ramírez, Joaquín Furriel, Graciela Borges, Noemí Sayago, Alejandro Viola, Isidoro Tolkachir.
Amor completo
του zerVo (@moviesltd) 
Δεκάδες είναι οι ταινίες της παγκόσμιας κινηματογραφίας, που έχουν ασχοληθεί και εμβαθύνει μέσα από τις εικόνες τους με την αδελφική αγάπη. Τον ισχυρότερο υπαρκτό δεσμό που διέπει το ανθρώπινο είδος, που οι κρίκοι του θα όφειλαν να είναι χαλύβδινοι, αδιάσπαστοι, ουδέποτε χαλαροί και αδύναμοι. Στις περισσότερες, αν όχι όλες, των προαναφερόμενων περιπτώσεων, πάντοτε υποβόσκει ένα ζιζάνιο που κατατρώγει το ατσάλι ετούτης της σχέσης, με συνέπεια να οδηγούμαστε κάποια στιγμή στον λογικό κατακερματισμό. Το αίμα έγινε νερό λέμε τότε και τα siblings, με γυρισμένες πλάτες, απομακρύνονται το ένα από το άλλο, ενάντια στην προσταγή της φύσης που θα τα ήθελε για πάντα μονοιασμένα. Αυτό που συμβαίνει στην ταινία La Quietud, που φέρει στάμπα προέλευσης από την λατρεμένη Αρχεντίνα, είναι μοναδικό στα χρονικά της οποιουδήποτε τύπου μυθοπλασίας, αφού οι λόγοι για να χωρίσουν μια για πάντα οι αδερφάδες είναι αμέτρητοι. Αντιθέτως δεν ανταλλάσσουν ούτε ένα "ρε" μίσους...
Ο κρατικός έλεγχος στα περιουσιακά στοιχεία του σεβάσμιου, ηλικιωμένου και εύπορου νομικού Αουγκούστο Μοντεμαγιόρ, θα σημαδέψει καίρια την υγεία του, καθώς το βαρύ εγκεφαλικό που θα υποστεί, θα τον αφήσει ακινητοποιημένο, σε κωματώδη κατάσταση, στο κρεβάτι του πόνου. Γεμάτη αγωνία για το ξαφνικό συμβάν που έπληξε τον πατέρα της, η Εουχένια, που από χρόνια έχει μετακομίσει οικογενειακώς στην Γαλλία, θα επιστρέψει άρδην στον πατρίδα της, προκειμένου να συμπαρασταθεί τόσο σε εκείνον, στην ζορισμένη, μα αυταρχική ακόμη και στα δύσκολα μητέρα της, Εσμεράλντα, αλλά και στην λατρεμένη αδελφή της Μία. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στο απομονωμένο ράντσο της φαμίλιας Λα Κουγιετούντ, όμως, τα πάντα θα πάρουν μια έκρυθμη τροπή, καθώς παρόντων μετά από καιρό όλων των μελών της, θα αρχίσουν να έρχονται στην επιφάνεια αποκαλύψεις που έχουν να κάνουν με το καλά κρυμμένο παρελθόν, όσο και με το αδιαφανές παρόν τους.
Μυστικά που θα σκάσουν με ταχύτητες 4G λες και κάποιο αόρατο χέρι αποφάσισε μονομιάς να σηκώσει πάνω από την ειδυλλιακή έπαυλη το πέπλο που μέχρι πριν από λίγες ώρες τα σκέπαζε, μην αφήνοντας τα να διαρρεύσουν. Μυστικά που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να προκαλέσουν οργή, μίση, πάθη, έχθρες, ακόμη και ακραία βίαιες αντιδράσεις στο άκουσμα τους. Μυστικά που δεν πρόκειται να αφήσουν κανέναν από τους συμμετέχοντες στο παιχνίδι με τις μάσκες, χωρίς να τον παρασύρει η ορμή της δημόσιας έκθεσης τους. Κανέναν? Όχι ακριβώς. Παρότι ουκ ολίγοι από τους κόμπους που συνδέουν τα βασικά, αλλά και τα επιμέρους στελέχη της συγγενικής ομήγυρης θα τσακιστούν, ένας θα παραμείνει αιώνια Γόρδιος, δίνοντας το σύνθημα πως ουδείς μπορεί να τον στραπατσάρει. Η αγάπη που τον μπερδεύει είναι ακέραια, αειθαλής, άσβεστη, ατόφια! Πλήρης! Amor completo...
Περίεργος αδελφικός έρως λες. Για ποιον ακριβώς λόγο? Ποια είναι εκείνη η ιδιαιτερότητα που δεν δύναται να εξηγηθεί απλά και μόνο από το στοιχείο του κοινού αίματος, που ρέει στις φλέβες των δύο γυναικών? Καμία! Δεν υπάρχει απαγορευτικό για τίποτα στην αδελφοσύνη. Ούτε παρατράβηγμα, ούτε ξεχείλωμα, ούτε υπερβολή. Και τα (μεγαλο)κορίτσια αυτόν τον κανόνα που υπάρχει, αλλά δεν ισχύει σε κανένα σύγχρονο σπιτικό τον γνωρίζουν καλά, βάζοντας υπεράνω των πάντων, το αντίκρυ τους, τον καθρέφτη τους. Σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος πλανήτης περίξ τους, μόνον εκείνες, αφού οι πάντες (οι πάντες όμως) ορίζονται σαν πιόνια - δορυφόροι, που αυτοεπιβεβαιώνουν την αμοιβαία τους λατρεία. Άνω τελεία εδώ. Αυτή είναι η μία ράγα που πάνω της τρέχει η αφήγηση του, δίχως άλλο, ξεχωριστού ετούτου έργου. Γιατί κανείς μπορεί να μετρήσει ίσαμε τρεις ντουζίνες ακόμη αν θέλει. Με ευκολία.
Με την δημιουργική του καριέρα να έχει προβληθεί σχεδόν στο σύνολο της και στην χώρα μας, ο Αργεντινέζος ντιρέκτορας Pablo Trapero δεν μας είναι διόλου άγνωστος. Κατά κύριο λόγο τα κοινωνικά δράματα που υπογράφει, συνδυάζουν καταστάσεις ρεαλιστικές με μια έκδηλη αλληγορία στο περιτύλιγμα και σερβίρονται πάντοτε με γαρνιτούρα θολές θύμησες, από το γύψινο παρελθόν της ταλαιπωρημένης πολιτικά χώρας. Εδώ ο Γκαούτσο δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Η αληθινότητα των λεγόμενων του παύει από το πρώτο βράδυ των αδελφών στην βίλα, όταν με σοκαριστικό τρόπο αντιλαμβανόμαστε πως στον δεσμό τους δεν απαντάται το παραμικρό όριο. Σε μια ανθολογική τεχνικά σεκάνς, στα όρια της φορμπίντεν αιμομικτικής, οι τόσο πανομοιότυπες Εουχένια και Μία θα κοινοποιήσουν το φιρμάνι τους: Μυστικά έχετε όλοι σας, εμείς ούτε μισό. Κι αν το παραμύθι που σας συντηρεί τρέχει σαν δαίμονας, η δική μας η αλήθεια είναι εκείνη που θα μας κρατήσει μέχρι τέλους ζωντανές. Κι αγαπημένες...
Για να πω την αλήθεια μου, όλα όσα αναφέρω θα ήθελα να ήταν αυτή η ταινία. Ένα Βιριδιανιστικό κλωνάρι, στεκούμενο με αφοσίωση εμπρός στο δεδομένο doppelganger, που με μια ανατροπή, μια ευφυή Sixth Sense τουίστ από τον Trapero, που θα κολλούσε σε συνάφεια με τα πρότερα λεγόμενα του, θα μπορούσε να απογειώσει το La Quietud. Δεν είναι αυτό δυστυχώς. Ο αξιόλογος σκηνοθέτης εμφανίζεται τρομακτικά αισιόδοξος στην έναρξη, σκορπά ένθεν κακείθεν αριστοτεχνικά πλάνα της απ τα κόκαλα βγαλμένης (ποιων, ντε) Τάρας, εκτοξεύοντας τις προσδοκίες μου στα ύψη, στην πορεία όμως μπερδεύεται. Χάνει το βήμα από το τέμπο που ο ίδιος έχει ορίσει, εισάγει μέχρι και τριτεύοντες χαρακτήρες απλά και μόνο για να ταράξουν τα ύδατα άνευ ουσίας και έρχεται στο φινάλε να βάλει την συνηθισμένη του πινελιά, που φωτογραφίζει όπως πάντα την γεμάτη τραγικότητες εποχή Βιντέλα. Που τόσες ανοιχτές πληγές έχει αφήσει σχεδόν τέσσερις δεκαετίες κατοπινά στην χώρα της Πάμπας. Έξοδος ελάχιστου βαθμού δυσκολίας. Αλλού είναι το ζουμί, όχι στο ποιος χουντικός πρέπει καλά και σώνει να πληρώσει...
Οι πρωταγωνίστριες, εντέχνως μακιγιαρισμένες και χτενισμένες ως ίδιες, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς πως δεν έχουν βγει από την ίδια μήτρα στην πραγματικότητα. Κι αυτή η απαράμιλλη χημεία μεταξύ της προκλητικά σέξι μούσας του Trapero, Martina Gusmán και της αριστοκρατικών χαρακτηριστικών προσώπου Bérénice Bejo, είναι που οξύνει ακόμη περισσότερο το γαμώτο, γιατί δεν ρίσκαρε να φιλοξενήσει το κάτι παραπάνω, από ένα απλώς ανάκατο και προβόκ μιξ γκριλ της Λάμψης (ανφέρ μου, αλλά άλλος το ξεκίνησε) η Έπαυλη. Το μεγάλο κρίμα είναι, πως ολόκληρες εκπληκτικής αισθητικής σκηνές του φιλμ θα παραμείνουν σταμπωτές στην μνήμη μου για καιρό, ως τρία - τέσσερα παζλάκια παρμένα από το όλον, που δεν ήταν εντέλει αυτό που ζητούσα. Με δυο λόγια δηλαδή No Completo...
Μυστικά που θα σκάσουν με ταχύτητες 4G λες και κάποιο αόρατο χέρι αποφάσισε μονομιάς να σηκώσει πάνω από την ειδυλλιακή έπαυλη το πέπλο που μέχρι πριν από λίγες ώρες τα σκέπαζε, μην αφήνοντας τα να διαρρεύσουν. Μυστικά που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να προκαλέσουν οργή, μίση, πάθη, έχθρες, ακόμη και ακραία βίαιες αντιδράσεις στο άκουσμα τους. Μυστικά που δεν πρόκειται να αφήσουν κανέναν από τους συμμετέχοντες στο παιχνίδι με τις μάσκες, χωρίς να τον παρασύρει η ορμή της δημόσιας έκθεσης τους. Κανέναν? Όχι ακριβώς. Παρότι ουκ ολίγοι από τους κόμπους που συνδέουν τα βασικά, αλλά και τα επιμέρους στελέχη της συγγενικής ομήγυρης θα τσακιστούν, ένας θα παραμείνει αιώνια Γόρδιος, δίνοντας το σύνθημα πως ουδείς μπορεί να τον στραπατσάρει. Η αγάπη που τον μπερδεύει είναι ακέραια, αειθαλής, άσβεστη, ατόφια! Πλήρης! Amor completo...
Περίεργος αδελφικός έρως λες. Για ποιον ακριβώς λόγο? Ποια είναι εκείνη η ιδιαιτερότητα που δεν δύναται να εξηγηθεί απλά και μόνο από το στοιχείο του κοινού αίματος, που ρέει στις φλέβες των δύο γυναικών? Καμία! Δεν υπάρχει απαγορευτικό για τίποτα στην αδελφοσύνη. Ούτε παρατράβηγμα, ούτε ξεχείλωμα, ούτε υπερβολή. Και τα (μεγαλο)κορίτσια αυτόν τον κανόνα που υπάρχει, αλλά δεν ισχύει σε κανένα σύγχρονο σπιτικό τον γνωρίζουν καλά, βάζοντας υπεράνω των πάντων, το αντίκρυ τους, τον καθρέφτη τους. Σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος πλανήτης περίξ τους, μόνον εκείνες, αφού οι πάντες (οι πάντες όμως) ορίζονται σαν πιόνια - δορυφόροι, που αυτοεπιβεβαιώνουν την αμοιβαία τους λατρεία. Άνω τελεία εδώ. Αυτή είναι η μία ράγα που πάνω της τρέχει η αφήγηση του, δίχως άλλο, ξεχωριστού ετούτου έργου. Γιατί κανείς μπορεί να μετρήσει ίσαμε τρεις ντουζίνες ακόμη αν θέλει. Με ευκολία.
Με την δημιουργική του καριέρα να έχει προβληθεί σχεδόν στο σύνολο της και στην χώρα μας, ο Αργεντινέζος ντιρέκτορας Pablo Trapero δεν μας είναι διόλου άγνωστος. Κατά κύριο λόγο τα κοινωνικά δράματα που υπογράφει, συνδυάζουν καταστάσεις ρεαλιστικές με μια έκδηλη αλληγορία στο περιτύλιγμα και σερβίρονται πάντοτε με γαρνιτούρα θολές θύμησες, από το γύψινο παρελθόν της ταλαιπωρημένης πολιτικά χώρας. Εδώ ο Γκαούτσο δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Η αληθινότητα των λεγόμενων του παύει από το πρώτο βράδυ των αδελφών στην βίλα, όταν με σοκαριστικό τρόπο αντιλαμβανόμαστε πως στον δεσμό τους δεν απαντάται το παραμικρό όριο. Σε μια ανθολογική τεχνικά σεκάνς, στα όρια της φορμπίντεν αιμομικτικής, οι τόσο πανομοιότυπες Εουχένια και Μία θα κοινοποιήσουν το φιρμάνι τους: Μυστικά έχετε όλοι σας, εμείς ούτε μισό. Κι αν το παραμύθι που σας συντηρεί τρέχει σαν δαίμονας, η δική μας η αλήθεια είναι εκείνη που θα μας κρατήσει μέχρι τέλους ζωντανές. Κι αγαπημένες...
Για να πω την αλήθεια μου, όλα όσα αναφέρω θα ήθελα να ήταν αυτή η ταινία. Ένα Βιριδιανιστικό κλωνάρι, στεκούμενο με αφοσίωση εμπρός στο δεδομένο doppelganger, που με μια ανατροπή, μια ευφυή Sixth Sense τουίστ από τον Trapero, που θα κολλούσε σε συνάφεια με τα πρότερα λεγόμενα του, θα μπορούσε να απογειώσει το La Quietud. Δεν είναι αυτό δυστυχώς. Ο αξιόλογος σκηνοθέτης εμφανίζεται τρομακτικά αισιόδοξος στην έναρξη, σκορπά ένθεν κακείθεν αριστοτεχνικά πλάνα της απ τα κόκαλα βγαλμένης (ποιων, ντε) Τάρας, εκτοξεύοντας τις προσδοκίες μου στα ύψη, στην πορεία όμως μπερδεύεται. Χάνει το βήμα από το τέμπο που ο ίδιος έχει ορίσει, εισάγει μέχρι και τριτεύοντες χαρακτήρες απλά και μόνο για να ταράξουν τα ύδατα άνευ ουσίας και έρχεται στο φινάλε να βάλει την συνηθισμένη του πινελιά, που φωτογραφίζει όπως πάντα την γεμάτη τραγικότητες εποχή Βιντέλα. Που τόσες ανοιχτές πληγές έχει αφήσει σχεδόν τέσσερις δεκαετίες κατοπινά στην χώρα της Πάμπας. Έξοδος ελάχιστου βαθμού δυσκολίας. Αλλού είναι το ζουμί, όχι στο ποιος χουντικός πρέπει καλά και σώνει να πληρώσει...
Οι πρωταγωνίστριες, εντέχνως μακιγιαρισμένες και χτενισμένες ως ίδιες, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς πως δεν έχουν βγει από την ίδια μήτρα στην πραγματικότητα. Κι αυτή η απαράμιλλη χημεία μεταξύ της προκλητικά σέξι μούσας του Trapero, Martina Gusmán και της αριστοκρατικών χαρακτηριστικών προσώπου Bérénice Bejo, είναι που οξύνει ακόμη περισσότερο το γαμώτο, γιατί δεν ρίσκαρε να φιλοξενήσει το κάτι παραπάνω, από ένα απλώς ανάκατο και προβόκ μιξ γκριλ της Λάμψης (ανφέρ μου, αλλά άλλος το ξεκίνησε) η Έπαυλη. Το μεγάλο κρίμα είναι, πως ολόκληρες εκπληκτικής αισθητικής σκηνές του φιλμ θα παραμείνουν σταμπωτές στην μνήμη μου για καιρό, ως τρία - τέσσερα παζλάκια παρμένα από το όλον, που δεν ήταν εντέλει αυτό που ζητούσα. Με δυο λόγια δηλαδή No Completo...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Σεπτεμβρίου 2019 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική